Warystor krzemowy - wytwarzany metodą spiekania. Wykonane są z węglika krzemu w postaci polikrystalicznej wraz z różnymi zanieczyszczeniami i domieszkami. Na własności warystorów duży wpływ mają zanieczyszczenia, technologia wytwarzania i rodzaju użytego węglika krzemu (istnieje 7 odmian). Te warystory są stosowane m.in. jako elementy stosu zmienno rezystancyjnego w iskiernikowych ogranicznikach przepięć oraz jako rezystory bocznikujące przerwy iskiernikowe odgromników. Iskiernikowe odgromniki używa się do ochrony przeciwprzepięciowej urządzeń elektroenergetycznych.

Warystory charakteryzują się silnie nieliniowymi charakterystykami prądowo-napięciowymi. Struktura warystorów ma postać mocno upakowanych ziaren. Rezystywność wnętrza ziaren jest niewielka i wynosi mniej niż 1om*cm. O przewodnictwie prądu decydują głównie zjawiska na granicach między ziarnami. Na powierzchniach ziaren znajdują się cienkie warstwy o grubościach 0,01-0,001um (0,005-0,01um0) mające dużą rezystywność. Na powierzchni ziaren istnieje ładunek przestrzenny tworzący barierę potencjału, utrudniające przepływ prądu przy małym napięciu, a regulujące prąd przy dużym napięciu. Warystor składa się więc jakby z wielu elementarnych mikrowarystorów, połączonych szeregowo-równolegle. Dla małego napięcia zależność prąd-napięcie jest liniowe. Ze wzrostem napięciu prąd ulega zwiększeniu. Wzrost prądu nastąpi, gdy napięcie na warstwie zaporowej osiągnie wartość równą pracy wyjścia elektronów z warstwy zaporowej. Przy wzroście napięcia rosnący prąd nagrzewa warstwy powierzchniowe prowadzą do jeszcze większego wzrostu prądu.

Zakres przed przebiciowy A

Przy małym napięciu (nie większym od pracy ciągłej) przez warystor płynie mały prąd nie powodując wzrostu temp. Są to normalne warunki pracy warystora - charakterystyka warystora jest zgodna z prawem Ohma.

Bariera potencjału na granicach między ziarnami reguluje przepływ prądu. Elektron może osiągnąć taką energię na skutek jonizacji termicznej. Wraz ze wzrostem temp. więcej elektronów przedostaje się przez barierę. Dlatego charakterystyka w zakresie A jest zależna od temp.

Zakres przebiciowy B

Gdy podczas zwiększania napięcia doprowadzonego do warystora energia przypadająca na warstwę graniczną pojedynczego mikrowarystora przekroczy 3,2eV energia kinetyczna elektronów płynących przez tą warstwę staje się bardzo duża. Elektrony wybijają kolejne elektrony z pasma walencyjnego przez jonizację zderzeniową. Powstają pary ładunków elektron - dziura i te dziury tworzą nieliniowość charakterystyki - powodują zmniejszenie wysokości bariery potencjału, co powoduje szybki wzrost prądu przepuszczanego przez warystor.

Zakres nasycenia C

Podczas przepływu przez warystor udarów prądowych o dużych wartościach płyną większe prądy niż w zakresie B. Warystor przechodzi wówczas w stan nasycenia i charakterystyka staje się praktycznie liniowa

Termistorami są nazywane elementy półprzewodnikowe, których rezystancja zależy od temperatury. Zależność rezystancji od temperatury jest podstawą podziału termistorów:

Termistory z ujemnym współczynniku temperaturowym są wytwarzane ze spieków np. Fe2O3-TiO2 czy NiO-Li2O. Rt=Rto*exp(B*(To-T/ToT) Stosuje się do pomiaru temperatury, kompensacji temperaturowych zmian rezystancji obwodów elektrycznych, stabilizacji napięcia, zabezpieczenia urządzeń w przekaźnikach rozruchowych i czasowych.

