Prawoministraczjne

OKREŚLENIE ADMINISTRACJI I PRAWA ADMNISTRACYJNEGO. STOSUNEK ADMNISTRACYJNY.

1.Pojęcie administracji publicznej – elementy swoistości działania administracji

Administracja publiczna jest prowadzona przez państwo (organy państwowe), związki publicznoprawne (związki samorządowe) i inne podmioty administracji; występuje jako pojęcie w trzech ujęciach:

Administracja publiczna to ogół podmiotów administracji – organami administracji publicznej są naczelne i centralne organy administracji państwowej, terenowe organy administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego oraz inne organy w zakresie wyznaczonym przez przepisy prawa.

Administracja publiczna to działalność państwa, której przedmiotem są sprawy administracyjne – zadania i kompetencje w zakresie władzy wykonawczej.

Administracja publiczna to cała działalność wykonywana przez podmioty administracji bez względu na jej charakter.

2.Cechy administracji publicznej. Funkcje( zakres działania) administracji publicznej.

Zjawisko społeczne – przedmiotem administracji jest współżycie społeczne – zajmuje się sprawami pewnej wspólnoty i jej członkami – ukierunkowanie na interes publiczny który jest zmienny i niejednolity

Aktywność, inicjatywa, działalność ukierunkowana na przyszłość – przejawia się w:

Wykonywaniu ustawodawstwa – polega na przekształceniu generalnych i abstrakcyjnych założeń ustaw na indywidualne i konkretne – brak swobody działania

Wykonywaniu zadań wynikających ogólnie z jej zadań bezpośrednio nie wyrażonych w ustawach (np. budowa dróg publicznych, urządzeń użyteczności publicznej itd.) – swoboda działania ale związana istniejącym prawem (możliwość wyboru rozwiązania ale tylko spośród tych które przewiduje prawo)

Administracja realizuje określone cele państwa bądź związków publicznoprawnych.

Władztwo – możliwość przeprowadzania swoich zarządzeń w drodze przymusu, zgodnie z przepisami prawa.

Władztwo administracyjne – prawo użycia przymusu bezpośredniego przez organy administracyjne dla zrealizowania ich jednostronnych zarządzeń (rozstrzygnięć).

Państwo może udzielać władztwa innym podmiotom sprawującym administrację publiczną. Zakres sprawowania jest jasno wyznaczony, a władztwo ogranicza się tylko do zakresu powierzonych funkcji administracji publicznej. Nie może wykraczać poza ten zakres.

Organy administracji, a zwłaszcza akty administracyjne korzystają z domniemania ważności. Chodzi o to, że podmiot którego taki akt dotyczy jest zobowiązany dostosować się do niego, tylko inny organ, o ile posiada odpowiednie kompetencje, może go zwolnić od obowiązku zastosowania się do tego aktu poprzez zniesienie lub zastąpienie go innym.

Administracja publiczna obok środków przymusu może również działać poprzez te (środki) dostępne osobom fizycznym (nabycie, wywłaszczenie) bez względu na odmienny cel. W ten sposób wykonuje czynności z zakresu administracji publicznej poprzez zastosowanie czynności np. cywilnoprawnych (nabycie w drodze umowy nieruchomości pod budowę autostrady itd.).

3. Pojęcie prawa administracyjnego. Podział wewnętrzny prawa administracyjnego

Prawo administracyjne to gałąź prawa obejmująca zespół norm generalnie-abstrakcyjnych o charakterze materialnym, mocy powszechnie obowiązującej w znaczeniu podmiotowym, regulujących sytuację prawną podmiotów prawnie niepodporządkowanych organom administracji publicznej. Normy te oddziałują zarówno bezpośrednio poprzez ustanawianie w nich obowiązków i uprawnień, których realizacja podlega kontroli organów administracji publicznej jak i pośrednio przez stosowanie norm w drodze decyzji administracyjnej organu.

