Warunki zaliczeniowe:
test 40 pyt.\1 h
wykłady nieobowiązkowe
21 pytań na zaliczenie
dołożone 3ptk do testu za: 1 ptk – obecność na wykładach, 1 ptk – obecność na ćwiczeniach, 1 ptk – aktywność na ćwiczeniach
3 terminy zaliczeń(I termin, II poprawkowy, III poprawkowy)
Kinezyterapia jest wiedzą o wykorzystaniu ruchu jako środka leczniczego. Funkcjonuje także inne określenie: rehabilitacja ruchowa, ćwiczenia lecznicze, trening leczniczy, gimnastyka lecznicza, usprawnianie, ostatnio fizjoterapia.
Rehabilitacja medyczna
Zabiegowe postepowanie zachowawcze postęowanie
Medyczne medyczne
prototyka fizjoterapia opieka pielęgniarska psychologiczna terapia
ortotyka
kinezyterapia
fizykoterapia
masaż
terapia zajęciowa
rehabilitacja zawodowa przemysłowa
Ruch w zależności od form może być bodźcem dla układu nerwowego lub odpowiedzią na reakcje tego układu.
W jaki sposób kształtowała się i wyodrębniała kineztreapia? – HISTORIA:
Nadrzędnym zadaniem człowieka pradawnego było przede wszystkim przetrwanie, kalectwo lub okaleczenie, upośledzenie fizyczne stanowiły obciążenie dla rzeszy społeczności, powodowało to konieczność porzucenia niepełnosprawnych osób. Bywało jednak, iż tolerowano okaleczonych przywódców lub zasłużonych żołnierzy za przysługi dla kraju, stabilizowano wówczas kończynę kawałkiem drewna, łagodząc tym samym ból i przynosząc ulgę. Podobną funkcje pełniła prymitywna kula, służąca do podpierania rannych i okaleczonych, nie były to jednak tematy, którymi zajmowałyby się umysły ów społeczności.
Czasy starożytne
Szukając śladów początków kinezyterapii, znajdujemy je w kulturze egipskiej, chińskiej, japońskiej i hinduskiej. Najwcześniejsze dane odnoszące się do używania kul pochodzą z III wieku. Japoński uczony i filozof, nazywany japońskim Hipokratesem tzw. Nugata zajmował się badaniem wpływu ruchu i ćwiczeń
Chiny – cesarz chiński w 2698 r.p.n.e. – urządzał turnusy zdrowotne (ćwiczenia oddechowe, kształtujące) (2000 r. p.n.e.. upowszechniono ćwiczenia lecznicze, szczególnie oddechowe i relaksacyjne. Łączono je z innymi technikami np. z masażem, akupunkturom, kontemyslacją.
Najstarsze księgi medyczne (Nej Tsimp) księga o życiu wewnętrznym. Największą wartość historyczną dla fizjoterapii ma system gimnastyczny Taj –Tsy – dobór ćwiczeń fizycznych.
W zależności od patrzenia fizjoterapeutycznego i możliwości pacjenta – ściśle określani kolejność ruchów, rytmiczność oraz podkreślano ważność terapii oddechowej.
Dla ludzi starszych rozpowszechniony był system ćwiczeń gimnastycznych Szenga, w którym większość ruchów, wykonywanych była w pozycji siedzącej i leżącej.
Najstarszym znanym systemem leczniczym pochodzącym z tego rejonu był system Kong – Fou związany z ćwiczenia ruchem. Wynikało to z filozofii życia – zdolności fizycznych i psychicznych – poszerzana była promocja zdrowia.
Cywilizacja Indyjska – to tutaj rozpowszechniły się formy leczenia związane z Ajuwendą, powiązane z medytacją, komplentacją, a nawet mistyką.
Kultura Śródzienomorska – greckie i rzymskie łączyły w sobie medycynę, kulturę fizyczną, psychiczną i sztukę. Medytacja była umiejętnością leczenia gimnastycznego – sztuka życia w dobrym zdrowiu.
Mitologia – panteon bóstw – leczenie przyisano Apollowi, Asklepisowi natomiast opiekę nad medycyną, w której gimnastyka zajęła istotne miejsce. Hipokrates uważany był za ojca medycyny naukowej. Progator ruchu jako środka leczniczego. Maksymą ważną dla Hipokratesa w stosunku fizjoterapii była teza: Cała wiedza medyczna ma 2 potężne słupy, na których się wspiera. Są nimi ćwiczenia fizyczne i dietetyka.
Państwo Rzymskie przyjęło teorie Hipokratesa.
Galen – przedstawiciel rzymskiej medycyny zalecał ćwiczenia, podając pewne szczegóły dotyczące sposobu ich wykonywania, opisał ćwiczenia oporowe z parametrem, ćwiczenia rytmiczne.
Calicus Aurelianus podaje wskazówki co do prowadzenia ćwiczeń biernych w przypadkach porażeń. Słynna medyczna szkoła aleksandrowska również ceniła i eksperymentowała lecznicze formy życia.
Średniowiecze
Potępiano akt ciała. Nie rozwijano dbania o ciało, a także dbanie o osoby niepełnosprawne. Zniekształcenia ciała uważano za karę niebios. Powstawały zakłady dla chorych, kalekich i starców, tylko po to by w imię Boga pomagać bliźniemu.
Czasy nowożytne
Ambroży Pare – I zastosował podwiązanie krwawiących naczyń po amputacjach zamiast zalewania ran wrzącym olejem.
W XVI i XVII pojawiły się prace na temat wartości gimnastyki.
F. Glissen propaguje ćwiczenia w lecznictwie. Opisuje zniekształcenia klatki piersiowej i kręgosłupa. Wprowadza pętlę wyciągową na głowę
Nicolas Andre – wydał książkę „ Ortopedia”. Datuje się wówczas rozwój ortopedii. Andre tym samym otrzymał tytuł ojca ortopedii.
W XVIII i XIX w. Wprowadzono w wielu ośrodkach ćwiczenia jako środek terapeutyczny
Gutsmutns – ćwiczenia dla młodszych.
Za twórcę gimnastyki uważa się Szweda Henryka Linga. System opierał się na ćwiczeniach czynnych, które uważał za podstawowe ćwiczenia kształtujące.
Ćwiczenia prowadzone były już przez tzw. kinezyterapeutów. Ćw. dotyczyły przede wszystkim wad postawy, schorzeń kręgosłupa, narządów ruchu.
Sztokholm – wyszkolono tam pierwszych fachowców z zakresu fizjoterapii.
Gustaw Zander wprowadził ćwiczenia za pomocą aparatury i maszyn w ośrodkach rehabilitacyjnych, uzdalniając je także w Polsce.