Siła mięśniowa zdolność do pokonywania oporów zewn lub przeciwstawiania się nim kosztem wysiłku mięśniowego wyróżniamy prace mmi:pracę izotoniczną -(brak zmiany napięcia, zmiana dł)skurcz bez obciążenia pracę izometryczną(taka sama dł, zmiana napięc)obciążenie przekraczające max.siłę mięśnia pr.auksotoniczną(mieszany, fizjologiczny, efektywny)skurcz przy pewnym obciążeniu skurcz dynamicz kiedy pojawia się ruch w stawie Skurcz koncentryczny-siła rozwinięta mięśnie jest większa od momentu sił zewnętrznych,skurcz ekscentryczny -siła rozwinięta przez mięśnie jest mniejsza od momentu sił zewnętrznych,skurcz izokinetyczny – siła rozwijana w warunkach automatycznie dostosowującej się siły oporu do poziomu wysiłku, stała wielkość oporu w trakcie całego aktu ruchowego Siłę rozwijaną w warunkach dynamiki dzielimy na:siłę zrywową - określa charakterystykę wysiłku występującego podczas pokonywania oporów nie osiągających końcowych obciążeń przy jednoczesnym maksymalnym dla danego oporu przyśpieszeniu siłę szybką - przejawia się przy pokonywaniu oporów nie dochodzących do wartości granicznej siłę wolną - występuje w przypadku maksymalnych oporów ze stałą prędkością Siłę rozwijaną w warunkach statystyki dzielimy na :siłę aktywną - nie zachodzi zjawisko rozciągania mięśnia siłę pasywną - siły zewnętrzne działają na mięsień rozciągająco Siła absolutna - maksymalna wielkość możliwego do pokonania oporu w wybranym ruchu w którym jest zaangażowana znaczna część układu ruchowego Siła względna - jest to wielkość siły absolutnej przypadającej na kilogram masy ciała Przy zbliżonym poziomie wytrenowania, wraz ze zwiększeniem się u poszczególnych osobników ciężaru ciała, ich siła absolutna rośnie, ale siła względna maleje.Siła bezwzględna - jest to wielkość siły absolutnej przypadającej na cm powierzchni ciała Podstawowymi czynnikami wpływającymi na poziom siły mięśniowej są:-wysokiej częstotliwości impulsów – zależy od pobudliwości centralnego układu nerwowego i szybkości przesyłania impulsów do mięśni-zdolność synchronizacji jednostek motorycznych – maksymalna ilość pobudzonych jednocześnie do wysiłku jednostek -siła skurczu – przekrój mięśnia i jego masa-kurczliwość pobudzonych mięśni, czyli szybkość skurczu (czynniki biomechaniczne, morfologiczne)Źródłem siły są skurcze mięśniowe,których wielkość zależy od:-czynników osobniczych, np. wiek, płeć, uwarunkowania genetyczne,-czynników fizjologicznych, np. powierzchnia przekroju fizjologicznego, stan pobudzenia, budowa morfologiczna mięśnia,-czynników biomechanicznych, np. kąt zgięcia stawowego, siła mięśnia przy jego długości spoczynkowej,-innych czynników, np. rytm dobowy i sezonowy, promieniowanie nadfioletowe, charakter odnowy. Zmiany wywołane treningiem siłowym w starszym wieku:-hipertrofia przyrost wielkości istniejących włókien mięśniowych-korzystne zmiany w strukturze kk -mniejsze ryzyko osteoporozy, zapobiega złamaniom kości Podstawowe efekty treningu siły mięśniowejA.Czynniki morfologiczne:-hipertrofia mm-nie zmienia się względna proporcja włókien typu I i typu II-występują niewielkie lub nie występują w ogóle zmiany w liczbie włókien mięśniowych-przyrost wielkości i siły ścięgien i więzadeł-przyrost gęstości i wzmocnienie kości-przyrost gęstości naczyń włosowatych w mmB. czynniki układu nerwowego:-przyrost aktywności i włączanie się nowych jednostek ruchowych w mm wzrost częstości wyładowań motoneuronów -zmniejszenie hamowania w układzie nerwowym C. czynniki biochemiczne nieznaczny przyrost zasobów kwasu atp i fosfokreatyny nieznaczny przyrost aktywności kinazyfosfokreatyny, atp-azy, miozyny spadek gęstości ilościowej mitochondriów wzrost testosteronu, hormonu wzrostu, igf-1 D. dodatkowe czynniki:-mała lub niewielka zmiana masy ciała-przyrost masy beztłuszczowej-zmniejszenie masy tłuszczu względnego otłuszczenia-poprawa kondycji kości-Wyróżnia się 3 sposoby uzyskiwania maksymalnych napięć mięśniowych:- Wielokrotne podnoszenie ciężaru mniejszego od maksymalnego do całkowitego zmęczenia- Pokonywanie maksymalnego ciężaru-Pokonywanie dowolnego ciężaru z maksymalną prędkością Wyróżnia następujące typy treningu z oporem (siłowego)- Trening statyczny (izometryczny)- Trening dynamiczny (koncentryczny lub ekscentryczny- Trening izokinetyczny Trening izometryczny Ćwiczenia statyczne są bardzo rozpowszechnione w rehabilitacji ruchowej i wykorzystywane w przeciwdziałaniu utraty siły mięśniowej, atrofii mięśni, szczególnie wówczas, kiedy np. kończyna była czasowo unieruchomiona. Nie jest zalecany w wypadku choroby wieńcowej czy nadciśnieniu, ponieważ statyczny skurcz może wywołać wzrost ciśnienia wewnątrz piersiowego. Trening dynamiczny z oporem Jest najbardziej odpowiedni dla wszystkich. Obejmuje on wysiłki oparte na skurczu koncentrycznym, jak i ekscentrycznym, w którym mięśnie przeciwstawiają się stałym lub zmiennym oporom.Podstawowe charakterystyki: -intensywność (maksymalny ciężar jaki może ćwiczący pokonać dana liczbę razy)-liczba powtórzeń (odwrotność intensywności)-liczba serii (liczba kolejnych powtórzeń całego ćwiczenia)-objętość treningu (suma podniesionego ciężaru, liczba powtórzeń, liczba serii)-dobór i liczba ćwiczeń (istotna charakterystyka specyfiki danego treningu)Trening izokinetycznyTen typ treningu jest stosowany w rozwoju siły, mocy i wytrzymałości mięśniowej. Trening izokinetyczny polega na angażowaniu krótkich skurczów mięśni, które przeciwstawiają się oporowi połączonych sił, działających przez cały zakres ruchu, (specjalne urządzenia do stawiania oporu, ewentualnie ćw. z partnerem).Specjalne środki ostrożności-rozgrzewka-stopniowanie intensywności ćwiczeń-unikanie pracy ekscentrycznej w trakcie ćwiczeń dynamicznych-odpowiednia technika, np. przy podnoszeniu ciężarów-należy zwracać uwagę na prawidłowy rozwój mm okolicy lędźwiowej, która jest szczególnie narażona w trakcie ćwiczeń na urazy i przeciążenia5/Od czego zależy poziom VO2 max?genów,wiek,płeć,zmiany w wysokości,trening. 7/Rodzaje wytrzymałości zależne od klasyfikacji:Fizjologiczna:wytrzymałość tlenowa, aerobowa – zależna od sprawności układów krążenia, frakcji włókien czerwonych oraz aktywności enzymów utleniających;wytrzymałość beztlenowa, anaerobowa – określaną zdolnością do zaciągania długu tlenowego

