58. Omów genezę oraz treści konwencji haskiej o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego z 1954
Konwencja ta została podpisana w Hadze 14 maja 1954 roku w ramach obrad ONZ. Umawiające się strony dostrzegają, iż w wyniku ostatnich konfliktów zbrojnych dobra kultury uległy znacznemu zniszczeniu a rozwój techniki wojennej może doprowadzić tylko do ich jeszcze większego zagrożenia. Dobra kulturalne zostają uznane za wspólna wartość, bez względu miejsca ich położenia. Aby ich ochrona była skuteczna powinna być zorganizowana w czasie pokoju, z tego właśnie powodu strony zobowiązują się ustalić wspólne zasady ochrony dóbr kulturalnych na wypadek konfliktu zbrojnego.
Rozdział pierwszy zawiera ogólne postanowienia i definicje. Za dobra kultury zostają uznane wszystkie ruchome i nieruchome obiekty które posiadają wielka wagę dla dziedzictwa kulturalnego, bez względu na ich przeznaczenie, oraz budynki i kompleksy w których zabytki te są przechowywane. Strony zobowiązują się szanować i chronić dobra znajdujące się na ich terytorium oraz na terytorium innych państw-sygnatariuszy. W wypadku okupacji państwo okupujące zobowiązuje sie umożliwiać i popierać działania miejscowych władz do zachowania i ochrony dóbr a w wypadku gdy okupowane państwo nie jest w stanie chronić swoich dóbr okupant stara się wziąć ochronę na siebie.
Zabytki będą oznaczone w widoczny sposób a sygnatariusze zobowiązują sie wyszkolić specjalne osoby w armii, które zajmą się przestrzeganiem postanowień konwencji na terenie państwa zaatakowanego.
Rozdział drugi mówi o ochronie specjalnej. Tego typu ochrona może być przyznana ograniczonej ilości schronów przeznaczonych do przechowywania dóbr kulturalnych ruchomych w razie konfliktu zbrojnego. Jednak warunkiem jest, by znajdowały się w znacznej odległości od centrów przemysłowych i wojskowych oraz by na ich terenie nie odbywały się działania wojskowe. Umawiające się strony zobowiązują się zapewnić tak oznaczonym zabytkom nietykalność.
Rozdział trzeci dotyczy transportu dóbr kulturalnych. Transport taki może być dokonywany tylko przy specjalnym oznaczeniu i pod eskorta i nie może przewozić niczego innego oprócz dóbr kulturalnych. Istnieje tez możliwość zorganizowania transportu dóbr do innego kraju.
Rozdział piaty określa dokładnie znak rozpoznawczy (tarcza skierowana ostrzem w dół,podzielona wzdłuż przekątnych na cztery pola, dwa błękitne i dwa białe) oraz sposób użycia znaku i miejsc, które mogą być tym znakiem oznaczone.
Rozdział szósty dotyczy zakresu wykonania konwencji. Konwencja będzie stosowana w razie wojny wypowiedzianej lub jakiegokolwiek innego konfliktu zbrojnego, jaki może powstać, bądź pomiędzy dwiema stronami, bądź większą ich ilością, nawet jeżeli stan wojny przez jedną lub więcej z nich nic został uznany.
Konwencja będzie stosowana również we wszystkich wypadkach okupacji bądź całego terytorium jednej ze stron bądź jego części, nawet jeżeli okupacja ta nie napotka żadnego zbrojnego oporu