Skróty-etc, Edukacja, studia, Semestr VIII, Kultura Języka Polskiego, CD1 - 2006 KJP-1 INFORMATYKA, KJP-informatyka, Slowniki


Słownik języka polskiego <http://sjp.pwn.pl/skroty.php>

Skróty:

a. albo

afr. afrykański

agr. agrotechnika

alb. albański

algon. algonkiński

amer. amerykański

anat. anatomia

ang. angielski

antr. antropologia

ar. arabski

archeol. archeologia

archit. architektura

astr. astronomia

astron. astronautyka

austral. australijski

B. Biernik

białorus. białoruski

bibliot. bibliotekarstwo

biochem. biochemia

biol. biologia

blm bez liczby mnogiej

blp bez liczby pojedynczej

bot. botanika

bud. budownictwo

bułg. bułgarski

C. Celownik

celt. celtycki

chem. chemia

chiń. chiński

chor. choreografia

CMs. Celownik, Miejscownik

cyber. cybernetyka

czas. czasownik

czes. czeski

D. Dopełniacz

daw. dawne

DB. Dopełniacz, Biernik

DC. Dopełniacz, Celownik

DCMs. Dopełniacz, Celownik, Miejscownik

dk dokonany

DMs. Dopełniacz, Miejscownik

druk. drukarstwo

dziec. dziecięce

egip. egipski

ekon. ekonomia

elektr. elektryka, elektrotechnika

elektron. elektronika

etn. etnografia

euf. eufemizm

farm. farmacja

film. film, filmowy

filoz. filozofia

fiń. fiński

fiz. fizyka

fizjol. fizjologia

fot. fotografia, fotografika

fr. francuski

fraz. frazeologia

genet. genetyka

geod. geodezja

geogr. geografia

geol. geologia

geom. geometria

górn. górnictwo

gr. grecki

gw. gwara

gw. miejska. gwara miejska

hand. handel

hebr. hebrajski

hind. hinduski

hist. historia

hiszp. hiszpański

hol. holenderski

hutn. hutnictwo

imiesł. imiesłów

in. inne

indiań. indiański

inform. informatyka

irl. irlandzki

iron. ironiczne

island. islandzki

itd. i tak dalej

itp. i tym podobne

jap. japoński

jęz. językoznawstwo, język

karaib. karaibski

karc. karciane

kg kilogram

kirgis. kirgiski

km kilometr

kolej. kolejnictwo

książk. książkowe

księg. księgowość

lekcew. lekceważący

leśn. leśnictwo

lit. literatura

litew. litewski

lm liczba mnoga

log. logika

lotn. lotnictwo

lp liczba pojedyncza

łc. łacina

łow. łowieckie

M. Mianownik

m męski

mal. malajski

mat. matematyka

MB. Mianownik, Biernik

MD. Mianownik, Dopełniacz

mech. mechanika

med. medycyna, medyczne

meteor. meteorologia

metrol. metrologia

min. minuta

m.in. między innymi

miner. mineralogia

mit. mitologia

mit. germ. mitologia germańska

mit. gr. mitologia grecka

mit. rzym. mitologia rzymska

mong. mongolski

mors. morskie

m.-os. męskoosobowy

Ms. Miejscownik

muz. muzyka

N. Narzędnik

n nijaki

ndk niedokonany

ndm nieodmienny

n.e. nasza era

n.-gr. nowogrecki

nieos. nieosobowy

n.-łc. nowołaciński

niem. niemiecki

NMs. Narzędnik, Miejscownik

norw. norweski

np. na przykład

num. numizmatyka

obelż. obelżywy

odm. odmienny

ogr. ogrodnictwo

ok. około

os. osoba, osobowy

osm.-tur. osmańsko-turecki

p. patrz

paleont. paleontologia

pedag. pedagogika

pers. perski

peruw. peruwiański

petr. petrografia

pieszcz. pieszczotliwy

płd. południowy

płn. północny

płw. półwysep

p.n.e. przed naszą erą

pocz. początek

podn. podniosłe

poet. poetyckie

pogard. pogardliwe

pol. polski

polit. polityka, politologia

poł. połowa

port. portugalski

posp. pospolite

pot. potoczne

pouf. poufałe

praw. prawnicze, prawo

prowans. prowansalski

przen. przenośne, przenośnia

przestarz. przestarzałe

przym. przymiotnik

przysł. przysłowie, zwrot przysłowiowy

przysłów. przysłówek

psych. psychologia

pszcz. pszczelarstwo

r. rok

rad. radiofonia, radiotechnika

reg. regionalne

rel. religioznawstwo

roln. rolnictwo

ros. rosyjski

rub. rubaszne

rum. rumuński

ryb. rybołówstwo

rzad. rzadko, rzadziej

rzecz. rzeczownik

rzem. rzemiosło

rzym. rzymski

sanskr. sanskryt

serb.-chorw. serbsko-chorwacki

skand. skandynawski

skrót. skrótowiec

słowac. słowacki

socjol. socjologia

sport. sportowe

spoż. spożywczy (przemysł)

