chirurgia naczyniowa

Wykład I, 07.10.2011 r.

Temat: Wstęp do chirurgii naczyniowej.

Rodzaje naczyń krwionośnych:

10mmHg – przepływ przez naczynia włosowate

Triada Virchowa – opisany w 1856 roku przez Rudolfa Virchowa zespół trzech czynników, uważany w tamtych latach za czynniki ryzyka zakrzepicy żylne

W skład triady Virchowa wchodzą:

Tętnice:

Żyły:

Układ tętniczy – CIŚNIENIOWY

Układ żylny – POJEMNOŚCIOWY

Żyły nad mięśniami i podwięziami, to żyły powierzchowne.

Przeciek żylny: - dziura w sercu między jamami serca: 1.niezarośnięta przegroda międzykomorowa 2.dziura miedzy przedsionkami

Przewód tętniczy, przewód Botalla – występujące w okresie płodowym połączenie pomiędzy pniem płucnym a początkowym odcinkiem aorty zstępującej, służące do ominięcia krążenia płucnego.

Cechy zapalenia: zaczerwienienie,obrzęk,ból,nadmierne ucieplenie, upośledzenie funkcji.

Przyczyny ostrego niedokrwienia kończyn:

Częstość występowania zatoru:

W bolusie 5 tys. jednostek heparyny niefrakcjonowanej.

Do 6h od wystąpienia zatoru wprowadzamy leczenie, wtedy duże szanse na wyleczenie.

Zator jest wyżej niż miejsce zimne (10-12cm).

Cewnik Folleya- do pęcherza

Cewnik Fogartego – do żyły

Zespół Lerischa to wyodrębniona konfiguracja zwężeń miażdżycowych w obrębie tętnic kończyn dolnych. Dokładnie, jest to współistnienie całkowitej niedrożności lub znacznego zwężenia w obu tętnicach biodrowych (aorta brzuszna rozgałęzia się na końcu swojego przebiegu na dwie tętnice biodrowe wspólne: lewa i prawą, tworząc odwrócona literę Y).

Powrót żylny

Żyła odpiszczelowa:

Jest bezpośrednim przedłużeniem łuku żylnego grzbietowego stopy biegnie od przodu do kostki przyśrodkowej a następnie wraz z nerwem udowo-goleniowym w kierunku pachwiny i uchodzi do żyły udowej wspólnej.

Żyły odpiszczelowe dodatkowe przednie i tylna

Znajdują się na udzie wpadają bezpośrednio do głównego pnia żyły odpiszczelowej. Ze względu na średnice trudno je odróżnić od żyły odpiszczelowej.

Układ żylny głęboki – żyły goleni

Tętnicom kończyn dolnych towarzyszą dwie żyły jednoimienne

  1. Żyły piszczelowe przednie

  2. Żyły piszczelowe tylne

  3. Żyły strzałkowe.

Naczynia chłonne

Węzeł Virchowa – węzeł chłonny położony w pobliżu dolnego odcinka żyły szyjnej wewnętrznej po stronie lewej. Topograficznie za węzeł Virchowa uważa się powiększony węzeł w dole nadobojczykowym lub też węzeł leżący pomiędzy mięśniami pochyłymi i wyczuwalny w dole nadobojczykowym. Duże znaczenie węzła Virchowa wynika z bogatej sieci połączeń głównie z węzłami chłonnymi pachowymi oraz węzłami chłonnymi piersiowymi. W węźle tym lokalizują się przerzuty z nowotworów złośliwych regionu głowy i szyi oraz nowotworów położonych poniżej obojczyka, m.in. raka żołądka. Daje to w badaniu palpacyjnym obraz powiększonego, twardego i nieprzesuwalnego węzła. Zajęcie węzła Virchowa przez przerzut ma duże znaczenie rokownicze. Obecność powiększonego i zmienionego przerzutowo węzła Virchowa w przebiegu raka żołądka nazywana jest objawem Troisiera.

Drogi szerzenia się nowotworów:

Węzeł wartowniczy – pierwszy węzeł, do którego dostaną się komórki nowotworowe.

Wykład II, 14.10.2011 r.

Temat: Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych.