PRAWO ADMINISTRACYJNE

Część ogólna Część szczególna
Zasady pojęcia i instytucje prawne wspólne, typowe i powszechne dla całego prawa administracyjnego Prawo poszczególnych dziedzin administracji

Podział norm prawnych zaliczanych do prawa administracyjnego:

Podział norm prawa administracyjnego ze wg na charakter stosunku łączącego organ stosujący z adresatem:

4.Pojęcie i elementy stosunku administracyjnoprawnych. Nawiązuje stosunek administracyjnoprawnych.

Stosunek administracyjnoprawny – stosunek miedzy państwem i działającymi w jego imieniu podmiotami administracji publicznej a obywatelami i innymi podmiotami oparty na normach prawa administracyjnego.

Elementy stosunku administracyjnoprawnego:

Nawiązanie stosunku administracyjnoprawnego

Stosunek administracyjnoprawny może być nawiązany:

Akt administracyjny bądź umowa administracyjna może być formą konkretyzacji ustawy.

Rodzaje stosunków administracyjnoprawnych

ŹRÓDŁA PRAWA ADMINISTRACYJNEGO

1.Pojęcie i cechy źródeł prawa administracyjnego.

Źródło prawa – to miejsce gdzie poznamy źródło, informację o przepisach; to pewna czynność organów państwa związana z uchwalaniem prawa.

Źródła prawa administracyjnego możemy podzielić wg różnych kryteriów. Przyjmując jako kryterium podziału pozycję organu stanowiącego prawo wyróżniamy: a) źródła prawa stanowione przez centralne organy państwa- to organy władzy ustawodawczej (Sejm i Senat) oraz wykonawcze- Prezydent RP, RM, ministrowie; b) źródła prawa stanowione przez organy terenowe- to rządowe organy administracji ogólnej oraz organy samorządu terytorialnego. Z innego punktu widzenia źródła prawa można podzielić na: źródła prawa powszechnie obowiązującego (Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia). Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć trzeba akty zawierające generalne i abstrakcyjne normy, które tworzą zmieniają lub uchylają prawa i obowiązki obywateli i osób prawnych; b) źródła prawa wewnętrznego (uchwały RM oraz zarządzenia Prezesa RM i ministrów), źródła prawa wewnętrznego regulują stosunki wewnątrz aparatu adm. publicznej.

2.Rodzaje źródeł prawa administracyjnego:

a. źródła powszechnie obowiązującego prawa

Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć należy akty zawierające generalne i abstrakcyjne normy, które tworzą, zmieniają lub uchylają prawa i obowiązki obywateli i osób prawnych. Ujmując krótko zawierają ogólnie obowiązujące uregulowania. Uregulowania te mogą dotyczyć obywateli i osób prawnych w ogóle bądź, oczywiście, określonych ich kategorii. Krąg adresatów norm prawnych zawartych w tych źródłach jest więc szeroki i dlatego należy je zaliczyć do źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

to organy władzy ustawodawczej (Sejm i Senat) oraz wykonawcze- Prezydent RP, RM, ministrowie.

Zgodnie z Konstytucją, źródłami prawa powszechnie obowiązującego są również akty prawa miejscowego. Jak wynika z ich nazwy, zakres obowiązywania tych aktów jest ograniczony do obszaru działania organu, który ustanowił taki akt. Z porównania art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji wynika, iż do ustanawiania takich źródeł prawa powołane są organy administracji rządowej ogólnej i specjalnej oraz organy samorządu terytorialnego. Wszystkie akty prawa miejscowego, jeżeli mają mieć moc powszechnie obowiązującą, muszą być wydane na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawach (art. 94 Konstytucji).
==Rodzaje, nazwę, przedmiot i sposób ogłaszania aktów prawa miejscowego określają ustawy o ustroju administracji rządowej w województwie oraz samorządu terytorialnego, ustawy określającej szczegółowe kompetencje innych organów terenowych do stanowienia aktów prawa miejscowego, a także ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i innych aktów prawnych. Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. nr 91, poz. 577) przewiduje, iż wojewoda i organy administracji niezespolonej stanowią -na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawach -akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze województwa lub jego części. W zakresie nie uregulowanym w ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących wojewoda może wydawać nadto rozporządzenia porządkowe, jeżeli jest to niezbędne do ochrony życia, zdrowia lub mienia oraz do zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego. Rozporządzenia te mogą przewidywać za naruszenie ich przepisów kary grzywny wymierzane na zasadach i w trybie określonym w prawie o wykroczeniach. Podstawą prawną rozporządzenia porządkowego jest więc wymieniona ustawa, a nie ustawa odrębna, zawierająca szczegółowe upoważnienie do wydania przepisów porządkowych.
==Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. nr 9lj poz. 576) stanowi, iż na podstawie tej ustawy oraz na podstawie upoważnień! udzielonych w innych ustawach i w ich granicach sejmik województwa stanowi akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze województwa lub jego części. Aktami tymi sejmik w szczególności reguluje:
a) statut województwa,
b) zasady gospodarowania mieniem wojewódzkim,
c) zasady i tryb korzystania z wojewódzkich obiektów i urządzeń użyteczności publicznej .

