Tendencje klasycystyczne w liryce międzywojennej

• po 1927 roku nastąpił zwrot ku klasycyzmowi;

• tendencje klasyczne charakteryzowały Skamandrytów;

• Mniej znani: Beata Obertyńska,

Aleksander Janta-Połczyński,

Halina Konopacka,

Roman Kołoniecki,

Mieczysław Braun;

• patron – Kochanowski, uważany za ojca poezji polskiej.

CECHY:

1. ład i harmonia wiersza;

2. opiewanie klasycznego piękna;

3. rygor w tworzeniu wierszy, dbanie o kunszt języka;

4. sięganie do tradycji;

5. dystans wobec wzruszeń i przeżyć „ja” lirycznego;

6. optymizm, bunt przeciwko dekadenckim nastrojom, witalizm, biologizm,
   kult życia zaczerpnięty z filozofii Bergsona;

7. stylizacja poetki na język antyczny i klasycystyczny - oda, elegia, list poetycki.

Wierzyński:

Tomik „Wiosna i wino” 1919

„Laur olimpijski”

Oda Pindara pełna patosu i hiperboli.
Reportaż łączy się tu z realizmem oraz hymnem na cześć przekraczającego wyznaczone granice dynamicznego człowieczeństwa.

Zawiera portrety sportowców w akcji.

Autor pochwala sport i jego wartości moralne oraz piękno ludzkiego ciała.

Tuwim:

Tomiki: „Czyhanie na Boga” 1918

„Sokrates tańczący” 1920

„Siódma jesień” 1922

„Wierszy t. IV” 1924

„Słowa we krwi” 1926

„Rzecz czarnoleska” 1929

„Biblia cygańska” 1933

„Treść gorejąca” 1936

„Rzecz czarnoleska”
O poecie i jego warsztacie poetyckim.

Poeta zwraca się ku klarowności, prostocie, harmonii, nawiązuje do klasycznej tradycji.
Pojawia się motyw zbawczej, unieśmiertelniającej roli sztuki.
Przywołana zostaje postać Kochanowskiego i Norwida.

Dzieło stanowi motyw tworzenia ładu z chaosu.
Rzecz Czarnoleska to proces przeistaczania się chaosu w ład.

Poeta, przez tworzenie, nazywanie świata, nadaje światu porządek.

Słowa przeistoczone z chaosu są prawdziwe.
Liczy się tylko doskonała i czysta poezja. Zadaniem poezji jest tworzenie nowego sensu.

Iwaszkiewicz:

Tomiki: „Księżyc wschodni” 1925

„Zmowa mężczyzn” 1930

„Czerwone tarcze” 1934

„Pasje błędomierskie” 1938

„Młyn nad utratą” 1936

„Powrót do Europy”

Tom odwołujący się do klasycznych tragedii, kulturowego mitu Europy.

Historiozoficzny, napełniony patosem.
Wiersze o europejskich krajach, kulturach i twórcach.

Słonimski:

Tomiki: „Sonety” 1919

„Parada” 1920

„Godzina poezji” 1923

„Droga na wschód” 1924

„Z dalekiej podróży”
Poetyka ody i gatunków pokrewnych.

Jerzy Liebert:

„Druga ojczyzna”
Przedstawia ideał jasności, następnie akcenty niepokoju i tragizmu.