7. Rada UE
Jest to organ główny UE będący jednocześnie symbolem władzy państw członkowskich w UE i potwierdzeniem centralnej pozycji rządu państw członkowskich w procesie integracji europ. Siedzibą instytucji jest Bruksela, jednak w niektórych miesiącach, np. w kwietniu, czerwcu i październiku rada UE zbiera się w Luksemburgu. Ponadto w szczególnych sytuacjach posiedzenie Rady może się odbyć w innym mscu, zgodnie z regulaminem Rady.
Struktura wew. i sposób reprezentowania państw RUE
Rada składa się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich upoważnionych do podejmowania działań w imieniu rządu w danym państwie. Od momentu wejścia w życie Traktatu o fuzji Rada jest wspólnym organem WE.
Jako RUE funkcjonuje od 8 listopada 1993r. kiedy to na mocy uchwały zmieniła swoją oficjalną nazwę. RUE jest organem niejednorodnym bez stałego składu. Reprezentacja w RUE spiera się na 3 szczeblach, po 1sze – ministerialnym, po 2gie – premierów i prezydentów, po 3cie – administracyjnym.
Pierwszy z możliwych sposobów reprezentacji opiera się na reprezentacji każdego państwa członk. przez jednego przedstawiciela w randze ministra. Regulamin proceduralny w UE określa swobodę wyboru reprezentanta przez państwo członk.
Kompetencje RUE
Zapewnia koordynację ogólnej polityki gosp. państw członk. Ma prawo podejmowania decyzji oraz przyznaje Komisji Europejskiej uprawnienia do wykonywania norm, kt sama ustanawia. W szczególnych przypadkach może jednak zastrzec prawo samodzielnego korzystania z uprawnień wykonawczych. Ponadto Rada może żądać od KE przeprowadzenia analiz, kt uzna za niezbędne do osiągnięcia wspólnych celów i przedłożenia jej propozycji. RUE jako gł. organ decyzyjny UE przyjmuje rocznie ok. 300 aktów prawnych i w większości wypadków działa na wniosek KE. Podejmuje decyzje tak o charakterze wiążącym jak i pozbawione tej mocy.
RUE jest instytucją kompetentną w uchwalaniu rozporządzeń, dyrektyw w podejmowaniu decyzji i wydawaniu zaleceń i opinii. Jest także zobowiązana do podejmowania działań niezbędnych do osiągnięcia celów UE w ramach funkcjonowania wspólnego rynku.
Działania RUE zostaną jednak uznane za nielegalne w przypadku, gdy przewiduje się opracowanie projektu aktu legislacyjnego przez KE, a Rada podejmie decyzję bez uprzedniego projektu wydanego przez tę instytucję.
Rada jest także zobowiązana do zwracania się z prośbą o opiniowanie do PE.
Rada pełni funkcję koordynacyjną polityk gosp., na zlecenie KE wydaje wytyczne polityki. Reprezentuje UE w stosunkach zew. Jest upoważniona do zawierania umów m-nar.
Podejmowania decyzji w UE
Decyzje w RUE zostają podjęte większością kwalifikowaną. Formuła podejmowania decyzji większością kwalifikowaną w RUE wygląda następująco: do 31 paźdz. 2014r. ma obowiązywać nadal formuła wprowadzona na mocy traktatu z Nicei (3 testy, w tym demograficzny fakultatywny). W ramach tzw. pakietu nicejskiego wprowadzono na mocy traktatu z Nicei system większości kwalifikowanej przy spełnieniu dwóch testów i trzeciego fakultatywnego, tzn.:
1 test – tzw. głosy ważone: przy 27 państwach członk., aby podjąć decyzję należy zebrać co najmniej 255 na łączną 345 głosów, natomiast w celu stworzenia tzw. mniejszości blokującej należy zebrać co najmniej 91 głosów ważonych (PL ma podobnie jak Hiszp. 27 głosów, a duże państwa po 29).
2 test – liczby państw: więcej niż połowa l. państw, jeśli projekt aktu pochodzi od KE i co najmniej 2/3, jeśli projekt pochodzi od państw członk.
3 test – demograficzny: każde z państw członk. może zażądać sprawdzenia czy państwa spełniające 2 powyższe testy, zgromadziły łącznie co najmniej 62% potencjału demogr.
Od 1 list. 2014r. zacznie obowiązywać formuła oparta na tzw. podwójnej większości. Aby podjąć decyzję w RUE trzeba będzie więc, po 1sze zebrać 55% + 1 państwo członk., po 2gie państwa opowiadające się za podjęciem decyzji będą musiały dysponować co najmniej 65% populacji UE. Formuła ta została sprecyzowana w 2 istotnych kwestiach. Po 1sze sprecyzowano tzw. mniejszość blokującą w ramach testu demogr., tzn. grupa państw blokująca podjęcie decyzji, musi nie tylko dysponować co najmniej 35% populacji UE, lecz również liczyć co najmniej 4 państwa. Po 2gie w niektórych szczególnie istotnych dziedzinach do podjęcia decyzji konieczne będzie zgromadzenie co najmniej 72% l. państw członk.