Wyznaczenie współrzędnych na podstawie stereogramu zdjęć lotniczych

Metoda zdjęć ekwiwalentnych (nie wykorzystuje się przecięć promieni homologicznych, na każdym zdjęciu muszą być co najmniej 3 fotopunkty, jeśli są to te same fotopunktu na obu zdjęciach, to ich rozmieszczenie nie jest korzystne dla wcięcia wstecz).

Zasada opracowania stereogramu na autografie.

Należy wpierw wykonać stereogram zdjęć lotniczych, a następnie odtworzyć wiązki promieni na podstawie tychże zdjęć. Wiąże się to z pojęciem przestrzennego znaczka pomiarowego, którym możemy obliczyć wysokość każdego punktu na stereogramie po usadowieniu znaczka

ETAPY:

1. Budowa przestrzennego modelu:

• orientacja wewnętrzna

• orientacja zewnętrzna

2. Orientacja modelu do układu odniesienia

• skalowanie i poziomowanie – dla analogowych

• orientacja bezwzględna – dla analitycznych i cyfrowych

2. stereodigitalizacja

Porównanie autografów: analogowego, analitycznego i cyfrowego.

W autografach umieszcza się fotogramy, albo wykorzystuje ich obrazy cyfrowe; w tym drugim przypadku mówimy o autografach cyfrowych.

Analogowy - paralaksa poprzeczna usuwana na modelu ruchami prawego zdjęcia (układ związany z lewym zdjęciem) lub ruchami obu (gdy układ związany z bazą); stosowanie kolejnych przybliżeń.

Etapy pracy: centrowanie zdjęć, wybór skali modelu, orientacja wzajemna (usuwanie paralaksy poprzecznej), skalowanie modelu, poziomowanie modelu, kreślenie warstwic

Analityczny – zdjęcia umieszczamy na nośnikach poziomych, mierzymy wsp tłowe punktów do orientacji wzajemnej i liczymy parametry tej orientacji. Obliczone przez komputer wsp tłowe umożliwiają podstawienie zdjęć tak, aby uzyskać efekt stereoskopowy.

Etapy pracy: orientacja wewn, wzajemna i bezwzględna, wektoryzacja, pomiar do NMT

Obecnie funkcję autografów analogowych przejęły autografy cyfrowe i cyfrowe stacje

fotogrametryczne. Etapy pracy są takie same.

Stereodigitalizacja – 3D opracowanie modelu stereoskopowego w cyfrowej stacji fotogrametrycznej; np. wektoryzacja, generowanie ortofotomapy, aerotriangulacja przestrzenna, pomiar NMT. Polega na rekonstrukcji modelu przestrzennego zrealizowanego na autografie, która oparta jest o parę zdjęć tworzących stereogram. Na podstawie współrzędnych uzyskanych w układzie modelu drogą transformacji uzyskuje się współrzędne szczegółów terenowych w układzie geodezyjnym.

Fotogrametryczne stacje cyfrowe i zakres ich działania - jest to uniwersalny przyrząd fotogrametryczny, rozszerzający funkcje autografu. Dzięki komputerowi i specjalistycznemu oprogramowaniu, umożliwia nie tylko wektoryzację treści stereogramu (podstawowa funkcja autografu), ale również wykonywanie innych opracowań fotogrametrycznych.

Zakres działania:

• Źródła obrazów: skanowane zdjęcia analogowe lotnicze i naziemne, lotnicze kamery cyfrowe, skanery wielospektralne, kamery niemetryczne, kamery panoramiczne

• Wyświetlanie obrazów: stereomodel, dwa zdjęcia, wiele zdjęć równocześnie, wektor 2D i 3D, rysunki perspektywiczne, przekroje i rzuty, ortoobrazy, obrazy radarowe i lidarowe