Przyczyny

  1. Miażdżyca

  2. Choroba Buergera

  3. Przebyte zatory tętnic

  4. Inne ( przerost włóknisto-mięśniowy, zespoły uciskowe, choroby tkanki łącznej) 0,1%

Czynniki promujące

Objawy:

Objawy zależą od:

Podział przewlekłej niedrożności tętnic kończyn dolnych

Ze względu na umiejscowienie zmian przewlekłą niedrożność tętnic kończyn dolnych dzielimy na:

- aortalno-biodrową (zespół Leriche*a) - chromianie przestankowe odczuwane w obrębie uda lub pośladków, zaniki mięśni kończyn dolnych, może wystąpić niemoc płciowa;

- udowo-podkolanową (u 70% chorych) - najczęściej dotyczy t. udowej powierzchownej; chromianie po przejściu kilkuset metrów
obwodową (poniżej rozwidlenia t. podkolanowej) - występowanie uczucia zimna, mrowienia, bólu stopy; często współistnieje z cukrzycą;

- wielopoziomową - daleko posunięte zmiany niedokrwienne w różnych odcinkach tętnic, zmiany martwicze kończyn.

Stopień niedokrwienia kończyny

Stopień niedokrwienia kończyny określany jest wg skali Fontaine*a:

Stopień I - charakteryzuje się brakiem lub nieznacznymi objawami klinicznymi w postaci mrowienia, drętwienia, zwiększonej wrażliwości stóp na zimno.

Stopień II - dzielimy na IIa i IIb; pojawiają się dolegliwości związane z chorobą:
IIa - chromianie przestankowe po przejściu dystansu powyżej 200m
IIb - chromianie przestankowe po dystansie krótszym niż 200m.
Chromianie przestankowe to występowanie dyskomfortu lub bólu podczas chodzenia.

Stopień III - objawia się występowaniem bólu spoczynkowego (często w nocy).

Stopień IV - obejmuje martwicę, owrzodzenia, zgorzel.

Pojęcie krytycznego niedokrwienia kończyn odpowiada III i IV stopniu niedokrwienia wg Fontaine*a. Niekiedy jedynym możliwym postępowaniem jest amputacja całej lub części kończyny.

Leczenie:

Większość przypadków niedrożności stopnia I i IIa leczy się zachowawczo.
Należy dążyć do wykluczenia czynników ryzyka miażdżycy uwzględniając:
- zakaz palenia tytoniu (nikotyna działa toksycznie i zwężająco na ścianę naczyń oraz zwiększa lepkość krwi , utrudniając jej przepływ przez kończynę);
- systematyczne spacery (bodziec do rozwoju krążenia obocznego);
- ochrona stóp przed urazami, zakażeniem, działaniem zimna (by zwiększyć przepływ krwi konieczny do wygojenia istniejących zmian);
- stosowanie diety ubogocholesterolowej oraz o niskiej zawartości nasyconych kwasów tłuszczowych
- leczenie nadciśnienia tętniczego, cukrzycy;
- stosowanie leków rozszerzających naczynia (najczęściej pochodne kwasu nikotynowego).

Leczenie farmakologiczne obejmuje również: leki przeciwagregacyjne (kwas acetylosalicylowy), zmniejszające krzepliwość (pochodne kumaryny), pentoksyfilinę, niektóre prostaglandyny.

Do leczenia operacyjnego kwalifikują się chorzy w stopniu IIb, III i IV (wg Fontaine’a). W krótkich zwężeniach przepływ przywracany jest jednym ze sposobów angioplastyki przezskórnej tętnicy. Po wprowadzeniu do zwężonego naczynia cewnika rozszerza się je za pomocą balonu. Angioplastyka laserowa polega na wypalaniu światła w miejscu niedrożności. Umieszczanie w tętnicy stentów ma zapobiegać ponownemu jej zwężeniu.

Przy rozleglejszych zmianach metody operacyjne wybierane są w zależności od poziomu niedrożności i obejmują:
- przęsła omijające w postaci sztucznych protez naczyniowych (w niedrożności aortalno-biodrowej może być proteza aortalno-dwuudowa - w kształcie litery Y, proteza t.pachowej z t.udową wspólną lub połączenie obu tt. udowych wspólnych );
- przeszczep z własnych naczyń chorego (z żyły odpiszczelowej w niedrożności udowo-podkolanowej);
- sympatektomia (odnerwienie współczulne; jedyna metoda w niedrożności tętnic obwodowych).