stom. stomatologia

st. stopień

szt. sztuka

szwedz. szwedzki

śrdwłc. średniowieczna łacina

środ. środowiskowe

środk. środkowy

tat. tatarski

teatr. teatralne

techn. techniczne

temp. temperatura

tur. turecki

turkm. turkmeński

tur.-tat. turecko-tatarski

tys. tysiąc

tzn. to znaczy

uczn. uczniowski

ukr. ukraiński

urb. urbanistyka

W. Wołacz

w. wiek

wet. weterynaria

węg. węgierski

wg według

wł. włoski

włók. włókiennictwo

wojsk. wojskowe

wsch. wschodni

wulg. wulgarne

wym. wymawiaj

zach. zachodni

zdr. zdrobnienie

zgr. zgrubienie

zn. znaczenie

zool. zoologia

zootechn. zootechnika

zwł. zwłaszcza

ż żeński

żart. żartobliwe

żegl. żeglarskie

ż.-rzecz. żeńskorzeczowy

żyw. żywotny

--

Słownik ortograficzny <http://so.pwn.pl/>

Uwagi wstępne

ZASADY DOBORU HASEŁ

1. Słownik rejestruje głównie najnowsze słownictwo polskie - rodzime i

zapożyczone, a także wyrazy dotąd nie spolszczone, choć często używane

przez Polaków. Zasób słownictwa przedstawionego w słowniku obejmuje

w miarę pełny zbiór wyrazów znanych w polszczyźnie ogólnej oraz wybór

wyrazów używanych w różnych odmianach współczesnego języka

polskiego, z dość szerokim uwzględnieniem mowy potocznej.

2. Jako podstawę materiałową przyjęto wydany po raz pierwszy w roku

1975 Słownik ortograficzny języka polskiego wraz z zasadami pisowni

i interpunkcji (w skrócie: SOJP), opracowany pod redakcją naukową prof.

Mieczysława Szymczaka (wyd. 17., Wydawnictwo Naukowe PWN,

Warszawa 1994). Materiał tego słownika poddano weryfikacji i znacznie

uzupełniono. Nowe słownictwo zostało zaczerpnięte ze słowników

wydanych w ostatnich latach. Wykaz źródeł podajemy w następnym

punkcie Uwag wstępnych. Oprócz tego niewielka liczba haseł została

zarejestrowana w wyniku wyboru ze słowników specjalistycznych oraz

obserwacji żywego języka.

3. Poza wyrazami pospolitymi słownik zawiera także nazwy własne,

polskie i obce. Ich zasób poszerzono dość wyraźnie w stosunku do SOJP.

Powody tej decyzji były co najmniej dwa. Po pierwsze: słowniki pomijają

przeważnie tę warstwę słownictwa. Jest to być może celowe w przypadku

słowników ogólnych, jednak całkowicie nieuzasadnione w słowniku

poprawnościowym, gdyż pisownia i odmiana nazw własnych należą do

grupy najtrudniejszych problemów językowych. Po drugie: jakkolwiek

nazwy własne (z wyjątkiem imion) są rejestrowane przez encyklopedie, to

nie podają one jednak, pominąwszy wymowę, żadnych informacji

językowych.

4. W doborze nazw własnych kierowano się założeniem, że nie powinny

one zdominować słownika, toteż jako główne przyjęto kryterium

prawdopodobieństwa ich wystąpienia w polskim tekście pisanym.

Zrezygnowano przy tym - podobnie jak w odniesieniu do nazw pospolitych -

z zamieszczania wyrazów, co do których nie ma dostatecznej pewności, czy

będą w powszechnym użyciu za kilka lat i później. Przede wszystkim do

słownika wprowadzono imiona i nazwiska osób ważnych dla kultury

polskiej, europejskiej i światowej (np. wybitnych pisarzy, malarzy,

uczonych, polityków). Ze względu na to, iż pisownia nazwisk (i innych nazw

własnych) nie musi być zgodna z zasadami pisowni wyrazów pospolitych,

wszystkie nazwiska zostały podane wraz z imieniem, a więc odnoszą się

one do konkretnych osób. Oprócz tego słownik zawiera imiona używane

przez Polaków oraz niektóre popularne nazwiska polskie, których postać

jest tożsama z odpowiednim wyrazem pospolitym (np. Gwóźdź, Kowal,

Gołąb).

