Osobliwości fleksji
Rzeczowniki r. męskiego takie jak dominikanin, mieszczanin, które w paradygmacie l.poj. mają pełny temat fleksyjny np. mieszczanin – mieszaninie, w paradygmacie l.mn jest skrócony – mieszczanie
Rzeczowniki r. męskiego zakończone na –a lub –o: kolega, poeta, Fredro, Matejko odmienia się tak jak r. żeński poeta – poety jak mama – mamy
Rzeczowniki r. nijakiego zapożyczone o tematach zakończonych na –um np. liceum, gimnazjum, archiwum, które w paradygmacie l.poj charakteryzują się pełnym synkretyzmem form są nieodmienne. W paradygmacie l.mn temat zostaje skrócony o –um i pojawiają się końcówki deklinacji nijakiej z wyjątkiem D. (dopełniacza) np. archiwum – archiwa
Rzeczowniki typu rok, człowiek w paradygmacie l.poj i l.mn oparte na dwóch tematach określa się mianem supletywizmu. Np. rok- lata, człowiek- ludzie
Rzeczowniki brat, ksiądz, które w M l.mn i W l.mn mają formy bracia, księża, a w pozostałych przypadkach odmieniają się jak gość. Można też wskazać oko, ucho, kiedy jako narząd w l.mn to oczy, uszy ale jako oko w rosole i ucho garnka mają normalną formę.
Rzeczownik typu ręka, który w Msc l. poj obok regularnej formy ręka – ręce może też przybierać formę ręka – ręku bez wymiany morfologicznej. W N l.mn obok rękami może być rękoma.
Rzeczownik typu przyjaciel i nieprzyjaciel mają osobliwe formy fleksyjne D. l.mn a więc przyjaciel – przyjaciele – przyjaciół, w C. przyjaciołom, N. przyjaciółmi . W paradygmacie l.mn odmienia się wg deklinacji żeńskiej spółgłoskowej jak kość, dzieci
Rzeczowniki r. nijakiego typu kocię, cielę, pisklę, imię w paradygmacie l.poj temat fleksyjny zostaje rozszerzony o cząstkę –ęć, która w paradygmacie l.mn będzie miała postać cielę – cielęta
Rzeczowniki o odmianie przymiotnikowej, zakończone na –cki, -ski (nazwy własne) takie jak Leszczyński, nazwiska Biały, Suchy są równe formom pospolitym biały, suchy. Nazwiska r. żeńskiego zakończone na –owa – Orzeszkowa - Orzeszkowej tak jak salowa – salowej
Rzeczowniki nieodmienne np. kakao, boa.