Kwalifikacja do leczenia operacyjnego powinna uwzględniać: wiek, stan ogólny oraz współistniejące choroby.

Wykład III, 21.10.2011 r.

Temat:

Wykład IV, 28.10.2011r.

Temat: Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo – zatorowej

Triada Virchowa:

  1. Nadmierna krzepliwość:

- działanie pozakrzepowe nowotworu

- czynnik tkankowy

  1. Interakcje komórek guza:

- płytek krwi

- śródbłonka

- monocytów

  1. Zmniejszony przepływ krwi:

- ograniczona mobilność

- ucisk naczyń przez guz

  1. Zmiany w ścianie naczynia:

- operacje miednicy

- cewniki centralne

- chemioterapia

Żylna choroba zakrzepowo – zatorowa (VTE) – oznacza obecność zakrzepów krwi w żyłach głębokich, w prawej części serca lub w drzewie tętniczym płuc.

VTE obejmuje: - zakrzepicę żył głębokich (DVT) - zatorowość płucna (PE)

Niekorzystne następstwa VTE: - objawowe DVT i PE - PE ze skutkiem śmiertelnym - wzrost ryzyka związanego z nawrotową VTE - przewlekły zespół pozakrzepowy - przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne - koszty badań pacjentów z objawami - zagrożenia i koszty związane z leczeniem VTE

Zespół pozakrzepowy (PTS) – ciągłe zagrożenia: - po objawowej DVT - ogólna częstość PTS 20-50% - ciężki PTS występuje u 5-10% pacjentów

Przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne: - skumulowana częstość występowania objawowego nadciśnienia płucnego u pacjentów z ostrą PE.

Zakrzepica występuje przy:

- udar - planowa alloplastyka stawu biodrowego - urazowa chirurgia ortopedyczna - uraz wielonarządowy - alloplastyka stawu kolanowego - złamania bliższego odcinka kości udowej.

93% zgonów z powodu ŻChZZ: - następuje w wyniku nagłego zatoru tętnicy płucnej lub w wyniku nierozpoznanej i nie leczonej ŻChZZ.

Wielu incydentom i zgonom można zapobiec dzięki profilaktyce.

ŻChZZ występuje prawie tak częto jak udar.

1.miażdżyca 2. Udar 3. ŻChZZ

ŻChZZ(powszechna, cicha, zagrażająca życiu): - powszechna choroba naczyń - prowadzi do inwalidztwa i wiąże się z wysokimi kosztami leczenia - często bez objawów klinicznych i potencjalnie zagrażająca życiu - zagraża bardzo dużej populacji pacjentów

Pacjenci ogólnochirurgiczni są narażeni na ryzyko VTE. Nawet u 30% po zabiegach ogólnochirurgicznych: - średnia częstość występowania zakrzepicy żył głębokich bez profilaktyki.

Szereg czynników dodatkowo zwiększa to ryzyko: - typ operacji - czas trwania operacji ( > 60min) - zaawansowany wiek (> 60lat) - VTE w wywiadzie - choroba nowotworowa - żylaki

Czynniki ryzyka VTE: - wiek - otyłość - żylaki - unieruchomienia - ciąża - trombofilia - terapia hormonalna - VTE w wywiadzie - nowotwory - niewydolność serca/ odd. - porażenie kończyn dolnych

- zawał serca

Chorzy z nowotworem większe ryzyko VTE.

Wykład V, 04.11.2011 r.