• Opracowania fotogrametryczne: orientacja wewnętrzna, wzajemna, bezwzględna, DLT, wyrównanie metodą wiązki, aerotriangulacja, kalibracja kamery, ortorektyfikacja obrazów naziemnych, lotniczych i satelitarnych, pozyskiwanie danych do NMT, tworzenie NMT różnych postaci (GRID, TIN, izolinie)

• Przetwarzanie obrazów: działania na histogramie, jasność-kontrast, filtracje, tworzenie piramidy obrazów i obrazów epipolarnych, mozaikowanie

• Edycja mapy wektorowej, współpraca z programami CAD i GIS

Aerotriangulacja – wyrównanie sieci przestrzennej złożonej ze zbioru punktów wiążących i fotopunktów, a celem jest uzgodnienie współrzędnych terenowych punktów wiążących i elementów orientacji zewnętrznej zdjęć. Służy więc do orientacji wzajemnej i bezwzględnej.

Rodzaje

• analogowa (fototriangulacja płaska, przestrzenna na autografach)

• analityczna (dwie metody: niezależnych modeli i niezależnych wiązek)

• cyfrowa (j.w.)

Dawniej stosowano aero dwuetapową – wpierw budowa modeli, potem związanie ich w jedną sieć przestrzenną (metoda niezależnych modeli).

Współcześnie stosuje się aero, w której traktuje się każde zdjęcie niezależnie (metoda niezależnych wiązek). Polega ona na zestawieniu równań obserwacyjnych dla punktów osnowy fotogrametrycznej; postać równania obserwacyjnego bazuje na równaniach kolinearności. Każdy pomierzony na zdjęciu punkt pozwala na ułożenie 2 równań obs.

Osnowa fotogrametryczna – składa się z wszystkich punktów biorących udział w aerotriangulacji, dzieli się na:

- polową (fotopunkty) – zbiór punktów, które mają określone wsp z odpowiednia dokładnością i są jednoznacznie identyfikowane w terenie i na zdjęciach (pełna-każdy stereogram posiada 4 fotopunkty o wsp x,y,z; lub nie-tylko w zakresie niezbędnym do aero)

- kameralną – zagęszczenie polowej; zbiór punktów, które są identyfikowane na zdjęciach a ich wsp są wyznaczane podczas aero. Tworzą ją punkty wiążące zdjęcia i szeregi.

Fotopunkty: sygnalizowane sztucznie bądź naturalnie (jednoznaczne szczegóły terenowe)

Aerotriangulacja nowoczesna (cyfrowa, z użyciem obserwacji GPS-system pozycyjny i INS-system nawigacyjny). Niewiadome:

– elementy orientacji zewnętrznej

–współrzędne XYZ pkt. wiążących

–wyrównane wsp. fotopunktów

–korekcja błędów systematycznych środków rzutów (shift)

–korekcja błędów systematycznych kątów HPR (dryft)

Zadania:

- pomiar fotopunktów terenowych

- wyznaczenie środków rzutów oraz orientacji kątowej zdjęć wykonywanych z samolotów

System pozycyjny i nawigacyjny GPS i INS wykorzystywany jest w celu określenia położenia i orientacji platformy.

