Podstawy epidemiologii sciaga

Epidemiologia

Zdrowie społeczeństwa ludzkiego jest to nie tylko brak choroby oraz dobry stan zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego jednostek składających się na dane społeczeństwo, ale również harmonijny rozwój naturalny ludności oraz takie warunki otoczenia, które sprzyjają zdrowiu ludności" (Prof. J. Kostrzewski)

1) Epidemiologia to nauka o przyczynach i prawach szerzenia się chorób w populacji ludzkiej, o ich natężeniu i zapobieganiu im.

2) W szerokim ujęciu jest to nauka o czynnikach wpływających na częstość występowania i skalę rozpowszechniania się chorób w populacji ludzi.

Epidemiologia jako nauka

W celu poznania przyczyn i praw pojawiania się i szerzenia się chorób, epidemiolodzy „liczą, mierzą i analizują" zjawiska zdrowotne — pozytywne i negatywne — oraz czynniki narażenia zdrowia w ludzkiej populacji.

Pochodną powyższej charakterystyki są dwie definicje podawane przez biura WHO:

W „Słowniku epidemiologicznym" podano następującą definicję:

Epidemiologia jest nauką o rozpowszechnieniu i czynnikach warunkujących występowanie związanych ze zdrowiem stanów lub zdarzeń w określonych populacjach, jak również jest dyscypliną służącą do kontroli problemów zdrowotnych".

Przedmiotem działania epidemiologów jest populacja ludzka i środowisko jej życia w sensie ogólnym, a całokształt postępowania oparty jest na szczegółowych naukach medycznych i przyrodniczych. Często stosowane są metody statystyczne i informatyczne. Rzadziej stosowane są w epidemiologii metody z innych nauk, np. geografii i meteorologii.

Podziały epidemiologii

Ze względu na działalność praktyczną, epidemiologię można podzielić na:

działania informacyjne prowadzone przez pracowników służby zdrowia i wybranych ogniw administracyjno-medycznych umożliwiających wszystkim ludziom zwiększenie kontroli nad swoim zdrowiem (zachowania prozdrowotne) oraz stwarzające im możliwości poprawiania zdrowia, aż do osiągnięcia w pełni dobrego samopoczucia".

Dział ten zajmuje się strukturą organizacyjną, zakresami działania i wyposażeniem umożliwiającym wykonywanie zadań stojących przed sanitarnymi działami publicznej służby zdrowia.

PIS, PZH, Sanepid, CDC

Jednostka chorobowa, to związany ze sobą zespół niekorzystnych dla organizmu objawów o znanym, określonym składzie, znanej patogenezie i znanym obrazie zmian patomorfologicznych". Najczęściej znany jest przebieg czasowy i stopień powiązania tych objawów oraz ich następstwa dla organizmu.

Chorobauszkodzenieniepełnosprawnośćupośledzenie (inwalidztwo)

Ogólnie można powiedzieć, że niepełnosprawność jest to stan pośredni między pełnym zdrowiem a chorobą.

Niepełnosprawność jest określonym stanem zdrowia człowieka, który trudno jednoznacznie określić i zdefiniować. W związku z tym osoby te charakteryzują różne sytuacje zdrowotne ściśle związane z określonymi sytuacjami społecznymi, występującymi w mikro- i makro środowisku. Bardzo trudne jest, a często nawet niemożliwe wyznaczenie w szeregu chorób granicy pojawiania się już cech niepełnosprawności. Łatwiej jest wyznaczyć te granicę w chorobach, w których występowanie objawów jest ostre, w porównaniu z chorobami o przebiegu przewlekłym, kiedy to początek choroby jest trudno uchwytny. Sprawia to, że granice poziomu zdrowia i poszczególnych objawów chorobowych są zatarte, w związku z czym bardzo trudne do określenia zakresu niepełnej sprawności.

W krajach Unii Europejskiej przyjęta definicja osoby niepełnosprawnej:

jest to osoba, która z powodu urazu, choroby lub wady wrodzonej ma duże trudności albo nie jest zdolna wykonywać czynności, które osoba w tym samym wieku zazwyczaj jest zdolna wykonywać.

Według ekspertów Organizacji Narodów Zjednoczonych osoba niepełnosprawna oznacza człowieka nie mogącego samodzielnie, częściowo lub całkowicie zapewnić sobie możliwości normalnego życia, indywidualnego lub społecznego, na skutek wrodzonego lub nabytego upośledzenia sprawności fizycznych lub psychicznych.

Przyczyny niepełnosprawności

Najogólniej przyczyny niepełnosprawności można podzielić na dwie duże grupy. Pierwsza grupa - to przyczyny nabyte, do których zaliczane są choroby oraz urazy, wypadki i zatrucia. Druga grupę przyczyn stanowią choroby genetyczne i wrodzone.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Cele i zadania epidemiologii

Epidemiologia, jako nauka praktycznie użyteczna w medycynie, bada przyczyny i prawa szerzenia się chorób w populacji nie tylko celem wyciągania wniosków teoretycznych, ale także celem opracowania i stosowania metod zwalczania określonych chorób, oraz metod zapobiegających ich powstawaniu. Wprawdzie chorobami (albo szerzej: zdrowiem) człowieka zajmuje się obecnie około 60 dużych specjalności, jednak tylko epidemiologia łączy je wszystkie przez stosowanie metod matematyczno-statystycznych, a więc metody analizy zjawisk masowych zachodzących w populacji, obejmując tym samym całość pozytywnych czynników zdrowotnych, a także negatywnych czynników chorobotwórczych i czynników narażenia zdrowia. Dlatego epidemiologię uważa się za naukę syntetyczną, wykorzystującą badania i wnioski szczegółowych dyscyplin klinicznych i dyscyplin podstawowych. Łączenie w logiczną całość i uogólnianie danych pozwala na wyciąganie oryginalnych i istotnych wniosków do celów leczniczych, profilaktycznych i organizacyjno-administracyjnych.

Cele i zadania epidemiologii

W Polsce przed epidemiologią stawiane są następujące główne zadania:

Medycyna zapobiegawcza (zwana profilaktyką lub — rzadziej — prewencją):

Etapy profilaktyki

Komisje Ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), analizując trendy rozwoju sytuacji zdrowotnej w zróżnicowanych społeczeństwach, a szczególnie w wysoko cywilizowanych państwach, wskazują, że ochrona zdrowia człowieka, a co za tym idzie i populacji, zależna jest:

Działania prozdrowotne zależą od:

Z powyższych czterech możliwości i zależności wynika, że należy umiejętnie przekazywać, na dobrym poziomie, wiedzę o sposobach zachowania zdrowia w poszczególnych sytuacjach. Przekazywanie wiedzy zdrowotnej, wskazywanie i wymuszanie (prawne) zachowań prozdrowotnych jednostek i społeczeństwa, a także administracji państwa to zadanie stojące przed działem profilaktyki zwanym promocją zdrowia (lub niekiedy prewencją).