5. Wprowadzono do słownika także nazwy wszystkich polskich miast i

innych ważniejszych miejscowości, a także te, które są powszechnie znane

lub mogą sprawiać trudności ortograficzne (np. Goczałkowice Zdrój -

niektóre słowniki podają błędną z punktu widzenia normy ortograficznej

pisownię nazw tego typu z łącznikiem). Ponadto podano przymiotniki

pochodzące od nazw miejscowości. Jeśli chodzi o obce nazwy miejscowe

- do słownika wprowadzono nazwy miast większych albo też dostatecznie

znanych w związku z ich rolą polityczną, gospodarczą lub kulturową. Oprócz

tego słownik zawiera inne nazwy geograficzne, które spełniają taki

warunek.

ŹRÓDŁA HASEŁ

Nowe wyrazy zostały wybrane z następujących źródeł:

1. A. Bogusławski, J. Wawrzyńczyk, Polszczyzna, jaką znamy, Warszawa 1993.

2. J. Bubak, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1993.

3.A. Czarnecka, J. Podracki, Skróty i skrótowce. Pisownia, wymowa, odmiana, składnia, Warszawa 1995.

4. Encyklopedia popularna PWN, wyd. 23., Warszawa 1993.

5. D. Jodłowska-Wesołowska, I. Wesołowska-Jarema, P. Wesołowski, Słownik ortograficzny, Bielsko-Biała 1993.

6. S. Jodłowski, W. Taszycki, Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym, wyd. 23. przejrzane i uzupełnione przez Danutę Jodłowską-Wesołowską. Dostosowane do uchwał Komitetu Językoznawstwa z 20 stycznia 1956 roku, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1994.

7. W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Warszawa 1993.

8. J. Paruch, Słownik skrótów, wyd. 2., Warszawa 1992.

9. W. Pisarek, Kieszonkowy słowniczek ortograficzny, wydanie piąte zmienione, Kraków-Warszawa 1994.

10. J. Podracki, Słownik interpunkcyjny języka polskiego z zasadami przestankowania, Warszawa 1993.

11. S. Rospond, Słownik etymologiczny miast i gmin PRL, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1984.

12.Z. Saloni, T. Wróblewska, K. Szafran, Ortograficzny słownik ucznia, Warszawa 1994.

13.Słownik języka polskiego, red. nauk. M. Szymczak, wyd. 7., Warszawa 1993.

14.Słownik języka polskiego. Suplement, red. tomu: M. Bańko, M. Krajewska, E. Sobol, wyd. 2. popr., Warszawa 1993.

15. Słownik wyrazów obcych. Wydanie nowe, red. E. Sobol, Warszawa 1995.

16. D. Tekiel, Nowe słownictwo polskie. Materiały z lat 1972-1980, Warszawa 1982.

17. J. Wawrzyńczyk, Chronologizacja słownictwa nowopolskiego, Toruń 1992.

18. D. Wesołowska, P. Wesołowski, Słownik szkolny. Ortografia, Warszawa 1992.

19. A. Zagrodnikowa, Nowe wyrazy i wyrażenia w prasie, Kraków 1982.

SPOSÓB PREZENTACJI MATERIAŁU

Zgodnie z praktyką przyjętą w polskich słownikach ortograficznych wyrazy podawane są w sposób bezpośredni: to znaczy, że wyrazy pochodne słowotwórczo, a także niektóre formy fleksyjne, przedstawiono jako odrębne hasła. W związku z zasadą bezpośredniości informacji również odmiana wszystkich czasowników przedrostkowych jest podawana każdorazowo, a nie tylko przy czasowniku podstawowym.

Zgodnie ze wspomnianą zasadą poszerzono również zakres informacji w artykułach hasłowych. Przede wszystkim zwiększyła się - tam, gdzie to było możliwe - liczba przykładów z użyciem wyrazu hasłowego. Ponadto uzupełniono zakres informacji o odmianie wyrazów, przede wszystkim o formy zakończone na -ę i -ów.

