Co to jest padaczka(epilepsja)?

Przez padaczkę(epilepsję) rozumiemy zespół chorobowy ,którego istotą są napady padaczkowe z towarzyszącymi im zmianami czynności bioelektrycznymi mózgu**

Co to jest napad padaczkowy?

Napadem padaczkowym jest napadem pochodzenia mózgowego i objawia się nagłymi i przejściowymi nieprawidłowymi zjawiskami natury ruchowej, czuciowej, wegetatywnej lub psychicznej. Napad jest wyrazem przejściowego zaburzenia pracy części lub całości mózgu. Jeśli zaburzenie takie jest następstwem nagłego niedotlenienia mózgu, zatrucia albo nieprawidłowości przemiany ustrojowej, nie jest podstawą do rozpoznania padaczki.

Najczęstszym podłożem napadu jest nadmierne , gwałtowne wyładowanie grupy komórek nerwowych ,aktywujących określone układy strukturalno-czynnościowe mózgu,co objawia się zaburzeniem ich czynności.Najczęściej mamy do czynienia z pobudzeniem ,rzadziej z zahamowaniem czynności.

Padaczka jest zespołem chorobowym którego podstawowym objawem są nawracające napady padaczkowe. Tak więc napad izolowany lub przygodny, a nawet kilka napadów padaczkowych, występujących np. w czasie trwania zapalenia opon mózgowych, nie jest równoznaczny z padaczką.

Napady padaczkowe są jednym z najczęstszych objawów chorobowych, jakie spotyka się u ludzi. Z badań wynika, że od 5 do 8% ludzi w ciągu życia ma pojedynczy lub przygodny napad padaczkowy. Wśród 1000 osób — co najmniej 6 — 9 ma lub miało nawracające napady padaczkowe, a więc padaczkę. Przyjmuje się, że wśród ogółu chorych na padaczkę u 20% napady pojawiają się w wieku przedszkolnym (w tym u 17% w pierwszych 2 latach życia), u 34% w wieku 7—15 lat, u 13% w okresie szkoły średniej i 16% w okresie wczesnej dojrzałości; łącznie w ok. 70% przypadków napady pojawiają się przed 18 r. ż., a tylko w 10% — w wieku średnim i dojrzałym. Padaczka jest więc zespołem rozpoczynającym się najczęściej w dzieciństwie lub wczesnej młodości, równie częstym w obu grupach płci. Oblicza się, że w Polsce rocznie przybywa 12—15 tys. chorych na padaczkę. Liczba osób, które wymagają systematycznego leczenia z powodu padaczki wynosi nie mniej niż 160000—180000. Przyjmując, że każdy z tych chorych ma rodziców, rodzeństwo lub małżonka czy dzieci, to ogólna liczba osób bezpośrednio zainteresowanych zagadnieniami sięga miliona, a po dołączeniu kolegów w szkole i pracy, nauczycieli i kierowników znacznie przekracza ten milion.Liczby te ilustrują zakres i znaczenie znaczenie społecznego problemu padaczki.

Jakie czynniki mogą wywołać padaczkę?

Udzielenie odpowiedzi na to pytanie z wielu względów nie jest łatwe. Wiemy na przykład, ze napad padaczkowy powstaje w następstwie nieprawidłowego, silnego wyładowania bioelektrycznego komórek mózgowych, ale nie wiemy jeszcze, dlaczego dochodzi do takiego wyładowania właśnie w tym mózgu oraz właśnie w tym, a nie innym czasie.

Naukowcy prowadzą obecnie bardzo intensywne badania zmierzające do wyjaśnienia istniejących ciągle niejasności i znalezienia odpowiedzi na liczne pytania. Mózg ludzki i tkanka nerwowa, o których wiemy już dużo, bronią nadal dostępu do wielu tajemnic ich działania. Poznanie tych tajemnic — zapewne niezbyt już odległe — pozwoli nie tylko na skuteczne leczenie choroby, ale przede wszystkim na zapobieżenie jej pojawianiu się.