Temat: Urazy naczyń obwodowych

Wstęp:

Urazy naczyń kończyn stanowią istotny problem leczniczy i społeczny. Opóźnienie w rozpoznaniu i leczeniu urazów dużych tętnic i żył kończyn mogą prowadzić do utraty życia lub kończyny. Uszkodzenia tętnic zdarzają się bardzo często w działaniach wojennych, liczba wojennych urazów tętnic wciąż wzrasta z powodu wprowadzania nowych pocisków o znacznej szybkości i ogromnej sile rażenia jak również w życiu codziennym z uwagi na wciąż wzrastającą liczbę wypadków komunikacyjnych. Odosobnione urazy tętnic kończyn dolnych są rzadkie w przeważającej większości dochodzi do jednoczesnego uszkodzenia żył, rzadziej nerwów. Urazom tętnic kończyn dolnych zwykle towarzyszą złamania kości lub zwichnięcia stawów.

Podział:

Podział Vollmara:

  1. Obrażenia bezpośrednie

- stłuczenie

- zgniecenie

- ucisk

  1. Obrażenia pośrednie

  1. Późne następstwa urazu:

Podział Malana:

  1. Urazy ostre

  1. Urazy przewlekłe

Podział Van der Stricha

  1. Urazy z zachowaniem ciągłości naczynia

  1. Urazy w przerwaniem ciągłości naczynia

Ostre niedokrwienie kończyn dolnych z powodu urazu różni się od niedokrwienia z powodu innych przyczyn tym, że jego skutki zostają pogłębione przez krwotok i wstrząs, albo znaczne zniszczenie otaczających tkanek uniemożliwiający rozwój krążenia obocznego. Najgroźniejsza jest nagła, zupełne przerwanie krążenia. Stopniowe niedokrwienie z powodu ucisku przez krwiak tętnicy powoduje miejscowe niebezpieczeństwo.

Przyczyny obrażeń naczyń:

Urazy wojenne naczyń:

Urazy naczyń stanowią około 2% zranień wojennych.

Urazy te powodują specyficzne obrażenia (rana pierwotnie zakażona, działanie czasowej jamy pulsującej, masowy napływ rannych).

Leczenie chirurgiczne w takich warunkach kończyło się często niepowodzeniem i do czasu II wojny światowej poległo zazwyczaj na ich ligacji (podwiązaniu) co zatrzymywało krwotok, prowadziło jednak do ostrego niedokrwienia kończyny.

Według danych z II wojny światowej opóźnienia w rozpoznaniu i leczeniu urazu naczyń powyżej 8 godzin kończyło się w większości przypadków utratą kończyny.

W kolejnych wojnach obserwuje się wyraźny spadek amputacji kończyn:

Podczas współczesnych wojen obrażenia naczyń stanowiły ok. 2,5-3% wszystkich urazów.

------

Trudno jest dokładnie ustalić częstość współistnienia złamań i urazów tętnic kończyn dolnych, ponieważ doniesienia na ten temat różnią się miedzy sobą w sposób znaczący. Przyjmuje się ze podczas działań wojennych urazy tętnic towarzyszą złamaniom w 20-50% przypadków, częstość jest tu znacznie większa w porównaniu do praktyki cywilnej w której stwierdza się współistnienie uszkodzeń naczyń i kości u ok 10-20% chorych.

Dla przykładu wśród pacjentów z uszkodzeniem i przestrzeleniem elementów stawu kolanowego w 23% przypadków dochodzi do uszkodzenia tętnicy podkolanowej.

Obrażenia ortopedyczne współistniejące z uszkodzeniem naczyń.

Uszkodzenia naczyń w urazach kości:

Uszkodzenia naczyń zdarzają się niekiedy w przebiegu zarówno zachowanego jak i operacyjnego leczenia złamań (urazy jatrogenne). Dotyczą one najczęściej tętnic biodrowych i udowych.

Niekiedy przyczyną ostrego niedokrwienia może być narastający obrzęk mięśni po założeniu opatrunku gipsowego ( liczne doniesienia o takich przypadkach w armii niemieckiej w czasie II wojny światowej podczas ewakuacji rannych żołnierzy z opatrunkiem gipsowym w warunkach rosyjskiej zimy).

Następstwa uszkodzeń naczyń

  1. Zupełne przerwanie ciągłości naczynia → powoduje najczęściej niedokrwienie kończyny obwodowo od miejsca urazu

  2. Stłuczenie i zakrzep

  3. Częściowe przerwanie ciągłości naczynia (rana boczna) → wypływająca krew tworzy krwiak tętniący, który po kilku tygodniach ulega otoczeniu przez torebkę łącznotkankową stanowiącą jego worek. W składzie tętniaka znajdują się zwykle skrzepliny przyścienne.