ustanowione przez sejmik do 31 grudnia 2000 r . ogłasza się w wojewódzkim dzienniku urzędowym. W chodzą one w życie z dniem ich publikacji w tym dzienniku, chyba że przepisy odrębne lub akty ogłaszane przewidują termin późniejszy.
Z kolei ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. nr 91, poz. 578) przewiduje, iż rada powiatu stanowi akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze powiatu. Podstawą prawną tych aktów są upoważnienia zawarte w ustawach. Ich przedmiotem są w szczególności:
a) sprawy wymagające uregulowania w statucie,
b) przepisy porządkowe,
c) szczególny tryb zarządzania mieniem powiatu,
d) zasady i tryb korzystania z powiatowych obiektów i urządzeń Użyteczności publicznej .
Ustawa nadto wymaga, aby:
[l) przyczyny wydania przepisów porządkowych występowały na obszarze więcej niż jednej gminy,
2) przyczyny wydania przepisów były na tyle poważne, aby można było o nich powiedzieć, że są \"przypadkiem szczególnie uzasadnionym\",
3) nie ma przepisów powszechnie obowiązujących, które można by zaś stosować dla osiągnięcia wymienionych celów.

b. wewnętrzne źródła prawa

tworzą odrębny układ norm prawnych, skierowanych nie do obywateli i osób prawnych w ogóle, ale regulujących tylko stosunki wewnątrz samego aparatu administracji publicznej, skierowanych do adresatów stanowiących ogniwa, części składowe tego aparatu jako takie i stąd poddanych odrębnych sankcjom. O charakterze przepisu prawnego decyduje jednak jego nazwa, lecz jego treść, charakter w jakim występuje adresat normy prawnej oraz charakter sankcji. Zdarzało się i może zdarzyć się, że pod nazwą przewidzianą dla przepisów wewnętrznych mieszczą się przepisy prawne zobowiązujące lub uprawniające obywateli, a więc przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Chodzi jednak o ustalenie kryterium podziału przepisów prawnych, które pozwala dokonać podziału z punktu widzenia ich treści, a nie ze względu na formę.

3. Promulgacja źródeł prawa administracyjnego

Konstytucja z 1997 r. nie pozbawia a priori mocy powszechnie obowiązującej aktów stanowienia prawa nie odpowiadających wymogom konstytucyjnym, a pochodzących od organów administracji rządowej. Przewiduje, iż w okresie dwóch lat Rada Ministrów ustali, które z uchwał Rady Ministrów oraz zarządzeń ministrów lub innych organów administracji rządowej -wydane przed dniem wejścia w życie Konstytucji -wymagają zastąpienia przez rozporządzenie wydane na podstawie upoważnienia ustawy, której projektów odpowiednim czasie Rada Ministrów przedstawi Sejmowi. W tym samym okresie Rada Ministrów przedstawi Sejmowi projekt ustawy określającej, które rozporządzenia normatywne organów administracji rządowej wydane przed dniem wejścia w życie Konstytucji stają się uchwałami albo zarządzeniami w rozumieniu Konstytucji. W ten sposób Konstytucja z jednej strony stworzyła możliwość przekształcenia dawnych uchwał Rady Ministrów i zarządzeń pozostałych organów administracji rządowej w rozporządzenia nowego typu, a z drugiej zweryfikowania istniejących rozporządzeń, wydanych przed wejściem w życie Konstytucji, i przekształcenia ich w akty wewnętrzne, tj. w uchwały Rady Ministrów albo zarządzenia Prezesa Rady Ministrów, ministrów lub innych organów administracji rządowej.