Predyspozycja do padaczki

Wbrew przekonaniu wyrażonemu przez ponad 40% respondentów padaczka nie jest chorobą dziedziczną. Cechą, która może być przekazana, jest jedynie niski próg pobudliwości komórek mózgowych, ich duża skłonność do reagowania wyładowaniem padaczkowym na działanie różnych dodatkowych czynników. Osoby o takiej skłonności można więc uważać za obciążone szczególną predyspozycją do padaczki. Wyjaśnia to, dlaczego np. spośród dwu osób, które doznały równie ciężkiego urazu mózgu, u jednej pojawiają się później napady, a u drugiej nie. W tym świetle padaczka jest niejako „wypadkową" działania co najmniej 2 czynników: szkodliwości nabytej oraz wrodzonej predyspozycji. Nie wydaje się jednak, aby genetyczne przekazywanie tej predyspozycji było częste.*

Mechanizm powstawania napadu

Napad padaczkowy powstaje wskutek nieprawidłowych, nadmiernych wyładowań bioelektrycznych w komórkach nerwowych mózgu Może pojawić się w każdej grupie komórek nerwowych . Jeśli mechanizmy hamujące są niedostatecznie sprawne, szybko przechodzi na inne komórki, prowadząc do gwałtownego zaburzenia pracy całego mózgu. Napad jest wtedy uogólniony i przebiega z reguły z utratą świadomości.

Zdarza się, że gwałtowne pobudzenie powstające w określonej grupie komórek zostaje ograniczone i obejmuje tylko niektóre struktury mózgowia. Mamy wówczas do czynienia z napadami „ogniskowymi", częściowymi. Jeśli jednak siła tego wyładowania jest duża, bądź też procesy hamowania zbyt słabe, wyładowanie może objąć całe mózgowie. Napad częściowy przekształca się wówczas w napad wtórnie uogolniony.***

Napad padaczkowy można wywołać praktycznie u każdego człowieka: zależy to jedynie od siły stosowanego bodźca. Jeśli struktury neuronalne mózgu są zdrowe i mają w pełni wydolne układy hamowania, siła tego bodźca musi być dużo większa niż w przypadkach z obniżonym progiem pobudliwości. Niski próg pobudliwości drgawkowej nie zawsze jest zjawiskiem patologicznym i nie jest stałą cechą np. niedojrzały mózg małych dzieci znacznie łatwiej reaguje nadmiernymi wyładowaniami bioelektrycznymi na rozmaite bodźce niż mózg człowieka dorosłego.Dlatego też atak może pojawić się raz w życiu,ale może również pojawiać się cyklicznie , mieć charakter przewlekły.

Dla powstania napadu padaczkowego konieczne jest równoczesne zadziałanie kilku czynników. Najważniejsze wydają się: obecność zmian powodujących nadmierną pobudliwość mniej lub bardziej licznych grup neuronów mózgu, ogólnie podwyższone pogotowie drgawkowe oraz pojawienie się dodatkowego elementu sprzyjającego wyzwoleniu napadu.

Grupy zmienionych, nadmiernie pobudliwych neuronów nazywa się ogniskiem padaczkowym. **** Nierzadko występuje ono w bezpośrednim sąsiedztwie takich zmian w mózgu, jak blizna lub inny nieprawidłowy twór, niekiedy nawet o bardzo małych rozmiarach. Epilepsja może pojawić się w każdym wieku .Badania dowodzą ,że w 80% przypadków choroba ta rozpoczyna się przed 20 rokiem życia.Coraz częściej padaczkę ujawnia się u ludzi w podeszłym wieku,co ma związek w zdecydowanym stopniu z postępem medycyny.

Do niedawna większość urazów,udarów,nowotworów mózgu kończyły się śmiercią pacjentów.Teraz często ratuje się tych ludzi kosztem ich choroby wynikającej z urazu mózgu.*****

Jak rozpoznawać padaczkę?

Zasadniczo przy pierwszym napadzie padaczki nie możemy określić i z góry założyć,że mamy do czynienia z chorobą.Lekarze uważają,że o padaczce możemy mówić dopiero po drugim napadzie.W 40-50% przypadków po pierwszym ataku kolejny nie pojawia się ,co oznacza,że nie mamy do czynienia z przewlekłą chorobą.Połowa chorych jest w stanie samodzielnie rozpoznać chorobę.Pozostali nie potrafią jej utożsamić z padaczką,gdyż posiadają najczęściej nietypowe do powszechnie znanych społecznie objawów.

