1. Oceniam odpowiedzialność karną Waldemara L. Przedmiotem oceny jest zachowanie polegające na obrzucaniu niebezpiecznymi odłamkami płyt kamiennych funkcjonariuszy publicznych, którymi są policjanci na podstawie artykułu 115§13pk.7, którzy działali w celu uspokojenia agresywnych kibiców.

Czynność sprawcza – naruszanie nietykalności cielesnej

2. Hipoteza kwalifikacji

Art. 222 § 1-Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych podlega, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

3. Waldemar L. działał w otoczeniu kolegów i również obcych osób biorących udział w meczu. Wypadki zachowań kilku osób zrealizowanych w tym samym miejscu i czasie, których nie łączy nić porozumienia(z kazusu nie wynika, aby całe zachowanie było wcześniej ustalone pomiędzy kibicami, a raczej był to spontaniczny wybryk spowodowany sytuacją na murawie), oraz świadomość wspólnego wykonania określonych czynności należy traktować jako sprawstwo równoległe, które jest objęte sprawstwem pojedynczym. Zatem każdy z rzucających odłamkami płyt będzie odpowiadał indywidualnie za realizacje znamion typu czynu zabronionego.

4. Znamiona przedmiotowe

Przestępstwo określone w artykule 222§1 może być popełnione w formie działania przez każdego, a zatem jest przestępstwem powszechnym. Waldemar L. jest zatem podmiotem, który mógł popełnić ten typ czynu zabronionego. Przedmiotem ochrony jest nietykalność cielesna funkcjonariusza. Działanie Waldemara L. polegało na rzucaniu częściami płyt kamiennych w kierunku policjantów, co stanowiło zagrożenie dla nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych. Bez wątpienia Waldemar L. naruszył dobro prawem chronione jakim jest zdrowie i życie policjanta.

Przestępstwo z art. 222 § 1 ma charakter przestępstwa skutkowego. Do jego istoty należy wystąpienie skutku w postaci naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza.

Dla stwierdzenia, iż Waldemar L. spowodował zagrożenie życia i zdrowia funkcjonariuszy publicznych należy powiązać jego zachowania ze skutkami na płaszczyznie empirycznej. Stosując test warunku właściwego można stwierdzić, że wyrywanie kamiennych płyt i betonu, łamanie ich na mniejsze kawałki a następnie rzucanie nimi w funkcjonariuszy publicznych w czasie 3godzinnych zamieszek można połączyć ze sobą łańcuchem zmian odpowiadających istniejącej w otaczającym nas świecie prawidłowości. Z tym zdarzeniem można także powiązać węzłem empirycznie sprawdzalnej prawidłowości uszczerbek na zdrowiu funkcjonariuszy publicznych.

Dla obiektywnego przypisania należy jeszcze stwierdzić istnienie powiązania na płaszczyznie normatywnej. Zachowanie Waldemara L. polegające na rzucaniu kamieniami naruszyło dobro prawnie chronione którym jest życie i zdrowie człowieka – w tym wypadku funkcjonariuszy publicznych. Dodatkowo Waldemar przykładając się do rzucania zarazem z innymi uczestnikami zajścia spowodował swym zachowaniem zwiększenie istniejącego już zagrożenia naruszenia istniejącego już zagrożenia dla życia i zdrowia funkcjonariuszy. Skutek był obiektywnie przewidywalny – modelowy dobry obywatel mógł obiektywnie przewidzieć skutek w postaci uszkodzenia ciała.

Niebezpieczeństwo naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego zrealizowało się w postaci uszkodzenia ciała 15 policjantów.

5.Znamiona podmiotowe

Sprawca działał umyślnie – miał świadomość wszystkich znamion przedmiotowych, składających się na charakterystykę typu czyny – rozpoznanie znaczenia czynu. Działanie Waldemara L. pod wpływem emocji wywołanych zdarzeniami na stadionie(był zagorzałym kibicem Warsowi, a nie podyktowanie kartki przez sędziego mogło zdecydować o wyniku meczu), a także to że pozostali pseudo kibice przystąpili do realizacji znamion czynu zabronionego, nie wpływa w żaden sposób na jego stan świadomości. Jego zamiar jest zamiarem bezpośrednim, bowiem opierając się na stronie intelektualnej (wyobrażeniu celu) sprawca ma świadomość możliwości popełnienia czynu zabronionego i chce go popełnić. Rzucanie odłamkami betonowych płyt przez Waldemara L. w funkcjonariuszy publicznych wskazuje, iż obejmował on zamiarem bezpośrednim naruszenie ich nietykalności chciał popełnić czyn. Liczył się on z możliwością spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub życiu funkcjonariuszy.

6. Brak okoliczności wyłączających bezprawność, winę, karalność i karygodność

7. Nie zachodzi zbieg przepisów.

8. Nie zachodzi zbieg przestępstw.

9. Wniosek: Sprawca – Waldemar L. popełnił przestępstwo z artykułu 220§1.