Imię i Nazwisko: Beata Duda	Grupa nr: 1	Data: 18.01.2014
Temat ćwiczenia: 1. Kompleksometria 2. Argentometria
Nr zestawu:	Ocena

1. Zasada oznaczania jonów wapnia i magnezu (EDTA)

Metoda polega na przeprowadzeniu 2 miareczkowań mianowanym roztworem EDTA.

• Pierwsze miareczkowanie przeprowadza się w środowisku buforu amoniakalnego pH=10 wobec czerni eriochromowej T jako wskaźnika. Objętość zużytego titranta odpowiada sumie zawartości wapnia i magnezu.

• Drugie miareczkowanie przeprowadza się w środowisku silnie zasadowym pH=12-13 wobec mureksydu. Objętość użytego titranta zależy od ilości wapnia.

 

 

M²⁺+H₂Y^2- ↔ MY^2- +2H⁺

gdzie: Y = EDTA

 

Argentometryczne oznaczenie jonów chlorkowych

2. Związki kompleksowe

Związki kompleksowe (kompleksy, związki koordynacyjne) – związki chemiczne, które w swoim składzie chemicznym zawierają jeden lub więcej atomów centralnych, otoczonych przez inne atomy lub grupy atomów zwane ligandami, przy czym przynajmniej jedno wiązanie atomu centralnego z ligandem ma charakter wiązania koordynacyjnego.

W skład związków koordynacyjnych wchodzą:

- jon/atom centralny , np.:

- ligandy, którymi mogą być obojętne cząsteczki, np. H₂O (akwa), NH₃ (amina), CO(karbonyl), NO (nitrozyl) lub jony, np. OH– (hydrokso), Cl– (chloro), F– (fluoro),SCN– (tiocyjaniano), CN– (cyjano)

Ligandy (donory pary elektronowej) łączą się z jonem centralnym (akceptor pary elektronowej) za pomocą wiązań koordynacyjnych. Liczba ligandów bezpośrednio połączonych z atomem centralnym to liczba koordynacyjna. Najczęściej pojawiają się liczby 2, 4, 6. Liczba koordynacyjna nie jest cechą charakterystyczną dla danego jonu centralnego, lecz zależy m.in. od rodzaju ligandów. Liczba koordynacyjna decyduje o określonej strukturze przestrzennej związku.

Podczas pisania wzoru jonu kompleksowego obowiązuje następująca kolejność:

[atom centralny, ligandy naładowane, ligandy obojętne] ^{ładunek jonu}.

W nazwie natomiast obowiązuje kolejność alfabetyczna wszystkich ligandów (należy uwzględnić ich liczbę, niezależnie od ich rodzaju), po których wymienia się atom centralny w odpowiedniej formie (zależnej od tego, czy jon kompleksowy jest kationem czy anionem).

Liczba ligandów otaczających bezpośrednio jon centralny nazywa się liczbą koordynacyjną i zwykle wynosi 2, 4, 6, 8.
Ponieważ ładunek drobiny kompleksowej jest algebraiczną sumą ładunków jonu centralnego oraz ligandów, więc może ona być kationem [Cu(NH₃)₂]⁺ lub anionem [Zn(CN)₄]^2- lub cząsteczką elektrycznie obojętną Ni(CO)₄, PtCl₂(NH₃)₂.

Naturę wiązania miedzy jonem centralnym i ligandami wyjaśniają dwie teorie.

• teoria pola krystalicznego - tłumaczy tworzenie sie drobin kompleksów oddziaływaniami elektrostatycznymi miedzy elektronami odsadzającymi podpowłoki typu d atomu centralnego a elektronami ligandu.

• teoria pola ligandów - traktuje wiązanie między drobiną ligandu i jonem centralnym jako zlokalizowane wiązanie koordynacyjne utworzone w wyniku nakrywania sie orbitali atomowych ligandów obsadzonych wolnymi parami elektronowymi. Strukturę drobin kompleksów wyjaśnia sie odpowiednią hybrydyzacją orbitali atomowych jonu centralnego. (w tworzeniu hybryd uczestniczą orbitale typu s i p powłoki zewnętrznej oraz typu d powłoki poprzedniej )

3. Nazewnictwo związków kompleksowych

Nazwy jonów kompleksowych lub związków kompleksowych tworzy się przez:

• podanie liczby ligandów

• podanie nazw ligandów w kolejności alfabetycznej

• podanie nazwy jonu centralnego (w przypadku katoinu) lub atomu centralnego (w przypadku kompleksu obojętnego)

• podanie stopnia utlenienia jonu centralnego (za pomocą cyfr rzymskich) lub atomu centralnego (przez 0)

4. Zasada oznaczania jonów chlorkowych metodą argentometryczną

metoda Mohra:

W metodzie Mohra, którą wykorzystuje się jedynie w przypadku roztworów obojętnych, jako wskaźnik końcowego punktu miareczkowania wykorzystywany jest 5% roztwór chromianu(VI) potasu K2CrO4. Z uwagi na to, że iloczyn rozpuszczalności chromianu(VI) srebra ma większą wartość niż iloczyn rozpuszczalności halogenków srebra, powstawanie osadu Ag2CrO4 zachodzi dopiero po wytrąceniu się jonów halogenkowych. W metodzie tej jest więc wykorzystywana jest różnica rozpuszczalności dwóch różnych soli srebrowych.

Oznaczenie chlorków metodą Mohra:

Metoda Mohra polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu zawierającego jony chlorkowe mianowanym roztworem azotanu(V) srebra w obecności chromianu(VI) potasu, który stanowi wskaźnik końcowego punktu miareczkowania. Dodawanie z biurety azotanu(V) srebra powoduje strącenie trudno rozpuszczalnego osadu chlorku srebra. Wadą metody Mohra jest to, że nie może ona być stosowana w roztworach kwaśnych, ponieważ wtedy nie wytraca się chromian(VI) srebra, bo związek ten bardzo dobrze rozpuszcza się w kwasach. Punkt końcowy miareczkowania obserwuje się wtedy, gdy zaczyna się wytracać ceglasty osad chromianu(VI) srebra.