Zaniepokojenie pacjenta powinien wywołać drugi i następny napad .Wtedy należy udać się do lekarza i rozpocząć rozpoznawanie choroby.W fazie wstępnej lekarz na podstawie wywiadu z pacjentem próbuje ustalić przyczynę napadu,a także ją przypisać do konkretnych , znanych mu objawów chorobowych.Podstawową diagnostyką jest badanie neurologiczne , badanie krwi, EEG, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny.Zadaniem tych badań jest przede wszystkim ujawnienie źródła powstania napadu,którym najczęściej jest nieprawidłowość w pracy mózgowych ośrodków nerwowych.

Jak wygląda napad padaczki?

Typowy napad padaczki wiąże się najczęściej z naprężeniem ciała ,drgawkami i ślinotokiem , a także utratą przytomności.Trwa zazwyczaj około 3 minut.Zdarzają się jednak odstępstwa od tej zasady i można spotkać napady noszące znamiona nietypowe dla choroby.Chory nieruchomieje,traci świadomość , bełkoce,rozbiera się.Może zdarzyć się , że choremu tężeje twarz , drgają powieki i ręce,ale nie traci przytomności.Czasami może wystąpić utrata kontaktu z otoczeniem ,z rzeczywistością ,wpatrywanie się bezmyślne w jeden punkt.******

Jak walczyć z epilepsją?

Chory poddawany jest leczeniu ambulatoryjnemu.Okresowo wykonywane sa u nich badania kontrolne polegające na badaniu neurologicznemu, badaniu krwi i EEG. Jedyną skuteczną metodą walki z napadami padaczkowymi jest powodowanie u pacjenta osłony farmakologicznej.U ponad 70% chorych pod wpływem leków napady ustępują.

Na rynku krajowym jest wiele leków przeciwpadaczkowych. Z przykrością trzeba jednak stwierdzić ,że sa one stosunkowo drogie. Różnią się zakresem działania, skutecznością oraz niepożądanymi skutakami ubocznymi. Za pośrednictwem badania krwi monitoruje się stężenie leku we krwi co pozwala na tej podstawie dobrać optymalna wartość leku potrzebnej dla pacjenta. Decyzja o wyborze leku należy jednak do lekarza prowadzącego pacjenta cierpiącego na epilepsję.

Wybór leku zależy od rodzaju choroby.W pierwszym etapie najczęściej stosuje się mniejszą dawkę jednego leku,a następnie się ją zwiększa.Zmienia się lek na inny jeżeli napady po pewnym okresie zażywania leku nie ustępują. Czasami korzysta się z terapii skojarzeniowej polegającej na stosowaniu dwóch leków jednocześnie .Leki przyjmowane są przez pacjenta przez kilka lub kilkanascie lat.W niektórych przypadkach nawet całe życie. Mówi się o mniejszej lub większej możliwości zaleczenia padaczki.

Zależy to od wielu czynników,z których najważniejszymi są rodzaj padaczki, napadów,zmiany w zapisie EEG. Niektórzy lekarze po upływie okresu 3 letniego leczenia pacjenta i dobrych wyników(brak napadów,dobre wyniki badań) podejmują ryzyko stopniowego odstawiania leku.Robi się to stopniowo schodząc przez kilka do kilkunastu miesięcy z dawki leku aż do jego całkowitego wyeliminowania.W ciągu pierwszego roku nawrót napadów zdarza się u około 30% dzieci i prawie połowy dorosłych. O zaleczeniu padaczki możemy mówić jeżeli przez okres 5 lat od odstawienia leku napady nie powtórzyły się .Powiedzmy sobie,że zdarza się to w lekkich przypadkach epilepsji.

Jak pomóc choremu w czasie napadu padaczkowego?

• należy zachować spokój.Napad najczęściej mija po 2-3 minutach;

• Zapewnić choremu bezpieczne miejsce i spokój;

• Ułożyć chorego na boku w tzw.pozycji bezpiecznej;pozwala ona zabezpieczyć chorego przed zakrztuszeniem lub zadławieniem się;

• Należy zabezpieczyć głowę chorego przed urazami; nie należy przyciskać go mocno do podłoża;

• Nie nalezy wciskać nic twardego między zęby;

• Należy zawiadomic pogotowie ratunkowe gdy napad się przedłuża i trwa ponad 7 minut.

