Po raz pierwszy dramat został wystawionyw Teatrze Miejskim w Krakowie w 1901 roku, w reżyserii Stanisława Wyspiańskiego. W roli Konrada wystąpił Andrzej Mielewski. Wyspiański przeniósł akcję dzieła z kaplicy na litewskim cmentarzu do krakowskiego kościoła i usunął z treści spektaklu ustępy czysto epickie. Inscenizacja miała charakter średniowiecznego misterium. Reżyser ograniczył świat aniołów i diabłów oraz wątek mesjanistyczny.

Czterokrotnie Dziady wystawiał Leon Schiller Lwowie (1932), Wilnie (1933), Warszawie (1934) oraz w Bułgarii (1937). Operując światem i dźwiękiem wydobył mistyczny charakter świata pozaziemskiego w dziele, a główną zasadą uczynił niewidzialność duchów.

Z kolei Jerzy Grotkowski, który wystawił dramat w 1961 roku, skupił się na Dziadach wileńsko kowieńskich, a z Dziadów cz. III wykorzystał jedynie Wielką Improwizację. Wykluczył wątki narodowe i patriotyczne, skupiając treść przedstawienia na romantycznej miłości i buncie jednostki.

Mieczysław Kotlarski wystawił dzieło Mickiewicza w 1961 roku. W spektaklu połączył w całość cztery części Dziadów, a motywem spajającym uczynił postać Księdza Piotra. Skupił się na dwóch wątkach: narodowym i niespełnionej miłości romantycznej.

Na deskach Teatru Narodowego w Warszawie w 1967 roku zostały wystawione Dziady w reżyserii Kazimierza Dejmka. Dejmek za najważniejszy element dramatu uznał muzykę i sceny śpiewane. W roli Konrada wystąpił Gustaw Holoubek. Po raz pierwszy Wielka Improwizacja była wykonana w całości. Dejmek przedstawił Dziady jako dramat społeczny. Sztukę odebrano jako aluzję do Związku Radzieckiego i rządzącej wówczas w Polsce partii komunistycznej, a władze zakazały jej wystawiania. 

W 1973 odbyła się w Starym Teatrze w Krakowie premiera Dziadów w reżyserii Konrada Swinarskiego. W przedstawieniu w Starym Teatrze centralnym punktem był człowiek w procesie dążenia do ideału rozumianego jako przezwyciężenie wszelkich ziemskich trudności.

Dwukrotnie dzieło Mickiewicza inscenizował Jerzy Grzegorzewski jako Dziady – improwizacje w Teatrze Studio w Warszawie (1987) i Dziady – dwanascie improwizacji w Starym Teatrze (1995).