7. Europejskie Reguły Więzienne

Europejskie Reguły Więzienne przyjęte przez Komitet Ministrów Rady Europy w 1987 roku. SA zbiorem zaleceń adresowanych do Państw Członkowskich Rady Europy , którymi winne one się kierować w swoim ustawodawstwie wewnętrznym i praktyce penitencjarnej. Podobnie jak wzorcowe reguły ONZ, reguły europejskie nie określają systemu modelowego, a jedynie wyznaczają standardy minimalne dla wszystkich dziedzin administracji więziennej, stanowiące podstawę ludzkich warunków osadzenia oraz pozytywnego postepowania w nowoczesnych systemach penitencjarnych.

Część I Europejskich Reguł Więziennych formułuje podstawowe zasady postępowania z osobami pozbawionymi wolności, dotyczące poszanowania godności ludzkiej uwięzionych, zakaz dyskryminacji i kontroli jednostek penitencjarnych i ochrony osobistych praw więźniów (art. 1, 2, 3 PKW)

Część II Europejskich Reguł Więziennych określa minimalne standardy zarządzania instytucjami więziennymi w zakresie przyjmowania, rejestracji, rozmieszczenia i klasyfikacji więźniów, zapewnienia im odpowiednich warunków bytowych, opieki medycznej, dyscypliny, karania, stosowania środków przymusu, kontaktów ze światem zewnętrznym, opieki religijnej, moralnej, informowania więźniów i zapewnienia im możliwości składania skarg i próśb.

Część III Europejskich Reguł Więziennych odnosi się do personelu więziennego i zawiera między innymi zasady dotyczące doboru szkolenia, zatrudniania i składu personelu, powoływania i zakresu działania dyrektora zakładu, warunków dopuszczalnego użycia siły wobec więźniów, stałego informowania opinii publicznej o roli systemu więziennego i o pracy personelu więziennego.

Część IV Europejskich Reguł Więziennych znajdują się tu reguły określające sposoby i środki realizacji celu postępowania z uwięzionymi sformułowane wśród zasad podstawowych