Unerwienie mięśni krtani

Mięśnie krtani są unerwione ruchowo i czuciowo przez nerw błędny.

W czasie oddychania oraz wymawiania głosek bezdźwięcznych (takich jak p, t, k), wiązadła głosowe są rozsunięte i powietrze swobodnie przechodzi przez krtań do nasady, tzn. do jamy gardłowej i ustnej (lub nosowej). Jeżeli wiązadła są zsunięte, strumień powietrza gromadzi się pod nimi (stopniowo zwiększa się jego ciśnienie), aż w pewnym momencie rozsuwa wiązadła i przeciska się między nimi. Dzięki własnej prężności wiązadła wracają do poprzedniego położenia, ale w następnym momencie ich rozwarcie i zwarcie powtarza się. Te rytmiczne drgania udzielają się powietrzu wydychanemu. Drgania wiązadeł głosowych towarzyszą głoskom dźwięcznym (b,d,z,r); można je wyczuć, przykładając lekko dłoń do krtani lub do czaszki.

Metody badania

Wiązadła głosowe można oglądać w lusterku laryngologicznym, natomiast ich drgania są tak szybkie, że nasze oko ich nie dostrzega. Oglądanie drgań wiązadeł głosowych w lusterku laryngologicznym umożliwia specjalny aparat, tzw. stroboskop. Wytwarzając światło przerywane ( z częstotliwością, która może być dowolnie regulowana i dostosowana do częstotliwości wytwarzanego dźwięku), stroboskop uwidocznia tylko pewne fazy poszczególnych drgań, czyli pozornie zwolnione ruchy wiązadeł głosowych. Ruchy wiązadeł głosowych można filmować z szybkością 4000 obrazów na sekundę. Film taki, oglądany potem z szybkością 16 obrazów na sekundę, daje wyrazisty obraz drgań wiązadeł. Ruchy całej krtani w czasie mowy można obserwować na ekranie aparatu rentgenowskiego, bądź też utrwalać je na filmie radiologicznym.