Naprężenie, miara sił wewnętrznych powstających w ciele pod wpływem zewnętrznej, odkształcającej siły. Naprężenie jednego paskala definiowane jest jako stosunek siły jednego niutona działającej na powierzchnię jednego metra kwadratowego. Naprężenia w ciele zależą od wzajemnego położenia elementarnych cząsteczek ciała poddanego działaniu sił zewnętrznej. O wytrzymałości materiału decydują dwa rodzaje sił wewnętrznych. Są to siły normalne do powierzchni przekroju siły styczne leżące w płaszczyźnie przekroju.Naprężeniem normalnym nazywamy stosunek wartości siły normalnej N do pola A przekroju i obliczamy ze wzoru. Naprężeniem stycznym nazywamy stosunek wartości siły stycznej do pola  przekroju i wyznaczamy ze wzoru. Warunek wytrzymałości dla belki zginanej: Wz – wskaźnik wytrzymałości przekroju na zginanie, zdefiniowany jako iloraz momentu bezwładności oraz maksymalnej odległości skrajnego włókna od osi obojętnej. O wytrzymałości belki decyduje moment bezwładności przekroju względem osi obojętnej. Z wytrzymałościowego punktu widzenia najbardziej korzystne są te przekroje, których większa część pola powierzchni położona jest możliwie daleko od osi obojętnej (rys. c). W praktyce przekrojami przeznaczonymi do pracy w warunkach zginania są przekroje dwuteowe (na rys. d pokazano model takiego przekroju). Przekroje dwuteowe (również teowe, ceowniki, kątowniki itp.) są przekrojami znormalizowanymi (patrz tabele wyrobów hutniczych). Warto zwrócić uwagę, że niewłaściwe usytuowanie dwuteownika znacznie zmniejsza zdolność konstrukcji do przenoszenia obciążeń, np. obrócenie dwuteownika z rys. d o kąt 90° spowoduje znaczące obniżenie wytrzymałości rzędu kilkudziesięciu procent.

 Warunek wytrzymałościowy naprężeń normalnych na zginanie ma postać:

 gdzie:
σ_g – naprężenia normalne zginające w [Pa],
M – moment zginający przekrój  w [Nm],
W_x – wskaźnik wytrzymałości przekroju na zginanie [m³],
k_g – naprężenia dopuszczalne na zginanie w [Pa] dostępne