Wiedza i wychowanie sanitarne — podstawowe, wpajane dziecku w rodzinie od pierwszego roku życia wiadomości, takie jak: miejsce i sposób jedzenia, jogo ilość i jakość, miejsce i sposób załatwiania potrzeb fizjologicznych, zachowanie się w środowisku bez narażania zdrowia, mycie się, mycie zębów, itd. Należą tu także działania polegające na wymuszaniu odpowiednich zachowań higienicznych.

Oświata zdrowotna — to zwiększony zakres wiedzy przekazywany dzieciom i młodzieży w rodzinie i w szkołach. Wiedza ta dotyczy budowy i fizjologii organizmu człowieka, sposobów utrzymywania i ulepszania zdrowia (np. sport, sposoby odżywiania się, odpowiednie ubieranie się, itd.). Wskazuje się na rolę i wpływ rodziny i miejsca pracy na zdrowie człowieka. Uświadamia się zależności miedzy oddziaływaniem środowiska zewnętrznego a zdrowiem. Wskazuje na konieczność odpowiedniego, korzystnego dla zdrowia dostosowywania się do otaczających warunków, zabiegania o zachowanie naturalnych warunków środowiska oraz o jego ochronę

.


Podstawy demografii

Demografia jest nauką o populacji ludzkiej, o jej rozwoju, strukturze biologicznej i społecznej. Pracowników służby zdrowia interesuje głównie stan zdrowotny populacji ludzkiej jako całości i jej poszczególnych grup biologicznych, zawodowych i społecznych. Istnieje ścisła współzależność między zjawiskami zdrowotnymi a zjawiskami demograficznymi, dlatego opierając się na informacjach demograficznych można właściwie oceniać przyczyny wpływające na stan zdrowia ludności.

I. Statystyka ludności - statystyka demograficzna albo ilościowa rejestracja faktów demograficznych. Wyróżnia się tutaj dwie części:

Ia. Statystykę stanu ludności

Ib. Statystyka ruchu ludności

II. Teoria rozwoju ludności

III. Polityka demograficzna to dział, w którym na podstawie danych demograficznych, poziomu ekonomicznej i społecznej sytuacji państwa oraz socjologicznych poglądów społeczeństw określa się normy i wskazania regulujące rozwój ludności (np. popieranie modelu rodziny „dwa plus trzy"). Opracowania i tendencje w tym zakresie mają duże znaczenie dla polityki zdrowotnej, szczególnie jej planowania na krótsze i dłuższe okresy.

Źródła informacji o ludności

Spis powszechny

Źródła informacji o ludności

Cechy struktury ludności istotne w medycynie

Liczebność populacji

Ludność Polski

Wiek w populacji

Według klasyfikacji ONZ i WHO populacja uważana jest za

Podstawowe typy piramid wieku i płci ludności:

Cechy struktury ludności istotne w medycynie

Małżeństwa w Polsce

Rozwody w Polsce

Klasyfikacja i nazewnictwo zgonu

Za główną przyczynę zgonu uznaje się:

a) podstawową chorobę lub uraz rozpoczynające łańcuch kolejno następujących procesów patologicznych prowadzących do śmierci;

b) okoliczności w których doszło do nieszczęśliwego wypadku prowadzącego do śmierci.

Karta zgonu

A) akt zgonu może wypełnić i podpisać lekarz (pielęgniarka) wówczas, gdy osobiście stwierdził brak oznak życia i stwierdził tożsamość zmarłego;

B) odpowiedzialność za stwierdzenie zgonu ponosi ten, kto podpisał akt (kartę zgonu);

C) po stwierdzeniu podejrzanych okoliczności śmierci należy niezwłocznie zawiadomić policję lub prokuraturę.

Inne istotne demograficzne cechy mogące wpływać na zdrowie populacji
- przeciętne dalsze trwanie życia;

- wykształcenie;

- wykonywany i wyuczony zawód;

- bezrobocie i związaną z nim zaburzenia społeczne;

- odsetek osób niepełnosprawnych.

Analizy trendów rozwoju populacji w zakresie demograficznym, zdrowotnym, zapadalności i umieralności, wyraźnie wskazują na nasilanie się następujących zjawisk medycznych i medyczno-społecznych:



OPRACOWANIE OGNISKA EPIDEMII I ZATRUCIA POKARMOWEGO

1) zatrucia pokarmowe - w najróżniejszych postaciach i w różnych sytuacjach;

2) wybuchy specyficznych epidemii w środowiskach dziecięcych;

3) epidemie zakażeń wewnątrzszpitalnych.

Ognisko epidemii - dany biotop (mikrobiotop), tj. chorych (lub jednego chorego na chorobę wysoko zakaźną, jak np. cholera), ich najbliższe otoczenie - osoby i przedmioty (ubrania, naczynia i in.), z którymi stykali się oraz środowisko ich życia, jak np. pokój, mieszkanie, miejsce pracy, sala chorych.

a) wykrycie chorych,

b) wykrycie czynnika etiologicznego, czyli weryfikacja wstępnego rozpoznania,

c) likwidację ogniska

Czynności są wykonywane w następującej kolejności:

1) Udzielenie pierwszej pomocy lekarskiej chorym oraz izolacja ich od zdrowych ludzi w szpitalu zakaźnym, w wydzielonej sali, w specjalnej izolatce, w odosobnionym miejscu, w terenie.

2) Jeśli objawy choroby są ostre, niepokojące to zawiadamia się najbliższą stację pogotowia ratunkowego. Obowiązkiem jest też zawiadomienie najbliższej terenowej stacji sanitarno-epidemiologicznej i pomoc w opanowaniu sytuacji.

3) Wykrywanie dalszych chorych i osób podejrzanych o daną chorobę przez:
a) zbieranie wywiadów o ukierunkowaniu epidemiologicznym od zgłaszających się lub ujawnionych chorych
b) poszukiwaniu nieujawnionych (wczesnych, nietypowych) przypadków określonej choroby.

4) Zabezpieczenie i zniszczenie prawdopodobnych nośników (po pobraniu prób do badań) zakażenia, takich jak pokarmy, mleko, mięso i przeprowadzenie dezynfekcji (jeśli zachodzi taka potrzeba).

5) Weryfikacja wstępnego rozpoznania choroby przez badania laboratoryjne, mikrobiologiczne (bakteriologiczne) i serologiczne, celem wykrycia gatunku zarazka, jego toksyn lub innego czynnika (grzyby, pestycydy, inne związki chemiczne) w wydzielinach, wydalinach lub w pożywieniu (woda, mleko, konserwy, mięso).

6) Przez ok. 14 dni prowadzi się obserwację ludzi i środowiska w miejscu zlikwidowanego ogniska

7) Wykrywanie nosicieli (ewentualnie zakażeń utajonych), np. gronkowców (Staphylococcus), pałeczek z rodzajów Salmonella i Shigella, maczugowców błonicy, przez pobieranie i posiewy odpowiednich materiałów

8) Zaostrzenie norm higieny żywności i technologii przygotowywania żywności (poszukiwanie " punktów krytycznych "), szczególnie w jednostkach zbiorowego żywienia. Należy przeprowadzać bakteriologiczne badania wody.