OBJAŚNIENIA ZNACZEŃ WYRAZÓW I KWALIFIKATORY

Definicje i kwalifikatory (np. muz., arch., mit., reg., przest., rzad.) służą do przytoczenia niezbędnych informacji na temat znaczenia i użycia wyrazu. Podaje się je tylko przy wyrazach, które takiej informacji w słowniku ortograficznym wymagają. Odnosi się to przede wszystkim:

1. do wypadków, gdy określony wyraz, zależnie od znaczenia, może być pisany małą lub wielką literą, np. Meksykanin (obywatel państwa), meksykanin (mieszkaniec miasta);

2. do wyrazów - homografów (wyrazów o identycznej pisowni, lecz różnym znaczeniu), które różnią się odmianą, np. kan·tor (śpiewak) -ra, B. = D., -rze; -rzy a. -rowie, -rów kan·tor (instytucja handlowa) -ru, B. = M., -rze; -ry, -rów;

3. do wyrazów, które mogłyby zostać pomylone z innymi ze względu na podobną postać graficzną, np. tarantela (taniec) i tarantula (pająk);

4. do wyrazów pochodnych, zwłaszcza gdy związek wyrazu pochodnego i podstawowego nie jest wyraźny, np. rabac·ki (od: Rabat); -c·cy rabowacz (górn.) -cza; -cze, -czy (a. -czów);

Nazwy miejscowości i przymiotniki utworzone od nich są konsekwentnie wiązane z wyrazem podstawowym, np. Gliwice -wic; przym.: gliwicki gliwic·ki (od: Gliwice); -c·cy: Kanał Gliwicki;

5. do wyrazów mniej znanych, zwłaszcza specjalistycznych, np. burun·duk (zool.), choro·grafia (geogr.);

6. do form regionalnych lub rzadkich, np. glanc (reg.);

7. do stopnia graficznego przyswojenia wyrazów obcych: kwalifikator a. (= albo) wskazuje na równorzędność obu form graficznych, natomiast zob. (= zobacz) odsyła do formy przez słownik zalecanej, choć i forma podana przed kwalifikatorem mieści się w normie współczesnej polszczyzny pisanej, np. con·radysta -yście, -ystę; -yści, -ystów a. konradysta kon·radysta-yście, -ystę; -yści, -ystów a. conradysta katzen·jam·mer zob. kacenjamer.

Ze względu na charakter słownika i jego ograniczoną objętość autorzy dążyli do maksymalnej zwięzłości w objaśnianiu znaczeń; z tej przyczyny w większości wypadków podano objaśnienia jednowyrazowe.

INFORMACJE O ODMIANIE WYRAZÓW

W słowniku podaje się formy fleksyjne, które mogą sprawiać trudności w pisowni, przede wszystkim ze względu na zachodzące w obrębie wyrazu oboczności, np.

metalo·plastyk -ykiem; -ycy, -yków

psal·mista -iście, -istę; -iści, -istów

albo ze względu na rozbieżności pomiędzy wymową a pismem, które nie występują w formie podstawowej wyrazu, np.

dyżur·ka -r·ce, -r·kę; -rek

pal·ma -mie, -mę; palm

kaszl·nąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie; -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy.

Podaje się także trudne formy fleksyjne, nawet gdy nie stwarzają problemów w pisowni, np.

egzotyk (coś egzotycznego) -ku, B. = M., -kiem; -ki, -ków

ablegier -gra, -grze; -gry, -grów.

Warianty fleksyjne są wartościowane poprzez:

1. odpowiednią kolejność podawania form odmiany wyrazów, np. zapis -orzy a. -orowie oznacza, iż choć zasadniczo obie formy mogą być używane zamiennie, to jednak pierwsza z nich jest obecnie

spotykana nieco częściej w polszczyźnie ogólnej;

2. użycie nawiasu, który jest stosowany w odniesieniu do form wyraźnie rzadszych bądź nawet rzadkich; np. zapis -rzy (a. -rzów) wskazuje, że współcześnie używamy końcówki -y po rzeczownikach o temacie zakończonym na -rz (np. piekarzy), jednakże użycie końcówki -ów, choć w tych wyrazach przestarzałej, jest jeszcze możliwe.

Formy fleksyjne podaje się po odcięciu identycznej części wyrazu, przy czym część odciętą symbolizuje kreseczka, np. prakseo·log -ogiem; -odzy a. -ogowie, -ogów; w danym artykule hasłowym odcina się tę samą część wyrazu we wszystkich formach fleksyjnych lub podaje ten wyraz w całości, np. gderać -ram (a. -rzę), -rają (a. -rzą); gderaj (a. gderz), gderaj·cie (a. gderz·cie).