Połączenie danych pozyskanych z dalmierza laserowego oraz GPS i INS pozwala na wygenerowanie trójwymiarowej, gęstej chmury punktów o znanych współrzędnych terenowych – X,Y,Z. Trajektoria lotu samolotu wyznaczana jest poprzez system GPS, z wykorzystaniem pomiaru różnicowego dGPS. Polega ona na użyciu naziemnej stacji zwanej referencyjną ustawioną nad punktem o znanych współrzędnych. Stacja ta wylicza wektor błędu będący różnicą między współrzędnymi znanymi a wyliczonymi. Informacje te są następnie przesyłane do odbiornika GPS znajdującego się na pokładzie lecącego samolotu, który dokonuje korekcji swojego położenia. W rezultacie położenie skanera laserowego znajdującego się na pokładzie, może zostać wyznaczona z dokładnością nie gorszą niż 10 cm. System INS (inercyjny system nawigacyjny) wyznacza pozycję, prędkość, orientację oraz prędkości kątowe platformy skanującej (samolotu, helikoptera) mierząc liniowe i kątowe przyspieszenia wzdłuż trzech osi platformy, która jest w ruchu. System składa się z układu bardzo czułych giroskopów i akcelerometrów, które określają aktualny stan w jakim znajduje się system. Giroskopy określają kąty nachylenia platformy, natomiast akcelerometry wyznaczają jej prędkości w każdym z kierunków. Integrując działanie tych urządzeń system INS jest w stanie wyznaczyć trajektorie samolotu z błędem poniżej 2 cm oraz kąty nachylenia urządzenia skanującego. Systemy GPS i INS charakteryzują się różną i komplementarną propagacją błędów co daje zalety obu systemów: stabilność pomiaru GPS oraz precyzję INS. INS dostarcza danych chwilowych, które zostają skorygowane na podstawie informacji pozyskanych z GPS eliminując skumulowane błędy co w rezultacie zapewniają utrzymanie dokładności wyznaczenia trajektorii lotu na poziomie 2 cm.

Dane pozyskiwane w trakcie misji skaningu laserowego to:

- dane ze stacji referencyjnych GPS,

- dane o parametrach lotu,

- dane o skanowanej powierzchni pozyskane ze skanera laserowego

NMT. Jakość:

-rozdzielczość – stopień szczegółowości modelu. Im lepsza tym bliższe sobie obiekty reprezentowane będą na modelu jako odrębne obiekty, a nie jako jeden punkt.

-dokładność – stopień zgodności z jakim pionowe i poziome położenie obiektu w rzeczywistości reprezentowane jest w modelu

Źródła danych dla NMT – metody pozyskiwania:

• Bezpośrednie pomiary terenowe

1. Pomiary GPS referencyjnym

2. Naziemny skaning laserowy

3. Tradycyjne pomiary geodezyjne

Zalety - bardzo duża dokładność i swobodny dobór rozdzielczości

Wady – czasochłonność i wysoki koszt pomiaru

Zastosowanie - niewielkie obszary dla których istotna jest wysoka dokładność danych np.: ocena dynamiki erozji gleb, pomiary niewielkich form terenu, modele budynków..

• Fotogrametryczna - pomiar na zestrojonym modelu stereoskopowym utworzonym ze zdjęć lotniczych sposobem:

manualnym,

manualnym, wspomaganym automatycznym korelatorem obrazu

automatycznym.

Zalety - wysoka dokładność, wysoka efektywność, łatwa powtarzalność

Wady – wysoka cena, brak penetracji pokrywy roślinnej, zależność od warunków pogodowych, drogie oprogramowanie/sprzęt

Zastosowanie – tam gdzie liczy się dokładność i powtarzalność pomiaru np.: rejestracja zmian rzeźby kopalni odkrywkowych

• Kartograficzna - pomiar na mapach topograficznych drogą digitalizacji lub skanowania i wektoryzacji warstwic

Zalety - dobra dostępność materiałów źródłowych, pokrycie całego kraju, wysoka dokładność, najlepszy stosunek ceny do dokładności; prostota tworzenia; otrzymujemy model rzeźby terenu (bez budynków, lasów itp.)

Wady - zróżnicowana jakość materiałów źródłowych; duża pracochłonność

Zastosowanie – średniopowierzchniowe obszary wymagające stosunkowo wysokiej dokładności

• Lotniczy skaning laserowy - LIDAR – light detection and ranking

Zalety – wysoka dokładność; bardzo krótki cykl produkcji; sensor aktywny – niezależność od warunków pogodowych; rejestracja wielokrotnego odbicia = penetracja pokrywy roślinnej

Wady – bardzo wysoki koszt, wymagany specjalistyczny sprzęt

Zastosowanie – tam gdzie wymagana jest wysoka dokładność i szybkość uzyskania modelu np. ocena skutków zdarzeń katastrofalnych

