1. TECHNIKA, CZŁOWIEK W ŚWIECIE TECHNIKI.

a) Technika w nowym społeczeństwie

b) Cechy nowoczesnej techniki

a. Spotęgowana techniczność

b. Globalność

c. Potencjał niszczący

c) Technika jako środek do celu – ambiwalencja wartości

d) Technika jako opanowanie przyrody

Ad. a)

Życie i środowisko są kształtowane przez technikę, trudno sobie wyobrazić styl życia bez technicznych systemów produkcji, dystrybucji, dóbr masowych

 Nieliczne dobra i usługi powstają bez pomocy środków technicznych

 Dobra przechodzą przez wiele maszyn skonstruowanych przez inne maszyny

 Życie bez nowoczesnej nasyconej techniką medycyny byłoby trudne

Znaczenie techniki dla gospodarstwa, postęp techniczny

 determinujący element rozwoju gospodarstw, zastąpił pracę i kapitał.

Pracuje się więcej niż w średniowieczu

 zwiększanie potrzeb i poziomu wymagań pracy, praca zdrowsza, wydajniejsza.

Ad. b)

• Spotęgowana techniczność – świat sprzętów i maszyn jest tak dawny jak człowiek, konieczność produkcji narzędzi, świat jest sferą, którą człowiek sam zrobił.

Przedmioty techniczne – kontrast ze swoją przyrodniczą bazą (przedmioty powstawały na wzór przyrody).

Przedmioty instrumentalne – określony cel, określona funkcja, wykorzystywanie innych narzędzi do tworzenia następnych, zjawiska do tworzenia układów, obiekty/urządzenia nowoczesnej techniki są bardziej odległe od przyrody niż dawniej.

Nowoczesna technika jest bardziej obca od naturalnego środowiska,

Technika przedwczorajsza – wrażenie naturalności, jednak często szkodliwe dla zdrowia,

Nowe i nieznane przedmioty – musimy dostosować się do nich, dostrzeganie i postrzeganie.

• Globalność – technika osiąga całą ziemię, szerzy się b. szybko, ujednolicenie świata, zwiększanie zakłóceń i wypadków, wzmaga niebezpieczeństwo katastrof, niwelacja tradycji i odrębności, nowości wypierają tradycyjne techniki, jednolita technika – ujednolicenie kwalifikacji zawodowych, próg kształcenia, stylów życia. Porty lotnicze, biurowce wyglądają podobnie, podobne też są wzory zachowań ludzi.

• Niszczący potencjał techniki – potencjał rażenia superbroni wystarczy, by ludzkości, biosfera uległy zniszczeniu, nieodwracalne zniszczenia: gatunków biologicznych, obszarów, kultur; awarie systemów – mogą uwolnić mikroorganizmy powodujące epidemię, wypadki, słabe zabezpieczenia, żywność modyfikowana genetycznie, żywność i źródła energii są potrzebne ale jest ryzyko, obawy, boimy się. Obawy przed wywyższeniem się człowieka wobec przyrody.

Ad. c)

ambiwalencja wartości – cecha techniczna, technika jest środkiem osiągania celów,

Technika realna – przedmiotem filozofii technicznej, suma materialnych narzędzi, sprzętów, maszyn, wszelkie możliwe do wyuczenia metody, tech. Operowania czymś, im bardziej czynność oddalona od celu, tym wyraźniej należy do dziedziny techniki, pyta o cele, niezawodność, oszczędność nakładów, kompletność odróżnia technikę od sztuki, łączy z gospodarką która szuka środków optymalnych, celem może być zbudowanie maszyny do konkretnego użytku, ulepszanie funkcji, operacji, badanie różnych systemów, procesów, których nie znamy jeszcze możliwości zastosowania.