Proces stanowienia ustawy rozpoczyna się z chwilą złożenia przez uprawiony podmiot na tece Marszałka Sejmu projektu ustawy wraz z pismem wskazującym przedstawiciela wnioskodawcy, upoważnionego do reprezentowania go w pracach nad tym projektem.
Projekt ustawy może wnieść ten, komu przysługuje inicjatywa ustawodawcza. Obecnie jest to:
l) grupa 15 posłów,
2) Senat,
3) Prezydent RP ,
4) Rada Ministrów,
5) przedstawiciele grupy co najmniej 100 tys. obywateli.
Posłowie przy opracowywaniu projektu ustawy mogą korzystać z pomocy Biura Legislacyjnego oraz Biura Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu. Do zadań pierwszego Biura należy bowiem między innymi:
l) obsługa prawna prac nad projektami ustaw i uchwał Sejmu, w szczególności przygotowanie propozycji poprawek legislacyjnych i redakcyjnych do projektów ustaw, współuczestniczenie w redagowaniu projektów aktów prawnych oraz sporządzanie dla Prezydium Sejmu i komisji ocen, uwag i opinii prawnych o wniesionych projektach;
2) sporządzanie materiałów pomocniczych i roboczych do prac nad pro sektami ustaw i uchwał Sejmu;
3) opracowywanie ocen i wniosków w zakresie techniki prawodawczej, procedury legislacyjnej i tworzenia prawa.
Do zadań Biura Studiów i Ekspertyz należy między innymi:

Zasady techniki prawodawczej po raz pierwszy ujęte zostały w jeden akt prawny w 1939 r. W 1960 r. zostały one zaadaptowane do ówczesnych warunków ustrojowych i opublikowane jako załącznik do zarządzenia Prezesa RM
z 9 grudnia 1961 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, z poleceniem ich stosowania przy opracowywaniu projektów ustaw i dekretów oraz aktów wykonawczych: rozporządzeń, normatywnych uchwał Rządu oraz normatywnych zarządzeń Prezesa RM i ministrów.

4. Swoiste (nieformalne) źródła prawa (źródła niezorganizowane):

W swych działaniach administracja posługuję się- obok norm prawnych- również normami pozaprawnymi, które stanowią wynik określonego sformułowania przepisów prawnych. W wielu przypadkach odesłanie do norm pozaprawnych jest uzasadnione tym, że prawo administracyjne reguluje stosunki społeczne często złożone, nie nadające w wielu fragmentach do bezpośredniego i sztywnego unormowania ustawowego. Przesłanką posługiwania się przez prawodawcę odesłaniami do norm pozaprawnych mogą być także doraźne potrzeby polityczne.

Normy pozaprawne wykorzystywane w działaniach administracji zwane są nieformalnymi źródłami prawa lub swoistymi źródłami prawa. Zakres ich wpływu na rozstrzygnięcia administracji jest trudny do określenia. Najbardziej widoczny jest w procesie decyzyjnym, gdyż źródła te oddziałują na poglądy, motywacje działań i zachowania pracowników administracji publicznej. Do nieformalnych źródeł prawa administracyjnego zaliczyć można:

· zwyczaj

· orzecznictwo sądowe

· doktrynę prawniczą

· normy i zasady poza prawnicze

Mając realny wpływ na kształtowanie i stosowanie prawa administracyjnego, źródła te nie mogą jednak stanowić formalnej podstawy konkretnych rozstrzygnięć administracji.