• Jest to choroba charakteryzująca się nawracającymi zaburzeniami czynności mózgu, najczęściej w formie napadów utraty przytomności z drgawkami lub bez nich.
  
  Podłożem padaczki jest nieprawidłowa czynność bioelektryczna mózgu, która może się rozpocząć w pewnym określonym obszarze (ognisko padaczkorodne), a następnie rozprzestrzenić na cały mózg (uogólnione wyładowania).
  
  Pojedynczy napad padaczkowy nie upoważnia do rozpoznania padaczka jako choroby. Napadowa utrata świadomości z drgawkami lub inna forma napadu padaczkowego może pojawić się pod wpływem różnych czynników i nigdy więcej się nie powtórzyć. Najczęściej dzieje się to u dzieci pod wpływem podwyższonej temperatury. Pojedynczy napad drgawek gorączkowych nie stanowi dużego zagrożenia padaczką. Jest jedynie dowodem na zwiększone pogotowie drgawkowe, czyli skłonności mózgu do reagowania wyładowaniem napadowym. Jest ona częsta w przypadku mózgu niedojrzałego lub z jakiegoś powodu uszkodzonego i zwykle ustępuje po pewnym czasie. Dzieci, które mają drgawki gorączkowe, powinny być szczególnie troskliwie leczone w trakcie infekcji, tak aby nie dopuścić do krytycznego wzrostu temperatury. Nie muszą być natomiast przewlekle leczone lekami przeciwpadaczkowymi.
  
  Do wystąpienia napadu padaczkowego przyczyniają się mechanizmy, z których część jest uwarunkowana genetycznie, a cześć jest nabyła. Zespoły padaczkowe dzieli się na związane z ogniskową patologią mózgu i towarzyszące uogólnionemu zwiększeniu pobudliwości mózgu. Jednym z częstych powodów padaczki u osób dorosłych jest również alkoholizm. Napady padaczkowe występują tutaj typowo po nagłym przerwaniu „ciągu" alkoholowego.
  
  Zgodnie z międzynarodową klasyfikacją, napady padaczkowe dzieli się na uogólnione i częściowe. W napadach uogólnionych wyładowanie bioelektryczne obejmuje od razu obie półkule mózgowe, natomiast w napadach częściowych wyładowanie obejmuje część jednej półkuli mózgu. Najczęstszym uogólnionym napadem padaczkowym u osób dorosłych jest tzw. napad duży (grand mai), czyli napad toniczno-kloniczny. Zaczyna się on naglą utratą przytomności powodującą upadek chorego. Natychmiast po upadku występuje wzmożone (toniczne) napięcie mięśni całego ciała, powodujące często odgięcie głowy do tyłu i wyprężenie kończyn. W tym czasie chory nie oddycha, wobec czego stopniowo narasta sinica powłok. Faza toniczna napadu trwa kilka, kilkanaście sekund, czasem przedłuża się do minuty. Po niej następuje faza kloniczna napadu, czyli drgawki uogólnione kończyn i głowy. W tej fazie chory zaczyna już oddychać, ale w sposób mało wydolny. W czasie napadu dochodzi zwykle do przygryzienia języka oraz bezwiednego oddania moczu, a czasem stolca. Po ustąpieniu drgawek chory jest jeszcze przez pewien czas nieprzytomny, a po odzyskaniu przytomności może być senny lub zamącony.
  
  Innym rodzajem uogólnionego napadu padaczkowego, występującego częściej u dzieci, jest tzw. napad mały (petit mai). Może występować w postaci tzw. „wyłączania się". Dziecko wtedy nagle przerywa wykonywaną czynność i przez kilka sekund jest jakby wyłączone z otoczenia, nie nawiązuje kontaktu i nie odpowiada na zadawane pytania. Po ustąpieniu napadu powraca ono natychmiast do przerwanej czynności, często nie ma świadomości chwilowego wyłączenia się. W tym rodzaju napadów nie dochodzi do upadku ani nie pojawiają się drgawki.
  
  Do napadów uogólnionych zalicza się również napady miokloniczne polegające na szybkich skurczach mięśni (zrywania mięśniowe) występujących w różnych miejscach, którym może, ale nie musi towarzyszyć utrata przytomności, oraz tzw. napady atoniczne, w których utracie przytomności towarzyszy nagłe zwiotczenie mięśni i upadek.
  
