8. Prawo działania mas Guldberga i Waagego

Szybkość reakcji prostej jest w każdej chwili proporcjonalna do iloczynu stężeń składników reagujących w danej chwili, natomiast:

W stanie równowagi chemicznej w określonej temperaturze stosunek iloczyny stężeń produktów do iloczynu stężeń substratów ma wartość stałą i nazywa się stałą równowagi chemicznej.

Stała równowagi chemicznej charakteryzuje liczbowo równowagę chemiczną reakcji odwracalnej. Jej wartość nie zależy od stężeń lub ciśnień składników reagujących, natomiast zmienia się wraz ze zmianą temperatury.

9. Prawo Daltona

Ciśnienie wywierane przez mieszaninę gazów niereagujących ze sobą jest równe sumie ciśnień wywieranych przez każdy z tych gazów z osobna, gdyby sam został umieszczony w całej objętości zajmowanej przez mieszaninę.

10. Kinetyczne uzasadnienie prawa działania mas

i

11. Stała i stopień dysocjacji

Stała dysocjacji jest stałą równowagi chemicznej miedzy jonami, a cząsteczkami niezdysocjowanymi i wyraża stosunek iloczynu stężeń jonów do stężenia cząstek niezdysocjowanych.

Stopień dysocjacji elektrolitu wyrażamy stosunkiem stężenia cząstek zdysocjowanych do stężenia początkowego elektrolitu.

12. Iloczyn rozpuszczalności

jest to wartość iloczynu jonowego dysocjowanego elektrolitu będącego w równowadze z formą niezdysocjowaną.

dla

13. Wpływ HCl na stopień dysocjacji kwasu octowego

Następuje wzrost stężenia jonów H⁺ o stężenie pochodzące ze 100% dysocjacji HCl, czyli o stężenie początkowe HCl, co powoduje zwiększenie stałej dysocjacji kwasu octowego, co w konsekwencji prowadzi do wzrostu stopnia dysocjacji kwasu octowego.

14. Wpływ HCl na rozpuszczalność chlorku srebra

Rozpuszczalność AgCl się zmniejszy, ze względu na to, że iloczyn rozpuszczalności soli nie ulegnie zmianie, natomiast zwiększy się stężenie jonów Cl^-, o stężenie pochodzące od HCl, co spowoduje w konsekwencji zmniejszenie stężenia jonów Ag⁺.

15. Iloczyn jonowy wody, pH

Iloczyn jonowy wody jest to stosunek iloczynu stężeń jonów wodorowych i wodorotlenowych powstałych na skutek autodysocjacji wody do stężenia cząsteczek wody niezdysocjowanej, zawsze wynosi 10^-14. Krótko mówiąc jest to stała dysocjacji wody.

pH – ujemny logarytm ze stężenia jonów wodorowych;

16. Zjawisko dyfuzji, I prawo Fick’a

Dyfuzja to proces rozprzestrzeniania się cząsteczek w gazie, cieczy lub ciałach stałych pod wpływem różnicy ciśnień parcjalnych. Dyfuzja prowadzi do wyrównania się stężeń. Osiągnięcie stanu równowagi nie oznacza jednak ustania dyfuzji. Trwa ona nadal, jednak dzięki dokładnemu wymieszaniu się wszystkich składników, nie prowadzi już do zmian stężenia.

I prawo Fick`a: Ilość substancji dyfundującej w czasie t

przez określoną powierzchnię prostopadłą

do kierunku dyfuzji, jest proporcjonalne

do pola powierzchni S, gradientu stężeń

i czasu.

17. Dyfuzja stężeniowa

Polega na samorzutnym mieszaniu się różnych gazów lub cieczy pod wpływem różnicy stężeń obu substancji.

18. Równowaga Donnana

Równowaga membranowa: Jeśli dwa roztwory elektrolitów rozdzielimy błoną półprzepuszczalną i jeżeli w przynajmniej jednym z tych roztworów znajdą się jony niezdolne do przechodzenia przez membranę, to ze względu na ciśnienie osmotyczne i koniczność uzyskania elektrycznej obojętności każdego z tych roztworów nastąpi przepływ niektórych małych Konów pomiędzy roztworami aż do uzyskania równowagi:

19. Wymiana jonowa

Zjawisko i proces wymiany ruchliwych jonów na inne jony tego samego znaku zachodzący na wymieniaczy jonowym – jonicie. Jonit jest to ciało stałe (zbudowane głównie z polimerów), zdolne do wymiany kationów (kationit) lub anionów (anionit) z otoczeniem.

