Dźwignia finansowa

Dźwignia finansowa – oznacza użycie stałych kosztów finansowych przez przedsiębiorstwo, czyli korzystanie z kapitałów obcych w celu poprawy rentowności kapitału własnego. Przedstawia zależność między strukturą finansowania a rentownością kapitału własnego

Dźwignia finansowa (DFL) występuje wówczas, gdy przedsiębiorstwo wykorzystuje kapitał obcy, który wymaga płacenia odsetek. Wykorzystywanie kapitałów obcych pozwala na poprawę wyników finansowych przedsiębiorstw. Na przykład kredyty mogą umożliwić zwiększenie poziomu sprzedaży, poprawę jakości wytwarzanych produktów, wprowadzenie nowych technologii, a przez to również podniesienie poziomu wyniku finansowego. Zjawisko dźwigni finansowej polega więc na takim ukształtowaniu struktury kapitału, które pozwala na uzyskanie większej zyskowności kapitału własnego. Czyli mechanizm dźwigni finansowej polega na więcej niż proporcjonalnej zmianie zysku przed opodatkowaniem w reakcji na określoną zmianę zysku operacyjnego. Miarą siły reakcji zysku przed opodatkowaniem na zmiany zysku operacyjnego jest stopień dźwigni finansowej.

DFL = (∆ROE/ROE) / (∆EBIT/EBIT) = (∆EPS/EPS) / (∆EBIT/EBIT)

DFL – dźwignia finansowa

EPS – zysk netto na akcję

∆EPS – przyrost zysków netto na akcję

ROE – rentowność kapitału własnego w %

DFL = EBIT / (EBIT – Kf)

Kf - koszty finansowe zw z płatnościami odsetek od kapitału obcego

Stopień dźwigni finansowej DFL – jest to relacja procentowej zmiany zysku netto przypadającego na jednostkę kapitału własnego (ROE lub EPS) do procentowej zmiany zysku operacyjnego. Mierzy wpływ zmian (wrażliwość) zysku operacyjnego EBIT na poziom zyskowności kapitału własnego.

DFL informuje o ile % zmieni się ROE lub EPS jeśli EBIT zmieni się o 1%.

Dodatni efekt dźwigni finansowej występuje wtedy, gdy przeciętna rentowność całego kapitału (własnego i obcego) jest wyższa, niż wysokość stopy oprocentowania kapitału obcego. Kiedy stopa zysku jest równa stopie oprocentowania kapitału obcego, wtedy wzrost zadłużenia nie ma żadnego wpływu na zmianę zyskowności kapitałów własnych.

Dźwignia finansowa nie zawsze działa w kierunku poprawy efektywności działania firmy. Jeśli wykorzystanie dodatkowego kapitału obcego nie przekłada się na wzrost zysku netto ponad zwiększone koszty finansowe wykorzystania kapitału obcego, efekt dźwigni finansowej jest niekorzystny, zmniejszając rentowność kapitału własnego. Zatem już na etapie planowanej zmiany struktury pasywów należy poznać jej wpływ na rentowność kapitału własnego. Dążenie do maksymalnego wykorzystania efektu dźwigni finansowej wiąże się z coraz wyższym ryzykiem. Nadmierny poziom kapitałów obcych może bowiem spowodować utratę kontroli nad firmą a czasem prowadzić do jej upadłości. Tak, więc każda decyzja niosąca za sobą zmiany w strukturze źródeł finansowania majątku musi być starannie wyważona.

Znajomość dźwigni finansowej pozwala: Prognozować zmiany zysku netto przypadającego na jedną akcję na skutek zmiany zysku operacyjnego. Ustosunkować się do ryzyka finansowego, które jest zależne od struktury finansowania. Wyższa dźwignia oznacza większą wrażliwość zysku netto przypadającego na jedną akcję na zmianę wyniku operacyjnego. Większy udział długu oznacza wyższy poziom dźwigni i ryzyka