2. CZŁOWIEK I TECHNIKA

Człowiek potrzebuje techniki do kompensacji wyposażenia ubogiego w broń, urządzenia obronne, organy zmysłowe, brak wrodzonej zdolności do zachowania ciepła i broni pozwalającej chronić Zycie, brak ostrości wzroku. Kształtujemy świat zgodnie z własnym zamierzeniem: otwartość na świat, zdolność uczenia i przewidywania, dochodzenie do celów;

Technika na 3 poziomach rozwoju:

- narzędzia

- maszyna pracująca i napędzająca

- automat

3 funkcje:

- zastępowanie narządów

- odciążanie narządów

- wzmacniające poszerzanie ich możliwości.

Technika przewyższa funkcje organiczne pod względem wydajności i niezawodności, ale pozostaje za nimi z uwagi na ewolucyjny charakter.

3. TECHNIKA A WYCHOWANIE

Arnold Gehlen – 3 poziomy rozwoju techniki

Technika przewyższa funkcje organiczne pod względem wydajności i niezawodności, ale pozostaje za nimi z uwagi na ewolucyjny charakter

- ultradźwięki , promieniowanie EM wykracza poza możliwości ludzkich narządów, odciążanie lub rozszerzanie działania jest błędem, technika dysponuje quasi-narzędziami o innych cechach jakościowych

- wielka technika stosowana przy budowie piramid była w tym znaczeniu zbędna jak dzisiejsze symbole statusu „Hi-Tech”

- technika służyła celom kulturowym i kultowym oraz zapewnieniu bezpieczeństwa życia i możliwości przetrwania.

Analogia między działaniem sprzętu tech. I ludzkich narządów – ograniczony charakter, koncepcja protekcji narządów:

- pompa i serce

- telegraf i system nerwowy

Ludzki organizm związany z edukacyjnym dziedzictwem, kroczy innymi drogami niż ewolucja naturalna. Technika daje człowiekowi uzdolnienia porównywalne:

- z techniką latania ważki

- z orientacją nietoperzy

- widzeniem sowy

Ad. d)

Technika jako opanowanie przyrody

• Zobiektywizowanie przyrody w przedmiot obserwacji i teorii: zastąpienie emocjonalnych, utożsamieniowych i naśladujących sposobów podejścia do przyrody orientacją rzeczowo-racjonalną, gwarantującą zrozumiałość i prawidłowość opisów przyrody

• Wyjaśnienie zjawisk za pomocą zasad przyczynowych: sprowadzenie do powszechnych zasad działania, abstrahowanie od indywidualności przedmiotów przyrody

• Aktywne nią władanie dzięki świadomym technicznym ingerencjom: czyni z przyrody przedmiot i rzecz, przyroda zinstrumentalizowana i staje się wyłącznie środkiem do celu

Panowanie nad przyrodą – ambiwalentny sens przez kryzys ekologiczny. Na każdym z wymienionych poziomów technicznych coś odejmuje przyrodzie, czyni ją uboższą.

Przedmiot natury nie staje się uboższy wskutek tego, że wiemy więcej o jego wewnętrznej strukturze, jego zachowania i pochodzenia – przeciwnie:

- jeżeli wiedza o przyrodzie cokolwiek niszczy to tylko ludzi i iluzje

- techniczne przetworzenie wiedzy i ingerencja w przyrodę nie jest jako tako zadawaniem gwałtu i działaniem destrukcyjnym

Współczesna technika nie przypomina tech. Minionych lat:

- zmieniona, zmieniająca się rola tech. W życiu osobnym, społecznym, zawodowym, kulturowym człowieka

- zmieniona rola człowieka w procesach produkcyjnych i technologicznych, w rolnictwie i usługach

- unaukowienie form działalności technicznych człowieka

- masowe upowszechnianie wyników i sposobów ich wykorzystania przez człowieka, wszechobecność techniki w życiu człowieka

Cecha wspólna techniki – silne i bezpośrednie sprzężenie zwrotne z badaniami naukowymi – transfer metodologii badań nauk. Do Bad. Tech.