20. Statyka wymiany jonowej

Można ją opisać jako hetero-fazową reakcję chemiczną podwójnej wymiany, Donnanowską równowagę membranową lub jako proces osmotyczny.

21. Stała równowagi wymiany jonowej, współczynnik podziału

Można ją opisać wzorem:

Gdzie: [A], [B] – aktywność jonów w roztworze i jonicie

m, n – wartościowości jonów

Współczynnik podziału – ułamek molowy fazy jonitu (y) do fazy roztworu (x):

W przypadku braku układu jonit – roztwór współczynnik podziału określamy przez wyliczenie stosunku jednej substancji w fazie roztworu do drugiej.

22. Szybkość i rząd reakcji

Zmiana stężenia substratów lub produktów w określonym momencie trwania reakcji, w jednostce czasu: .

Rząd reakcji chemicznej – wielkość łącząca wykładnik potęgi, do jakiej są podniesione stężenia substratów w równaniu kinetycznym.

23. Reakcje I rzędu

To reakcje, w których produkty powstają poprzez rozpad jednego tylko substratu ; charakteryzuje się takimi wielkościami:

24. Reakcje II rzędu

To reakcje polegające na tym, że z połączenia substratów A i B powstają pewne produkty; charakteryzują się takimi wielkościami:

lub

25. Równanie Arrheniusa

To równanie wiążące ze sobą stałą szybkości reakcji z energią aktywacji danej reakcji i temperaturą. Zaletą tego równania jest łatwa do wykorzystania w praktyce zależność liniowa między ln k i 1/T.

26. Absorpcja i adsospcja

Absorpcja - w chemii proces dyfuzyjny polegający na pochłanianiu jakiejś substancji (zwany absorbatem) przez całą objętość innej substancji, która tworzy odrębną fazę (zwany absorbentem). Absorbatem jest najczęściej gaz lub ciecz, a absorbentem ciecz lub ciało stałe. Absorpcję prowadzi się często w celu wydzielenia określonego składnika z mieszaniny gazów Szybkość absorpcji zwiększa się przez zwiększenie powierzchni międzyfazowej oraz zwiększenie szybkości dyfuzji.

Adsorpcja - zjawisko gromadzenia się jakiejś substancji (adsorbatu) na powierzchni ciała stałego lub cieczy (adsorbentu). Natura oddziaływań pomiędzy cząsteczkami adsorbatu i adsorbentu decyduje o rozróżnieniu adsorpcji fizycznej i chemicznej.

27. Adsorpcja fizyczna i chemiczna

W przypadku adsorpcji fizycznej pomiędzy adsorbentem i adsorbatem występują słabe oddziaływania międzycząsteczkowe zwane siłami van der Waalsa. Ciepło adsorpcji fizycznej zbliżone jest do ciepła kondensacji adsorbatu i nie przekracza zwykle 40‑50 kJ/mol. Adsorpcja fizyczna jest na ogół procesem odwracalnym i przebiegającym stosunkowo szybko. Na powierzchni adsorbentu może powstać więcej niż jedna warstwa zaadsorbowanych cząsteczek.

Adsorpcja chemiczna-Przy adsorpcji chemicznej występuje tylko jedna warstwa zaadsorbowanych cząsteczek. Adsorpcja chemiczna wymaga zazwyczaj dość wysokiej energii aktywacji i jest procesem stosunkowo powolnym. Szybkość jej może być zwiększona przez podwyższenie temperatury. Ciepło adsorpcji jest tego samego rzędu co ciepło reakcji chemicznych i zazwyczaj przyjmuje wartości kilkudziesięciu kilodżuli na mol. Maleje ono w miarę wzrostu stopnia pokrycia powierzchni adsorbentu.

28. Absorpcja z reakcją chemiczną

Stosowana jest wówczas, gdy stężenie zanieczyszczeń wynosi kilka procent a w przypadku gazów rozcieńczonych, gdy są one łatwo rozpuszczalne w absorbencie. Absorbentami są: woda, roztwory kwasów, zasad, soli o właściwościach utleniających lub redukujących. Szybkość absorpcji zwiększa się wówczas, gdy zachodzi reakcja chemiczna między cieczą i zanieczyszczeniem w gazie. Podczas absorpcji z reakcją chemiczną składnik ze strumienia gazu reaguje z substancją zawartą w cieczy, w wyniku, czego powstaje produkt o właściwościach odmiennych od substancji wyjściowej.