9) Epidemiologiczna analizę w populacji i środowisku z okresu wybuchu epidemii.

Zatrucia pokarmowe

Epidemiologia w Polsce

-biegunka,

-bóle brzucha,

-nudności, wymioty (często gwałtowne),

-bóle i zawroty głowy,

-niekiedy podwyższona ciepłota ciała,

-osłabienie,

-odwodnienie i w skrajnych sytuacjach stany zagrożenia życia na tle zaburzeń wodno - elektrolitowych.

Czynniki etiologiczne

1) Salmonelozy, tj. zatrucia wywoływane przez endotoksyny pałeczek rodzaju Salmonella (z wyłączeniem pałeczek durowych), najczęściej S. typhimurium i S. enteritidis, i inne gatunki, tzw. “odzwierzęce”). Jeszcze rzadziej zatrucia pokarmowe wywołują niektóre gatunki Shigella, tj. Sh. sonnei i Sh. flexneri.

2) Stafilokokozy, tj. zatrucia wywoływane przez enterotoksyny gronkowcowe, Staphylococcus, a ściślej przez enterotoksyny gronkowcowe oporne na trawienie.

3) Botulizm, tj. zatrucie jadem laseczki kiełbasianej, Clostridium botulinum, lub rzadziej przez toksyny Cl. perfringens typ A. Jad kielbasiany to toksyna wytwarzana przez bakterię Clostridium botulinum jest jedną z najsilniejszych trucizn, jakie zna ludzkość. Zaledwie 1g oczyszczonej neurotoksyny botulinowej może zabić ok. 1 miliona ludzi. Z drugiej zaś strony, botulina jest pierwszą biologiczną trucizną dopuszczona przez FDA do stosowania w terapii szeregu zaburzeń neurologicznych np. porażeniu mózgowym. W leczeniu stosuje się bardzo niewielkie stężenia toksyny typu A - około 0,005% śmiertelnej doustnej dawki.

4) Bakterie warunkowo chorobotwórcze: Escherichia coli, Proteus vulgaris, Campylobacter foetus, Yersinia enterocolica, Bacillus cereus i inne. Ta ostatnia grupa zatruć występuje na terenie naszego kraju znacznie rzadziej i w wyjątkowych sytuacjach.

Nośnikami bakterii lub ich toksyn mogą być: lody i ciastka, mięso i wyroby mięsne, konserwy (beztlenowce), soki owocowe, mleko i jego przetwory, woda z niewłaściwych źródeł (miejsc), skorupka jaj ptasich, zbyt długo przetrzymywane pokarmy. Do nośników (dróg szerzenia się) bakterie dostają się z rezerwuaru i źródeł jakimi są ludzie chorzy, nosiciele, zwierzęta (także nosiciele lub chore). W zatruciach pokarmowych postępowanie lecznicze, epidemiologiczne i profilaktyczne jest takie jak przy opracowaniu ognisk epidemii (patrz wyżej).

Wczesne wykrywanie chorób (bania przesiewowe).

Przez badanie przesiewowe (przeglądowe ludności) rozumiemy zastosowanie stosunkowo prostych i niekosztownych testów diagnostycznych w badaniach dużych ludności w celu wykrycia wczesnych stadiów choroby. Strategicznym celem badania przesiewowego jest zmniejszenie chorobowości (umieralności) z powodu określonej choroby wśród osób poddawanych tym badaniom. Przykładem choroby, w której cel ten został osiągnięty jest gruźlica.

Od strony proceduralnej badanie przesiewowe dzieli badanych na dwie grupy:

Koncepcja testu przesiewowego różni się od koncepcji klinicznego badania diagnostycznego, które klasyfikuje stan zdrowia danej osoby ściśle według skali zdrowy – chory. Należy również rozróżnić badanie przesiewowe służące wykrywaniu chorób, od badania zmierzającego do określenia na tej podstawie grup ludności zwiększonego ryzyka.

Najważniejszym praktycznym celem, jakiemu służą masowe badania przesiewowe ludności, jest wykrycie chorób w najwcześniejszym okresie ich rozwoju, aby nie dopuścić do pełnego rozwoju choroby. W przypadku chorób zakaźnych, jak np. gruźlica płuc, mamy dodatkowe korzyści z wczesnego wykrywania choroby. Wczesne rozpoznanie schorzenia pozwala nie tylko na zapobieganie przeniesieniu się choroby na osoby zdrowe na skutek likwidacji choroby przez leczenie, lecz także prowadzi do wczesnego wykrycia tego schorzenia u bliskich członków rodziny chorego. Trzeba pamiętać że nie każda choroba nadaje się do badań przesiewowych.


Pojęcia statystyczne

Populacja (zbiór, zbiorowość) generalna – to w sensie przyrodniczym skończona lub nieskończona zbiorowość jednostek statystycznych, ludzi ( zwierząt, przedmiotów, zdarzeń zdrowotnych), których cechy ( opisowe lub miarowe) są przedmiotem statystycznego badania, celem określenia występujących w niej prawidłowości ( rozkładu cech).

Jednostka statystyczna to pojedynczy osobnik lub, zdarzenie będące nośnikiem badanej cechy lub częściej cech.

Cecha to ściśle określona właściwość jednostki statystycznej.

Próba to część populacji generalnej często nazywana reprezentacją, której badanie ma dostarczyć informacji o całej populacji.

Zdarzenie losowe – jest to takie zdarzenie E, które w warunkach F może zajść (mieć miejsce) lub nie.

Zdarzenie (doświadczenie) niepowtarzalne – jednorazowe (np. pomiar czasu świecenia żarówki.)

Prawdopodobieństwo - jest to częstość powtarzania się zdarzenia E w warunkach F, w stosunku do wszystkich możliwych i wykluczających się nawzajem przypadków w warunkach F.

P(E) = m/n

Gdzie:

P(E) – prawdopodobieństwo zdarzenia E,

m- liczba przypadków sprzyjających zdarzeniu E,

n- liczba wszystkich i nawzajem wykluczających się przypadków w warunkach F.

Prawdopodobieństwo warunkowe to prawdopodobieństwo zajścia zdarzenia E przy określonym (założonym) warunku B (chory wyzdrowieje E, jeśli będzie podany mu antybiotyk B; jednak z określonym prawdopodobieństwem, np.. 98/100).

P(E*B)=P(E)*P(B/F)=P(B)*P(E/B)

Ryzyko to prawdopodobieństwo wystąpienia jakiegoś zdarzenia, najczęściej u osoby, lub zjawiska, najczęściej w populacji.

Zjawiska to przebieg niezależny od nas, lub celowo prowadzona duża ilość takich samych zdarzeń (doświadczeń) dotycząca jednostek tej samej populacji.

Zmienna – ogólna nazwa każdej wielkości, która zmienia się (lub jest zmieniana).

Częstość – liczba wystąpienia zdarzenia określonego typu lub liczba jednostek określonej populacji, które należą do określonego przedziału wartości.

