ZARZĄDZANIE PRODUKCJĄ – WYKŁADY

26.05.2014

1. Zapasy produkcji – to pewna ilość materiałów, wyrobów, zespołów znajdujących się w różnych stadiach zaawansowania procesu produkcyjnego.

- Sfera przedprodukcyjna (zapatrzenie) obejmuje zapasy tzw. zapasy materiałowe (surowce, półwyroby, elementy normalnie dostępne w handlu,

- Strefa produkcji czyli tzw. zapasy produkcji w toku czyli w trakcie realizacji cyklu produkcyjnego,

- Strefa poprodukcyjna ( zbytu) obejmuje tzw. wyroby gotowe (finalne i części zamienne).

2. Zapas produkcji w toku to pewna ilość produkcji w czasie trwania cyklu produkcyjnego o różnym stopniu zaawansowania.

Dzielą się:

a) Zapasy międzykomórkowe – wynikają z nierównomiernej pracy poszczególnych komórek, dlatego tworzy się w sposób zamierzony pewien zapas.

b) Zapasy wewnątrzkomórkowe – to przeciętna liczba wyrobów znajdujących się w trakcie obróbki, w określonej komórce KP1.

- Zapasy poza cykliczne – czyli poza przebiegiem bieżącego cyklu produkcyjnego,

- Zapasy cykliczne – biegnące w aktualnym cyklu produkcyjnym,

* Zapasy operacyjne – czyli wyroby aktualnie obrabiane na stanowiskach roboczych,

* Zapasy międzyoperacyjne – to wyroby znajdujące się aktualnie między stanowiskami roboczymi i oczekujące na dalszą obróbką na następnych stanowiskach roboczych,

+ Obrotowe – powstają w wyniku nierówności czasu operacji między współpracującymi stanowiskami roboczymi,

+ Transportowe – czyli wyroby w trakcie przekazywania z jednego stanowiska roboczego na następne,

+ Awaryjne – to zapasy utrzymywane ze względu na możliwość wystąpienia awarii, któregoś ze stanowisk roboczych, zabezpieczający ciągłość produkcji,

+ Kompensacyjne – tworzone celowe dla wyrównania ewentualnych różnic w wydajności pracy robotników.

3. Struktura produkcyjna – to układ komórek produkcyjnych oraz zespół związków kooperacyjnych właściwych dla n=danego systemu operacyjnego.

KP0 – stanowisko robocze

KP1 – gniazdo produkcyjne lub linia produkcyjna

KP2 - administracyjny oddział produkcyjny

KP3 – wydział produkcyjny

KP4 – zakład produkcyjny

KP5 – przedsiębiorstwo wielozakładowe

4. Sposoby grupowania stanowisk roboczych:

- Specjalizacja technologiczna – polega na grupowaniu stanowisk roboczych wg. podobieństwa technologicznego. Komórka taka może wykonywać wyroby różnorodne na jednorodnych stanowiskach roboczych,

- Przedmiotowa specjalizacja – polega na grupowaniu stanowisk roboczych wg. kryterium podobieństwa wyrobów (przedmiotu pracy). Komórka taka może wykonywać jeden (lub kilka bardzo podobnych) wyrób na różnorodnych stanowiskach roboczych dobranych tylko i wyłącznie dla technologii wykonywania tego wyrobu.

5. Charakterystyka specjalizacji technologicznej i przedmiotowej:

- Specjalizacja przedmiotowa wymaga dobrego zbilansowania zdolności produkcyjnych maszyn

Urządzeń,

- Specjalizacja przedmiotowa zakłada przebieg procesu produkcyjnego wg. ściśle określonej trasy (marszruta- to ciąg kolejnych maszyn na których obrabiany jest wyrób). Nawet niewielkie zmiany powodują poważne zaburzenia. W układzie technologicznym zakłócenia takie nie występują,

- W układzie przedmiotowym awaria jednej maszyny powoduje zatrzymanie całego ciągu produkcyjnego,

- W układzie technologicznym awaria wymaga jedynie niewielkiej korekty marszruty,

- W układzie przedmiotowym nadzorowanie zróżnicowanych maszyn i urządzeń wymaga wyższych kwalifikacji bezpośredniego kierownictwa (np. mistrz),

- W układzie przedmiotowym stanowiska znajdują się obok siebie a w układzie technologicznym pomiędzy poszczególnymi operacjami zachodzi konieczność przemieszczania wyrobu na inne stanowisko stąd dłuższa trasa transportowa,

- Cykl produkcyjny w układzie produkcyjnym jest zazwyczaj dłuższy niż w układzie przedmiotowym. Ponadto konieczne jest okresowe składowanie produkcji nie zakończonej w poszczególnych fazach,

- Układ przedmiotowy pracuje z wydajnością określoną przez swoje najmniej wydajne ogniwo (lub przez wspólny takt produkcyjny),

- Układ technologiczny wymaga większej powierzchni produkcyjnej niż przedmiotowy.