Dzieciobójstwo jest to przestępstwo polegające na tym, że matka zabija umyślnie swoje dziecko przy porodzie. Przestępstwo to składa się z następujących elementów: podmiotem dzieciobójstwa może być matka, przedmiotem tego przestępstwa może być tylko noworodek, zabicie musi nastąpić przy akcie porodu i musi opierać się na zamiarze wywołania śmierci noworodka.

Pierwszym podstawowym kryterium dzieciobójstwa jest okoliczność, ze jest ono przestępstwem indywidualnym tzn., że może się go dopuścić tylko matka w stosunku do urodzonego przez siebie dziecka. Drugim zasadniczym elementem składowym tego przestępstwa jest jego przedmiot; może nim być jedynie noworodek t. j. dziecko, które dopiero co urodziło się. Dziecko jest narodzone dopiero w tej chwili, kiedy żywe zostało odłączone od łona matki, a zatem dopiero z tą chwilą przestaje być płodem. Stanowisko Sądu Najwyższego wyklucza możność zaistnienia dzieciobójstwa w wypadku zadania ciosu z zewnątrz dziecku, którego głowa tkwi jeszcze w łonie.

Różnica między dzieciobójstwem a spędzeniem płodu polega na tym, że przedmiotem dzieciobójstwa jest żywe dziecko, które przestało już tkwić jakąkolwiek częścią ciała w łonie matki, zaś przedmiotem spędzania płodu jest np.: część organizmu matki zwana płodem, który nie stał się jeszcze żywym dzieckiem tzn., nie został jeszcze całkowicie odłączony od łona matki.

Zamiar zabicia noworodka może matka zrealizować bądź w formie pozytywnego działania, bądź w formie zaniechania spełnienia w stosunku do noworodka pewnej czynności, koniecznej przy porodzie. Na równi bowiem z uderzeniem czy uduszeniem stoi np. celowe nieprzecięcie pępowiny, dopuszczanie do skrwawienia się dziecka czy też zaniechanie udzielenia mu jakiejkolwiek innej pomocy koniecznej przy porodzie.

Różnica między dzieciobójstwem pozytywnym a negatywnym polega na tym, że w pierwszym przypadku matka powoduje śmierć noworodka swoim czynem, zaś w drugim ona tej śmierci nie powoduje, lecz umyślnie nie przeszkadza jej nastąpić.