Retoryka 10.01.2013 r.

Erystyka jest związana z ruchem sofistycznym. Powstała i była rozwijana w szkole Megarejskiej, V wiek p.n.e. Patronką jest Eris-bogini kłótni, waśni i niezgody. Erystykę krytykowano już w starożytności z powodów wychowawczych. Jest ona bardzo bliska sofistyce, bowiem sofiści utrzymywali, że w każdej sprawie można przedstawić równie przekonywujące argumenty przeciwne.

Sofizma, od której pochodzi sofizmat, to fałszywy wniosek. Jest to termin użyty przez Arystotelesa na określenie argumentu w istocie niepoprawnego, lecz tylko pozornie poprawnego. Sofizmatami nazywamy błędne argumenty, użyte z intencją wprowadzenia kogoś w błąd. Sofistykę od erystyki odróżnia cel: erystyka zakłada zwycięstwo w sporze, zaś sofistyka tylko odniesienie jakieś korzyści. Tak więc sofistyka to nieuczciwa walka słowna, której celem jest jakaś korzyść. Od strony formalnej erystyka z sofistyką niczym się nie różnią. Posługują się sofizmatami, które później zostały nazwane chwytami erystycznymi.

Według Schopenhauera erystyka to sztuka dyskutowania przy wykorzystaniu zarówno argumentacji niepoprawnej jak i poprawnej. Prawda jest dla drugim miejsce, najważniejsza jest obrona własnego stanowiska i obalenie przeciwnika. Autor w swoim dziele wymienia 38 chwytów, które pozwalają pokonać przeciwnika. Większość z nich to powtórzenie wcześniej znanych już sofizmatów.

Znajomość technik erystycznych jest potrzebna, ponieważ potrafimy poznać nieuczciwe zachowanie naszego przeciwnika.