Termistory z dodatnim współczynnikiem temperaturowym są materiałami ceramicznymi wytwarzanymi z polikrystalicznego tytanianu baru BaTiO3 lub inne. O charakterystyce rezystancji termistora z dodatnim wsp. temp. decydują zjawiska na granicy ziaren. W niskich temp. ładunek powoduje obniżenie bariery potencjału na granicy ziaren, czyli zmniejsza rezystancję. Efekt ten wraz z wzrostem temperatury maleje - po osiągnięciu temp Curie). Przez to w pewnym zakresie temperatur następuje duży wzrost temperatury. Poniżej temp. początkowej termistor działa jak warystor. Powyżej górnej temp. rezystancja termistora maleje ze wzrostem temp/

Termistory z skokowym zmniejszaniem się temp. wykonuje się ze spieków polikrystalicznego tlenku wanadu lub tytanu. W pewnej temperaturze zmienia się ich struktura krystaliczna, co powoduje gwałtowne zmniejszenie rezystywności. Można regulować zmiany temp. przez wprowadzanie domieszek np german, żelazo)

Ćwiczenie 8

Ładunek elektryczny w ruchu wytwarza trwały magnetyczny moment dipolowy. W atomie ładunek zawierają elektrony i jądro. Każdy elektron obiega jądro po orbicie i obraca się wokół własnej osi, wytwarzając moment pędu - spin. Na wypadkowy magnetyczny moment dipolowy składają się dodawane wektorowo:

- jądrowy moment magnetyczny - wynika z momentu pędu jądra związanego z jego spinem i jest wielkością tego samego rzędu co spin elektronu. Masa jądra jest większa od masy elektronu stąd magnetyczny moment dipolowy związany ze spinem jądra jest mniejszy od spinowego momentu magnetycznego elektronu i jego wpływ na wypadkowy moment magnetyczny atomu może być pominięty

- orbitalne momenty magnetyczne - wynikają z ruchu elektronu po orbicie kołowej wokół jądra. Modelem krążącego po orbicie elektronu może być zamknięta pętla z prądem. W powłokach zapełnionych całkowicie elektronami wypadkowy moment magnetyczny = 0

- spinowe momenty magnetyczne - wynikają z ruchu obrotowego elektronów wokół własnej osi. Temu ruchowi odpowiada moment pędu zwany spinem. W atomach wieloelektronowych spinowe momenty magnetyczne dodają się i wypadkowy spinowy moment magnetyczny atomów z powłokami całkowicie zapełnionymi = 0, jednak w niektórych pierwiastkach obserwuje się silne niezrównoważenie spinowych atomowych momentów magnetycznych.

- indukowane dipole magnetyczne – jeśli swobodna naładowana cząstka o ładunku q i masie m poruszająca się z prędkością v wejdzie w obszar pola magnetycznego o indukcji B zacznie na nią działać siła skierowana prostopadle do kierunku poruszania się cząstki i prostopadle do wektora B (siła Lorentza F=q(vxB) [J/m]), Cząstka zostanie schwytana przez pole i rozpocznie zataczać krąg (lub jeśli prędkość v miała składową równoległą do B, poruszać się po torze śrubowym) wokół linii sił pola magnetycznego z częstotliwością omegaL, zwaną częstotliwością Larmora.

- Diamagnetyki - Materiały, które nie mają stałych dipolowych momentów magnetycznych. Dla większości przypadków przyjmujemy podatność magnetyczna równą 0

- Paramagnetyki - mają stałe momenty magnetyczne. Gdy nie ma zewnętrznego pola magnetycznego te momenty ustawiają się chaotycznie, czyli nie oddziałują wzajemnie na siebie. W polu magnetycznym dochodzi do porządkowania tych dipoli w kierunku pola, czyli powstaje wypadkowe magnesowanie. Momenty ustawiają się w kierunku pola, wypadkowe pole rośnie i podatność magnetyczna jest większa od 0. Stopień uporządkowania zależy od temperatury - im wyższa temperatura tym bardziej chaotyczna orientacja dipoli.

- ferromagnetyki - Fe, Ni, Co mają bardzo wysoką wartość podatności magnetycznej wiele rzędów wyższą niż podatność materiałów paramagnetycznych. Warunkiem istnienia ferromagnetyzmu jest istnienie w materiale nieskompensowanych spinowych momentów magnetycznych oraz występowania w krysztale materiału tzw. sił wymiany, występujących najczęściej w ciałach krystalicznych. Wszystkie materiały ferromagnetyczne charakteryzuje temperatura Curie, przy której energia drgań cieplnych atomów jest tak duża, że całkowicie niszczy efekt magnesowania materiału.