  4. Uszkodzenie ściany tętnicy lub żyły → przetoka tętniczo-żylna nabyta.

  5. Wtórna obwodowa zakrzepica (rozwija się po upływie 6 h od urazu co uniemożliwia skuteczne odtworzenie krążenia po tym czasie.

  6. Zespół ucisku mięśni – zmiany nieodwracalne w mięśniach z obrzękiem w przedziałach podpowięziowych – powyżej 12 h od urazu.

  7. Przykurcz mięśni z niedokrwienia

  8. Uszkodzenie nerwów z niedokrwienia

  9. Martwica kończyny

  10. Zgorzel gazowa.

Urazy żył – objawy.

Są uzależnione od kalibru uszkodzonego naczynia żylnego:

Patofizjologia ostrego niedokrwienia

Zmiany patologiczne miejscowe i ogólne w ostrym niedokrwieniu z nieodwracalnymi włącznie rozwijają się w niewiele godzin po zatrzymaniu przepływu krwi z zespole tzw. dewaskularyzacji czyli pozbawienia kończyny krwi.

Zespół dewaskularyzacji spowodowany jest zmianami metabolicznymi od obniżenia ATP i ADP oraz enzymów oddechowych do uwalniania potasu, mioglobiny, kreatyniny i substancji histamino podobnych. Te produkty rozpadu mięśni napływające do krwi wywołują zatrucie ustroju często prowadzą do zaburzenia czynności poszczególnych narządów. W tym samym czasie postępują nieodwracalne zmiany martwicze w kończynie.

Zmianom metabolicznym towarzyszą zmiany morfologiczne. Najbardziej wrażliwa na niedokrwienie jest tkanka nerwowa. Nerwy obwodowe tracą możliwość przewodzenia bodźców już po 30 min ostrego niedokrwienia. Po 6 h od zamknięcia dopływu krwi dochodzi do nieodwracalnych zmian z mięśniach szkieletowych.

Całkowite zablokowanie dopływu krwi do narządu powoduje zaburzenie spoczynkowej przemiany materii, procesów energetycznych i transportu jonów na poziomie komórkowym. W obszarze niedokrwienia z powodu ograniczonej dostawy tlenu dochodzi do beztlenowej glikolizy, nagromadzeniu kwasu mlekowego i w efekcie obniżenia pH.

Diagnostyka:

  1. Badanie fizykalne: (ocena ucieplenia, tętna obwodu i zabarwienia skóry)

5P

  1. Badania obrazowe

  1. Inne metody

Wskaźnik kostkowo-ramienny lub wskaźnik kostka-ramię (ang.ABI – ankle-brachial index) – iloraz ciśnienie skurczowego mierzonego na stopie do ciśnienia skurczowego na ramieniu wyznaczony u chorego leżącego. W obrębie stopy do jego wyznaczenia konieczne jest użycie detektora doplerowskiego fali ciągłej, natomiast w obrębie ramienia wyznaczane jak przy rutynowym pomiarze ciśnienia tętniczego. W przypadkach różnych wartości ciśnień na tożsamych kończyn w interpretacji bierze się pod uwagę wartości wyższe.

W warunkach prawidłowych ciśnienie tętnicze jest równe lub nieco większe w obrębie kostki. Za wartości prawidłowe przyjmuje się wartości w zakresie 0,9<ABI<1,15. Wskaźnik kostka-ramię <0,9 świadczy o niedokrwieniu, a <0,5 występuje w przypadku krytycznego niedokrwienia kończyn. Według niektórych autorów dla tej jednostki chorobowej charakterystyczny jest wskaźnik poniżej 0,4 ABI>1,3 świadczy o nieprawidłowej sztywności naczyń i spotykany jest np w cukrzycy.

Najbardziej charakterystyczne dla ostrego niedokrwienia kończyny objawy kliniczne określają się jako

5 P

Niektórzy dodają 6 P (polar) dla podkreślenia ochłodzenia kończyny.