  Napady częściowe dzielą się na proste i złożone. W napadach prostych nie dochodzi do utraty przytomności, natomiast pojawiają się drgawki lub proste zaburzenia czucia w postaci niedoczulicy, drętwienia lub mrowienia w określonej okolicy ciała. W napadach częściowych złożonych pacjent traci kontakt z otoczeniem, wykonuje różnorodne automatyzmy ruchowe i może mieć różne, złożone doznania zmysłowe lub czuciowe. Szczególny rodzaj napadów częściowych złożonych występuje w tzw. padaczce skroniowej, w której chorzy mają złudzenia węchowe lub słuchowe, często połączone z niepokojem lub pobudzeniem. Niekiedy napady uogólniają się i dochodzi do typowego dużego napadu.
  
  Napady padaczkowe mogą występować z różną częstotliwością, od kilku w ciągu dnia, do pojedynczych w ciągu całego życia. Częstotliwość napadów małych jest zwykle większa niż dużych. Wystąpienie napadu padaczkowego jest trudne do przewidzenia. Pierwszy napad padaczkowy może wystąpić u chorego w każdym wieku. U co trzydziestej osoby występuje jeden napad padaczkowy w ciągu życia; padaczka jako choroba zdarza się u 1 na 200 osób. W czasie ataków chorzy narażeni są na poważne obrażenia - zarówno w okresie pełnej utraty świadomości, jak i w sianie senności ponapadowej należy starannie zabezpieczyć chorych przed urazami.

• 
  
  
  
  

• Padaczka - choroba ukrywana

• Mało kto wie, że Ludwig van Beethoven, Fiodor Dostojewski, George Byron, Graham Green, Juliusz Cezar, a także Napoleon Bonaparte cierpieli na kłopotliwą przypadłość, która i współcześnie nierzadko budzi lęk. To epilepsja, powszechnie zwana padaczką.

• Atak może pojawić się raz w życiu. Jednorazowy nie jest podstawą do postawienia diagnozy o chorobie, jeśli ataki pojawiają się cyklicznie, stają się chorobą przewlekłą. Choroba może pojawić się w każdym wieku, dotychczas w 80 proc. wypadków, rozpoczynała się przed 20. rokiem życia. Obecnie tendencja się zmienia, epileptolodzy notują coraz częściej ataki u osób powyżej 60. roku życia. Przyjmuje się, że w Polsce padaczkę ma ok. 400 tys. osób, co stanowi 1 proc. społeczeństwa.
  Osoby chore na padaczkę ciągle spotykają się z odrzuceniem, niezrozumieniem i izolacją. Dlatego zdarza się, że chcąc ustrzec się przed nieprzychylną postawą społeczeństwa, chorzy lub ich rodziny nie informują o chorobie nauczycieli, wychowawców czy pracodawców.

• Objawy

• Napady padaczkowe polegają na nagłym wystąpieniu zespołu objawów somatycznych. Do klasycznych zaliczamy: naprężenie ciała, wygięcie w łuk, drgawki, szczękościsk, ślinotok, bezwiedne oddanie moczu, utratę przytomności. Typowy atak trwa około 3 minut. Poza najczęstszymi objawami bardzo często można spotkać objawy częściowe albo objawy nietypowe, np. napady ruchowe (tylko drżenie kącika ust, kciuka), napady czuciowe (tylko mrowienie pewnych części ciała), napady wegetatywne (np. nadmierne wydzielanie śliny), napady nieświadomości (charakteryzują się tylko krótkotrwałą utratą świadomości).

• U dzieci napady mogą się pojawić od pierwszego dnia ich życia. Zwykle u noworodków i niemowląt padaczka jest dodatkowym objawem zespołu chorób. Ataki u dzieci są bardzo zróżnicowane. Mogą to być regularnie występujące napięcia, drgawki albo utrata świadomości. Dzieci w wieku 6-9 lat, najczęściej mają wyłączenie świadomości na około 10 sekund, czasami może temu towarzyszyć mruganie powiek albo ruchy głową. Rodzicom jest trudno je zidentyfikować, ponieważ jest to wiek, kiedy dzieci "zamyślają się". Wspólną cechą wszystkich ataków jest to, że są napadowe, trwają krótko i są powtarzalne.