Procesy magnesowania

Materiał magnetyczny jak każdy inny dąży do osiągnięcia stanu najmniejszej energii. Dipole magnetyczne pod nieobecność pola magnetycznego przyjmują taką orientacją aby cała energia magnetyczna była jak najmniejsza. Powstają w materiale obszary zwane domenami lub obszarami Weissa, w których spiny atomów pod działaniem sił wymiany porządkują się równolegle, a ich momenty magnetyczne ustawiają się zgodnie z osiami łatwego magnesowania kryształu.

W przypadku braku pola magnetycznego kryształ jest rozmagnesowany, tzw. wypadkowe namagnesowanie domen w dowolnym kierunku = 0. Przyłożone pole magnetyczne powoduje powstanie wypadkowego namagnesowania rosnącego wraz ze zwiększaniem pola magnetycznego aż do osiągnięcia nasycenia. Tak wygląda wykres magnesowania ferromagnetyka

W pkt a) H=0 i materiał nie jest namagnesowany. Wraz ze wzrostem H ścianki między domenami są powoli przesuwane, zwiększając objętość tej domeny, której wektor namagnesowania ma kierunek najbardziej zbliżony do kierunku wektora H (pkt. b) i c)). W pkt d) wogóle znikają domeny o innych kierunkach namagnesowania. Przy dalszym wzroście H następuje powolny obrót wektora namagnesowania M do kierunku zgodnego z kierunkiem wektora H. W pkt e)magnesowanie ferromagnetyka osiąga nasycenie

Pętla histerezy magnetycznej

Br- pozostałość magnetyczna

Hc – natężenie pola koercji

Hn – natężenie pola nasycenia

Bn – indukcja nasycenia

Przenikalność magnetyczna

Własności wszelkich materiałów są scharakteryzowane przez ich podatność magnetyczną n_m lub przenikalność magnetyczna względną u_w.

- diamagnetyki u_w <1

- paramagnetyki u_w >1

- ferromagnetyki u_w >>1

Dla ferromagnetyków przenikalność magnetyczna nie jest stała, ale zależy od natężenia pola magnetycznego. Rozróżnia się trzy podstawowe pojęcia przenikalności:

- normalna (styczna)

- różniczkowa (dynamiczna)

- przyrostowa (odwracalna)

W materiałach ferromagnetycznych w zmiennym polu magnetycznym następują straty energii. Dzielimy je na:

- straty na histerezę deltaph=deltaph1*f/50 * (B_mdo potęgi k) gdzie ph1-stratność histerezowa jednostkowa dla B=1T i f=50Hz, k-współczynnik (wynosi około 2)

- straty na prądy wirowe (na ciepło Joule`s) w jednostce objętości blach wyraża wzór: delta pw=delta pw1(ksi_k/1,11 * B_m/1 * f/50 * d/0,351do-3)do2 gdzie pw1 - stratność materiału na prądu wirowe w materiale o masie 1 kg, przy f=50Hz i indukcji maks. 1T, d-grubość blachy, ksi_k- współczynnik kształtu strumienia, B_m-wartość maksymalna indukcji

Suma tych strat energii do jednostki objętości materiału nazywa się stratnością magnetyczną dletapFe

Materiały miękkie

Mają bardzo wąską graniczną pętlę histerezy. Łatwo się magnesują i rozmagnesują pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego. Straty energii są małe. Są stosowane na rdzenie elektromagnesów prądu stałego oraz maszyn prądu przemiennego (maszyny elektryczne, transformatory, dławiki, elektromagnesy prądu zmiennego)

- czyste odmiany żelaza

- stale krzemowe (elektrotechniczne), gł. zimnowalcowane

- stale bez krzemowe

- stopy żelazo-niklowe - permaloje

- materiały magnetyczne amorficzne - np. Metglas

Materiały twarde

Mają dużą powierzchnię pętli histerezy, raz namagnesowane do nasycenia na stałe zachowują swoje właściwości magnetyczne, dlatego są stosowane do budowy magnesów trwałych.