Zwyczaj stanowi szczególnie pozaprawne źródło prawa. Rozstrzygnięcia oparte w jakimś stopniu na zwyczaju wynikają z przetaczanych szlaków działań podejmowanych przez administrację w różnych złożonych sprawach i konfliktowych sytuacjach. Powstanie prawa zwyczajowego możliwe jest w pewnych warunkach polegających na długim i niezmiennym funkcjonowaniu instytucji prawnych i państwowych. Oznacza to, że pewne rozstrzygnięcia przez wielokrotność powtarzania się stają się częścią świadomości prawnej społeczeństwa i one wpływają na wykształcenie się norm zachowania obywateli i stosunki między obywatelem a organem administracji.

Prawo administracyjne ciągle się zmienia, stąd też nie można zwyczaju potraktować jako formalnego źródła prawa. Zupełnie inaczej należy interpretować zwyczaj, gdy konkretny przepis prawny powołuje się na niego, np. w ustawie o referendum lokalnym. Powoduje to wówczas, że z mocy przepisu prawnego zwyczaj staje się faktem prawnym.

W całym systemie prawa administracyjnego doniosłą rolę odgrywa orzecznictwo sądowe, chociaż nie jest ono formalnym źródłem prawa, gdyż nie tworzy powszechnie obowiązujących norm postępowania. Wydawane orzeczenia sądowe obowiązują w indywidualnej sprawie i skierowane są do konkretnie zaznaczonych podmiotów. Rozstrzygnięcia sądowe nie mogą być podstawą prawną rozwiązania podobnych czy analogicznych sytuacji prawnych. Mogą one jednak mieć duże znaczenie w interpretacji (wykładni) przepisów prawa administracyjnego i ich stosowaniu w praktyce administracyjnej. Istotną rolę w tym zakresie spełniają orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego, bowiem pozwalają organom administracji na stosowanie wykładni zbieżnej z wykładnią sądową w podobnych bądź analogicznych sprawach. Jeżeli organ administracji nie potrafi lub nie chce z tego orzecznictwa korzystać, to musi liczyć się z tym, że jego rozstrzygnięcie może zostać zaskarżone do NSA i zostanie przez ten sąd zmienione bądź uchwalone.

Umiejętne korzystanie z orzecznictwa sądowego przez organy administracji może mieć znaczący wpływ na podejmowanie trafnych rozstrzygnięć, ich ujednolicenie w zakresie interpretacji prawa, w konsekwencji znacznie zwiększyć może efektywność pracy administracji.

Formalnym źródłem prawa administracyjnego nie jest również doktryna prawnicza, jednakże poglądy zawarte w niej pozwalają na wypracowanie podstawowych założeń ustrojowych, zasad prawa, założeń wprowadzonych reform społeczno-gospodarczych, jak również szczegółowych rozwiązań materialnego prawa administracyjnego.

Nauka prawa administracyjnego spełnia ważne funkcje w zakresie kształtowania świadomości społecznej i kultury prawnej. Ma ona szczególne znaczenie w procesie prawotwórczym, sprawując funkcję oceną i opiniodawczą. Wypracowanie przez doktrynę koncepcję, nowe rozwiązania i poglądy teoretyczne mogą też mieć wpływ na orzeczenie NSA, Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego.

Działalność administracji obejmuje tak rozległy zakres zagadnień, że nie jest możliwe ani nawet celowe szczegółowe jej uregulowanie przepisami prawa. Niekiedy trzeba w tej działalności sięgnąć do norm etycznych, moralnych, których treści nie można sprecyzować. Występują również przypadki posługiwania się przez administrację cywilistycznym pojęciem „ zasad współżycia społecznego”, które jest trudne do zdefiniowania, czy też wskazanymi „ doświadczenia życiowego”. Odesłane do stosowania tych pozaprawnych tych pozaprawnych norm znajduje się czasem wprost w przepisach prawnych, co pozwala na wypełnienie luk, które mogłyby powstać przy zbyt szczegółowym unormowaniu stanów faktycznych.