Wartość przeciętna (synonim – wartość oczekiwana) to, w przybliżeniu, miara sumy wartości mierzalnej dzielonej przez liczbę pomiarów dokonanych na jednostkach statystycznych.

Zakażenia szpitalne to zakażenie organizmu, które ma miejsce w czasie pobytu chorego (z innego, często nie zakaźnego powodu) w szpitalu, a objawy choroby pojawiają się w trakcie hospitalizacji lub w krótkim czasie po opuszczeniu szpitala. Umownie przyjęto dla nich, iż ujawniają się po 48 h od wniknięcia do organizmu. Dla drobnoustrojów o dłuższym lub bardzo długim okresie wylęgania (np. Legionella, wirusy B i C zapalenia wątroby, HIV) rozwój chorób przez nie wywołanych przekracza umowne 48 h i może wynosić do dwóch tygodni (postać płucna legionelozy), sześciu miesięcy (wirusowe zapalenie wątroby typu B) lub wielu lat (AIDS). W szerszym ujęciu, zakażenia szpitalne dotyczą nie tylko chorych, lecz także osób, które mają różnego rodzaju (stałe, okresowe lub sporadyczne) kontakty ze środowiskiem szpitalnym (personel, dostawcy, odwiedzający, itd.). Zakażenia szpitalne to zespół chorób o bardzo różnej lokalizacji i złożonym obrazie klinicznym. Drobnoustroje je wywołujące mogą pochodzić zarówno z szeroko pojętego środowiska szpitalnego, jak i z normalnej mikroflory bakteryjnej człowieka.

Pogląd niesprawiedliwy:

Dlaczego jest to problem?

a) maksymalnego zmniejszania ryzyka dodatkowego zakażenia chorego hospitalizowanego, a więc prawdopodobieństwa powikłań zakaźnych, związanych z procesem leczenia choroby zasadniczej (według rozpoznania);

b) skracania okresu hospitalizacji (co zmniejsza prawdopodobieństwo dodatkowych zakażeń);

c) zmniejszania kosztów leczenia (przez zmniejszenie między in. możliwości dodatkowego zakażenia i konieczności jego leczenia);

d) jak największego zabezpieczenia personelu i finansów szpitala przed skutkami odpowiedzialności prawnej (w naszych warunkach jest to zadośćuczynienie finansowe za wyrządzoną pacjentowi krzywdę).

Koszty zakażeń szpitalnych:

Zakażenia szpitalne w Polsce

Podział zakażeń szpitalnych

a) endemiczne - stale występujące na oddziale, z różną częstością, np. wywoływane przez gronkowce metycylinooporne albo przez pałeczkę ropy błękitnej, a czasem przez wirusy zapaleń wątroby;

b) epidemiczne - nagłe zwiększenie zapadalności wśród chorych, w stosunku do zakażeń stwierdzanych normalnie lub też zakażenia (choroba) spowodowane przez drobnoustrój nie występujący w szpitalu, np. Salmonella (odzwierzęca), wirus ospy wietrznej lub wirus grypy.

Podział zakażeń szpitalnych

Zakażenia endogenne spowodowane są własną florą bakteryjną przez bakterie, które w zdrowym organizmie trafiały na odpowiednio mocne bariery odpornościowe albo przez własne bakterie, które nabyły cech oporności na antybiotyki (lub innych, niekorzystnych cech) na drodze pobierania wydzielonych elementów genetycznych (plazmidy R) od bakterii ze środowiska szpitalnego.

Drobnoustroje wywołujące zakażenia szpitalne

Cztery gatunki bakterii będących najczęściej przyczyną zgonów na skutek zakażeń szpitalnych:

Drogi szerzenia się zakażeń w szpitalu

1. Bezpośrednia (lub pośrednia bardzo bliska); podczas badań, jak np. pobieranie krwi, bronchoskopia, badania ginekologiczne, badania kolposkopowe i in., lub operacji - z chorego na personel i ewentualnie później z rąk personelu na innych chorych.

2. Pośrednia; z chorego na aparaty i narzędzia operacyjne; z chorego na bieliznę operacyjną, gaziki i na najbliższe środowisko (sala operacyjna, sala reanimacyjna, sala chorych, korytarz).

3. Pośrednia; z jednego chorego do innych chorych, zwykle drogą kropelkową lub przez przedmioty codziennego użytku, np. z bielizny pościelowej, taboretów, stołków, ustępów, wanien, a nawet przyborów do jedzenia.

4. Pośrednia; z personelu na chorego, np. niedokładnie myte ręce.

Czynniki ryzyka zakażenia szpitalnego

Kliniczne postacie zakażeń szpitalnych

Na oddziałach zabiegowych

Na oddziałach o profilu niezabiegowym

Zakażenia dróg moczowych

Najczęściej (prawie w 70%) sposobem wtargnięcia infekcji jest cewnikowanie pęcherza moczowego

Zakażenia dróg oddechowych

Posocznica

Częstość występowania zakażeń szpitalnych



Wywiad w badaniach epidemiologicznych

Wywiad standaryzowany - jedną z dobrych metod pomiaru w badaniach epidemiologicznych jest zbieranie standardowego wywiadu lub wysyłanie standardowych ankiet i prośba o odpowiedź. Standardowy wywiad może być jedyną metodą badania określonych zdarzeń lub może poprzedzać lekarskie badania podmiotowe, badania aparaturowe i badania laboratoryjne.

Ocena stanu zdrowia obejmuje dwa rodzaje sytuacji:

a) ocenę stanu zdrowia jednostki, czyli diagnozę kliniczną;

b) ocenę stanu zdrowia populacji, czyli diagnozę epidemiologiczną.

Różnice pomiędzy diagnozą kliniczną i epidemiologiczną:

W zakresie celu diagnozy: Celem diagnozy klinicznej jest ocena stanu zdrowia jednostki populacji (pojedynczego człowieka) i leczenia, zaś diagnozy epidemiologicznej ocena stanu zdrowia populacji (określenie trendów zjawisk zdrowotnych w populacji).

W zakresie obiektu diagnozy: Obiektem diagnozy klinicznej jest jeden człowiek (chory), obiektem diagnozy epidemiologicznej jest populacja w określonym miejscu i czasie.

W zakresie narzędzia diagnozy: Narzędziem diagnozy klinicznej jest wywiad niestandaryzowany (dowolny). Narzędziem diagnozy epidemiologicznej jest wywiad standaryzowany (ujednolicony).

W zakresie ilości stosowanych testów diagnostycznych: W przypadku diagnozy klinicznej ilość zastosowanych testów diagnostycznych może być dowolna (wieloetapowa), np. mając trudny przypadek do rozpoznania lekarz może zastosować zarówno najprostsze badania rutynowe (morfologia, analiza moczu, itp.), jak i wiele innych, bardziej złożonych, np. tomografię komputerową. Zastosowanych testów w zależności od potrzeb, może być wiele. W przypadku diagnozy epidemio-logicznej, gdy chodzi o stwierdzenie czy dana cecha występuje i jak często w badanej (przeważnie licznej) populacji, stosuje się ograniczoną ilość testów (jednoetapowość).