29. Izoterma Langmuira

Na powierzchni adsorbentu istnieje określona ilość centrów adsorpcji, z których każde zdolne jest do zaadsorbowania tylko jednej cząsteczki. Założył również, że szybkość adsorpcji zależna jest od ciśnienia gazu i ułamka nieobsadzonej powierzchni, natomiast szybkość desorpcji jest proporcjonalna do ułamka powierzchni pokrytej adsorbatem. Uzyskał równanie opisujące ilość zaadsorbowanej substancji na jednostkową masę adsorbentu:

a_m - maksymalna liczba moli substancji która może być zaadsorbowana na jednostkę masy adsorbentu

p - ciśnienie

b - współczynnik adsorpcji.

Izoterma adsorpcji Langmuira dobrze opisuje przypadki chemisorpcji, natomiast w przypadku adsorpcji fizycznej na ogół zawodzi.

30. Izoterma Freundlicha

Jeżeli cząsteczki w warstwie adsorpcyjnej wykazują pewną ruchliwość na powierzchni, to najpierw zostają wysycane te centra adsorpcji, które charakteryzują się najwyższą energią adsorpcji. W dalszej kolejności obsadzane są centra o coraz mniejszej energii. Zmienność ciepła adsorpcji może być również spowodowana wzajemnym oddziaływaniem pomiędzy zaadsorbowanymi cząsteczkami. Gdy energia adsorpcji maleje liniowo z logarytmem liczby zaadsorbowanych cząsteczek, równanie izotermy, przyjmuje postać:

v - objętość zaadsorbowanego gazu

p - ciśnienie gazu

k, n - stałe

31. Izoterma BET

Izoterma Brunauera, Emmetta i Tellera to prosty model adsorpcji wielowarstwowej z fazy gazowej (pary). W modelu zakłada się, że cząsteczki adsorbatu adsorbują się na powierzchni adsorbentu w sposób zlokalizowany (tzn. cząsteczki nie mogą się przemieszczać po powierzchni - patrz izoterma Langmuira) dzięki oddziaływaniom adsorbat-adsorbent. Na zaadsorbowanych cząsteczkach dzięki oddziaływaniom adsorbat-adsorbat (określonym poprzez wielkość ciepła skraplania adsorbatu) mogą się "pionowo" adsorbować kolejne cząsteczki adsorbatu itd.

32. Reakcje utleniania i redukcji

Reakcje, w których następuje zmiana stopnia utlenienia pierwiastków chemicznych, na skutek wymiany elektronów pomiędzy utleniaczem a reduktorem; reakcja oddawania elektronów to reakcja utleniania, reakcja pobierania elektronów to reakcja redukcji. Reakcja dysproporcjonowania, to reakcja, w której utlenia i redukuje się ten sam pierwiastek.

33. Rozkład ładunku na granicy, faz podwójna warstwa elektryczna:

Na granicy faz wytwarza się tzw. podwójna warstwa elektryczna, w której:

- elektrony lub jony mogą przechodzić samorzutnie z jednej warstwy do drugie, dzięki czemu jedna faza wykazuje nadmiar a druga niedomiar pewnych ładunków,

- następuje wybiórcza adsorpcja jonów jednego rodzaju, co powoduje nagromadzenie się ładunków jednego znaku w sąsiedztwie granicy faz,

- następuje adsorpcja polarnych cząsteczek rozpuszczalnika lub substancji rozpuszczonej, w taki sposób, że dipole orientują się na granicy faz.

34. Równanie Nernsta

Zależność wyrażająca potencjał elektrody względem jej potencjału standardowego:

35. Potencjał standardowy

Maksymalna zdolność metalu do generowania prądu, potencjał standardowy elektrody można obliczyć posługując się potencjałami substancji biorących udział w reakcji i posługując się odpowiednimi równaniami.

