NAJWAZNIEJSZE WYDARZENIA ZWIAZANE Z POLITYKĄ BEZPIECZEŃSTWA UE

DATA	MIEJSCE	ZAGADNIENIA
17-03-1948		17 III 1948 Traktat w sprawie gospodarczej, społecznej i kulturalnej współpracy oraz zbiorowej samoobrony - tzw. Traktat brukselski (Beneluks + Francja i Wlk. Brytania), b) wzajemna pomoc i wsparcie wszystkimi środkami, łącznie z wojskowymi, gdyby któreś z nich stało się przedmiotem agresji zbrojnej w Europie, IX 1948 utworzono Stałą Wspólną Organizację Obronną (zwaną Sztabem Obrony Zachodu) z siedzibą w Fointainebleau pod Paryżem - Rada Europy
24-10-1950	Francja	Rene Pleven, premier Francji proponuje utworzenie zjednoczonej armii europejskiej w ramach Europejskiej Wspólnoty Obronnej
27-05-1952	Francja	w Paryżu członkowie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali podpisali traktat powołujący do życia EWO. Planowana europejska armia miała sobie liczyć 40 narodowych dywizji po 13 tys. jednakowo umundurowanych żołnierzy. Traktat zakładał utworzenie dziewięcioosobowego Komisariatu, Zgromadzenia Ministrów Obrony i Zgromadzenia Parlamentarnego
10-03-1953		w ramach EWWiS powstał projekt połączenia współpracy gospodarczej i integracji militarnej poprzez powołanie do życia Europejskiej Wspólnoty Politycznej
30-08-1954	Francja	Zgromadzenie narodowe Francji odrzuca traktat o EWO
20-23.10.1954	Londyn	Zawarcie układów i protokołów znoszących okupacyjny status RFN, podpisane przez USA, Wielką Brytanię, Francję i RFN. Republice Federalnej przyznano prawo do posiadania armii, z wyłączeniem broni masowej zagłady. Znacznie zredukowano nałożone wcześniej ograniczenia na zachodnioniemiecki potencjał militarny i przemysłowy. Państwa członkowskie NATO podpisały rezolucję postanawiającą o włączeniu RFN do struktur Sojuszu Północnoatlantyckiego. Unia Zachodnia została przekształcona w Unię Zachodnioeuropejską (UZE), a Włochy i RFN stały się nowymi członkami tej organizacji. Wprowadzono regułę ścisłej współpracy z NATO przy wykonywaniu postanowień zmodyfikowanego Traktatu Brukselskiego. Władze zachodnioniemieckie zobowiązano do dostarczenia UZE i NATO kontyngentu wojskowego w sile dwunastu dywizji oraz do rozwiązywania środkami pokojowymi spornych problemów z sąsiadami.
02-11-1961	Francja	Francja zaprezentowała projekt rozwoju integracji w kierunku unii politycznej państw europejskich, obejmującej przede wszystkim sprawy polityki zagranicznej, a także współdziałanie w sprawach współpracy kulturalnej i naukowej - - - Plan Foucheta
27-10-1970	Luksemburg	szefowie państw i rządów Wspólnot podczas konferencji w Hadze (1-2 XII 1969) zobowiązali msz do podjęcia prac w celu osiągnięcia postępu w dziedzinie „jedności politycznej”; raport przyjęty przez msz (raport luksemburski) przyczynił się do podjęcia decyzji o powołaniu EWP (27 X 1970, Luksemburg),
17 II 1986 w Luksemburgu 28 II w Hadze	Luksemburg i Haga	JAE potwierdził również włączenie do EWP kwestii bezpieczeństwa; dodatkowo: wszystkie ustalenia w ramach EWP powinny zapadać w ramach konsensusu
27-10-1987	Haga	UZE przyjęła wspólną platformę bezpieczeństwa
7 II 1992	Maastricht	Powstaje trójfilarowa UE, Zarysowanie przez Traktat z Maastricht Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa UE, zakończyło działanie EWP Drugi filar obejmuje kwestie związane z prowadzeniem polityki zagranicznej oraz bezpieczeństwa a podstawowe postanowienia dotyczą: 1. Ochrony wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezależności i nienaruszalności UE. 2. Umacnianiu bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich we wszelkich formach. 3. Zachowaniu pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych i Aktu Końcowego z Helsinek. 4. Rozwijaniu demokracji i rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Cele, które zostały tu wymienione Unia realizuje za pomocą środków dyplomatycznych, koncepcyjnych i operacyjnych. Do nich należą wspólne strategie, określanie wspólnych stanowisk. Unia ustanowiła systematyczną współpracę pomiędzy państwami członkowskimi w prowadzeniu polityki oraz podejmowaniu wspólnych działań w dziedzinach, w których łączą je ważne wspólne interesy. Państwa członkowskie wspierają bez ograniczeń politykę zagraniczna i bezpieczeństwa Unii powstrzymują się od działań, które są sprzeczne z interesami Unii . Traktat z Maastricht poszerzył kompetencje UE w zakresie bezpieczeństwa. Stwierdzono, że w ramach Unii dyskutowane będą wszelkie kwestie związane z bezpieczeństwem, co docelowo może doprowadzić do wspólnej polityki obronnej, a nawet urzeczywistnienia wspólnej obronny .