Kompleksowość badan nauk-tech wywołała powstanie nowych dziedzin:

- tech-przyr - cybernetyka, inf., robotyka

- Bad społ. – filozofia tech., psychologia pracy, pedagogika pracy

Zmiany w technologiach wytwarzania, przesyłu, przenoszenia i przechowywania wyników ludzkich działań zawodowych są kolejnym wyznacznikiem rozwoju współczesnej techniki.

Zmiany – upowszechnianie technologii zaawansowanych lub nanotechnoogii , zmiana roli ii funkcji człowieka w tych procesach

- zmiana poglądów ludzi na pracę człowieka, jej znaczenia w życiu, to ma znaczenie dla zrozumienia zjawisk pracy zawodowej, jej sensu, wartości, kryteriów jakości oraz jej znaczenia w realizacji aspiracji i rozwoju człowieka

- konieczność ciągłego doskonalenia zawodowego

Współczesna technika:

- uwalnia od wysiłku fizycznego

- wygodniejsze życie

- wymaga intelektualizacji i racjonalizacji działań

- wymaga myślenia o odmiennych sposobach przygotowania zawodowego jako życiowej aktywności człowieka

- wprowadza wielokryterialność w ocenie jego postępów w zjawiskach zawodowych: obok oceny skuteczności, wprowadza oceny etyczno moralne tych działań

- wzmaga znaczenie odpowiedzialności i rozwagi w podejmowani u decyzji i realizacji działań.

Wskaźnikiem nowoczesności wytworów technicznych stała się racjonalizacja zastosowań materiałów i optymalizacji w doborze materiałów konstrukcyjnych.

4. BEHAWIORYZM

Uczenie się – jest to celowe zdobywanie i utrwalanie w pamięci wiadomości, sprawności i nawyków.

Nauczanie - jest to kierowanie procesem uczenia się; to zamierzona praca nauczyciela i uczniów. Konieczny warunek nauczania stanowi świadome i aktywne współdziałanie nauczyciela z uczniami.

Teorie i filozofie nauczania

Behawiorystyczna teoria nauczania

Behawioryzm powstał jako odpowiedź na psychologię introspektywną, która zajmowała się badaniem oraz opisywaniem przeżyć człowieka. Przedstawiciele behawioryzmu skierowali zainteresowania na ludzkie zachowanie, które rozumieli jako system reakcji będących odpowiedzią na oddziaływanie środowiska, dzięki którym dany osobnik mógł funkcjonować w otaczającym go świecie.

Prekursorem owej koncepcji był John Watson – wyróżnił on dwa podstawowe założenia behawioryzmu:

 badacz zajmować się powinien nie świadomością, a ludzkim zachowaniem

 problemy badawcze powinny być definiowane nie za pomocą metod

introspekcyjnych, a w kategorii dających się zaobserwować zachowań

Definicja

Behawioryzm jest kierunkiem w psychologii zajmującym się naukowym badaniem obiektywnie dostrzegalnych zachowań człowieka i zwierzęcia bez możliwości obserwacji zjawisk psychicznych (np. świadomości).

Behawioryści skupiają się tylko na obiektywnie dostrzegalnych zachowaniach a dyskontują się od umysłowej działalności człowieka. Uważają oni, że uczenie się to nic więcej niż przyswajanie nowego zachowania.

 Regulacja zachowania człowieka przebiega na poziomie reaktywno - nawykowym. Behawioryści odrzucili model człowieka aktywnego i samodzielnego, określonego przez wewnętrzne motywy i dążenia. Osobowość człowieka jest dla nich rezultatem struktury uwzniośleń (społecznego uczenia się).

 Człowiek według nich jest istotą reaktywną każdorazowo popychaną przez przypadkowe bodźce i przez ludzi, przystosowującą się do otoczenia pod naciskiem nagród i kar.