- stal węglowa

- stal wolframowa

- stal kobaltowa

- stopy Fe-Al-Ni (Alni) lub Fe-Al-Ni-Co (Alnico)

Właściwości magnetyków miękkich

Materiały magnetyczne miękkie mają bardzo wąską pętlę histerezy, co pozwala na wielokrotne na- i roz- magnesowywanie materiałów bez większych strat. Stosuje się je w obwodach magnetycznych, jako rdzenie elektromagnesów, maszynach elektrycznych, transformatorach. Duża przenikalność magnetyczna, pozwalająca uzyskać duże wartości indukcji magnetycznej przy użyciu małego prądu magnesowania. Mała stratność, pozwalająca na wysokosprawne przetwarzanie energii. Duża indukcja nasycenia, pozwalająca na uzyskanie jak największej siły mechanicznej (proporcjonalnej do kwadratu indukcji). Duża rezystywność w celu zmniejszenia strat mocy powodowanych prądami wirowymi. Magnetyki miękkie mogą być wykonywane w postaci cienkich warstw, włókien, drutów, taśm, blach, odlewów, wyprasek itp. Przykłady: czyste żelazo, stal krzemowa, stopy Fe-Ni, metglas.

Przyczyny strat energii w izolatorach z ciał stałych

Na straty energetyczne składają się wszelkie defekty struktury materiału (domieszki, zanieczyszczenia, ubytki sieci krystalicznej). Jednym z parametrów opisujących straty jest współczynnik strat dielektrycznych tgδ. Wyrażony jest stosunkiem składowej prądu rzeczywistej do urojonej. Sam kąt δ jest dopełnieniem do 90° kąta przesunięcia fazowego. Głównymi przyczynami są: straty upływowe (konduktywność) – w zależności od rezystywności danego materiału. Charakterystyczny jest tu prądu upływu (i_p). Polaryzacja – polega na uporządkowaniu dipoli magnetycznych. W jej wyniku występuje tzw. prąd absorpcji (i_a), będący jednym ze składowych elementów strat. Przyczyną strat energii może być również zmniejszenie oporu izolatora na skutek dostania się wilgoci do maszyn elektrycznych lub także poprzez mechaniczne uszkodzenie układu izolacyjnego.

Przyczyny powstawania strat energii w ferromagnetykach

Starty na histerezą – największe w magnetykach twardych, gdzie pętla histerezy jest szeroka. Spowodowane wielokrotnym namagnesowaniem materiału.

Straty na prądy wirowe – straty na ciepło Joule’a wywołane przepływem prądu zmiennego przez cewkę z rdzeniem, spowodowane obecnością prądów wirowych. Ogranicza się poprzez zmniejszenie grubości blach oraz zwiększenie rezystywności elektrycznej materiału. Całkowite straty są sumą strat histerezowych i strat na prądy wirowe. Sposobem na obniżenie strat energii w ferromagnetykach może być dodanie krzemu do blach przez co: zwiększa się rezystywność materiału co powoduje zmniejszenie się strat spowodowanych prądami wirowymi; zmniejsza się wartość natężenia powściągającego Hc co powoduje zwężenie się pętli histerezy co czyni mniejsze straty energii na histerezę. Innym sposobem jest stosowanie walcowania blach materiałowych na zimno. Kolejnym sposobem jest stosowanie materiałów amorficznych czyli takich, w których atomy na wskutek szybkiego schładzania nie zdążyły uporządkować się i wytworzyć kryształów. Straty na prądy wirowe ogranicza się jak najmniejszą grubością rdzenia ferromagnetycznego. Należy również unikać wielokrotnego namagnesowywania i rozmagnesowywania, szczególnie w przypadku materiałów o szerszej pętli histerezy.

Przenikalność magnetyczna normalna i różniczkowa

Normalna – zwana statyczną, odnosi się do pierwotnej krzywej magnesowania. Dla określonego punktu pracy P na krzywej wartość przenikalności określona zależnością µ=B/H=tgα i jest równa tangensowi kąta nachylenia prostej poprowadzonej przez początek układu współrzędnych. Zmienia się ze wzrostem natężenia pola magnetycznego od wartości początkowej do pewnej wartości maksymalnej. Przy dużych natężeniach pola, wartość zmniejsza się.

Różniczkowa – zwana dynamiczną. jest definiowana zależnością µ_d=dB/dH=tgβ i jest równa tangensowi kąta nachylenia stycznej (czyli pochodna funkcji B=f(H)) do krzywej magnesowania w punkcie pracy P. Ze wzrostem H zmienia się jej wartość od wartości początkowej do maksymalnej. Przy dalszym zwiększaniu H wartość przenikalności maleje.