Niektóre ustawy zawierające specjalistyczne unormowania zobowiązują organy administracji do działania według reguł nie określonych w prawie, czyli odsyłają do innych jeszcze norm pozaprawnych, tzw. Norm wiedzy. Używane są wówczas w przepisach prawnych sformułowania typu: zasady współczesnej wiedzy technicznej, osiągnięcia sztuki lekarskiej itp.

Wszystkie normy pozaprawne mają istotne znaczenie dla działalności administracji, a nadto dają prawodawcy możliwość pozostawania w przepisach prawnych tzw. Zamierzonego luzu normatywnego, by prawne mogły być dostosowane do szybko zmieniających się warunków społecznych.

FORMY DZIAŁANIA ADMINISTRACJI

1.Pojęcie formy działania administracji publicznej

O ile źródła prawa dają nam pewien obraz podstaw prawnych do działań podejmowanych przez administracje publiczną, o tyle prawne formy działania powinny nam dać pewien obraz instrumentów, narzędzi stosowanych przez organy administracji publicznej. Przedmiotem wykładu będą tylko prawne formy działania, te określone w przepisach, bo poza prawnymi są też inne, faktycznie stosowane, nie uregulowane przepisami prawa.

Systematyka może być różna, w zależności o przyjęte kryterium. Nasze kryterium, to kryterium władczości, ale może być też np. kryterium w oparciu o skutki prawne

Klasyfikacja form działania administracji publicznej:

  1. Akty normatywne administracji

Wydawanie owych aktów normatywnych należy do organów administracji, jest ich działaniem systematycznym, określonym prawem i życiowo chyba niezbędnym, a zatem wchodzi w skład administracji w sensie przedmiotowym są więc te akty normatywne źródłami prawa i zarazem przejawami działania administracji. Prawo zatem, które normuje warunki, tryb itd. wydawania takich aktów normatywnych, ma niejako podwójny sens: bo normuje pewien fragment źródeł prawa (będący w tym zakresie porządkiem zamkniętym) i zarazem pewien fragment administracji w sensie przedmiotowym. Ustalenia powyższe nie są kontrowersyjne wobec faktu wprowadzenia w Konstytucji zamkniętego systemu źródeł prawa, ponieważ mamy do czynienia także z dziedziną prawa wew.
Prawo administracyjne nie jest jednolite w sensie wyróżnienia go jako działu. Otóż w nim samym, skutkiem wyróżnienia i regulowania pewnych przedmiotów szczególnych, dochodzi, jak gdyby, do dalszego podziału na niższym stopniu i wyodrębnieniu tzw. działów kompleksowych, które charakteryzują się jednoczesnym udziałem także norm z innych działów prawa (np. prawo ochrony środowiska, prawo budowlane). W prawie administracyjnym znane jest ( i stanowi jego część) prawo miejscowe, ustanawiane (w granicach ustaw) z powodu ewenementu lokalnego, tj. potrzeby takiej regulacji, która nie występuje jednocześnie na obszarze całego kraj

  1. Akty administracyjne

Aktem administracyjnym jest władcze działanie prawne organu adm. skierowane na wywołanie konkretnych indywidualnie oznaczonych skutków prawnych, regulujących konkretna sprawę skierowaną do konkretnego adresata. Skutek prawny jest celem aktu, który znosi, zmienia lub tworzy prawa i obowiązki bądź ustala je w sposób wiążący. Podstawą tego aktu jest przepis prawny. Cechą charakterystyczną jest jego władczość. Akt adm. musi pochodzić od organu uprawnionego do jego wydania, musi mieć podstawę prawną. Jest szczególna formą czynności prawnych organów administrujących, regulowaną przez przepisy prawa adm. Ma moc obowiązującą wobec adresata.