• Przyczyny i leczenie

• Rozróżniamy padaczkę objawową i padaczkę objawową o nieustalonej przyczynie. W pierwszej grupie można wyróżnić między innymi: padaczkę pourazową, alkoholową, wieku starczego czy uogólnioną. Natomiast w przypadku padaczki objawowej o nieustalonej przyczynie, atak pojawia się nieoczekiwanie, wywołany np. światłem stroboskopowym na dyskotece, dźwiękiem o pewnej częstotliwości, stresem, wzruszeniem i in.
  Przyczyną napadów w padaczce może być uszkodzenie określonej okolicy mózgu np. wywołane urazem, krwawieniem podtwardówkowym, guzem, zakażeniem mózgu lub zakażeniem opon mózgowo-rdzeniowych. Leczenie polega wtedy na usunięciu czynnika bezpośrednio wywołującego napady (np. guza czy krwiaka).
  W celu postawienia prawidłowej diagnozy u chorego wykonywane są następujące badania: neurologiczne, badanie krwi, EEG - elektroencefalograficzne, oceniające czynność bioelektryczną mózgu, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, określające stan struktury (budowy) tkanki mózgowej.
  Jeśli usunięcie przyczyny jest niemożliwe, stosuje się leki przeciwdrgawkowe, które chory musi przyjmować systematycznie, często przez wiele lat, zawsze pod stałą kontrolą lekarza. Niebezpieczna może być zmiana godziny podawania leków, nawet o 30 minut. Nagłe odstawienie leków może wywołać atak padaczki, a w skrajnych przypadkach może dojść do stanu padaczkowego, ten zaś bywa stanem zagrożenia życia.
  Tuż po rozpoczęciu przyjmowania leków przeciwpadaczkowych, mogą pojawić się objawy uboczne: spadek aktywności, zaburzenia układu pokarmowego, zawroty głowy albo pogorszenie widzenia. Z czasem te objawy mijają. Zawsze podstawową sprawą w leczeniu jest właściwy dobór leków - nierzadko metodą prób i błędów sprawdza się, jak organizm reaguje na określony lek.
  Od kilku lat neurochirurdzy stosują nową metodę leczenia - zakładają implanty (elektrody) do nerwu błędnego.
  Trudno jednoznacznie stwierdzić, że padaczka jest chorobą uleczalną. Ciągle trwają nad nią badania. Poszczególne rodzaje padaczek różnią się sposobem leczenia i rokowaniem. O niektórych można powiedzieć, że w określonym wieku objawy ustąpią, o innych nie. Poza tym w trakcie leczenia, stan chorego i liczba napadów potrafi się krańcowo zmienić. Najważniejsza jest stała kontrola i regularne wizyty u specjalisty. Właściwe rozpoznanie możliwe jest po dłuższej obserwacji, wtedy też rokowania mogą być inne niż na początku choroby.

• Profilaktyka

• Dbając o swoje zdrowie, chorzy z padaczką powinni unikać zajęć niebezpiecznych, np. prac na wysokościach czy przy ogniu, nadmiernych napięć emocjonalnych, powinni prowadzić regularny i aktywny tryb życia, odpowiadąjący ich kwalifikacjom i rodzajowi zawodu. Pomocne jest pozbawione uprzedzeń zachowanie się otoczenia.
  Należy unikać nieprzespanych nocy, nadmiernego wysiłku, chorzy na padaczkę nie powinni prowadzić pojazdów mechanicznych ani używać alkoholu.

• Jeśli w rodzinie jedno z małżonków ma padaczkę, sytuacja ta nie jest powodem do powstrzymania się od prokreacji. Padaczka nie jest chorobą dziedziczną. Profesor Jerzy Majkowski wyjaśnia, że "może dziedziczyć się wada metaboliczna, a padaczka może być jej elementem".
  Kobiety mające padaczkę, a będące w ciąży powinny być pod specjalistyczną kontrolą lekarską. Powinny zachować szczególną ostrożność w samodzielnym przyjmowaniu leków.

