METODY KARTOGRAFICZNEGO PRZEDSTAWIANIA ZJAWISK NA MAPIE
Do przedstawiania zjawisk, zdarzeń i obiektów na mapie stosuje się różne metody i znaki graficzne. Metody te służą temu aby przedstawić zarówno cechy ilościowe jak i ilościowe pewnych zjawisk:
metoda izarytmiczna, linijna- polega na stosowaniu izarytm, czyli linii łączących punkty o tej samej wartości lub natężenia danego zjawiska geograficznego. Wyznaczenie tych linii wymaga dużej ilości punktów cechowanych (pomiarowych) przy jednoczesnym stosowaniu metody interpolacji. Interpolacja polega na wyznaczeniu wartości pośrednich pomiędzy większa i mniejsza wartością pochodzącą z pomiarów terenowych. Do najczęściej stosowanych izarytm należą:
izohipsy (poziomice) – linie łączące punkty o tej samej wysokości
izobary – linie łączące punkty o jednakowym ciśnieniu
izobaty – linie łączące punkty o jednakowej głębokości
izotermy – linie łączące punkty o jednakowej temperaturze
izohiety – linie łaczące punkty o jednakowej wysokości opadu atmosferycznego
metoda powierzchniowa – polega na przedstawieniu zjawisk geograficznych występujących na pewnym obszarze. Obszary, na których występują pewne zjawiska geograficzne, zaznacza się określoną barwą lub kreskowaniem, tzw. szrafem rozmieszczenie typów klimatu na Ziemi
metoda zasięgów – również polega na przedstawieniu zjawisk geograficznych występujących na pewnym obszarze. Różni się od metody powierzchniowej tym, iż pozwala przedstawić zjawiska występujące w rozproszeniu. Linia zasięgu informuje, że w jej obrębie występuje dane zjawisko, lecz nie koniecznie na całym obszarze. Stosowana jest na mapach geologicznych, glebowych, upraw, roślin i zwierząt. Zasięg przedstawiony na mapie może być zasięgiem otwartym, gdy linia zasięgu wychodzi poza obszar mapy, lub zamkniętym, jeśli linia zasięgu zamyka się na obszarze mapy.
Metoda sygnaturowa – polega na przedstawieniu zjawisk geograficznych za pomocą znaków punktowych lub liniowych które są zbyt małe aby je przedstawić w skali. Znaki punktowe mogą mieć kształt figur geometrycznych, obrazków lub liter. Wielkość znaków może określać znaczenie obiektów geograficznych. Sygnatury stosowane na mapach mogą mieć postać:
Figur geometrycznych – używane na mapach bogactw mineralnych
Obrazki – przedstawiające zwierzęta, rośliny, szyby naftowe
Litery – będące skrótami nazw np. PL. - Polska
metoda kropkowa – polega na pokryciu mapy znakami punktowymi np. kropkami. Każda kropka odpowiada określonej liczbie elementów, a gęstość kropek pokazuje natężenie zjawiska. Metoda ta stosowana jest na mapach rozmieszczenia ludności.
Metoda kartogramu – polega na przyporządkowaniu barw lub kreskowań przedziałom liczbowym pewnego zjawiska geograficznego, kartogram jest wykonany na bazie podkładzie mapy administracyjnej.
Metoda kartodiagramu – polega na wrysowaniu wykresów na mapie konturowej, na ogół przedstawiającej podział administracyjny. Najczęściej używane są wykresy słupkowe lub kołowe. Dość często łączy się metodę kartodiagramu z kartogramem.
Metoda wektorów – polega na obrazowaniu zjawisk które są w ruchu, np. oznaczenie prądów morskich, napływu mas powietrza, kierunek migracji.