Osoba prowadząca postępowanie diagnostyczne: W przypadku diagnozy klinicznej osobą prowadzącą postępowanie diagnostyczne na wszystkich etapach może być tylko i wyłącznie lekarz. W przypadku diagnozy epidemiologicznej postępowanie diagnostyczne na etapach pośrednich może prowadzić osoba przeszkolona (np. wyszkolony ankieter), udział lekarza jest niezbędny na etapie planowania oraz podsumowywania i wyciągania wniosków.

Diagnoza kliniczna dotyczy osób chorych, diagnoza epidemiologiczna dotyczy zdrowych i uważających się za zdrowe, rzadziej może także dotyczyć chorych. Diagnoza kliniczna może być uciążliwa dla badającego, zaś epidemiologiczna nie powinna (ma to związek z techniką przeprowadzania postępowania diagnostycznego).

KWESTIONARIUSZ WYWIADU STANDARYZOWANEGO

W wywiadzie standaryzowanym narzędziem pomiaru jest kwestionariusz, czyli zestaw ściśle określonych pytań. Wartość kwestionariusza jako narzędzia pomiaru wyrażona jest zazwyczaj jako trafność i rzetelność poszczególnych pytań lub zespołów pytań.

TRAFNOŚĆ oznacza jego zdolność do mierzenia danej cechy w taki sposób, aby wartość uzyskana za pomocą pomiaru była zgodna z wartością prawdziwą. Trafność zależy od czułości i swoistości. RZETELNOŚĆ pomiaru oznacza dokładność i stałość (powtarzalność).

Prawidłowo przygotowany kwestionariusz, powinien zawierać wyselekcjonowane informacje. Liczba pytań nie może być zbyt duża, gdyż powoduje zmęczenie respondenta. Opracowanie kwestionariusza złożonego ze zbyt małej liczby pytań też nie jest wskazane. Liczba pytań powinna wyczerpywać zakres informacji niezbędnych do zrealizowania celu diagnozy, starannie wybrane, bez wchodzenia w zagadnienia pośrednie i uboczne w stosunku do celu badania. Podstawą do określenia treści pytań jest ścisłe zdefiniowanie celów szczegółowych.

Ogólne zasady formułowania pytań w kwestionariuszu:

TREŚĆ PYTAŃ. Pytania zawarte w kwestionariuszu powinny być:

a) trafne tzn. powinny mierzyć te zmienne, które organizator badania zamierza uwzględnić w badaniu;

b) dostosowane do stopnia poinformowania respondenta oraz poziomu jego wiedzy;

c) pytania nie powinny dotyczyć zdarzeń zbyt odległych w czasie;

d) treść pytań powinna być taka, aby udzielone odpowiedzi były społecznie (zwyczajowo, obyczajowo) akceptowane.

FORMA PYTAŃ:

Słownictwo oraz stosowane w kwestionariuszu zwroty powinny zapewniać dokładne porozumienie osoby prowadzącej wywiad (ankietera) z badanym (respondentem). Aby osiągnąć zamierzony cel, czyli możliwość porozumienia i zebrania wiarygodnych danych, język kwestionariusza musi być zbliżony do języka osób badanych. Pytania kwestionariusza powinny być formułowane jasno i niedwuznacznie. Błędem jest zadawanie pytań sugerujących odpowiedź respondenta np."Pani jest z pewnością chora?" lub "Prawda, że jest Pan zadowolony z badań profilaktycznych ?".

KOLEJNOŚĆ I LICZBA PYTAŃ:

Pytania należy tak uporządkować, aby stanowiły dla badanego sensowną całość. Każde pytanie powinno dotyczyć jednego zagadnienia. Błędem jest równoczesne, w jednym pytaniu poruszanie problemów np. "Czy często boli Pana głowa lub serce". Zasadą jest stopniowe przechodzenie od pytań ogólnych do pytań szczegółowych, tzn. coraz bardziej zawężających zakres problemu. Jest to tzw. TECHNIKA LEJKA. Niekiedy stosuje się odwrotnie ułożoną kolejność pytań, czyli TECHNIKĘ LEJKA ODWRÓCONEGO. W ostatnim przypadku kolejność pytań od szczegółowych do ogólnych też przynosi dobre efekty, gdyż powoduje zainteresowanie badanego (respondenta) konkretnym problemem. Pytania wstępne powinny być łatwe. Tzw. pytania kłopotliwe, jeśli są konieczne, lepiej jest umieścić na końcu kwestionariusza, aby uniknąć rozdrażnienia i zniechęcenia respondenta.

Struktura kwestionariusza wywiadu standaryzowanego

W każdym kwestionariuszu wywiadu wyróżnić możemy dwie części:

a) Część zawierającą pytania dotyczące zasadniczego problemu badań.

b) Część zawierającą tzw. pytania metryczkowe, tzn. pytania o cechy demograficzno-społeczne respondenta.

Rodzaje pytań w kwestionariuszu

Pytania zawarte w kwestionariuszu najogólniej podzielić można na:

1. Pytania o opinie respondenta dotyczące badanych problemów zdrowotnych np. "Co sądzi Pan o skuteczności (znaczeniu) badań profilaktycznych w Poradni ZOZ dla Szkół Wyższych?", "Czy wg Pana egzaminy testowe są odpowiednią metodą sprawdzania wiadomości ?

2. Pytania o fakty dotyczące badanych problemów np. "Czy kaszle Pan rano po wstaniu z łóżka?" lub "Czy w ciągu ostatnich trzech lat były w Pana życiu okresy, kiedy kaszel uległ nasileniu?".

Zarówno pytania o opinie jak i fakty, ze względu na swoją budowę dzieli się na pytania: zamknięte, otwarte oraz półotwarte.

Pytania otwarte są to takie pytania, w których pozostawia się respondentowi całkowitą swobodę wypowiedzi na poruszany temat. "Jak ocenia Pan swoją aktywność zawodową?" "Jak oceniasz działalność usługową akademickiej służby zdrowia?" Odpowiedzi ocenia się najczęściej metodą rangowania, czyli nadawania umownych wartości odpowiedziom i ich analizy statystycznej i ogólnej.

Pytania zamknięte są zaopatrzone w przewidywane z góry warianty odpowiedzi. Wyróżnia się pytania zamknięte o alternatywie dwuczłonowej (dychotomicznej) i wieloczłonowej (kafeteryjnej).

1.Przykładem pytania o alternatywie dwuczłonowej jest np. "Czy odczuwa Pan bóle w okolicach żołądka?" (tak; nie)

2.Pytania o alternatywie wieloczłonowej, tzw. kafeteria pytań, np.: "Czy bóle odczuwa Pan zwykle promieniująco do: karku, barków i ramion, latki piersiowej, krzyża i bioder, brzucha, nie promieniują. Charakterystyczną cechą pytań kafeteryjnych jest zaprezentowanie respondentowi co najmniej trzech możliwych odpowiedzi. W zależności od charakteru poszczególnych wariantów kafeterii oraz wymaganego sposobu udzielania odpowiedzi na pytania, dzieli się je na trzy rodzaje:

a) Pytania wielorakiego wyboru,

b) Pytania z uszeregowaniem wariantów odpowiedzi;

c) Pytania skale.