2 X 1997	Amsterdam	powołano Urząd Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Stanowisko to zostało wówczas połączone z funkcją Sekretarza Generalnego Rady.
13.05.1999		Postanowienie Rady Europejskiej dotyczące połączenia UZE z UE (do końca 2000 r.) oraz utworzeniu Europejskich Sił Szybkiego Reagowania.
3-4.06.1999	Kolonia	Szczyt w Kolonii. Decyzja o rozwoju europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony.
15.10.1999	Tampara	Posiedzenie Rady Europejskiej w Tamparze: harmonizacja przepisów prawa karnego, decyzja w sprawie uznawania wyroków sądu w krajach UE oraz  ustanowienie współpracy policji.
13.11.2000	Marsylia	Konferencja w Marsylii - decyzja o przekazaniu kompetencji UZE do UE
26 II 2001	Nicea	Reforma organów sądowniczych - utworzenie trójinstancyjnego systemu sądownictwa. Sąd Pierwszej Instancji nabrał charakteru samodzielnego organu wspólnotowego, zaś w ramach SPI mogą zostać utworzone izby sądowe orzekające w określonych sprawach w I instancji. Od rozstrzygnięć izb sądowych służy środek odwoławczy do SPI. Usunięcie przepisu o tym, że Unia Zachodnioeuropejska stanowi integralną część rozwojową UE i służy wykonywaniu decyzji UE dotyczących działań wojskowych. Wysoki przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa uzyskał kompetencje w ramach wzmocnionej współpracy w zakresie WPZiB, które polegają na zapewnianiu pełnego poinformowania Parlamentu Europejskiego i państw członkowskich o realizacji wzmocnionej współpracy. Zmiana sposobu wyznaczania specjalnego przedstawiciela, który odtąd jest wybierany kwalifikowaną większością głosów.
21.10.2001	Bruksela	Konferencja w Brukseli. Poparcie USA w walce z terroryzmem
19-20.06.2003	Saloniki	Ocena zagrożeń bezpieczeństwa, nowe zagrożenia, ,rozważenie poszerzenia spektrum misji UE poza dotychczasowe misje petersberskie
29.10.2004	Rzym	Zakłada powołanie europejskiego MSZ
18 -19.10. 2007	Lizbona	wprowadzenie stanowiska wysokiego przedstawiciela Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa • Ustanowienie Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa Pierwszym był Jürgen Trumpf, a obecnie (od 1 grudnia 2009 r.) funkcję tę sprawuje Brytyjka Catherine Ashton. • Utworzenie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych • Rozszerzony zakres tzw. misji petersberskich • Zmiana celów oraz instrumentów działania WPZ • Wprowadzenie klauzuli solidarności • Przystąpienie UE do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka • Wprowadzenie możliwości podejmowania wzmocnionej współpracy Ogólne zasady WPZ • Działania Unii opierają się na zasadach leżących u jej podstaw: demokracji, państwa prawnego, nienaruszalności praw człowieka, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad KNZ oraz prawa międzynarodowego. • WPZ podlega szczególnym zasadom i procedurom; wyklucza się przyjmowanie aktów prawotwórczych • Państwa członkowskie popierają, aktywnie i bez zastrzeżeń, politykę zewnętrzną i bezpieczeństwa Unii w duchu lojalności i wzajemnej solidarności i szanują działania Unii w tej dziedzinie oraz powstrzymują się od wszelkich działań które byłyby sprzeczne z interesami Unii. • Unia może zawierać umowy z państwami lub organizacjami w dziedzinach objętych w rozdz. 2 Tytułu V TUE, które wiążą Unię i państwa członkowskie NOWE CELE WPZ Nowy art. 21 TUE wymienia dłuższą listę celów WPZ niż przed reformą: 1. ochrona wartości, interesów, bezpieczeństwa, niezależności i integralności; 2. umacnianie i wspieranie demokracji, państwa prawnego, praw człowieka i zasad prawa międzynarodowego; 3. utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i umacnianie bezpieczeństwa 4. wspieranie trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego; 5. zachęcanie wszystkich krajów do integracji w ramach gospodarki światowej; 6. przyczynianie się do opracowywania międzynarodowych środków służących ochronie i poprawie stanu środowiska naturalnego; 7. niesienie pomocy narodom, krajom i regionom dotkniętym klęskami 8. wspieranie systemu międzynarodowego opartego na silniejszej współpracy wielostronnej

---