• Implant

• Implant to stymulator nerwu błędnego. Metoda jest w trakcie oceny zarówno w grupie chorych dzieci, jak i u dorosłych. Dotyczy ona przede wszystkim osób, które mają wiele napadów. Osoby, które mają założone elektrody nadal muszą przyjmować leki, poza tym metoda ta nie prowadzi do wyleczenia. Może zmniejszyć liczbę ataków padaczki.
  Po założeniu implantów zwykle pojawiają się objawy uboczne: trudności w mówieniu, ból w gardle, chrypka. Niestety, implanty są dość drogie - około 10 tys. dolarów. W Polsce mamy osoby, które żyją z implantami już 8 lat. Myślę, że u połowy pacjentów możemy mówić o pozytywnych efektach.

• Dorośli, zainteresowani implantami, mogą kontaktować się z Kliniką Neurochirurgii przy Centralnym Szpitalu Klinicznym w Warszawie, ul. Banacha la, tel. 0*22 823 06 72, 823 64 11.

• Kontakt dla dzieci: Klinika Neurochirurgii w Instytucie-Pomniku Centrum Zdrowia Dziecka, al. Dzieci Polskich, Warszawa, tel. 0*22 815 70 00, 8153105.

• Prof. Jerzy Majkowski,  Polskie Towarzystwo Epileptologii

• 
  Stan Padaczkowy

• Padaczka jest zespołem chorobowym, którego istotą są napady padaczkowe z towarzyszącymi im zmianami czynności bioelektrycznych mózgu (wykrywane przez EEG). Podłożem napadu zwykle jest gwałtowne wyładowanie grupy komórek nerwowych, które aktywują określoną część mózgu. Najgroźniejsza postać padaczki nazywana jest stanem padaczkowym. Polega na kilku/kilkunastu następujących po sobie napadach, pomiędzy którymi chory nie odzyskuje przytomności. Stan padaczkowy może zagrażać życiu.
  Źródło: Mała Encyklopedia PWN

• W jaki sposób mogę pomóc?

• Gdy jesteś świadkiem napadu padaczkowego:
  Bądź przy chorym w czasie napadu, pilnując, aby nie doznał obrażeń. Gdy upadnie, delikatnie podtrzymuj głowę chorego, aby w czasie drgawek nie doszło do jej mechanicznych urazów.
  Ułóż chorego na boku, pilnując, aby miał drożne drogi oddechowe. Poluzuj mu kołnierzyk koszuli, rozepnij guzik pod szyją.
  Ślina i piana na ustach są normalnymi objawami napadu. Powinny mieć drogę odpływu; gdy chory leży na boku - jest to zapewnione.
  Poczekaj aż skończy się atak - będzie on trwał zwykle kilka minut, po napadzie chory może stracić kontakt z otoczeniem, może zasnąć. Gdy odzyska pełną świadomość, zapytaj, jak można mu pomóc (kontakt z rodziną, opiekunami, lekarzem).
  Gdy napady powtarzają się (dwa i więcej) i chory nie odzyskuje świadomości - wezwij karetkę. Może to być tzw. stan padaczkowy, co jest zawsze wskazaniem do interwencji lekarza.

• Opr. przez Fundację Pomocy Chorym na Padaczkę Neuronem

• Czego nie możesz robić…

• Gdy zapewniłeś choremu odpowiednią pozycję, po prostu bądź przy nim; nie przenoś go, nie podnoś, nie szarp. Nie próbuj cucić, polewając wodą czy bijąc po twarzy.
  Nie wolno niczego wkładać choremu do ust. Może to spowodować obrażenia jamy ustnej.
  Na początku dużego napadu padaczkowego chory może przez pewien czas nie oddychać (20-30 sekund). To jest normalne, nie próbuj stosować sztucznego oddychania.
  Nie używaj siły wobec chorego. Ma on podczas napadu zawężoną lub zniesioną świadomość. Może źle rozumieć twoje intencje i reagować na to agresją. Gdy chory jest niespokojny lub pobudzony (często w stanie zamroczenia ponapadowego), próbuj łagodnie go uspokajać, unikając jednak siły.
  Według różnych przesądów, w czasie napadu wykonuje się niekiedy dziwne czynności - np. wkłada klucz do ręki chorego. To nie ma sensu.
  Unikaj robienia zamieszania wokół chorego.
  (Fundacja NEURONET)

---