 Według behawiorystów, aby kształtować w człowieku pożądane reakcje, nie trzeba znać jego celów, aspiracji, a jedynie zastosować skuteczne procedury kar i nagród

W teorii behawiorystycznej obserwuje się dwa nurty:

naukowy – wg którego osobowość jest zorganizowanym systemem nawyków umożliwiających działanie.

teorii cech – do charakterystyki człowieka posłużono się różnymi przymiotnikami wskazującymi na określone cechy zachowania ludzkiego.

Główne założenia teorii behawiorystycznej

 Zasady procesu uczenia się stosowane są jednakowo zarówno dla różnych typów zachowań jak i gatunków zwierząt (ekwipotencjalność)

 Procesy uczenia się mogą być badane w sposób najbardziej obiektywny wówczas, gdy cel badań dotyczy bodźców stymulujących i odpowiedzi na nie

 Wewnętrzne procesy poznawcze są w dużej mierze wyłączone z badań naukowych

 Uczenie się obejmuje zmianę zachowań

 Każdy organizmy rodzi się jako pusta lista

 Uczenie się jest w dużej mierze wynikiem wpływu środowiska zewnętrznego zdarzeń w nim zachodzących

 Najbardziej użyteczne teorie mają tendencje do bycia najbardziej skąpymi

Podsumowanie i wnioski

Założenia behawioryzmu są bardzo proste:

 jakkolwiek kierunek ten nie neguje występowania zjawisk psychicznych, twierdzi, że są one swoistymi, ubocznymi artefaktami działania mózgu, których nie da się skutecznie badać metodami naukowymi, gdyż są one niedostępne obserwacji,

 dlatego, jeśli psychologia ma być rzetelną nauką, musi się ograniczyć do mierzalnych, jasno zdefiniowanych eksperymentów, w których ludzi poddaje się działaniu określonych bodźców i obserwuje się ich określone reakcje na te bodźce.

Eksperymenty przeprowadzone przez behawiorystów identyfikują warunkowanie jako uniwersalny proces nauczania.

Istnieją dwa różne typy warunkowania, każdy poddający się różnemu behawioralnemu wzorowi:

 Warunkowanie klasyczne - występuje wtedy, kiedy następuje naturalna reakcja na określony bodziec (obserwacja dokonana przez Pawłowa)

 Warunkowanie instrumentalne - zdarza się, kiedy reakcja na bodziec jest odpowiednio wzmacniana. Warunkowanie logiczne jest prostą reakcją systemu: jeśli otrzymuje się nagrodę lub następuje wzmacnianie reakcji na bodziec, to wtedy reakcja staje się bardziej prawdopodobna w przyszłości (Skinner używał technik wzmacniania, aby uczyd gołębie taoczenia i toczenia piłki)

Podsumowując

 Behawioryzm stanowi próbę zastosowania ścisłych, znanych z nauk przyrodniczych metod badawczych do badania ludzkiej psychiki. Doprowadził do ulepszenia metodologii nauk psychologicznych, kładąc nacisk na statystyczne zależności między obiektywnie mierzalnymi bodźcami i reakcjami.

 W swej złagodzonej postaci w dużym stopniu współtworzył współczesną teorię uczenia się, psychologię poznawczą oraz psychologię społeczną.

 W skrajnej postaci behawioryzm zakładał, że bardziej złożone zjawiska psychiczne, (uczucia wyższe, czy struktury wpojone kulturowo), nie mają większego wpływu na działanie ludzi. Ludzie podobnie jak wszystkie inne zwierzęta działają wg prostych zasad opierających się na odruchowych lub wyuczonych reakcjach na bodźce.

Teoria ta jest już w zasadzie porzucona, gdyż stoi w sprzeczności z wieloma eksperymentami psychologicznymi dowodzącymi dużego znaczenia tzw. zmiennych pośredniczących podczas reakcji na konkretne bodźce.

Krytyka behawioryzmu:

 nie uwzględnia działalności umysłu,

 nie wyjaśnia, w jaki sposób dzieci uczą się języków obcych, w

sytuacji kiedy nie stosuje się warunkowania logicznego,

 nie wyjaśnia, w jaki sposób zwierzęta dostosowują wzmocnione

reakcje do nowych informacji.