Wykład VI, 18.11.2011r.

Temat: Zaburzenia naczynioruchowe

Definicja: nieprawidłowy przepływ przez kończynę wskutek czynnościowej zmiany średnicy światła naczynia.

Czynniki wpływające na przepływ

  1. Tętniczki i naczynia włosowate reagują:

Możliwość przepływu:

Postacie kliniczne

Fenomen Raynauda 1863

Fenomen Raynauda 5-10% - patofizjologia

  1. Rola układu współczulnego – pierwotne zmiany w ośrodkach współczulnych. Stale drażnienie nerwów rdzeniowych.

  2. Teoria hormonalna – nadmierne wydzielanie adrenaliny przez część rdzenną nadnerczy.

  3. Teoria reologiczna – zwiększona agregacja płytek, leukocytów, zwiększona lepkość osocza i uwalnianie Tromboksanu A2, serotoniny, leukotreiny i wolnych rodników.

Przebieg:

Rozpoznanie

Zespół Raynauda

Profilaktyka:

Leczenie zachowawcze:

Leczenie operacyjne:

Sympatektomia piersiowa wskazania:

Acrocyanosis = samorodna sinica

Livedo reticularis – sinica marmurkowata

Erythromegalia – bolesna czerwienica konczyn.

Hyperhidrosis = nadmierna potliwość

Choroba wibracyjna

Zmiany wywołanie działaniem zimna

Kurcz drobnych naczyń obwodowych

Objawy:

Leczenie: leki rozszerzające naczynia, hamujące krzepnięcie.

ZESPOŁY UCISKOWE

Zespół górnego otworu klatki piersiowej

Definicja: wszystkie zaburzenia wywołane uciskiem na naczynia i nerwy kończyny górnej od szyi do dołu pachowego.

  1. Zespół żebra szyjnego

  2. Zespół mięśnia pochyłego przedniego

  3. Zespół nadmiernego odwiedzenia

  4. Zespół mięśnia piersiowego mniejszego

  5. Zespół głowy kości ramiennej

  6. Zespół złamanego obojczyka

  7. Wysiłkowa zakrzepica żyły pachowej.

Objawy neurologiczne:

Objawy tętnicze:

Objawy żylne:

Rozpoznanie:

Różnicowanie:

Leczenie:

Zespół cieśni kanału nadgarstka

Definicja: zespół ten jest następstwem zaburzeń prawidłowych stosunków miedzy objętością struktur przebiegających przez kanał nadgarstka a pojemnością przestrzeni tego kanału głównie ucisk na nerw pośrodkowy.

Objawy:

Próby:

  1. Phalena – maksymalnie zgina się rękę w nadgarstku na 30 sekund →objawy mrowienia w kierunku ramienia.

  2. Tinela – Hoffmana - przy opukiwaniu nerwu pośrodkowego występują parestezje.

  3. Test ucisku na kanał nadgarstka – ucisk 150 mmHg przez 30 s powoduje mrowienie.

Badanie elektroneurograficzne – przewodnictwo nerwu na poziomie nadgarstka.

Leczenie:

Zespół usiedlenia tętnicy podkolanowej

Definicja – ucisk na tętnice podkolanową

Etiopatogeneza:

  1. Typ I – głowa przyśrodkowa brzuchatego łydki mięśnia brzuchatego łydki łączy się z kłykciem przyśrodkowym bardzo centralnie i dlatego tętnica podkolanowa biegnie zewnętrznie.

  2. Typ II – Glowa mięśnia brzuchatego łydki ma przyczep prawidłowy ale tętnica podkolanowa biegnie zewnętrznie.

Objawy:

Rozpoznanie: Atreriografia

Leczenie:

Zespół ciasnoty przedziałów powięziowych

Fasciotomia – wskazania

Wykład VII, 25.11.2011r.

Temat: Stopa cukrzycowa

Cukrzyca:

Powikłania:

  1. Angiopatia obwodowa

  1. Uszkodzenia narządowe

Cukrzycy towarzyszą:

Skutek złożony:

  1. Szybszy rozwój miażdżycy

  2. Specyficzne zmiany narządowe

Zespół stopy cukrzycowej

Zmiany zwyrodnieniowe w obrębie wszystkich tkanek stopy objawiające się zniekształceniami, owrzodzeniami i zakażeniem.

