SUPERKOMPENSACJA ZASOBÓW MIĘŚNIOWEGO GLIKOGENU
Sześć osób spożywało przez trzy dni posiłki w których 50% kalorii pochodziło z CHO, ćwicząc z intensywnością 75% VO2max do odmowy a potem konsumowało posiłki o niższej zawartości CHO (mniej niż 5% kalorii pochodziło z CHO) również przez trzy dni. Mięśniowy glikogen spadł z 106 mmol/kg mięśnia do 11 mmol/kg po wysiłku i podniósł się tylko do wartości 38 mmol/kg po trzydniowej niskowęglowodanowej diecie.
W kolejnym badaniu te same osoby wykonywały wysiłek do odmowy, spadek glikogenu po wysiłku był podobny (11 mmol/kg), ale potem ich dieta wyglądała całkiem inaczej a mianowicie 82% kalorii pochodziło z CHO, dieta taka trwała przez trzy dni. Poziom mięśniowego glikogenu wzrósł do 204 mmol/kg mięśnia. (Sherman 1989 za Bergstrom i wsp.1967) Z tego wynika, że dieta nisko węglowodanowa (mniej niż 2g CHO/kg masy ciała) nie powoduje dużej stymulacji syntezy glikogenu powodując jedynie wzrost od 11 do 38 mmol/kg masy ciała, natomiast dieta wysokowęglowodanowa (więcej niż 8g/kg/masy ciała ) znacząco powiększyła zasoby glikogenu w mięśniach bo z 11 do 204 mmol/kg.
Wyniki te potwierdziły inne badania (Sherman 1989 za Ahlborg i wsp. 1967) w któtych brało udział trzy grupy osób:
Grupa A miała mieszaną dietę przez 4 dni, a następnie została poddana wysiłkowi do odmowy na cykloergometrze. Następnie grupa ta przez 3 dni spożywała posiłki, w których 95% kalorii pochodziło z CHO. Zawartość mięśniowego glikogenu wzrosła z 83,16 przed ćwiczeniem a osiągnęła wartość 136 mmol/kg po zastosowaniu trzydniowej diety wysokowęglowodanowej.
Z tego wynika, że zasób glikogenu po diecie wysokowęglowodanowej był 1,6 razy większy niż poziom glikogenu przed wysiłkiem.
Grupa B miała mieszaną dietę przez 3 dni, następnie poddano ją wysiłkowi do odmowy, a potem przez 1 dzień była na diecie niskowęglowodanowej (<5% kalorii pochodziło z CHO), następnie znowu została poddana wysiłkowi do odmowy a po nim przeszła na trzydniową dietę wysokowęglowodanową (>95% kalorii pochodziło z CHO). Mięśniowa zawartość glikogenu spadła z 91 do 26 mmol/kg po wysiłku i wzrosła tylko do 37 mmol/kg po jednodniowej diecie niskowęglowodanowej. Po zastosowaniu diety wysokowęglowodanowej zawartość mięśniowego glikogenu wzrósł do 165 mmol/kg to jest 1,8 razy więcej niż przed opróżnieniem zasobów.
Grupa C została potraktowana tak samo jak grupa B, ale ta była na diecie niskowęglowodanowej przez 3 dni. Mięśniowy glikogen spadł z 78 do 17 mmol/kg po pierwszej turze wysiłku i wzrósł tylko do 32 mmol/kg po trzydniowej niskokalorycznej diecie. Po ponownym wysiłku do odmowy i trzydniowej diecie wysokowęglowodanowej mięśniowy glikogen podniósł się do 150 mmol/kg to jest ok. 1,9 razy więcej niż przed wyczerpaniem zasobów (78 mmol/kg). Zastosowano także siedmiodniową dietę wysokowęglowodanową dla tej samej grupy. Poziom mięśniowego glikogenu wzrósł do poziomu 205 mmol/kg i był 2,6 razy większy od wartości przed wyczerpaniem zasobów. W kolejnych badaniach (Singh i wsp. 1994 za Costill i wsp. 1980) także zauważono znaczny spadek zawartości glikogenu w mięśniach u osób, które trenowały 2 godziny dziennie i spożywały posiłki pokrywające 40% energii z węglowodanów (CHO). Inne badania pokazały, że w czasie testu biegowego zawodnicy na diecie 39% CHO pokonali dystans o 0,9 km krótszy niż zawodnicy, którzy byli na diecie 65% CHO. (Bangsbo i wsp. 1992)
Z badań tych wynika, że zastosowanie diety wysoko węglowodanowej przez kilka dni przed intensywnym wysiłkiem powoduje znaczny wzrost zasobów glikogenu. Dziki temu wysiłek może być kontynuowany przez dłuższy czas. Jednak Sherman (1989) zwraca uwagę, że dieta wysokowęglowodanowa może przynieść korzyści tym zawodnikom, których wysiłki trwają dłużej niż 60 - 80 min z intensywnością w granicach 65 - 85% VO2max, która jest limitowana przez mięśniowy glikogen, lub z częstotliwością 75 - 85% max częstości skurczów serca.