Szeregi czasowe wygładzamy stosując metodę mechaniczną ( z wykorzystaniem średnich ruchomych) oraz analityczną (dopasowanie odpowiedniej funkcji do danych szeregu czasowego).

Metoda średnich ruchomych polega na zastąpieniu pierwotnych wartości zmiennej prognozowanej średnimi arytmetycznymi (prostymi lub ważonymi), obliczanymi sekwencyjnie dla wybranej liczby obserwacji.

Liczby wyrazów średniej ruchomej, zwaną stałą wygładzania [k], którą określa prognosta. Średnia ruchoma z większej liczby wyrazów silniej wygładza szereg. Wyznaczone wartości średnie przypisuje się na ogół środkowym obserwacjom, na podstawie których były obliczane wartości średnie.

Do wyznaczania liczby wyrazów średniej ruchomej, można użyć średniego kwadratu błędu ex post, wyrażającego w tym przypadku odchylenia prognoz wygasłych od wartości zmiennej prognozowanej.

Średnie ruchome wyznaczamy różnie w zależności od ich długości.

Im dłuższa średnia ruchoma (im większe jest k), tym większe straty informacji, ale za to lepsze wygładzenie i możliwość zaobserwowania tendencji rozwojowej badanego zjawiska.