I.

1. Co oznacza i czym się zajmuje epizod wspólnego zaangażowania?

Proces wymiany między dorosłym a dzieckiem, podczas której zwracają oni uwagę na jakiś zewnętrzny temat, wspólnie względem niego działają.

Epizody wspólnego zaangażowania charakteryzują:

- Zwrócenie uwagi na ten sam element.

- Wysoki stopień synchronizacji.

- Prosta struktura interakcji.

- Posługiwanie się strategiami wspomagającymi rozwój dziecka.

2. Co oznacza strefa najbliższego rozwoju?

Strefa najbliższego rozwoju - różnica pomiędzy poziomem kompetencji, a zadaniem jakie ma wykonać. czyli ustalić różnice między poziomem kompetencji, jaki ujawnia dziecko wykonując zadania przy pomocy kogoś „wiedzącego więcej”, a poziomem, jaki ujawnia, kiedy wykonuje zadania samodzielnie

3. Jakie są strategie uczenia dziecka przez osobę dorosłą?

A. Okolicznościowe - jest przygodne tzn. niezaplanowane. Nauczanie to polega na umiejętnym korzystaniu z każdej nadarzającej się sytuacji by dziecko poinformować o tym co właśnie spostrzegło, ale czego dokładnie nie zna lub nie rozumie lecz też nie umie sobie wytłumaczyć i wyjaśnić. Budowanie wiedzy osobistej.

B. Interakcyjne - uczenie wykonywania określonych czynności, wyjaśnianie dziecku różnych zjawisk, zdarzeń i problemów, włączanie się w aktywność dziecka po to, aby razem z nim coś robić oraz rozmawianie z dzieckiem.

Wspólną cechą wymienionych strategii jest to, że rodzice bezpośrednio uczestniczą w doświadczeniu dziecka. Rodzice sami sugerują dziecku materiały, udzielają pomocy gdy o to poprosi. Zabronione jest przez rodziców stosowanie kar, wywierania poczucia zagrożenia.

D. Budowanie rusztowania: Przekształcanie wypowiedzi dziecka,

- oczekiwanie odpowiedzi od dziecka,

- zadawanie dziecku pytań: Jak myślisz czy...? Czy to będzie pasowało według Ciebie...?

Można delikatnie podpowiedzieć dziecku,

- zachęcanie do rozwijania wypowiedzi.

Umożliwienie dziecku uzyskania takiego poziomu kompetencji jakiego samo nie może osiągnąć. Dorosły najpierw daje wsparcie, a później w miarę jak dziecko staje się coraz bardziej niezależne, stopniowo jest wycofuje.

D) Upośrednione uczenie, Słowo (najczęstsza): Dorosły ukierunkowuje aktywność poznawczą dziecka i przygotowuje środowisko uczenia się.

- budowanie wspólnych znaczeń,

- upośrednienie gromadzonych danych,

- rozumienie, podążanie za teksem czytanym(rozumienie znaczeń, budowanie spójnego naszego świata

II i III

1. Charakterystyka treści dyskursu funkcjonalistyczno-behawiorystycznego.

Ma służyć nabywaniu przez ucznia określonych umiejętności.

Konsekwencja: unifikacja - metoda normalizacji mająca na celu racjonalne zmniejszenie różnorodności wyrobów lub czynności.

- Opanowanie wiedzy publicznej.

- Zdolności do reprodukowania jej na żądane.

- Odpowiedność – zgodność pomiędzy wiedzą reprodukowaną a przekazywaną przez nauczyciela.

Uczeń – nie wie, nie umie, powinien nauczyć się czegoś. Zobowiązany jest do aktywności wskazanej i realizowanej przez nauczyciela. Hamowanie aktywności własnej.

Nauczyciel – wie, umie to czego nie umie uczeń, musi inicjować aktywność ucznia, umie wpływać na hamowanie niewłaściwej aktywności. Musi umieć wyznaczyć odpowiednią porcję wiedzy i przekazać ją uczniowi, umieć wybrać najbardziej znaczące treści i znać związek między nimi. Prezentować i informować oraz wyjaśniać przekazywane treści. Kontroluje i ocenia przebieg realizowanych przez ucznia działań. Określa kryteria oceny wyników końcowych i cząstkowych.

Proces planowania i konstruowania zadań pedagogicznych ma sformalizowany i zewnątrzpochodny charakter.

DYSKURS

FUNKCJONALISTYCZNO-BEHAWIORYSTYCZNY

„Edukować to kierować”

* Źródła: funkcjonalizm, behawioryzm, pedagogika pozytywistyczno-konserwatywna.

* Rozwój dziecka: ujmowany liniowo i hierarchicznie, związany ze spełnianiem standardów, poddawany pomiarowi dydaktycznemu.

* Zaufanie do wiedzy: wiedza akceptowana pochodzi z ustaleń zewnętrznych; nie należy ani do ucznia, ani nawet do nauczyciela.

* Tworzenie wiedzy: rozumiane jako przyswajanie informacji i instrukcji pochodzących z zewnętrznego przekazu.

* Projekt zajęć: uniwersalny, szczegółowy konspekt lekcji.

* Oddziaływanie: wdrożeniowo-korekcyjno-interwencyjne.

