W. Szymborska w utworze „Niebo” przedstawia swoje rozważania o miejscu, w którym żyjemy, otoczonym niebem. Autorka próbuje przedstawić własną wizję i definicję nieba, które według niej znajduje się wszędzie i zawsze, jest wspólną dla wszystkich otwartą, rzeczywistą i namacalną przestrzenią. Niebo w tym wierszu jest więc „wszechobecne". Autorka nie potrafi jednak jednoznacznie określić czym tak naprawdę jest niebo. Na początku wiersza porównuje niebo do okna, lecz nie jest to zwyczajne okno. W dalszej części utworu podejmuje kolejne kroki, mające na celu zdefiniowanie i wytłumaczenie charakteru nieba, ale wtedy właśnie pojawiają się wątki filozoficzne w opisie nieba, a nie biblijne. Ten sposób opisu nieba świadczy o filozoficznym charakterze omawianego wiersza. Autorka mówi o niebie jak o czymś dobrym i rzeczywistym. Ponadto zwraca uwagę na niewłaściwy podział na niebo i ziemię, który jest tak naprawdę mało zrozumiały. Sposób opisania nieba przez W. Szymborską jest wyrażeniem jej własnej opinii, podsumowaniem obserwacji i prowokuje do zagłębienia się w treść utworu.
7