W pytaniach kafeteryjnych wszystkie warianty odpowiedzi powinny być przewidziane. Zakresy pojęciowe poszczególnych możliwości nie mogą zachodzić na siebie.

Pytania skale są budowane tak, by respondent odpowiadał wyborem lub zaznaczał odpowiednie miejsce na skali, na przykład.:

"Jak ocenia Pan(i) sprawność przyjmowania pacjentów w przychodni kardiologicznej?": bardzo dobrze, dobrze, dość dobrze, dostatecznie, niedostatecznie (prosimy podkreślić wybraną odpowiedź). Pytania półotwarte są to pytania złożone z części charakteryzującej pytania zamknięte oraz części będącej pytaniem otwartym np. "Jak ocenia Pan(i) pracę lekarzy w Gminnym Ośrodku Zdrowia?

Prosimy o uzasadnienie odpowiedzi.

Kodowanie kwestionariusza jest to czynność polegająca na podziale danych na pewną ilość klas oraz oznaczenie ich symbolami lub cyframi. W ten sposób każda jednostka zostaje oznaczona symbolem klasy, do której należy. Czynność kodowania można przeprowadzić w każdej fazie badań, począwszy od wywiadu aż do stadium bezpośrednio poprzedzającego obliczenia. Kodowanie jest niezbędne wówczas, gdy informacje uzyskane przy pomocy kwestionariusza będą opracowywane komputerowo.

Wywiad jako metoda badań epidemiologicznych

Wywiad jest sposobem pozyskiwania metodą pytań i odpowiedzi informacji o cechach będących przedmiotem obserwacji. W zależności od formy odpowiedzi dzielimy wywiad na ustny i pisemny. Wywiad ustny polega na bezpośredniej rozmowie ankietera i respondenta. Respondent może udzielać odpowiedzi na pytania dostarczone na piśmie, najczęściej w postaci ankiety.

W różnych dziedzinach naukowych w zależności od celu badań, mogą być stosowane rozmaite formy wywiadu. Wyróżnia się wywiady: pojedyncze i zbiorowe, ustne i pisemne, standardowe i nie standardowe (zwykłe).

Wywiady zwykłe prowadzone są w sposób swobodny. Przykładem wywiadu zwykłego jest typowy wywiad lekarski (anamnesis), w którym badający ma pełną swobodę w zadawaniu pytań. Lekarz prowadzący wywiad kieruje się wcześniej określonym celem jakim jest postawienie diagnozy klinicznej. Wywiad lekarski charakteryzuje się pewną elastycznością i indywidualnością, w zależności od stanu chorego i rodzaju choroby. Stosowanie wywiadu standaryzowanego w diagnozowaniu klinicznym oceniane jest różnie i budzi obawy, co do precyzji.

W diagnozowaniu epidemiologicznym najbardziej odpowiednią formą jest wywiad standaryzowany (skategoryzowany), w którym treść, słownictwo, kolejność i liczba pytań są z góry ściśle określone oraz zadawane każdej badanej osobie bez względu na okoliczności. Celem wywiadu standaryzowanego jest zebranie takich danych, które będą porównywalne z danymi uzyskanymi od innych respondentów, na ten sam temat.

Standaryzacja wywiadu, czyli zdefiniowanie cechy mierzonej i arbitralne określenie warunków pomiaru, zapewnia jednorodność wyników badań. Wybór metody zbierania wywiadu uzależniony jest od: rodzaju poszukiwanych danych, przydatności określonej metody dla celów naukowych, możliwości czasowych i finansowych oraz akceptacji odpowiedniej techniki wywiadu przez respondenta.

Ankieter - osoba organizująca i przeprowadzająca wywiad

Wywiad standaryzowany przeprowadzany z pomocą ankietera jest bardziej kosztowny niż np. proste rozesłanie ankiet przez pocztę.

Przewaga wywiadu prowadzonego z pomocą ankietera polega na tym, że ankieter może podtrzymać zainteresowania respondenta przedmiotem badań oraz wyjaśniać pytania niezrozumiałe. Wywiad prowadzony z pomocą ankietera przydatny jest do badania populacji jednorodnych; pozwala na zdobycie szczegółowych informacji i odznacza się wysokim odsetkiem zwrotów ankiet.

Badanie próbne (pilotażowe)

Wstępnym etapem każdego badania kwestionariuszowego winno być tzw. badanie pilotujące, wykonywane na kilkudziesięcioosobowej grupie. Stosujemy je w celu sprawdzenia funkcjonowania kwestionariusza w praktyce. Na podstawie obserwacji powstałych w trakcie badań pilotujących wprowadzamy niezbędne poprawki i decydujemy o ostatecznej wersji kwestionariusza.

Niezależnie od rodzaju wywiadu standaryzowanego, staranne opracowanie zestawu pytań jest bardzo istotne, gdyż kwestionariusz spełnia rolę narzędzia pomiaru naukowego.

Relacja ankieter - respondent

Zadaniem ankietera, czyli prowadzącego wywiad jest: dotarcie do respondenta, nawiązanie z nim kontaktu, poprawne zebranie informacji oraz prawidłowe wpisanie ich do kwestionariusza. W wywiadzie przeprowadzonym przez ankietera istotną rolę odgrywa interakcja pomiędzy uczestnikami wywiadu, tzn. ankieterem i respondentem. Przed rozpoczęciem wywiadu ankieter powinien przedstawić się respondentowi oraz poinformować go o tym, jaką instytucję reprezentuje. Następnym obowiązkiem ankietera jest sprecyzowanie celu badań i zapewnienie o ich anonimowości. Wywiad należy prowadzić bez obecności osób trzecich. Wiarygodność uzyskanych danych uzależniona jest od sposobu zachowania ankietera, jego powierzchowności, osobowości oraz znajomości zasad prowadzenia wywiadu standaryzowanego. Przed przystąpieniem do zbierania wywiadu ankieterzy przechodzą przeszkolenie, w zakres którego wchodzą takie zagadnienia jak: poznanie kwestionariusza, instrukcji oraz przeprowadzenia wywiadu próbnego.

Wywiad prawidłowo zbierany przez ankietera powinien przebiegać zgodnie z ustalonym kwestionariuszem. Ankieter nie może zmieniać kolejności pytań ani ich treści. W przypadku konieczności stosowania pytań dodatkowych, treść oraz okoliczności wymagające zadania pytań powinny być z góry określone przez prowadzącego badania oraz omówione. Przy wyjaśnieniach uzupełniających ankieter powinien używać terminologii dostosowanej do poziomu wykształcenia respondentów. Wypowiedzi ankietera powinny być ograniczone do koniecznego minimum oraz nie mogą zawierać sugestii. Na rzetelność pomiaru w wywiadzie standaryzowanym prowadzonym przy pomocy ankietera mają wpływ następujące czynniki zależne od ankietera: odpowiednia powierzchowność, schludny wygląd, opanowana mimika, ogólna kultura i umiejętność nawiązywania kontaktów międzyludzkich, dostosowany do sytuacji sposobów bycia (niezbyt wyniosły i nie poufały) oraz ograniczenie wypowiedzi do koniecznego minimum. Ankieter powinien odnosić się do respondenta życzliwie oraz zachęcać go do wypowiedzi.