* Typowa leksyka: przyswajanie, ćwiczenie, wdrażanie, kształtowanie, zapoznawanie, nauczanie.

* Metafory: nauczyciel – rzemieślnik; uczeń – puste naczynie; klasa – warsztat.

* Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Słuchaj i ucz się

2. Charakterystyka treści dyskursu konstruktywistyczno-społecznego.

Nacisk położony jest na indywidualizację. Celem nauczania jest uzyskanie zmiany rozwojowej u poszczególnych uczniów.

Uczeń – ktoś kto gromadzi i konstruuje swoją wiedzę osobistą. Eksploruje i weryfikuje hipotezy. Podejmuje aktywność. Wykorzystuje posiadane kompetencje. Oddziałuje na otoczenie.

Nauczyciel – ktoś kto wie i umie więcej w obszarze wiedzy osobistej. Tworzy sytuację edukacyjną. Skłania ucznia do aktywności, oddziaływania na rzeczywistość . Konstruowania wiedzy ucznia.

DYSKURS

KONSTRUKTYWISTYCZNO-ROZWOJOWY

„Edukować to organizować środowisko”

* Źródła: konstruktywizm poznawczo-rozwojowy, progresywizm, pedagogika liberalna.

* Rozwój dziecka: definiowany przez indywidualny przyrost kompetencji badawczych,

przebiega poprzez błędy, chybione hipotezy i ich samodzielną rekonstrukcję.

* Zaufanie do wiedzy: zaufanie do wiedzy osobistej (ucznia i nauczyciela), budowanej

na drodze rozwiązywania osobiście angażujących problemów; wiedza ucznia akceptowana jako niedoskonała, ale właściwa rozwojowo.

* Koncepcje i decyzje: symetryczne, uczeń zachęcany do samodzielnego tworzenia koncepcji i podejmowania decyzji, nawet błędnych („spróbuj”).

* Tworzenie wiedzy: samodzielna, aktywna konstrukcja i rekonstrukcja umysłowych modeli

rzeczywistości nie wymaga obecności dorosłego.

* Oddziaływanie: organizacyjne, prowokacja poznawcza.

* Typowa leksyka: badanie, eksplorowanie, eksperymentowanie, uczenie się.

* Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Próbuje, aż dorośnie i zrozumie”.

* Metafory: nauczyciel – mecenas, organizator; uczeń – naukowiec; klasa – laboratorium badawcze

IV.

1. Edukacja wczesnoszkolna realizowana jest w okresie rozwoju operacji konkretnych – co to oznacza?

OPERACJE KONKRETNE – 7 a 11 r.ż.

- Dziecko zaczyna rozumować logicznie.

- Działania na konkretnych przedmiotach.

- Operowanie relacjami między obiektami a nie ich celami.

- Logiczne grupowanie.

2. Jakie operacje umysłowe są istotne na wstępie edukacji początkowej?

Do operacji konkretnych zaliczamy : Szeregowanie czyli zdolność do umysłowego porządkowania przedmiotów na podstawie wykrywania różnic między nimi. We wczesnym okresie dzieci potrafią układać obiekty różniące się rozmiarem. Dzieci mające od 4 do 6 lat szeregują w sposób empiryczny ,, metodą prób i błędów ‘’. Natomiast dziecko w studium operacji konkretnych szereguje już w sposób systematyczny przyjmując pewną strategię (np. największy element na początku , a najmniejszy na końcu )

Klasyfikowanie czyli zdolność do grupowania przedmiotów według określonego kryterium na podstawie podobieństwa między nimi.

V.

1. Zasady doboru przez mózg treści w procesie uczenia się.

Mózg dzieli treści na: znane, nieznane, ważne, nieważne, ciekawe, nudne, intrygujące, zaskakujące, typowe, śmieszne, neutralne, niepewne, jasne.

Proces ten nie jest w pełni kontrolowany przez człowieka.

Ważnym kryterium jest to czy informacje jest do czego podczepić z czym połączyć oraz czy jest ona nam przydatna.

2. Warunki niezbędne do realizacji procesu uczenia się.

- Przetwarzanie.

- Rozumienie.

- Znaczenie.

- Uwaga.

- Zapamiętywanie.

VI.

1. Zadania edukacji wczesnoszkolnej Podstawa programowa – kluczowe kompetencje instrumentalne w programie edukacji wczesnoszkolnej.

Kompetencje: językowe, matematyczne, społeczne, kreatywne, informatyczne.

a) Umieszczenie dziecka w drabinie kompetencji.

b) Narastanie kompetencji w sposób ustrukturyzowany.

c) Kompetencje komunikacyjne – obszar wspólnego zainteresowania.

d) Posługiwanie się kodem werbalnym.

e) Funkcjonowanie w parze przyległej.

f) Uczestnictwo w dialogu.

g) Informacja na temat postępu.

VII.

1. Co to jest przeszkoda epistemiologiczna?

Przeszkoda epistemiologiczna = przeszkoda w poznawaniu, przeszkodę tą stanowi wcześniej zdobyta wiedza, która utrudnia przyswajanie nowej wiedzy.

2. Istotne zjawiska w procesie budowania i restrukturyzowaniu wiedzy osobistej w kontakcie z wiedzą kolektywną i formalną.

3. Refleksja jako czynnik budowania profesjonalnej kompetencji przez nauczyciela.