• Interferometria radarowa - InSAR

Zalety – system aktywny (niezależność od warunków pogodowych), zdolność częściowej penetracji pokrycia terenu oraz wody

Wady – wysoki koszt, zróżnicowana dokładność (samolot 1-5m, satelita 5-50m)

Zastosowanie – modelowanie terenów pokrytych bujną roślinnością, śniegiem, lodem, monitorowanie rozwoju linii brzegowych

Rektyfikacja zdjęć – przetwarzanie ich do postaci kartometrycznej i przedstawienie w układzie współrzędnych terenowych. Rezultatem jest mapa fotograficzna (zachowuje fotograficzny przekaz treści, a zmianie ulega geometria – powstaje sztuczny obraz jaki otrzymalibyśmy przy rzutowaniu ortogonalnym). Wyróżniamy

- gdy teren płaski to do rektyfikacji stosuje się przetwarzanie rzutowe, a rezultatem fotomapa

- gdy należy uwzględnić rzeźbę terenu stosujemy złożoną ortorektyfikację, a rezultatem ortofotomapa

Czym różni się ortoobraz od ortofotomapy?

• Ortoobraz (aerofotografia cyfrowa): rastrowo zapisany obraz powierzchni terenu przetworzony różniczkowo z obrazów źródłowych do postaci kartometrycznej, w którym zostały wyeliminowane zniekształcenia spowodowane nachyleniem zdjęcia i deniwelacją terenu. Ortoobraz to wynik ortorektyfikacji przeprowadzonej dla pojedynczego zdjęcia, także ortofotografia.

• Ortofotomapa jest mapą opracowaną na podstawie ortoobrazu lub ortoobrazów,

spełnia następujące kryteria: wykonana jest w określonym odwzorowaniu

kartograficznym, gwarantuje odpowiednią dla skali dokładność sytuacyjną dobrze

identyfikowanych elementów treści, zachowuje ustalony krój arkuszowy,

posiada siatkę kartograficzną i kilometrową, ramkę, opis pozaramkowy oraz

opcjonalnie elementy uzupełniające w tym warstwice.

Ortofotomapa cyfrowa powstaje z jednego lub kilku połączonych ortoobrazów w określonym odwzorowaniu kartograficznym i ustalonym kroju arkuszowym, uzupełniona o informacje georeferencyjne, definiujące położenie ortofotomapy w przyjętym układzie współrzędnych.

Różnice: ortofotomap ma podziała sekcyjny, nazewnictwo, skale, jest pełnowartościową mapą

Wymogi dla ortofotomap

- przyjmuje się wielkość piksela skanowania 12-25 μm dla b&w oraz 20-30μm dla kolorowych; wielkość terenowa piksela orto powinna być 10-20% większa od piksela skanowania, a rozdzielczość RS ≥ 320dpi * M_zdj/M_orto , odwrotnie w terenach górzystych

- na dokładność orto maja wpływ: dokładność skanowania i wielkość piksela skanowania, dokładność NMT, ck, dokładność el. orientacji zewn, terenowa wielkość piksela

M₀ = m_NMT * r/ck

Treść ortofotomapy: ortoobraz, osnowa geodezyjna, siatka kartograficzna, rzeźba terenu, nazewnictwo, wszelkie dodatkowe el. graficzne, ramka i opis pozaramkowy.

Standardy ortofotomap

Parametry je definiujące: układ wsp, wielkość pix terenowego, błąd położenia sytuacyjnego, parametry określające jakość radiometryczną, format zapisu

Wymaga się, aby skala orto odpowiadała skali prowadzonej mapy ewidencyjnej;

pix terenowy ≤ 1 m, m_p (błąd położenia sytuacyjnego) ≤ 2.5 m

Na przeważającej części kraju 1:5000, w Galicji, gdzie jest rozdrobnienie 1:2000

Standard I – b&w, rozdzielczość 0.5; m_p 1.5; układ 92 dla reszty kraju z finansowania Phare, skala fotografowania 1:26 000