Administracja może działać tylko na podstawie ustawy. Swobodne uznanie przysługuje administracji o ile zostanie jej przyznane przez wyraźny przepis ustawy. Uznanie administracyjne istnieje wówczas, gdy administracja dla urzeczywistnienia stanu prawnego może wybierać między różnymi rozwiązaniami. Uznanie występuje wtedy, gdy norma prawna nie determinuje w sposób jednoznaczny skutku prawnego, lecz pozostawia w sposób wyraźny dokonanie takiego wyboru organowi administracji. Uznanie może polegać na tym, że administracja musi się zdecydować, czy dany środek można w ogóle zastosować albo też jaki ze środków wybrać. Uznanie zapewnia ustawodawca, ponieważ musi ono wynikać z normy prawnej (ustawowej). Technicznie upoważnienie do uznania przybiera formę wyraźnego wskazania na uznanie, przez wyrażenia organ „może”, „jest uprawniony”, bądź wynika z całokształtu uregulowania. Nie ma natomiast uznania, gdy ustawa stanowi, że organ „wyda”, „ustali”, „nakazuje” itd. Uznanie stwarza administracji możliwość działania na własną odpowiedzialność, jakkolwiek na podstawie upoważnienia udzielonego przez ustawę. Zawsze administracja jest zobowiązana mieć „na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli”. Uznanie administracyjne ma zastosowanie przede wszystkim przy załatwianiu spraw indywidualnych, ale nie tylko. Cel uznania i trafność rozstrzygnięcia konkretnego przypadku wymagają szczegółowego wyważenia wszelkich argumentów przemawiających za, jak i przeciw określonemu rozstrzygnięciu. Decyzje administracyjne oparte na uznaniu podlegają kontroli NSA.

  1. Porozumienie administracyjne

Porozumienie jest instrumentem organizowania działalności podmiotów w sferze przydzielonych im zadań, w szczególności obejmować może sferę stosunków administracyjnoprawnych. Obecnie porozumienia mogą zawierać gminy z organami administracji rządowej w sprawie przejmowania przez organy gminy zadań z zakresu administracji rządowej, co przewiduje art.8 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym. Ta ustawa stanowi też, że „Gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzania jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych”. Według art.8 ust.2 ustawy z 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa województwo może zawierać z innymi województwami oraz jednostkami lokalnego samorządu terytorialnego z obszaru województwa porozumienia w sprawie powierzania prowadzenia zadań publicznych. Ustawa z 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym przewiduje, że powiat może zawierać z organami administracji rządowej porozumienie w sprawie wykonywania zadań publicznych z zakresu administracji rządowej.

  1. Umowa cywilnoprawna

Forma działania przynajmniej dwóch samodzielnych stron; akt, który dochodzi do skutku w wyniku zgodnego oświadczenia woli stron. Umowa jako forma działania administracji ma zastosowanie zwłaszcza w sferze majątkowej; gdy administracja nabywa lub zbywa określone składniki majątkowe. Kontrahentem może być osoba fizyczna lub prawna bądź nawet inny podmiot administracji. Swoistość umowy, jako formy działania administracji, wynika stąd, że organ administracji używa umowy jako prawnej formy działania w celu wykonania swoich zadań i dlatego zawieranie umów przez organy administracyjne regulowane jest nie tylko przez przepisy prawa cywilnego, ale również przez prawo administracyjne. Podmioty administracji publicznej w celu racjonalnego wykorzystania środków publicznych oraz przeciwdziałaniu korupcji zobowiązane są stosować procedurę zamówień publicznych, określoną ustawą z 10 czerwca 1994r. o zamówieniach publicznych. Do umów w sprawach zamówień publicznych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli przepisy ustawy o zamówieniach publicznych nie stanowią inaczej. Spory związane z takimi umowami podlegają rozpoznaniu przez sądy powszechne.

  1. Czynności faktyczne:

Są to takie działania jakie może dokonać również każda organizacja społeczna. Typ tych działań określany jest także mianem działań nie władczych, choć pojęcie to obejmuje również i pewne działania prawne np. czynności prawa cywilnego, organizowanie akcji społecznych nie popartych przymusem państwowym.

Są to czynności ze sfery działań czynności faktycznych, nie są nakierowane na wywołanie skutków prawnych, natomiast mają szczególne znamiona:


Wyszukiwarka