5. KOGNITYWIZM

- poznanie samego siebie, poznanie swojego umysłu

- wynik działalności układu nerwowego

- umysł jest wszystkim, pozwala poznawać świat

Kognitywistyka - zajmuje się zjawiskami dotyczącymi działania umysłu, jego modelowaniem, określenie – nauki kognitywne – nauki o rozwoju

Nauka multidyscyplinarna, pogranicza dziedzin psychologii poznawczej, neurologii, filozofii umysłu, lingwistyki.

Poszukuje reguł przetwarzania informacji i bada reprezentacje używane przez umysł przy tworzeniu modelu świata

Cele:

- wyjaśnienie procesów myślowych

- ich symulacja komputerowa

- rozwój różnych inteligentnych urządzeń

Obszary badawcze – reprezentacja wiedzy, język, uczenie się, myślenie, percepcja, świadomość

Główne założenia:

- procesy uczenia się są charakterystyczne dla istot ludzkich

- procesy nauczania k. skupiają się na studiowaniu

- obserwowanie ludzkich zachowań: badania naukowe, wnioski wyciągane na podstawie obserwacji zachowań

- osobowość człowieka odgrywa czynną rolę w procesie uczenia się

- uczenie: wykształcenie związków psychicznych, nie muszą objawiać się jako obserwowane zmiany zachowania

- wiedza jest zorganizowana:

- uczenie się: proces polegający na odnoszeniu nowych informacji do poznanych wcześniej

Wpływ k. na proces kształcenia:

Punkt wyjścia dla nauk kognitywnych, analiza sposobu postrzegania świata (co dzieje się w umyśle gdy jest wykonywana dana czynność)

Kognitywistyka subsymboliczna –modelowanie świadomych i abstrakcyjnych procesów myślowych, samoświadomości tzw. Metakognitywistyka, k. podejmowanie decyzji i inteligencji socjokognitywistycznej jako uniwersalnej własności jednostki.

Kognitywistyka subsymboliczna: wyjaśnienie procesów myślowych w mózgu ludzkim opartych na funkcjonowaniu sieci neuronów

Idee:

- zachowań należy uczyć się na poz. Molarnym

- uczenie się może wystąpić bez dodatkowych bodźców pobudzających i wzmacniających

- proces uczenia się może następować bez widocznych zmian w postępowaniu

- należy uwzględniać w procesie kształcenia wpływ zmiennych

- oczekiwania wpływają na zachowanie

- uczenie się jako zorganizowany blok informacji

6. WSPÓŁCZESNE UJĘCIA PROCESU UCZENIA SIĘ

Szybki rozwój sieci włókien nerwowych tworzy strukturę mózgu, zależnie od wzorca poznawczego, kanały percepcyjne (wzrokowy, słuchowy i inne) i wrażenia są wykształcone w różnym stopniu, stąd:

- Mimo docierających jednakowych symboli ludzie tworzą różne odwzorowania tej samej rzeczywistości

- Rozwój kanałów percepcyjnych nie jest równomierny stąd różnorodność zachowań i wpływ na uczenie się

Informacja to jeszcze nie wiedza

„Informacje nie tworzą wiedzy, gdyż wiedza obejmuje informacje, obrazy, symbole, kulturę, ideologię i wartości” (Toffler 1996)

Informacje są danymi, dostrzeżonymi faktami, które po zasymilowaniu są przekształcone w wiadomości (wybrane stają się wiadomościami), ich zrozumienie nadaje informacjom charakter wiedzy.

Wiedza - rezultat procesu uczenia się- struktura umysłowa studenta- efekt jego aktywności- ujmuje indywidualne zrozumienie rzeczywistości.

