Stan przesycenia jest stanem nierównowagi i utrzymuje się do około 400°C, kiedy to nie występuje dyfuzja węgla.
Nagrzanie przesyconej stali powyżej 500°C do 800°C powoduje wydzielanie się z austenitu nadmiaru węgla w postaci węglika M23C6, zarodkującego i rozrastającego się na granicach ziarn.
Wobec dużej różnicy szybkości dyfuzji chromu i węgla chrom potrzebny do utworzenia węglika pobierany jest głównie z przygranicznych warstw ziarn, natomiast węgiel - z całej objętości (rys. 10.7).
W rezultacie zawartość chromu na granicach ziarn może zmniejszyć się poniżej 13% niezbędnych do pasywacji. Jeśli wydzielenia węglika będą tworzyły prawie ciągłą warstewkę na granicach austenitu, to stal ulega groźnej w skutkach

korozji międzykrystalicznej w środowiskach, w których stale austenitycznesą zwykle odporne.
Korozja międzykrystaliczną, objawiająca się gwałtownymspadkiem wytrzymałości i udarności, może całkowicie zniszczyć spójnośćstali.

Na korozję międzykrystaliczną narażone są elementy spawane, bowiem w łączonym metalu, w pobliżu spoiny, wskutek oddziaływania ciepła następuje wydzielanie węglików na granicach ziarn austenitu.
Zapobieganie skłonnoścido korozji międzykrystalicznej polega na stabilizowaniu stali dodatkiemtytanu lub niobu w ilości wystarczającej do związania węgla w postaci węglików tytanu lub niobu, które nie rozpuszczają się w austenicie w temperaturach do 1100°C (np. gat 1H18N1OT, OH18N12Nb).
Stabilizowanie stali dodatkiem niobu jest korzystniejsze, ponieważ ulega on tylko nieznacznemu wypaleniu podczas spawania w przeciwieństwie do tytanu.
Najpewniejszymjednak sposobem uniknięcia podatności na korozję międzykrystalicznąjest obniżenie zawartości węgla w stali co najmniej do 0,03%.

10.1.3. Uszkodzenia stali odpornych na korozję

■ korozja naprężeniowa w środowiskach wodnych zawierających jony chlorkowe, przy równoczesnym oddziaływaniu statycznych naprężeń rozciągających.

Przejawia się powstawaniem wąskich szczelin rozwijających się prostopadle

do kierunku działania naprężeń w charakterystyczne pęknięcia z licznymi

odgałęzieniami. Pęknięcia te mają charakter kruchy pomimo plastyczności

metalu (fot. 10. 4c),

Zależnie od środowiska i stanu materiału korozja stali nierdzewnych

i kwasoodpornych może występować w różnych postaciach jako:

■ korozja rownomierna, często spotykana w środowiskach kwaśnych, powodująca

dość regularne zmniejszenie grubości metalu,

■ korozja wżerowa lub punktowa albo pitting, w środowiskach zawierających

głównie jony chlorkowe (woda morska). Przenikanie tych jonów w miejscach

osłabienia warstewki pasywnej stali na wtrąceniach niemetalicznych, niejednorodnościach

struktury, mikroporach powoduje przebicie tej warstewki. Odsłonięty

czysty metal tworzy ogniwa korozyjne z przylegającym do niego

obszarem spasywowanej stali. Wżery głębokie i wąskie, często osłonięte

narostem produktów korozji, przy stosunkowo niewielkich ubytkach masy

metalu stanowią jeden z najniebezpieczniejszych rodzajów niszczenia korozyjnego

(fot 10.4a),

■ korozja międzykrystaliczna postępująca od powierzchni w głąb metalu

granicami ziarn, osłabiająca spójność materiału aż do jej zniszczenia. Przyczyną

tego typu korozji jest zjawisko dechromizacji granic ziarn austenitu

(fot 10.4b),

■ korozja kontaktowa w miejscach, gdzie stal odporna na korozję styka się

z innymi metalami, tworząc makroogniwo galwaniczne.