18. listopada 2013 r.

CO JEST WAŻNE w mowie ciała:

• Postawa (kompetencja, pewność siebie, kontakt wzrokowy, gestykulacja ilustrująca to, co chce się zakomunikować; uśmiech jest oznaką kompetencji)

• Mimika

• Dystans przestrzenny

• Wygląd zewnętrzny – strój (elegancki na przemówieniach, bardziej casualowo w młodzieżowym lub znanym nam środowisku; wszystko zależy od środowiska w jakim się obracamy: na wydziale prawa lub na UE mężczyźni w garniturach, kobiety w garsonkach; należy dopasować się do sytuacji: inaczej powinniśmy wyglądać na rozmowie o pracę w biurze, inaczej w agencji reklamowej) zwracamy uwagę na budowę ciała, typ urody, włosy;

Wyróżniającą jest teoria Kretchmera

1. Typ asteniczny – osoba o wątłej budowie ciała, chudą, o suchej i bladej skórze; usposobienie nieśmiałe, nieufne, zamknięte w sobie

2. Typ pykniczny – średnim wzroście, szeroka twarz, masywna szyja, zaokrąglona figura

3. Typ atletyczny – o silnie rozwiniętym brzuchu i klatce piersiowej; typ zamknięty w sobie pomimo okazywanej pewności siebie

4. Typ dysplastyczny – brak cech wyróżniających; jedynym wskaźnikiem jest to, że nie pasuje on do pozostałych typów osobowości

TYPY OSOBOWOŚCI:

1. Melancholik – osoba najbardziej wrażliwa, o skłonnościach artystycznych, osoba najbardziej refleksyjna, spokojna, niekoniecznie towarzyska, zadania wykonywane z pieczołowitością, refleksyjność przekłada się na kreatywne branże – jest to osoba, która potrafi stworzyć coś, co odbiega od schematu; miewa stany depresyjne, nie jest to osoba aktywna zawodowo przez cały czas

2. Choleryk – wybuchowy, zmienny, optymistyczny, zmienny, najlepszy lider; może wprowadzać do zespołu pewną napiętą atmosferę, rozdaje zadania i oczekuje

3. Sangwinik – równowaga emocjonalna; osoby stabilne emocjonalne; towarzyskość, otwartość, komunikatywność, żywność, beztroska, przywódczość; osoba, która skupia się na sobie, lubi byś akceptowana przez otoczenie, nie skupia się na obserwacji innych, jest to osoba urodzona do tego, aby być na scenie; w zespole powinni mu wydzielać zadania, jest to osoba potrzebująca pochwał, akceptacji, brakuje jej czasu na potwierdzenie siebie i dobrej pracy – z sangwinikiem trochę jak z dzieckiem

4. Flegmatyk - równowaga emocjonalna; osoby stabilne emocjonalne; osoba bardzo dobrze wykonująca zadania, nie działa za szybko, ponieważ jest solidna, poważna, perfekcjonistyczna; nie dogada się z cholerykiem, praca flegmatyka zawsze jest wykonana perfekcyjnie; potrafi dobrze analizować, jest dobrym obserwatorem

Teorie Freuda i Junga – postawa Arystotelesa jest jądrem osobowości; nakładają się ekstrawersja (swobodna komunikacja) i introwersja

Proksemika – nauka zajmująca się badaniem wzajemnego wpływu relacji przestrzennych między osobami oraz między osobami a otoczeniem materialnym sychologiczne, sposób komunikacji, itp. Osobowość wewnętrzna, w komunikacji interpersonalnej najważniejsze jest przestrzeganie strefy intymnej (do 45 cm); sterfa osobista (45-120 cm); strefa społeczna (120-300cm); strefa publiczna (powyżej 3m).

Zwracamy uwagę na głos:

• wysokość – im niższy, tym lepszy, wysoki głos jest postrzegany jako niekompetentny,

• rezonans głosu,

• artykulacja głosu – polega na stopniu precyzji w wymowie,

• tempo mówienia, (jeśli mówimy wolno, publiczność nam zaśnie, jeśli mówimy za szybko, źle działa na percypowanie treści)

• siła głosu (nie mówimy ani za cicho, ani za głośno)

• rytm głosu (odpowiedni sposób mówienia, robienia odpowiednich pauz, wpływa na percypowalność przekazu)

• barwa głosu (charakterystyczna dla każdego człowieka)

METAKOMUNIKAT – ponad komunikatem; decyduje o naszych emocjach i wrażeniach,

MODYFIKATORY WERBALNE – podkreślanie i uwydatnianie czegoś, stosowanie słów ekspresywnych, ujawniających naszych emocji w wypowiadanych wyrazach – modyfikatorach słownych podkreślających i uwypuklających nasze emocje)

FUNKCJE MOWY CIAŁA: pokazują stosunek komunikacji niewerbalnej do werbalnej. Ciało jest ilustratorem – pełni funkcję ilustrującą.

• Obrazuje nam to, co mówimy

• Emblemat (ilustracja zastępująca tekst, wierne odzwierciedlenie w tekstach literackich; w mowie ciała jest pewnym zastępnikiem – jeśli nie potrafimy znaleźć słowa, pokazujemy to, co chcemy przekazać)

• Funkcja regulowania (kontrolowanie osoby poprzez wyrażanie aprobaty, zainteresowania)

• Eksponowanie (eksponowane są emocje, treść tego, co chcemy przekazać, eksponowanie nastawienie wobec odbiorcy)

• Funkcja modelująca – adapter (dzięki mowie ciała wyzyskiwany jest sens; wieloznaczność słowa często prowadzi do szumu komunikacyjnego; mowa ciała ma potwierdzić sens)