31. Istota kierowania is~ychowawczego.

Istota kierowania polega na wywoływaniu wśród wychowanków takich stanów emocjonalnych, które skłonią ich do zaangażowanego współdziałania przy tworzeniu realizowaniu wspólnych misji, celów i zadań. Efektywność kierowania mierzona jest skutecznością realizacji celów i zadań grupy oraz stopniem zadowolenia wychowanków. Kierowanie wychowawcze - ogół czynności i dyrektyw, które mają na celu wywołanie u wychowanków pożądanego przez osobę kierującą postępowania. W zależności od roli samych wychowanków k.w. może być demokratyczne lub autokratyczne. Demokratyczne k.w. ma miejsce wtedy, gdy w planowaniu działalności szkoły, klasy, organizacji lub zespołu, realizowaniu tej działalności i jej kontroli bierze udział także młodzież, ponosząc w ten sposób współodpowiedzialność za uzyskane wyniki. Autokratyczne k.w. sprowadza się do odgórnego regulowania wszelkich zachowań wychowanków, bez odwoływania się do ich opinii, a tym bardziej do ich decyzji. Choć oba rodzaje kierowania są w wychowaniu niezbędne, pierwszy, którego znaczenie wzrasta z wiekiem wychowanków, decyduje ostatecznie o powodzeniu pracy wychowawczej.

32. Władza jako warunek pełnienia roli kierownika.

Kierownik — ustała cele, politykę grupy, koordynuje działania, planuje metody osiągnięcia celu.

Władza nauczyciela wobec ucznia. Nauczyciel powinien być kreatywny, powinien mieć wiedzę, umiejętności i osobowość. Władza może być bardzo różna. Możemy przedstawić ja w ujęciu negatywnym i pozytywnym. W ujęciu pozytywnym — nauczyciel powinien poznać potrzeby „ zainteresowania wychowanka, powinien stworzyć odpowiednią atmosferę i sytuację, aby wychowanek mógł zauważyć nauczyciela w postaci władcy, który nie wprowadza stresu, strachu. Nauczyciel musi mieć władzę wobec wychowanków. Nie może sobie pozwolić, aby wychowanek był ponad nauczycielem. Najważniejsze jest to, aby umieć być dobrym władcą wobec swoich podopiecznych.

Przywódca jest centralnym składnikiem grupy. Pozycja przywódcy wiążę się z określonym typem stosunków między nim a pozostałymi członkami grupy. Łączność w grupie skierowana jest na osobę przywódcy, do niego się zwracają członkowie grupy z pytaniami o opinię. Przywódca jest ośrodkiem inicjującym akcje grupy, on podejmuje ważne dla grupy decyzje. Im większy ma prestiż w grupie „ im bardziej jest łubiany, tym łatwiej wpływa na kierunek i przebieg działalności członków grupy. Między przywódcą a członkami grupy stosunki nie mogą być zbyt bliskie, gdyż prowadzi to do spoufalenia i w efekcie obniża to prestiż grupy. Wymagania i oczekiwania grupy w stosunku do przywódcy są większe niż dla pozostałych członków — grupa wymaga od niego większej odpowiedzialności i aktywności. Przywódca współżyje i współpracuje z członkami grupy w ramach określonych norm i zwyczajów.

33. Styl a strategia kierowania — ich istota.

Wg Mc Gregora styl kierowania wyrabia sobie każdy przełożony na swój osobisty użytek, niekiedy metodą prób i błędów. Częściej przez nie usystematyzowane przypadkowo gromadzące się doświadczenie z reguły nieświadomie, popadając stopniowo w pewne szablony i nawyki.

Strategie kierowania — jest metodą stosowaną świadomie planowo na podstawie krytycznej refleksji i uporządkowanej wiedzy.

Wykształcony kierownik tym się różni od kierownika dyletanta, że nie praktykuje stylu lecz stosuje strategie.

34. Style kierowania wychowawczego.

Styl demokratyczny- przekazywanie przez wychowawcę wielu funkcji do samodzielnego wykonania.

Członkowie podejmują decyzje dot. spraw klasy, prowokuje dyskusje, członkowie sami kontrolują wykonywanie zadań. Wychowawca sam jest uczestnikiem zajęć. panują życzliwe i koleżeńskie kontakty a praca wykonywana jest nawet wtedy, gdy -wychowawca opuści na chwilę zespół. Występuje też orientacja zespołu na cel

Styl autokratyczny- wychowawca decyduje, sprawuje kontrolę, podkreśla swoją pozycję, rozdziela zadania i sam ocenia ich wykonanie. Stosuje kary, nie nagradza lub czyni to bardzo rzadko. w klasie występuje wiele zachowań agresywnych, które mogą być kierowane na innych członków, przedmioty i co występuje dość często

- na wychowawcę. Praca podejmowana jest z nakazu wychowawcy i trwa tak długo jak jest on obecny.

Styl liberalny- wychowawca powstrzymuje się od wszelkiej ingerencji w sprawy grupy, pozostawia jej członkom całkowitą dowolność, nie aktywizuje ich ani nie kontroluje, ograniczając swoje kontakty z grupą do absolutnie koniecznych.