W Polsce chorzy na cukrzyce stanowią około 10% generalnej populacji. Ponad 50% amputacji dotyczy tej grupy chorych.

Przyczyny występowania objawów zespołu stopy cukrzycowej:

Rodzaje:

Niedokrwienną stopę cukrzycową znamionują:

Miażdżyca tętnic kończyn u chorych na cukrzyce najczęściej dotyczy:

Wczesne objawy stopy niedokrwiennej stopy cukrzycowej:

Późne objawy:

w neuropatycznej stopie cukrzycowej stwierdza się:

Rodzaje neuropatii:

  1. autonomiczna (brak potu → sucha skóra → pęknięcia → zakażenie → zgorzel)

  2. czuciowa (utrata czucia → urazy bezbólowe, mechaniczne, termiczne, chemiczne → owrzodzenia → zgorzel)

  3. ruchowa ( zanik mięśni → zmiany w kościach → zniekształcenia stopy → zmiany chodu → nowe punkty ucisku → owrzodzenia → zgorzel)

Objawy neuropatycznej stopy cukrzycowej:

Niedokrwienno – neuropatyczna stopa cukrzycowa:

Zapobieganie powstaniu zespołu stopy cukrzycowej:

Klasyfikacja lecznicza:

  1. Stopień 0 – nie stwierdza się otwartych uszkodzeń skóry

  2. Stopień 1 – powierzchowne, przewlekłe owrzodzenie bez tendencji do gojenia.

  3. Stopień 2 – rozległe, głębokie owrzodzenia obejmujące ścięgna, odsłaniające kości i/lub stawy

  4. Stopień 3 – głęboko położone ropnie, ropowica grzbietu stopy, lub zapalenie kości

  5. Stopień 4 – zgorzel palców.

  6. Stopień 5 – zgorzel znacznej części lub całej stopy.

Leczenie zmian zgorzelinowych:

Wyrównanie zaburzeń metabolicznych cukrzycy:

  1. Glikemia <200 mg% - optymalizacja leczenia cukrzycy

  1. Obniżenie lipidów i cholesterolu

Wykład VIII 2.12.2011r.

Temat: Żylaki kończyn dolnych

Definicja: żylakami kończyn dolnych nazywamy trwałe poszerzenie żył powierzchownych w postaci wężowatych sznurów, splotów lub kłębów, często z balonowatymi uwypukleniami.

Podział:

  1. Żylaki pierwotne – o nieznanej etiologii występujące przy prawidłowym obrazie żył głębokich.

  2. Żylaki wtórne – pojawiają się po zapaleniu żył, urazach lub jako powikłanie zapalenia żył głębokich.

Epidemiologia

Patofizjologia choroby żylakowej.

  1. Żylaki pierwotne – występujące przy prawidłowym stanie żył głębokich.

  2. Żylaki wtórne – powstają w następstwie niewydolności żył głębokich, przeszywających lub pojawienie się przetok tętniczo-żylnych.

Teorie powstawania żylaków pierwotnych.

  1. Teoria osłabienia ściany żylnej:

    1. uszkodzenie ściany żylnej przez czynniki biochemiczne:

  1. Teoria niewydolności zastawek żylnych.

  1. Niewydolność zastawek jest przyczyną:

  1. Teoria hemodynamiczna

Patofizjologia przewlekłej niewydolności żylnej.

Uszkodzenie funkcji zastawek żylnych albo upośledzenie funkcji pompy mięśniowej jest przyczyna odwrócenia przepływu krwi w żyłach – refluks – i w konsekwencji powoduje wzrost ciśnienia w krwi w układzie żył kończyn dolnych. Prowadzi to do powstania zaawansowanych postaci PNŻ ze zmianami skórnymi.

Czynniki zwiększające ryzyko rozwoju ż. P.

  1. Dziedziczność – nie została jednoznacznie potwierdzona badaniami. Stwierdzono że jeżeli oboje rodzice mają żylaki to ich występowanie u dzieci wynosi 90%.