Wartości początkowe przenikalności są sobie równe. Dla bardzo dużej wartości H wartości te są zbliżone do wartości przenikalności magnetycznej próżni.

Omówienie własności materiałów magnetycznie miękkich i twardych.

Materiały magnetyczne miękkie mają bardzo wąską pętlę histerezy, co pozwala na wielokrotne na- i roz- magnesowywanie materiałów bez większych strat. Stosuje się je w obwodach magnetycznych, jako rdzenie elektromagnesów, maszynach elektrycznych, transformatorach. Mają dużą przenikalność magnetyczna, pozwalająca uzyskać duże wartości indukcji magnetycznej przy użyciu małego prądu magnesowania. Mają małą stratność, pozwalająca na wysokosprawne przetwarzanie energii. Duża indukcja nasycenia, pozwalająca na uzyskanie jak największej siły mechanicznej. Duża rezystywność w celu zmniejszenia strat mocy powodowanych prądami wirowymi Przykłady: czyste żelazo, stal krzemowa, stopy Fe-Ni, metglas

Materiały magnetyczne twarde – charakteryzują się szeroka pętlą histerezy, czyli namagnesowywanie i rozmagnesowywanie jest w ich przypadku trudne. Są stosowane jako magnesy trwałe (szczególnie większych rozmiarów). Mają dużą wartość remanencji i koercji. pozwalające na uzyskanie jak największej energii magnetycznej. Przykłady: stal węglowa, stal wolframowa stopy typu Fe-Al.-Ni, Fe-Al.-Ni-Co. Są twarde i kruche ale stabilne magnetycznie, nawet w wysokich temperaturach.

Opisać parametry ferromagnetyków na podstawie pętli histerezy

Kształt i wielkość pętli histerezy może się zmieniać w szerokich granicach, w zależności od składu i właściwości materiałów magnetycznych. Pętle histerezy charakteryzują wielkości: pozostałość magnetyczna B_r, natężenie pola koercji H_c, indukcja nasycenia B_n. Pętla histerezy przedstawia krzywą magnesowania się materiałów i charakteryzuje w ten sposób ferromagnetyki. Materiały o bardzo małej pętli histerezy, której pole powierzchni jest stosunkowo małe w polu nasycenia nazywamy ferromagnetykami miękkimi. Materiały magnetyczne miękkie mają bardzo wąską pętlę histerezy, co pozwala na wielokrotne na- i roz- magnesowywanie materiałów bez większych strat. Przykłady: czyste żelazo, stal krzemowa, stopy Fe-Ni, metglas. Jeżeli pętla histerezy jest stosunkowo duża, mamy wówczas do czynienia z ferromagnetykami twardymi. Materiały magnetyczne twarde charakteryzują się szeroka pętlą histerezy, czyli namagnesowywanie i rozmagnesowywanie jest w ich przypadku trudne, są stosowane jako magnesy trwałe. Mają dużą wartość remanencji (indukcji szczątkowej) i duże natężenie koercji.

Termistorami są nazywane elementy półprzewodnikowe, których rezystancja zależy od temperatury. Zależność rezystancji od temperatury jest podstawą podziału termistorów:

Termistory z ujemnym współczynniku temperaturowym są wytwarzane ze spieków np. Fe2O3-TiO2 czy NiO-Li2O. Rt=Rto*exp(B*(To-T/ToT) Stosuje się do pomiaru temperatury, kompensacji temperaturowych zmian rezystancji obwodów elektrycznych, stabilizacji napięcia, zabezpieczenia urządzeń w przekaźnikach rozruchowych i czasowych.

Termistory z dodatnim współczynnikiem temperaturowym są materiałami ceramicznymi wytwarzanymi z polikrystalicznego tytanianu baru BaTiO3 lub inne. O charakterystyce rezystancji termistora z dodatnim wsp. temp. decydują zjawiska na granicy ziaren. W niskich temp. ładunek powoduje obniżenie bariery potencjału na granicy ziaren, czyli zmniejsza rezystancję.
Efekt ten wraz z wzrostem temperatury maleje - po osiągnięciu temp Curie). Przez to w pewnym zakresie temperatur następuje duży wzrost temperatury. Poniżej temp. początkowej termistor działa jak warystor. Powyżej górnej temp. rezystancja termistora maleje ze wzrostem temp/

Termistory z skokowym zmniejszaniem się temp. wykonuje się ze spieków polikrystalicznego tlenku wanadu lub tytanu. W pewnej temperaturze zmienia się ich struktura krystaliczna, co powoduje gwałtowne zmniejszenie rezystywności. Można regulować zmiany temp. przez wprowadzanie domieszek np german, żelazo)

Zastosowanie termistorów: czujniki temperatury, w układach kompensujących zmiany parametrów obwodów przy zmianie temperatury, ograniczniki prądu, termistory typu CTR, np. w układach akumulatorów telefonów, zapobiegając uszkodzeniu akumulatorów w wyniku zwarcia lub zbyt szybkiego ładowania.