Metodyczna:ogólna,ukierunkowana,specjalna.Czasu trwania:wytrzymałość długiego czasu, > 9 min,wytrzymałość średniego czasu, 50 sek - 2 min,wytrzymałość szybkościowa; wytrzymałość siłowa

8/Zdolność do wykonywania wysiłków wytrzymałościowych zależy od:potencjału aerobowego;zasobów źródeł energetycznych;aktywnością enzymów;sprawnością mechanizmów termoregulacji;wydolności układu dokrewnego.W zależności od ilości grup mięśniowych uczestniczących w pracy możemy wyróżnić zmęczenie:lokalne (miejscowe) – mniej niż 1/3 ogólnej ilości mięśni ciała;regionalne – od 1/3 do 2/3 masy mięśniowej;globalne (ogólne) – ponad 2/3 masy mięśniowej.W ocenie motorycznych zdolności wytrzymałościowych wyróżnia się zdolności:maksymalnego poboru tlenu (Vo2max);odporności mięśni na zmęczenie.Wskaźnikiem wydolności tlenowej jest osiągnięty poziom stabilizacji pochłaniania tlenu, mimo dalszego zwiększania wysiłku. Ową zdolność pochłaniania tlenu, zwaną też pułapem tlenowym, określa się w ml - kg-1 min-1. przykładowo dla 4O – 49 letnich mężczyzn granica V02max na 32-34 ml - kg-1 min-1, a dla kobiet w tym samym wieku na 23-26 ml – kg-1 min-1 Wytrzymałościowy bieg wahadłowy.

