Ptaki niby dzwoneczki cieszą się kolędą,
                             Chrystus się nam narodził i nowe dni będą.
                             Do stajni betlejemskiej aż od brzegów Wisły
                             Z ptakami smukłe sarny dziwować się przyszły.
                             Wiewiórka zęby szczerzy i w niebo się patrzy,
                             Jak dwa gołębie płyną po błękitnej tarczy.
                             I kwiaty, choć to zima, czas mroźny i cichy,
                             Niosą mirrę, kadzidło i złote kielichy.
                             I pawie przyfrunęły z krajów cudzoziemskich,
                             By swe pióra przyrównać do skrzydeł anielskich.
                             A mały Jezus smutny w drzwi patrzy i czeka,
                             By wśród witających zobaczyć człowieka.

A podobno jest gdzieś ulica
              (lecz jak tam dojść, którędy)
              Ulica Wielkiej Kolędy.
              Na ulicy tej taki znajomy
              W kurzu z węgla, nie w rajskim ogrodzie,
              Stoi dom, w którym żeś się urodził.
              Właśnie ojciec kiwa na matkę,
              Że już wzeszła Gwiazda na niebie,
              Że czas się dzielić opłatkiem,
              Więc wszyscy podchodzą do siebie
              I serca drżą uroczyście.
              Jest cicho. Choinka płonie.
              Na szczycie cherubin fruwa.
              Na oknie pelargonie
              Blask świeczek złotem zasnuwa,
              A z kąta, z ust brata płynie
              Kolęda na okarynie.

Przy wigilijnym stole,
                                     Łamiąc opłatek święty,
                                     Pomnijcie, że dzień ten radosny
                                     W miłości jest poczęty;
                                     Że jak mówi wam wszystkim
                                     Dawne, odwieczne orędzie
                                     Z pierwszą na niebie gwiazdą
                                     Bóg w waszym domu zasiędzie.
                                     Sercem go przyjąć gorącym,
                                     Na ścieżaj otworzyć wrota
                                    - Oto co czynić każe
                                    Miłość - największa cnota.

karol Hubert Rostworowski „Powrót”.

 

I.                   Do Twego żłóbka, Boże Dziecię, wiodła mnie gwiazda: matka.

I nie wiedziałem nic o świecie w granicach mego światka.

I nie wiedziałem nic o świecie, któremu są już obce

Kolędy grane na klarnecie, i Bóstwo w lichej szopce.

 

Aż mi zniknęło wszystko z Ciebie, przestałeś być mi bratem,

A stałeś mi się czymś nie w niebie, nie w świecie, nie za światem.

Czymś, czego oko nie zobaczy, co naszych skarg nie słyszy,

Czymś, co poczyna się z rozpaczy wśród strasznej, nocnej ciszy.

 

Dziś oto wracam, Jezu Chryste, w matczyne dawne strony,

By kolędować: „Masz zaiste granice, Nieskończony!”.

Białe Boże Narodzenie
z przenajświętszą niebios chwałą
chcemy Cię na rękach przenieść
w dom nasz, żeby dłużej trwało.

Białe Boże Narodzenie
ze stajenką i dzieciątkiem
naszych marzeń bądź spełnieniem!
Dobrych zdarzeń bądź początkiem.

Białe Boże Narodzenie
najpiękniejsze z świąt dziecięcych,
pozostaniesz nam wspomnieniem
żywej baśni i czymś więcej...

autor Franciszek Kobryńczuk
Boże Narodzenie 2009