36. SEM ogniwa stężeniowego

Obliczana na podstawie różnicy potencjałów półogniw (potencjał katody – potencjał anody); nie zależy jednak w zupełności od potencjałów standartowych metali, z których są zrobione elektrody a jedynie od stężeń elektrolitów. Obliczamy ze wzoru:

37. Szereg napięciowy

To zestawienie, w którym maleje aktywność metali, a więc rośnie ich potencjał standardowy E0. Punktem odniesienia jest tutaj elektroda wodorowa, której potencjał standardowy przyjmuje się za 0. Metal bardziej aktywny wypiera metal mniej aktywny z roztworu jego soli.

38. Elektroda wodorowa

Blaszka platynowa pokryta czernią platynową, zanurzona do roztworu jonów wodorowych i opłukiwana gazowym wodorem. Standardowy potencjał elektrody wodorowej, przyjęto umownie z równy zero (przy zachowaniu 1 atm ciśnienia i przy dowolnej temperaturze).

39. Elektroda szklana

Najbardziej popularna elektroda jonoselektywna służąca do pomiarów pH. Membrana (w kształcie kulistej bańki) wykonana jest ze specjalnego szkła przenikalnego tylko dla jonów hydroniowych, we wnętrzu bańki znajduje się odpowiedni roztwór jonów hydroniowych z zanurzoną w nim elektrodą kalomelową lub chlorosrebrową. Stosunek aktywności jonów wodorowych po obu stronach bańki (wyznaczony poprzez pomiar SEM) pozwala na określenie pH roztworu na zewnątrz bańki.

40. Ogniwo galwaniczne

System służący do zamiany energii procesów elektrochemicznych na energię elektryczną. Składa się z dwóch półogniw połączonych kluczem elektrolitycznym lub rozdzielony półprzepuszczalną membraną. W ogniwie źródłem prądu są reakcje chemiczne zachodzące pomiędzy elektrodą a elektrolitem.

41. Ogniwo elektrochemiczne

Patrz ogniwo galwaniczne...

42. Prawa Faradaya:

- masa substancji wydzielonej na elektrodzie jest wprost proporcjonalna do ładunku, który przepłynął przez elektrolit.

- stosunek mas m1 i m2 substancji wydzielonych na elektrodach podczas przepływu jednakowych ładunków elektrycznych jest równy stosunkowi ich równoważników elektrochemicznych R1 i R2.

43. Akumulator ołowiowy

Rodzaj akumulatora elektrycznego, opartego na ogniwach galwanicznych zbudowanych z elektrody ołowiowej, elektrody z tlenku ołowiu oraz około 37% roztworu kwasu siarkowego. Podczas ładowania akumulator pracuje jak elektrolizer – na katodzie wydziela się ołów, na anodzie tlenek ołowiu (IV), protony i elektrony. Podczas normalnej pracy (rozładowywania) akumulator pracuje jako ogniwo, na katodzie wydziela się jon ołowiowy i woda, na anodzie jon ołowiowy i elektrony.

44. Metody optyczne

- spektrometria absorpcyjna w zakresie widzialnym i nadfiolecie (Vis-UV),

- spektrometria w podczerwieni (IR),

- spektrometria Ramanowska,

- nefelometria i turbidymetria,

- analiza fluorescencyjna,

- spektralna analiza emisyjna,

- absorpcyjna spektrometria atomowa.

45. Promieniowanie elektromagnetyczne, cechy promieniowania

Promieniowanie elektromagnetyczne - forma energii występującej w postaci fal elekromagnetycznych rozchodzących się z prędkością c = 3*10⁸ m/s, o energii równej:

.

Cechami charakteryzującymi fale elektromagnetyczne (a tym samym promieniowanie) są: długość fali [m], częstość drgań na sekundę

[1/s]

oraz częstość drgań na centymetr

[cm].

46. Absorbancja, transmitancja

Absorbancja – miara absorbcji, miara możliwości przekształcania energii promieniowania w inne formy energii na skutek oddziaływania promieniowania z materią;.

Transmitancja – miara transmisji wyrażana w procentach; miara możliwości przechodzenia promieniowania przez dane środowisko bez zmiany tego promieniowania.

47. Gęstość promieniowania, natężenie promieniowania

Gęstość promieniowania – (inaczej stężenie objętościowe fotonów) energia lub proporcjonalna do niej liczba fotonów monochromatycznych zawarta w 1 m³ układu napromieniowanego;

.

Natężenie promieniowania – energia przechodząca w ciągu 1 s przez 1 m² powierzchni prostopadłej do kierunku biegu promieniowania.