Test sprawności krążeniowo-oddechowej rozpoczynający się krokiem marszowym, a kończący szybkim biegiem (w trakcie którego badani zmieniają kierunek), poruszają się między dwoma odległymi o 20m liniami, zgodnie z szybkością dyktowaną przez sygnał dźwiękowy z narastającą częstotliwością; etap, na którym badany odpada jest wskaźnikiem jego wytrzymałości krążeniowo-oddechowej.

maksymalne tętno = 220 - wiek (w latach)PODSTAWOWE WSKAZANIA DO TRENINGU ZDROWOTNEGO

Typ treningu:Intensywność:Częstotliwość:Czas trwania:WSKAZANIA DO TRENINGU UKIERUNKOWANEGO NA POPRAWĘ SPRAWNOŚCI KRĄŻENIOWO-ODDECHOWEJ Typ treningu:Intensywność:Częstotliwość:Czas trwania:Tempo progresji

Antropometria dzieli się na:

Somatometria- pomiary ludzkiego ciała z wyłączeniem głowy

Kefalometria- pomiary głowy

Osteometria- pomiary kości

+ metody opisowe- odnośnie barw tęczówek, włosów

+Somatoskopia- metoda opisowa która opisuje cechy niemierzalne

Przyrządy służące do wykonywania pomiarów ciała:

Waga lekarska (od 18 miesiąca życia).

Waga (do 18 miesiąca życia).

Liberometr- służy do mierzenia długości ciała ( do 18 miesiąca życia).

Antropometr- służy do pomiarów długościowych, wysokościowych, rozpiętości ramion, a czasami szerokościowych.

Cyrkiel linowy- mierzy do około 30 cm, służy do badania nasad kości, można też mierzyć długości twarzy lub głowy.

Cyrkiel kabłąkowy duży- mierzy się szerokość na tułowiu (ramiona, barki, klatka piersiowa).

Cyrkiel kabłąkowy mały- służy do pomiarów szerokościowych mniejszych (nos, głowa) lub szerokości nasad.

Fałdomierz (Kaliper)- służy do pomiarów fałdów skórno-tłuszczowych. (Pod łopatką, na podudziu)

Taśma antropometryczna- mierzy obwody i łuki.

Podoskop- mierzy stopę (długość i szerokość), analizuje wady stopy.

Posturometr- pozwala określić dane wady kręgosłupa.

Pomiary bezpośrednie- uzyskane bezpośrednio z przyrządu.

Pomiary pośrednie- obliczamy przy pomocy innych pomiarów ( ich obliczeń).

1.Całkowita wysokość głowy (v-gn) = ((B-v)-(B-gr))

2.Długość tułowia (sst-sy)=[(B-sst)-(B-sy)]

3.Wysokość mostka (sst-xi)=(B-sst)-(B-xi)

4.Długość Kończyny górnej (a-da)=(B-a)-(B-daIII)

5.Długość ramienia (a-r)=(B-a)-(B-r)

6.Długość przedramienia z ręką (r-da)=(B-r)-(B-daIII)

7.Długość przedramienia (r-sty)=(B-r)-(B-daIII)

8.Projekcyjna długość ręki (sty-daIII)=(B-sty)-(B-daIII)

9.Długość uda (sy-ti)=(B-sy)-(B-ti)

10.Długość podudzia (ti-sph)=(B-ti)-(B-sph)

Wskaźniki:

1.Wskaźnik tułowiowo-wzrostowy (sst-sy)/(B-V)*100=30,1

2.Wskaźnik barkowo-tułowiowy (a-a)/(sst-sy)*100=72,5

3.Wskaźnik biodrowo-barkowy (ic-ic)/(a-a)*100=58,6

4.Wskaźnik klatki piersiowej (xi-ths)/(thl-thl)*100=60

5.Wskaźnik Rohrera (masa ciała w kg)/(B-V)³(w cm)*100=456.5