Według Lejeune'a "autobiografie nie sa przedmiotami estetycznej konsumpcji, lecz społecznymi srodkami miedzyludzkiego porozumienia. To porozumienie ma kilka wymiarów: etyczny, uczuciowy, referencjalny. Autobiografia została stworzona po to, aby przekazać uniwersum wartości, wrazliwość na świat, nieznane doświadczenia - i to w ramach relacji osobistych, dostrzeganych jako autentyczne i niefikcjonalne". Przyjmując to założenie, autor - współzałożyciel Stowarzyszenia na rzecz Autobiografii i Dziedzictwa Autobiograficznego - bada nie tylko "autobiografie literackie" pozostawione przez Rouseeau, Sartre'a, czy Pereka, ale pisze także o "autobiografii mleczarki, publikowanej na koszt autorki, o zeszytach rękopismiennych mego pradziadka, który był kupcem bławatnym w Paryżu w połowie XIX w., o nieznanych dziennikach intymnych kupionych w antykwariacie..." Lejeune w mistrzowski sposób przekonuje, że autobiografia jest jednym z najwazniejszych sposobów narracyjnego konstruowania tożsamości, wszechobecną strategią budowania własnego Ja. Prezentowany wybór, po raz pierwszy publikowany w języku polskim, pochodzi od samego autora.
Philippe Lejeune, profesor Uniwersytetu Paris XII, jeden z najwybitniejszych na świecie znawców pisarstwa autobiograficznego, któremu poświęcił wiele ksiązek, m. in. L'Autobiographie en France (1971), Exercices d'ambiguite. Lectures de "Si le grain meurt"(1974), Lire Leiris. Autobiographie et langue (1975); Pacte autobiographique (1975), Je est un autre. L'autobiographie de la litterature aux medias (1980); Moi aussi (1986), La Pratique du journal personnel (1990), La Memoire et l'Oblique. Georges Perec autobiographe (1991), Le Moi des demoiselles (1993), Pour l'autobiographie (1998), Les Brouillons de soi (1988).
HORYZONTY NOWOCZESNOŚCI poświęcone są prezentacji studiów nad tymi nurtami w literaturze, teorii, filozofii i historii kultury, których specyfikę określają horyzonty nowoczesności. W monografiach oraz zbiorach prac polskich i tłumaczonych, składających się na kolejne tomy serii, problematyka nowoczesności stanowi punkt dojścia, obszar centralny bądź przedmiot krytycznych odniesień i przewartościowań - pozostając niezmiennie w kręgu zasadniczych badawczych zainteresowań.