Standard II – b&w, rozdzielczość 0.25; m_p 0.75, dla Galicji (jakieś 25% kraju), skala fotografowania 1:13 000

Standard III – b&w, rozdzielczość 1; m_p 2.5, wykonana z obrazów satelity IKONOS, tereny przygraniczne

Etapy projektu fotogrametrycznego:

•Sformułowanie zadań i celów

•Zdefiniowanie wymagań i parametrów technicznych, katalog obiektów, układ współrzędnych, wybór oprogramowania

•Projekt lotu, projekt terenowej, sygnalizowanej osnowy fotogrametrycznej

•Wykonanie zdjęć, skanowanie zdjęć

•Inwentaryzacja zdjęć, sprawdzenie pokrycia, projekt terenowej, naturalnej osnowy fotogrametrycznej

•Pomiar terenowej osnowy fotogrametrycznej

•Aerotriangulacja

•Opracowanie: DTM, ortofotomapa, mapa wektorowa

•Kontrola jakości

Przekształcenia używane w przetwarzaniu obrazów cyfrowych

- geometryczne

- punktowe

- lokalne

- globalne (widmowe, morfologiczne)

- przesunięcie obrazu, przeskalowanie, obrót, zmiana kształtu wg funkcji

Resampling (powtórne próbkowanie) – zbudowanie nowego obrazu cyfrowego o nowej geometrii na podstawie jasności pikseli obrazu źródłowego, przy którym następuje interpolacja jasności pikseli wynikowych na podstawie jasności pikseli źródłowych.

Interpolacja jasności piksela

- metoda najbliższego sąsiada g(x’, y’) = g(x, y) najbliższego

- metoda biliniowa g(x’, y’) = f(g(x, y), g(x, y+1), g(x+1, y), g(x+1, y+1))

- metoda bikubicza g(x’ y’) = f(g(16 otaczających pikseli))

Modele barw

Na barwę składają się: zbiór surowca (wszystkie fale widziane plus wszystkie podzbiory takich fal) oraz zbiór wrażeń (zbiór wszystkich możliwych wyników przekształcenia el zbioru surowca przez punkty odbiorcze w oku na sygnały odpowiednie dla nerwów oka)

RGB – addytywne mieszanie barw w monitorze, model przestrzeni barw wynikający z właściwości odbiorczych ludzkiego oka, w którym wrażenie widzenia dowolnej barwy można wywołać przez zmieszanie w ustalonych proporcjach trzech wiązek światła (czer, ziel, nieb).

CMYK – substraktywne mieszanie barw w druku (cyan, magenta, yellow, black)

HSV – nawiązuje do sposobu, w jakim widzi oko, gdzie wszystkie barwy postrzegane są jako światło pochodzące z oświetlenia. Określa wartości opisujące barwę, nasycenie oraz jasność. Są to cechy, które odbiera ludzkie oko na podstawie wrażenia psychofizycznego.

CIE – oparty o prawo Boltzmanna-Stefana. Ma miarę wyznaczającą proporcję energii składników widma, gdzie składnikami są wszystkie fale o dł 380-780 nm.

Promieniowanie elektromagnetyczne – wydzielane (odbijane lub emitowane) przez różne źródła w postaci fali, w której wektory pola elektrycznego i magnetycznego są prostopadłe, rozchodzi się z prędkością światła. Im większa długość fali tym mniejsza energia. Na podstawie zdalnego pomiaru energii promieniowania elektromagnetycznego działa teledetekcj

Okna atmosferyczne – podzakresy spektrum promieniowania elm (które wynosi całościowo 10^-13 – 10⁸)m, które są przepuszczane przez atmosferę. Teledetekcja wykorzystuje te podzakresy spektrum, w których pochłanianie promieniowania przez atmo jest niewielkie.