Pamięć stanowi istotę każdego typu uczenia się

Trzy stadia aktu zapamiętania:

Kodowanie - przekształcanie informacji o bodźcu w kod neuronowy- łączenie nowego doświadczenia z istniejącymi w pamięci

Przechowywanie - zatrzymanie informacji w pamięci, gdzie doświadczenia ulegają reorganizowaniu i aktualizowaniu

Wydobywanie - docieranie do informacji tkwiącej w pamięci

Przetwarzanie informacji odbywa się na różnych poziomach

 Nie ma charakteru autonomicznego, lecz interakcyjny:

To co dzieje się na jednym poziomie, warunkuje zmiany na innych- gdy ktoś w wypowiedzi chce coś podkreślić, zmienia intonację i odpowiednio dobiera słowa

 Wykorzystuje więc dwa poziomy komunikacji werbalnej- ekspresyjny i deskryptywny

Uruchomienie każdego poziomu wiąże się z aktywacją różnych struktur umysłu

Procesy poznawcze mają zawsze charakter aktywny:

- Stanowią odzwierciedlenie powstające zależnie od woli jednostki

- Reprezentacje tworzone są przez ucznia, odpowiednio do potrzeb wykonywanego zadania

Fakt, że procesy poznawcze mają charakter aktywny nie oznacza, że wszystkie procesy poznawcze przebiegają pod kontrolą świadomości

Każdy uczeń wypracowuje własny styl uczenia się zależny od:

 Dotychczasowych doświadczeń, zdobywanych na kolejnych poziomach kształcenia

 Kontekstu społecznego i kulturowego rodziny, w której funkcjonował

 Wzorców przyjętych od rówieśników oraz

 Środków multimedialnych stosowanych w nauce szkolnej i pozaszkolnej

J.A Cantor i P. Cranton (1992)- różne sposoby uczenia się dorosłych i dzieci

Dorośli wykazują dużą autonomię uczenia się i sami kierują tym procesem, są zorientowani głównie na cele uczenia się oraz na to, co ma związek z analizowanym problemem- chcą wiedzieć, dlaczego się uczą: są zazwyczaj praktyczni i starają się rozwiązać problem; w swym uczeniu się przeważnie wykorzystują swe bogate doświadczenia życiowe.

G. Kearsley (1996):

 „Nauczanie dorosłych wymaga skupienia się bardziej na procesie a mniej na treści

 Użyteczne są: analiza pojedynczych przypadków, pełnienie określonej roli, symulacje

 Nauczyciele winni działać wspierająco, pełnić rolę pomysłodawcy, organizatora niż wykładowcy i egzaminatora”

Trzy główne typy uczenia się:

Uczenie się przez patrzenie - wzrokowcy, chcą wiedzieć nauczyciela, akcentują ważniejsze treści przekazywane w trakcie zajęć dla ich zrozumienia, siadają w pierwszych rzędach Sali, ich myślenie ma charakter obrazowy, najlepiej uczą się z prezentacji wizualnych: diagramy, ilustracje, teksty, wykresy, folie z tekstami i grafiką, prezentowane za pomocą projektorów, filmów wideo, przekazów medialnych

Uczenie się przez słuchanie - słuchowcy, uczą się z przekazów werbalnych, słuchając omówieo problemów, zjawisk i procesów, interpretują omówienie faktów dzięki rozróżnianiu tonu głosu, szybkości mówienia i innych cech wypowiedzi. Napisane informacje mają dla nich znaczenie po ich usłyszeniu, uczą się głośno czytając tekst, wykorzystują nagrania magnetofonowe

Uczenie się przez dotyk, ruch i działanie - kinestetycy, uczą się najchętniej przy wykorzystaniu rąk, aktywnie badając świat fizyczny, wykazują potrzebę indywidualnej aktywności i działalności badawczej.

