Niewątpliwie najważniejszym rodzajem w polskiej literaturze romantycznej, a w każdym razie rodzajem obejmującym największe arcydzieła, jest dramat. Pojawia się tu specyficzny gatunek określony mianem dramatu romantycznego. Cechuje go poetyka formy otwartej i związana z nią fragmentaryczność. Jest gatunkiem fantastycznym, ukazującym dwie sfery bytu: ziemską i metafizyczną. Dramat romantyczny jest również gatunkiem eklektycznym, łączy w sobie elementy liryki i epiki, często także inne sztuki (np. muzykę). Ujawnia się w nim tendencja do mieszania stylów, operowania patosem i groteską. Odznacza się ponadto specyficznie pojętą historycznością – poświęcony jest problematyce współczesnej, występują w nim również elementy profetyczne. Najważniejsze z polskich dramatów romantycznych to: Dziady Mickiewicza, Nie-boska komedia Krasińskiego i Kordian Słowackiego.

I tym razem trzeba wskazać na odmienność dramaturgii Norwida, reprezentowanej przez gatunki „komedii wysokiej” i „białej tragedii”, ukazujące niezwykłość, głębię i wagę moralną wypadków związanych z codzienną rzeczywistością.

Na osobną uwagę zasługuje również komediopisarstwo A. Fredry nawiązujące do tradycji komedii XVIII-wiecznej, a także komedii romantycznej (np. A. Musseta).