Miedź

Miedź jest pierwiastkiem śladowym występującym w całym organizmie a jej ilość ocenia

się na około 100 miligramów. Ponad połowa miedzi znajduje się w mięśniach i kośćcu.

Miedź wchodzi w skład wielu enzymów i bierze udział w wielu procesach przemian

metabolicznych.

Miedź, aktywując enzym niezbędny do budowy erytrocytów, wpływa na prawidłowe

funkcjonowanie układu krwiotwórczego, uczestniczy w syntezie hemoglobiny i razem z

żelazem bierze udział w procesach utleniania i dostarczaniu tlenu do tkanek. Miedź

występująca w ceruloplazminie (białko surowicy) jest jedną z bardziej ruchliwych form

tego pierwiastka w organizmach i w tej postaci reguluje metabolizm oraz transport

żelaza. Wpływa na metabolizm lipidów (np. cholesterolu) i właściwości mielinowej osłonki

włókien nerwowych. Istotny jest także wpływ miedzi poprzez syntezę dopaminy na

rozwój układu nerwowego oraz poprzez syntezę kolagenu i elastyny na regenerację

tkanki łącznej. Uważa się że niedobory miedzi mogą mieć związek z wadami kręgosłupa a

zwłaszcza skoliozy w związku z faktem, że pierwiastek ten uczestniczy w syntezie

kolagenu.

Miedź jest składnikiem enzymów biorących udział w procesach tworzenia melaniny i

prostaglandyn, biorących udział w regulacji ciśnienia krwi, pracy serca czy likwidacji

stanów zapalnych. Ponadto miedź wraz z cynkiem przeciwdziałają uszkodzeniom

wywołanym przez wolne rodniki tlenowe.

Niedobór

Niedobór miedzi obserwuje się rzadko. Braki miedzi, która jest magazynowana w

wątrobie mogą wystąpić głównie przy genetyczne uwarunkowanych zaburzeniach jej

wchłaniania, niedokrwistościach, czy też razem z przewlekłymi biegunkami.

Niedobór miedzi powoduje uszkodzenia tętnic i serca, może powodować nadciśnienie i

powstawanie zakrzepów. Często dochodzi do zmniejszenia produkcji melaniny, barwika

włosów i skóry. Przy niedoborze miedzi zwiększa się podatność organizmu na infekcje i

choroby. Niedobór miedzi powoduje także ograniczenia wzrostu i płodności, zaburzenia

sytemu nerwowego (migreny), a także osteoporozę.

Nadmiar

Długotrwałe spożywanie żywności o podwyższonej zawartości miedzi wiąże się z ryzykiem

zatruć, na co są szczególnie narażone dzieci i niemowlęta. Nadmiar miedzi w diecie

człowieka wywołuje różne zmiany metaboliczne, a odległe skutki wiążą się przede

wszystkim ze zmianami w wątrobie, a w następnej kolejności z uszkodzeniem nerek,

tkanki mózgowej oraz naczyń wieńcowych i mięśnia sercowego.

Najczęstszymi skutkami nadmiaru miedzi mogą być zburzenia psychiki, uszkodzenia

nerek, a także nadciśnienie tętnicze. Nadmiar miedzi może powodować anemię,

zaburzenia funkcjonowania wątroby i układu oddechowego, nieżyty, zmniejszenie

odporności, nudności i wymioty.

Źródła

Miedź powszechnie występuje w większości produktów spożywczych. Najwięcej miedzi

zawierają warzywa i owoce, owoce morza, fasola, groch, ziarna pszenicy, śliwki, wątroba,

nerki, płuca, serce, krewetki, orzechy, podroby, grzyby, pełnoziarniste produkty

zbożowe.