1. promieniowanie widzialne (światło) - fale o długości: 0,4 -0,7 μm,

2. krótkofalowe promieniowanie podczerwone (podczerwień fotograficzna): 0,7-1,5 μm,

3. podczerwień środkowa: 3,0 - 5,0 μm,

4. podczerwień długofalowa (termalna): 8 -12 μm,

5. promieniowanie mikrofalowe:1-100 cm,

6. promieniowanie radiowe > 1 m

Krzywa spektralna - Stosunek promieniowania odbitego od powierzchni obiektu do promieniowania padającego w danym zakresie spektralnym

Kanał spektralny – wybrany zakres promieniowania

Obraz wielospektralny – obraz powstały przez połączenie obrazów, które powstały przez obrazowanie oddzielnego kanału spektralnego

Zakres spektralny – długość fal rejestrowanych przez dany sensor

Rozdzielczość spektralna – liczba osobno rejestrowanych kanałów spektralnych

Rozdzielczość radiometryczna – liczba rozróżnianych poziomów promieniowania (liczba bitów na jakie podzielono zakres jasności

Rozdzielczość czasowa – jak często czujnik może otrzymać energię z tego samego fragmentu terenu

Przetwarzanie obrazów wielospektralnych

1. Korekcja danych

Korekcja radiometryczna – zmierza do uzyskania poprawnej radiometrii obrazu ukazującej rzeczywiste właściwości obiektów naziemnych. Obejmuje usunięcie czynników zakłócających rejestrację luminancji. Przyczyny zniekształceń:

• Rozpraszanie promieniowania w atmosferze

• Wpływ kąta padania promieni słonecznych

• Wpływ topografii terenu

• Błędy instrumentalne (spowodowane niedoskonałością detektorów)

Korekcja geometryczna – przyczynami są ruch obrotowy Ziemi , krzywizna Ziemi, dystorsja panoramiczna

Transformacja określonego obrazu do określonego układu współrzędnych terenowych (z ortorektyfikacją lub bez)

1. Wzmacnianie odwzorowania (zwiększenie/zmniejszenie kontrastu, przyciemnianie, rozjaśnianie, liniowe rozciągnięcie histogramu (stosowane, gdy tworząc obraz nie wykorzystano pełnego zakresu jasności))

2. Ekstrakcja informacji tematycznej

Pozyskiwanie informacji z danych teledetekcyjnych:

1. Kompozycja barwna – wyświetlenie jednocześnie 3 kanałów spektralnych wykorzystując model RGB (każdy kanał obrazowany przez jeden z filtrów). Służy do wykrycia i uwypuklenia informacji tematycznej, której nie zawiera pojedynczy wyciąg spektralny.

2. Wskaźniki ilościowe – liczenie dla każdego piksela stosunku jasności spektralnych dla dwóch lub większej liczby kanałów. Przykładem jest wskaźnik wegetacji, do którego wykorzystuje się kanały czerwony i podczerwony (bo tam zachodzi największe zróżnicowanie odbicia promieniowania dla roślinności). Obraz indeksu wegetacji interpretujemy jako wskaźnik biomasy: im wyższa jego wartość, tym większa ilość biomasy. Indeks wegetacji jest sztucznym obrazem powstałym przez dzielenie wybranych kanałów spektralnych. Są to

RVI = NIR/RED

NDVI = NIR-RED/NIR+RED

1. Albedo – stosunek ilości energii promieniowania odbitego do całkowitej energii promieniowania padającego na obiekt

2. Temperatura radiacyjna – temp promieniowania emitowanego przez ciało jaka ustala się w wyniku równowagi między promieniowaniem padającym na powierzchnię a promieniowaniem przez nią emitowanym

Klasyfikacja obrazów wielospektralnych – technika ilościowej analizy obrazów cyfrowych wykorzystywana do automatycznego kartowania tematycznego, czyli generowania cyfrowych map tematycznych (użytkowania terenu, stanu i zmian środowiska…). Polega na wykorzystaniu zróżnicowania odbicia spektralnego przez obiekty terenowe.