48. Spektroskopia, spektrofotometria

Spektroskopia - dział analizy chemicznej zajmujący się badaniem oddziaływanie między promieniowaniem elektromagnetycznym a materią.

Spektrofotometria – dział analizy chemicznej zajmujący się określaniem stężenia lub zawartości atomów lub cząsteczek w danym układzie absorbującym lub emitującym.

49. Poziomy elektronowe

Orbitale elektronowe (wg modelu atomu Bohra) charakteryzujące się odpowiednią energią, której dostarczenie lub pobranie do/z elektronu jest niezbędne, aby ten zmienił orbital, po którym krąży. Przejście elektronu pomiędzy powłokami wewnętrznymi jest bardzo energochłonne (lub energogenne) i towarzyszy mu emisja promieni X, przejście elektronu między podpowłokami zewnętrznymi nie jest tak energochłonne/genne i towarzyszy mu emisja światła widzialnego i nadfioletu.

50. Poziomy oscylacyjne

Zakres ruchu harmonicznego jąder w cząstkach wokół położenia równowagi, energia przejść między poziomami wynosi od 0,02 eV do 0,05 eV i emitowane jest promieniowanie z zakresu podczerwieni.

51. Poziomy rotacyjne

ruch swobodny ciała dookoła trzech wzajemnie prostopadłych osi charakteryzujących się trzema momentami bezwładności, a energia przejść pomiędzy poziomami jest rzędu ułamków eV, czemu towarzyszy emisja lub pochłonięcie fali podczerwieni lub mikrofal.

52. Prawo Bouguera-Lamberta, Lamberta-Beera

Bouguera-Lamberta - mówi, że wiązka światła monochromatycznego po przejściu przez jednorodny ośrodek absorbujący (kryształ) o grubości b ulega osłabieniu wg równanie:

.

Lamberta-Beera – jest rozszerzoną wersją prawa Bouguera-Lamberta, znaczy, że odnosi się również do światła przechodzącego przez warstwę absorbującego roztworu o grubości b i stężeniu c i ulega osłabieniu wg równania:

.

53. Prawo addytywności absorpcji

Absorbancja roztworu wieloskładnikowego równa jest sumie absorbancji roztworów jednoskładnikowych (poszczególnych składników roztworu wieloskładnikowego).

54. Schemat blokowy absorbcjometrów

Każdy absorbcjometr zbudowany jest na podobnej zasadzie (wykorzystuje w budowie pewne elementy standardowe) takie jak: źródło promieniowania → regulator natężenia promieniowania → regulator długości fali → kuweta z probówką → detektor → wskaźnik lub rejestrator.

55. Kolorymetr, zasada działania

Urządzenie do wykonywania analiz kolorymetrycznych, w swojej budowie przypominające mikroskop świetlny laboratoryjny. Zgodność stężeń obu roztworów określana jest przez ludzkie oko poprzez modulowanie pokrętłami i oddalanie lub przybliżanie ruchomego obiektywu, aż do uzyskania dwóch identycznych barw na obrazie (barwy powstają na skutek osłabianie promieniowania emitowanego ze źródła po przejściu przez kuwety z roztworami i rzuceniu na okular). Następnie stężenie nieznanego roztworu wylicza się z następującego wzoru .

56. Spektrokolorymetr, zastosowanie, sposób pomiaru

Przyrząd służący do wytwarzania widm optycznych i dokonywania pomiarów fotometrycznych dla ściśle określonych długości fali. Fale promieniowania emitowanego z lampy rtęciowej lub wolframowej (św. polichromatyczne) przechodzą przez układ optyczny i monochromator (tu uzyskują odpowiednią długość fali – poprzez zatrzymanie fali o większej długości) oraz kuwetę z roztworem, oraz do detektora (tu mierzone jest natężenie światła monochromatycznego), skąd trafia do wzmacniacza i do komputera.

57. Spektrofotometria w podczerwieni IR

Absorbcja promieniowania wiąże się ze zmianami stanów oscylacyjnych w cząsteczce (zmiana energii rotacji), przez co powstają widma oscylacyjno-rotacyjne, składające się z zespołów pasm, charakterystyczne dla danych związków chemicznych.

58. Nefelometria i turbinymetria

Nefelometria – pomiar natężenia światła rozproszonego lub odbitego przez cząsteczki koloidowe w kierunku różnym od kierunku padania światła.