  2. Otyłość – przekroczenie należnej masy ciała o 20% wiąże się z częstszym występowaniem żylaków kończyn dolnych.

  3. Wiek – zwiększa się wraz z wiekiem.

  4. Styl życia – praca w pozycji stojącej lub siedzącej, noszenie obcisłej bielizny, zaparcia, brak wysiłku fizycznego, palenie tytoniu, środki antykoncepcyjne.

Żyły powierzchowne

Umiejscowienie żylaków

  1. Umiejscowienie jest bardzo zmienne najczęściej spotyka się:

Objawy:

- zmęczenie

- ciężkość

- obrzęki

- ból

- pieczenie

- pulsowanie

- kurcze

- parestezje

Badanie przedmiotowe:

Badania dodatkowe

Różnicowanie

- przetoki tętniczo-żylne

Leczenie

  1. Zachowawcze

  2. Operacyjne

Leczenie zachowawcze

Leczenie uciskowe:

Leczenie uciskowe – mechanizm działania

Ciśnienie wywierane przez bandaż elastyczny jest wprost proporcjonalne do jego napięcia i odwrotnie proporcjonalne do promienia krzywizny płaszczyzny skóry – prawo Laplace’a

Ucisk zmniejsza przekrój żył i przywraca czynność zastawek żylnych przez zbliżenie ich płatków. Wpływając na obniżenie ciśnienia żylnego zmniejsza refluks żylny.

Pończochy uciskowe

I klasa – niewielki ucisk – stosuje się w profilaktyce u pacjentów chodzących, w przypadku mniejszych żylaków i niewielkich dolegliwości.

II klasa – umiarkowany ucisk – stosowane po zabiegach operacyjnych, po skleroterapii, po przebytym zakrzepowym zapaleniu żył, w czasie leczenia owrzodzeń żylakowych oraz w profilaktyce zakrzepicy żylnej.

III klasa – duży ucisk – stosuje się w zaawansowanej, przewlekłej niewydolności żylnej, w nasilających się, ale odwracalnych obrzekach.

IV klasa – bardzo duży ucisk – stosuje się w obrzęku limfatycznym, w bardzo zaawansowanej, przewlekłej niewydolności żył i w nieodwracalnych obrzękach.

Leczenie zachowawcze – obliteracyjne

Wskazania:

Przeciwwskazania do obliteracji:

Powikłania leczenia obliteracyjnego

Leczenie operacyjne

Wskazania:

Przeciwwskazania:

Rodzaje operacji

  1. Częściowe lub całkowite usunięcie żyły

  2. Podwiązanie żył przeszywających

  3. Usunięcie poszczególnych żylaków

Powikłania leczenia operacyjnego

Wykład IX, 09.12.2011r.

Temat: :Powtórzenie wiadomości z podstaw chirurgii naczyniowej.

Wykład X 16.12.2011r.

Temat: Zaliczenie przedmiotu


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
chirurgia naczyń ppt
Chirurgia wyklad 3 cz I Historia chirurgii naczyniowej
naczyn1, Chirurgia, Chirurgia naczyniowa
Chirurgia naczyniowa [tryb zgodności]
chirurgia naczyń, wykład 1
chirurgia naczyniowa, Chirurgia, Chirurgia naczyniowa
Chirurgia naczyniowa W1 09 12 2014 Leczenie chorób naczyń
Chirurgia naczyniowa [tryb zgodności]
STOPA CUKRZYCOWA(1), chirurgia, chirurgia naczyniowa
naczyn2, Chirurgia, Chirurgia naczyniowa
Leczenie zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych kończyn dolnych, CHIRURGIA NACZYNIOWA ═════════
Chirurgia naczyniowa W2 16 12 2014 Ostre niedokrwienie kończyn dolnych
Chirurgia naczyniowa W2 16 12 2014 Żylaki kończyn dolnych
Chirurgia naczyniowa W1 09 12 2014 Diagnostyka chorób tętnic
Chirurgia naczyniowa, Magisterka materiały, Naczyniówka
Chirurgia naczyniowa sc, Magisterka materiały, Naczyniówka
naczyn3, Chirurgia, Chirurgia naczyniowa

więcej podobnych podstron