Klasyfikacja nadzorowana. Etapy

- określenie listy klas

- wybór i lokalizacja wzorców klas

- definiowanie wzorców poprzez digitalizację

- określenie charakterystyk liczbowych dla wzorców klas

- klasyfikacja całego obrazu przy pomocy wybranego algorytmu

Integracja danych teledetekcyjnych – rejestracja spektralna ma rozdzielczość niższą od panchromatycznej, zatem powstał pomysł łączenia danych, aby wzmocnić obrazy spektralne, które są bardziej użyteczne.

Rodzaje orbit sztucznych satelitów Ziemskich

- geostacjonarne – wiszą nieruchomo nad jednym punktem równika

- okołobiegunowe – orbity nachylone pod dużym kątem w stosunku do płaszczyzny równika. Ruch zwykle zsynchronizowany z pozornym ruchem Słońca (w trakcie swego obiegu dookoła

Ziemi satelita zajmuje takie samo położenie w stosunku do Słońca)

- heliosynchroniczne – przekraczają równik zawsze o tej samej godzinie czasu lokalnego. Płaszczyzna orbity tworzy stały kąt z kierunkiem na Słońce. Rzut każdej kolejnej orbity na powierzchnię jest przesunięty ku zachodowi.

Landsat – jego orbity w ciągu 24 godzin każdego dnia przemieszczają się stopniowo na zachód. Nad Polską przelot 9:30.

Na czym polega zasada działania systemu InSAR, do czego służy?

Metoda wykorzystująca wzajemne przesunięcia fazy sygnału dwóch zdjęć SAR tego samego obiektu. W oparciu o różnice fazy odpowiadających sobie sygnałów radarowych z dwóch kolejnych zdjęć uzyskuje się informacje o wartościach względnych wysokości powierzchni terenu lub jej zmianach w czasie.

Interferogram różnicowy - jeśli rejestracja obrazów nastąpiła w różnym czasie ale z tej samej pozycji, wówczas teoretycznie baza poprzeczna wynosi zero, więc faza na interferogramie zależy tylko od zmian topografii terenu pomiędzy rejestracjami. Powstaje z bazy czasowej , a nie przestrzennej.

Zastosowania: powolne przemieszczenia – osiadania budynków, analiza pojedynczych wydarzeń – np. trzęsienie ziemi,

Na czym polega lotniczy skaning laserowy, do czego służy?

Połączenie danych pozyskanych z dalmierza laserowego (kierunku i odległości) oraz GPS i INS pozwala na wygenerowanie trójwymiarowej, gęstej chmury punktów o znanych współrzędnych terenowych – X,Y,Z. Do stworzenia NMT i NMPT.

Zastosowania: Projektowania przebiegów dróg, torów kolejowych, wodociągów; rejestracja linii wysokiego napięcia; trójwymiarowe modele miast; pomiar mas ziemnych w kopalniach odkrywkowych; pozyskanie parametrów o roślinności;

System	IKONOS-2	QuickBird-2	EROS-A1	EROS-B	OrbView-3
Wys. orbity	681 km {98.1 stopni, zsynchronizowana ze Słońcem-heliocentryczna	450 km {98 stopni, heliocentryczna}	480 km {heliocentryczna}	600 km {heliocentryczna}	460 km {heliocentryczna}
Typ sensora	Linijka CCD	Linijka CCD	Linijka CCD	Linijka CCD	Linijka CCD
Szer. pasa obrazowania	11 km	16,5 km	12,7 km	13 km	8 km
Rozdz. radialna	11 bitów	11 bitów	11 bitów	10 bitów	8 bitów
Wych. Ukł. -wzdłuż o. -w poprzek	45° 45°	30° 30°	45° 45°	45° 45°	45° 45°
Tryb pracy	PAN	MS	PAN	MS	PAN
Zakres spektralny	0,45-0,90	4 kanały	0,45-0,90	4 kanały	0,50-0,90