Turbidymetria – polega na pomiarze natężenia światła podającego i światła przechodzącego przez roztwór.

59. Absorbcyjna spektrometria atomowa

Absorbcyjna spektrometria atomowa - metoda analityczna polegająca na badaniu natężenia pochłoniętego przez wolne atomy promieniowania o określonej długości fali, z tym, że zakładamy, że atom może pochłonąć jedynie takie promieniowanie jakie sam jest w stanie wyemitować.

60. Ekstrakcja

Metoda rozdzielania mieszanin na drodze płukania składników z mieszaniny stałej lub ciekłej, na zasadzie absorpcji i desorpcji, powodująca przenikanie cząsteczek rozdzielonego związku chemicznego do rozpuszczalnika.

61. Konduktometria, konduktancja, konduktywność

Konduktometria – metoda analizy chemicznej zajmująca się badaniem przewodnictwa elektrycznego elektrolitów.

Konduktywność – przewodnictwo właściwe [S/m], miara zdolności roztworu do przenoszenia ładunku elektrycznego.

Konduktancja – przewodnictwo [S], stosunek natężenia prądu do napięcia; pomiaru dokonuje się poprzez przepuszczanie prądu zmiennego między dwiema płaskimi elektrodami.

62. Zależność konduktywności od stężenia elektrolitu

Konduktywność wzrasta w miarę wzrostu stężenia elektrolitu, wiąże się to ze wzrostem stężenia odpowiednich jonów – wzrostem stężenia cząstek będących przenośnikami elektronów.

63. Miareczkowanie konduktometryczne

Polega na dodawaniu roztworu odczynnika z biurety (titrant) w postaci kropel do roztworu w zlewce (analit) i jednoczesnym badaniu konduktywności otrzymanego w ten sposób roztworu (po każdorazowym dodaniu titrantu).

64. Podział elektrod jonoselektywnych

- stało membranowe

- ciekło membranowe

* zawierające kationity

* zawierające anionity

* obojętne zawierające obojętne związki makrocykliczne, np.: roztwory monocykilcznych antybiotyków.

65. Elektrody stało membranowe

Elektrody stałe do oznaczania stężenia jonów wodorowych. Selektywność elektrod jest zależna od składu chemicznego szkła, z którego została wykonana membrana. Elektrody krystaliczne (homogeniczne i heterogeniczne)

66. Elektrody ciekło membranowe

- zawierające kationy (stosowanie ciekłych kationów)

- zawierające aniony (stosowane są czterorzędowe sole amonowe)

- obojętne zawierające obojętne związki makrocykliczne (umożliwiają, np.: pomiar stężenia jonów potasu w obecności jonów sodu)

67. Elektrody uczulane

- enzymatyczne, np.: do oznaczania mocznika

- gazowe, np.: do pomiarów stężeń CO₂, SO₂, NH₃

68. Pomiary konduktometryczne

Konduktometria – polega na pomiarze przewodnictwa elektrycznego lub oporu roztworu znajdującego się między dwoma elektrodami obojętnymi w warunkach stosowanego zmiennego napięcia.

- konduktometria klasyczna

- konduktometria bezelektrodowa małej częstotliwości.

- konduktometria bezelektrodowa wielkiej częstotliwości.

69. Prawa gazowe

- prawo Boyle’a i Mariotte’a

- prawo Charlesa (obecnie znane jako praw Guy-Lussaca)

- prawo Daltona

- równanie Berthelota

- równanie van der Waalsa

70. Równanie Clapeyrona

Równanie gazu doskonałego

71. Teoria kinetyczna

Teoria oparta na modelu gazu doskonałego, zgodnie z którą energia kinetyczna jednego mola gazy jest równa: $E = \frac{3}{2}\text{RT}$

72. Gaz rzeczywisty

To pojecie termodynamiczne oznaczające gaz, który nie zachowuje się ściśle z prawami ustalonymi dla gazu doskonałego.

73. Wykres fazowy wody

74. Reguła faz W. Gibbsa

To zależność obowiązująca dla każdego układu w równowadze termodynamicznej łącząca liczbę faz w układzie, liczbę składników należących oraz liczbę stopni swobody

75. Mieszaniny azeotropowe

Ciekła mieszanina (roztwór) dwóch lub więcej związków chemicznych, która jest w równowadze termodynamicznej z parą nasyconą powstającą z tej mieszaniny.