W interpretacji prezentowanych wyników: podejmowanie studiów na kierunku technicznym podlega wyborowi studentów, uzależnionemu od ich preferencji

o Ważny atut predyspozycji dla studentów i ich inżynierskiej kariery zawodowej,

o Zdolności manualne i dobra koordynacja wzrokowo- słuchowa w eksperymentowaniu, konstruowaniu, budowaniu wykonaniu

Wyniki badań pozwalają sądzić:

o Większość młodzieży dokonała właściwego wyboru zawodu w aspekcie własnych preferencji poznawczych

o Stwierdzone wzrokowe i kinestetyczne preferencje odpowiadają wymaganiom studiowanych kierunków technicznych

Nauczyciel respektuje preferencje sensoryczne uczniów:

 Wzrokowcom organizuje korzystanie z rysunków, diagramów, oznaczeń symbolicznych, zapisywanie pomysłów rozwiązań, korzystanie z prezentacji wizualnych, symulacji, programów narzędziowych do wizualizowania treści przedmiotu zjawisk, zależności.

 Kinestetykom proponuje wykonywanie czynności manualnych: prezentacje, symulacje dialogowe, pozwalające symulować czynności doświadczalne.

 Słuchowcom umożliwia usłyszenie informacji, w rozmowie z nauczycielem i kolegami, informowanie innych o rezultatach doświadczenia, dyskusje o szczegółach eksperymentu

Dawid Kolb wyróżnił style uczenia się jako procesy ciągłe, czyli zmieniające się w czasie, jednak ludzie preferują zwykle określony styl .

Każdy człowiek jest indywidualnością, przyswaja wiedzę i nabywa umiejętności w najlepszy dla niego sposób, który często jest mieszanką różnych stylów uczenia się.

Efektywne uczenie się - posiadanie i rozwijanie 4-ech zdolności i umiejętności

1. Konkretnego doświadczenia

2. Refleksyjnej obserwacji

3. Tworzenia abstrakcyjnych hipotez

4. Prowadzenia eksperymentów

 Uczenie się przez doświadczenie polega na zaproponowaniu doświadczenia, poddaniu go refleksji, analizie i zastosowaniu tego czego uczniowie się nauczyli.

 Metoda zakłada, że najpierw jest doświadczenie, a potem teoria je wyjaśniająca, uczenie się przebiega cyklicznie;

 Z doświadczenia wynika refleksja, z refleksji podczas analizy formułowane są wnioski, które następnie są zastosowane w praktyce, kolejnym doświadczeniem jest zastosowanie, które może rozpocząć cykl uczenia się od początku

Cztery podstawowe czynności wyróżnione przez D. Kolba w procesie uczenia się

D. Kolb z zespołem opracował Inwentarz stylu uczenia się, z założeniem istnienia czterech stylów uczenia się wynikających z czterech różnych zdolności uczenia się

Cztery style uczenia się:

 Aktywny

 Analityczny

 Teoretyczny

 Aplikacyjny

Uczniowie preferujący aktywny styl uczenia się:

 Z natury są praktykami, zaczynają od działania

 Chcą wiedzieć, jak coś działa

 Korzystają z przedstawienia prawdziwej lub fikcyjnej sytuacji świata

 Chcą oddziaływać na model z zewnątrz, obserwować skutki tego działania

Uczniowie preferujący analityczny styl uczenia się:

 Zasadniczą naukę poprzedzają obserwacją

 Przyglądają się obiektom i zdarzeniom, analizują je,

 Potrzeba im znajomości wzorca działania i całości obrazu sytuacyjnego

Uczniowie preferujący teoretyczny styl uczenia się:

 Zaczynają od przemyślenia teoretycznego

 Zanim się czegoś nauczą, chcą znad przyczynę występowania zależności, zjawiska itp.

 Łatwiej uczą się wykonywania czynności przy użyciu narzędzi, gdy znają zasady ich działania

Uczniowie preferujący aplikacyjny styl uczenia się:

 Wybierają uczenie się przez działanie

 Preferują działanie przemyślane i celowe

 Wprowadzają ustalone procedury i praktyki w życie

 Chcą zrozumieć, jakie znaczenie ma wiedza dla życia

 Interesuje ich co można wykorzystać, w jaki sposób coś wykonać