Wpływ temperatury na konduktywność materiałów półprzewodzących
Wysoki wpływ temperatury na konduktywność możemy zauważyć w materiałach półprzewodzących zwanych termistorami. Wpływ ten jest uzależniony od wartości współczynnika temperaturowego. Jeżeli współczynnik jest większy od zera tym rezystancja wzrasta wraz ze wzrostem temperatury skutkiem czego zmniejsza się przewodność warystoru. Sytuacja jest odwrotna gdy współczynnik temperaturowy termistoru jest ujemny.

Warystory - silnie nieliniową charakterystyką napięciowo-prądową. Pierwszy rodzaj warystorów, zawiera głównie tlenek cynku (ZnO) z kształtującymi własności elektryczne domieszkami tlenków innych metali. Są to głównie tlenki bizmutu (Bi2O3), kobaltu (Co2O3), manganu (MnO2), antymonu (Sb2O3) i tlenek glinu (Al2O3). Tlenek cynku stanowi ponad 90 % masy, tlenek bizmutu - kilka procent, zaś tlenki innych metali zajmują nie więcej niż l % objętości warystorów.

Charakterystyka napięciowo-prądowa w każdym z obszarów pracy warystora jest z reguły aproksymowana wzorem: U = C I^α, C - stała zależna od budowy warystora, α- współczynnik nieliniowości

Zastosowanie warystorów: zabezpieczanie urządzeń przed przepięciami. ochronniki przepięciowe i wysokonapięciowe, ochrony linii wysokiego napięcia. odgromniki. zabezpieczenie transformatorów.

Właściwości warystorów
Właściwości elektryczne warystorów wynikają wprost z charakterystycznej budowy jego struktury spiekanych tlenków metali. Przy niskim napięciu prąd płynie jedynie przez obszary bezpośredniego styku ziaren i charakterystyka napięciowo-prądowa jest wówczas prawie liniowa. Ze wzrostem natężenia pola, na skutek autoemisji elektronów z ziaren, zwiększa się efektywna powierzchnia styków, wzrasta zatem konduktywność materiału tak, że przyrosty wartości prądu są większe niż napięcia.

Wpływ domieszek donorowych i akceptorowych w warystorach

Domieszki są tak naprawdę defektami punktowymi czyli zaburzeniami sieci w obrębie jednego atomu. Półprzewodnik zawierający domieszki podstawieniowe nazywamy półprzewodnikiem domieszkowym. W większości przypadków idealny kryształ półprzewodnikowy (bez defektów) nie nadaje się do żadnych zastosowań w elektronice klasycznej. Domieszki możemy podzielić na trzy grupy: donorowe (D) - atom o większej liczbie elektronów walencyjnych, zastępuje atom sieci macierzystej; akceptorowe (A): atom o mniejszej liczbie elektronów walencyjnych zastępuje atom sieci macierzystej; domieszka izowalencyjna (I): atom innego pierwiastka o tej samej walencyjności zastępuje atom sieci macierzystej. Domieszkowanie akceptorowe i donorowe zmniejsza pasmo zabronione w materiałach, co powoduje szerszy zakres przewodzenia (niższy próg dla którego w warystorze dojdzie do przepływu prądu). Domieszki donorowe i akceptorowe w warystorach mają szczególnie istotny wpływ na własności elektryczne materiałów pozwalające na otrzymanie dodatnich lub ujemnych nośników ładunku o zadanej koncentracji Wprowadzanie domieszek odbywa się za pomocą trzech metod: epitaksji, dyfuzji lub

implantacji jonów.

Wyznaczenie ch temp 1)termistorów 2)warystorów

3)Pętlę histerezy badanych materiałów magnetycznych wyznaczamy metodą oscylograficzną.