Dzięki obecności ankietera wywiad jest bardziej elastyczny, niż zbierany przy pomocy kwestionariusza samozwrotnego. Ankieter przyczynia się do zmniejszenia liczby osób odmawiających udzielenia wywiadu. Udział ankietera w wywiadzie standaryzowanym oprócz wymienionych zalet może być przyczyną zmniejszenia porównywalności wyników badań. Dzieje się to wówczas, gdy ankieter popełnia błędy przy zbieraniu wywiadu. Dlatego też bardzo ważną rolę odgrywa staranny dobór ankieterów, ich szkolenie oraz nadzorowanie pracy w terenie. Głównym źródłem błędów popełnianych przy zbieraniu wywiadu standaryzowanego są odstępstwa ankietera od ustalonej instrukcji, stosowanie nieodpowiednich pytań dodatkowych, nieodpowiedni "język" rozmowy, niewłaściwy zapis odpowiedzi. Respondent może wpłynąć zaś na jakość zbieranych informacji poprzez mówienie nieprawdy, co wynikać może z przyczyn subiektywnych (na przykład, chęć zatajenia informacji, chęć popisania się wiedzą i erudycją, jak i obiektywnych (niewłaściwe zrozumienie pytania).

Ankieta - pisemny wywiad standaryzowany

Zakres możliwości zastosowania badań ankietowych jest dość rozległy i obejmuje zarówno proste cele diagnostyczne i prognostyczne, jak i zaawansowane analizy diagnostyczne.

Narzędziem pomiaru w badaniach ankietowych jest kwestionariusz ankiety, czyli zestaw pytań, których treść, słownictwo i kolejność są ściśle z góry określone. Pytania zawarte w kwestionariuszu są stale w ten sam sposób zadawane każdej osobie badanej bez względu na okoliczności. Ankiety stosowane w badaniach epidemiologicznych powinny zawierać dodatkowe instrukcje dotyczące odpowiedzi na poszczególne pytania np. "stosowne podkreślić" lub inne zalecenia. Aby usprawnić badania ankietowe należy zamieścić zwięzłą informację o instytucji firmującej badania. List towarzyszący załączony do każdej ankiety, informuje o celu prowadzonych badań oraz zapewnia o ich anonimowości. Ważne są: wygląd zewnętrzny ankiety, jej rozmiar i przejrzystość. Na badania ankietowe decydujemy się wówczas, gdy są one najlepszą metodą uzyskania potrzebnych danych. Wywiad standaryzowany jest najczęściej uzupełnieniem innych badań np. retrospektywnych, prospektywnych lub doświadczalnych. Badania ankietowe są jednym z etapów pewnego ciągu sekwencyjnego zdarzeń. Wywiad standaryzowany poprzedzony jest czynnościami przygotowawczymi do których należy zaliczyć: sformułowanie ogólnych i szczegółowych celów badania, opracowanie kwestionariusza oraz wybór populacji.

Po dokładnym określeniu podstawowego celu badawczego, należy ustalić w jakim stopniu wywiad standaryzowany będzie przydany i czy dostarczy wiarygodnego materiału.

Jedną z form zbierania informacji stosowaną w badaniach ankietowych jest kwestionariusz samozwrotny. Kwestionariusz samozwrotny zapewnia standaryzację pomiaru, gdyż każdy respondent otrzymuje jednakowy zestaw pytań. Zastosowanie tej techniki zbierania wywiadu pozwala na eliminowanie błędu ankietera oraz oszczędzenie czasu i kosztów związanych z jego szkoleniem. Kwestionariusz samozwrotny najczęściej stosuje się w badaniach epidemiologicznych i socjomedycznych. Jest to forma wywiadu standaryzowanego łatwa w zastosowaniu i tania. Kwestionariusz samozwrotny można rozprowadzić drogą pocztową lub rozdać wśród dużej liczby osób. Badania populacji w miejscu zamieszkania mogą być wskazaniem do zastosowania kwestionariusza samozwrotnego. Ujemną stroną omawianej formy wywiadu standaryzowanego jest niski odsetek zwrotów ankiet i niewielka przydatność w zdobywaniu szczegółowych informacji. Inną z wad kwestionariuszy samozwrotnych jest konieczność stosowania w nich tylko pytań bardzo prostych i łatwo zrozumiałych.

Badania ankietowe mogą zakończyć się powodzeniem, gdy opracujemy szczegółowy projekt badawczy. Należy w nim uwzględnić wszystkie etapy badania: ogólne i szczegółowe cele badania, listę zmiennych oraz sposób ich definiowania, skale pomiarowe, kwestionariusz rodzaj badania, wybór próby (populacji), czas trwania badania oraz metody badań terenowych i kodowania. Badania ankietowe zrealizowane w sposób nieprawidłowy mogą przynieść szkody społeczne, gdyż mogą spowodować negatywne postawy respondentów do badań tego typu w przyszłości.



WYBRANE ASPEKTY STANU ZDROWIA LUDNOŚCI POLSKI

Samoocena stanu zdrowia

Przeciętne dalsze trwanie życia

Nowotwory

Gruźlica

Choroby weneryczne ( kiła i rzeżączka)

Zespół nabytego upośledzenia odporności (AIDS)

AIDS/HIV- dane szacunkowe

Wirusowe zapalenie wątroby

Wybrane choroby zakaźne

Odra

Nadciśnienie tętnicze

Przewlekłe choroby serca

Cukrzyca

Poziom umieralności ogólnej

Zgony według przyczyn

Umieralność niemowląt

Zewnętrze przyczyny urazów i zatruć

Stan zdrowia a styl życia

Palenie tytoniu

Alkohol

Źródła informacji o stanie zdrowia populacji

Źródła bezpośrednie (dane uzyskiwane z celowo planowanych badań):

Masowe badania przeglądowe, bilanse zdrowia dzieci i młodzieży, badania studentów, badania poborowych, planowane naukowe badania epidemiologiczne, jak np. "zdrowie rolników", "stan zdrowia studentów stomatologii”

Źródła pośrednie (dane z rutynowej sprawozdawczości służby zdrowia):

Dokumentacja lekarska: karta chorego w poradni, historia choroby w szpitalu, druk zwolnienia lekarskiego (ZUS-ZLA), karta zgonu, dokumentacja ewidencji zgłoszenia: karta statystyczna szpitalna, zawiadomienie o chorobie zakaźnej, karta zgłoszenia nowotworu złośliwego, zgłaszalność chorób zawodowych , gruźlicy i chorób wenerycznych.

Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów (w skrócie: MKChUiPZ)

Stanowi standardowe opracowanie nomenklatury chorób, czyli nazewnictwo, numerację statystyczną chorób i układ (klasyfikacji, taksonomii) chorób w określone grupy. Wprowadzenie wzorcowej, standardowej klasyfikacji umożliwia uzyskiwanie porównywalnych danych o zapadalności (chorobowości) i umieralności ludzi. Można więc porównywać dane z różnych krajów, co jest ważne dla takich organizacji jak ONZ, WHO, FAO, które prowadzą szeroko zakrojone akcje profilaktyczne.

Dokumentacja szpitalna

Karta statystyczna szpitalna ogólna

Na tym dokumencie opiera się statystyka szpitalna, przyczyny hospitalizacji, choroba zasadnicza wg rozpoznania klinicznego, choroba współistniejąca, choroba zasadnicza, według skierowania, wykonane procedury, czas trwania hospitalizacji.

Informacje z lecznictwa otwartego

Informacje uzyskiwane z obowiązkowej zgłaszalności

Informacje uzyskiwane z analizy przyczyn niezdolności do pracy (absencja chorobowa)

Analiza absencji obejmuje orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy wydawane przez lekarzy na drukach ZUS-ZLA i zawarte w nich dane o przyczynie zwolnienia. Zaletą jest ich dokładna rejestracja i kontrola. Wadą jest to, że jeden chory może brać zwolnienia kilkakrotnie w roku, także z kilku przyczyn, że zwolnienie wystawiane jest najczęściej po jednorazowym, krótkim kontakcie (badaniu) chorego z lekarzem.

Klasyfikacja i nazewnictwo zgonu

Z przyjętych ustaleń przez specjalistów WHO, za przyczynę śmierci należy uważać wszystkie te choroby, stany patologiczne i urazy, które doprowadziły do zgonu lub pośrednio przyczyniły się do niego, a także okoliczności nie­szczęśliwego wypadku lub akty przemocy powodujące urazy

Za główna przyczynę zgonu uznaje się:

Wpisywanie trzech przyczyn zgonu umożliwia epidemiologom:

Przy wypełnianiu karty zgonu konieczne jest przestrzeganie wielu zasad. Pomijanie ich grozi poważnymi konsekwencjami prawnymi:



Metody pomiarów zdrowia (jednostek i populacji)

Pomiarom podlegają także cechy (parametry) środowiska życia i pracy ludzi a w szerszym wymiarze mierzy się i opisuje wpływ środowiska geograficznego, gospodarczego (ekonomia) i społeczno-politycznego na zdrowie osób i populacji.

WYWIAD

POMIAR INSTRUMENTALNY

NARZĘDZIA STOSOWANE W EPIDEMIOLOGII (czyli sposoby poznawania sytuacji zdrowotnej jednostek i populacji)

Statystyka to dział nauki o zbieraniu, gromadzeniu, przechowywaniu, przetwarzaniu (analizie) i ocenie danych liczbowych"

Matematyka w epidemiologii

Statystyka w medycynie

Statystyka w epidemiologii:

Miary położenia

Miary położenia

3. Medianą nazywamy wartość środkowego pomiaru (obserwacji) w uporządkowanym szeregu. Jeżeli mamy cechę skokową i ilość obserwacji jest nieparzysta, to medianą jest wartość środkowego pomiaru (po uporządkowaniu danych). Jeżeli ilość obserwacji jest parzysta, to medianą jest średnia dwóch środkowych pomiarów. Gdy cecha jest ciągła, to medianę oblicza się według specjalnego wzoru.

Miary położenia

4. Modalna (dominanta) wskazuje wartość, która w szeregu występuje najczęściej i przeważa w danej zbiorowości.

Miary rozproszenia (zmienności)

Kryteria oceny stanu zdrowia

Kryteria rozpoznania choroby

MIERNIKI ZDROWIA POPULACJI - POZYTWNE

MIERNIKI ZDROWIA POPULACJI - NEGATYWNE

Umieralność

Śmiertelność

Zachorowalność

Chorobowość

Chorobowość = Zachorowalność * Czas trwania choroby

Absencja chorobowa

Mierniki narażenia zdrowia (ryzyka)



I. Metody i działania obserwacyjno-opisowe (bierne)

II. Metody i działania badawcze — czynne (badania bezpośrednie)


TYPY, METODY I NARZĘDZIA W BADANIACH EPIDEMIOLOGICZNYCH

METODY :

Praktyczny podział badań:

Badania obserwacyjne (opisowe i analityczne)

Dotychczasowy podział typów badań:

Metody wyboru populacji do badań

Metoda przesiewowa

Obejmuje całą populację – (należy objąć badaniem przynajmniej 80% populacji jeśli badamy cechę fizjologiczną. Np. Badania małoobrazkowe Rtg Klp, WZW B u położnic, WR (kiłą)– u wszystkich przyjmowanych do szpitala

Metoda reprezentacyjna

Polega na tym, że określoną cechę bada się w grupie reprezentacyjnej wybranej z populacji losowo. Metodę stosuje się wówczas, gdy istnieje obiektywna możliwość przeniesienia wyników badania grupy reprezentacyjnej na wnioskowanie o całej populacji.

Metoda doboru celowanego

Polega na celowym wyborze jednostek o określonych cechach do kontrolowanych badań epidemiologicznych

Populacja o składzie przypadkowym

Populacja ta charakteryzuje się tym, że badania określonych cech przeprowadza się u tych jednostek zagrożonej (chorującej) populacji, które zgłoszą się same lub są zgłaszane do badania przez lekarzy. Np. po awarii w fabryce, pobierających niepoznane leki itp.

Planowanie badań

Cel badania (tezy, hipotezy, twierdzenia, pytania)

Zasięg badań

Opracowanie i sprawozdanie z bada

ń

Zapobieganie i zwalczanie chorób zakaźnych na 3 etapach:

Unieszkodliwienie źródła zakażenia

Nosiciele

Badanie nosicielstwa

Chore zwierzęta i nosiciele

Przecięcie dróg szerzenia się zakażenia

Wzrost odporności osób wrażliwych na zakażenie:

-Bierne

-Czynne

-Bierno-czynne

Uodpornienie bierne

Antytoksyny

Uodpornienie czynne



































34




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Finanse publiczne Podstawy finansów ściąga
Podstawy organizacji ściąga (11)
GWSH - Podstawy turystyki, PODSTAWY-TURYSTYKI-sciaga, PODSTAWY TURYSTYKI - ZAGADNIENIA EGZAMINACYJNE
Podstawy marketingu - ściąga z zagadnień
podstawy rekreacji ściąga?finicje
Podstawy zarz ściąga, studia, semestr 1, zarządzanie hopej
Pytania z przedmiotu Podstawy robotyki ściąga
Podstawy organizacji - ściąga
PODSTAWY EPIDEMIOLOGII CHORÓB ZAKAŹNYCH
Podstawy epidemiologii
epidemiologia sciaga, STUDIA, Zdrowie publiczne, epidemiologia
podstawy zarzadzania sciaga mala
podstawy zarządzania sciaga