DZIELENIE WYRAZÓW

Zarówno w wyrazie hasłowym, jak i w formach fleksyjnych poszczególnych wyrazów za pomocą kropki zostały wskazane niektóre miejsca, w których można te wyrazy dzielić podczas przenoszenia do nowej linii. Wskazówki dotyczące dzielenia oparto na następujących zasadach:

1. Podane zostały miejsca podziałów prymarnych (zwanych też podziałami obowiązkowymi - por. [200]), to znaczy:

a. na granicy pomiędzy przedrostkiem i tematem słowotwórczym, np. bez·atomowy

ze·mknąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie, -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy;

b. pomiędzy podwojonymi spółgłoskami, por. [202], np. pas·sa -s·sie, -s·sę; pass

uczen·nica -icę; -ic;

c. w miejscu złożenia w wyrazach złożonych, por. [201], np. cztero·zaworowy

różno·skrzydłe -łych;

d. gdy dwie samogłoski należą do jednej sylaby, por [198], np. au·tor -rze; -rzy, -rów

terapeu·ta -eu·cie, -eu·tę; -eu·ci, -eu·tów.

2. Podano również miejsca podziału zalecanego (ale nie obowiązkowego) na granicy morfologicznej, np. nikobar·ski (por.: Nikobary), uciecz·ka (por.: uciekać, uciekł), kapryś·nica (por.: kaprys, kaprysić), zamk·nąć (por.: zamek, zamykać). Dotyczy to przede wszystkim granicy pomiędzy tematem słowotwórczym a przyrostkiem, a także wypadków, gdy granica pomiędzy morfemami (tzn. najmniejszymi cząstkami języka mającymi znaczenie), z których składa się temat słowotwórczy oraz przyrostek, jest wyraźna. Dzielimy np. Staf·fow·ski (od: Staff - czyj?) - przyrostek -owski zawiera przymiotnikowy morfem -ski oraz łączący go z tematem słowotwórczym morfem -ow-. Morfem -ski jest - ze względu na swoją wyrazistość - konsekwentnie oddzielany, również w tych wyrazach, które współcześnie nie mają motywacji słowotwórczej, a więc przede wszystkim w nazwiskach. Nie

oddziela się go jednak w przypadku, gdy dochodzi do tzw. węzła morfologicznego, np. grodziski (Grodzisk + ski).

Stosujemy przy tym nie tylko zasadę słowotwórczą, lecz także morfotaktyczną, tzn. radzimy oddzielać morfemy, które można spotkać w podobnym miejscu i funkcji w innych wyrazach.

Odzielimy więc np. morfemy -ny, -ka nie tylko na wyraźnej granicy słowotwórczej: sil·ny, krat·ka, ale również w słowach adekwat·ny, dyskiet·ka (polski morfem uzupełnia wyraźnie odczuwany

zapożyczony rdzeń obcy).

Powyższe granice uwzględniamy też w całej rodzinie wyrazów pochodnych, np. słow·nik, słow·nikowy, słow·nikar·ski, słow·nikarz. Przyrostków nie oddzielamy natomiast w formach,

których motywacja morfotaktyczna jest dziś zupełnie zatarta, tzn. których rdzenia nie odnajdujemy w innych słowach bez przyrostka, np brunatny, jasny. W nazwach własnych również nie oddzielamy

przyrostków (z wyjątkiem najwyraźniejszych, np. -ski, -cja); wyjątek stanowią nazwy, które brzmią tak jak wyrazy pospolite, np. Chmiel·nik, Rud·niki, ale: Lipnik, Dubrownik.

3. Jeśli grupę spółgłoskową podzielić można na kilka sposobów, to wskazywany jest punkt podziału zgodny z zaleceniem scharakteryzowanym w regule [199] Zasad pisowni, według którego grupa spółgłosek przenoszona do następnego wiersza powinna występować na początku przynajmniej jednego polskiego wyrazu, np. pral·ka, sub·telny (grupy spółgłosek lk, bt nie rozpoczynają polskich wyrazów, a więc nie powinny pojawić się na początku wiersza); gdy w podobnych wypadkach po zastosowaniu reguły [199] możliwy jest podział w więcej niż jednym miejscu (np. cen·trować i cent·rować), wskazany zostaje tylko jeden, uznany za nieco lepszy, punkt podziału.

4. Nie wskazuje się natomiast punktów podziału w wypadkach, kiedy ten podział jest jednoznaczny, np. wyrazy takie, jak: matematyka, niedomówienie nie wymagają wskazówek dotyczących

przenoszenia, gdyż dzieli się je zgodnie z intuicyjnym podziałem na sylaby.

5. Nie wskazuje się także miejsc przenoszenia, gdy może ono zostać przeprowadzone w dowolnym miejscu grupy spółgłoskowej, np. wyraz iskra może być przenoszony dowolnie: i-skra, is-kra lub

isk-ra.

Należy pamiętać, iż wskazówki dotyczące dzielenia nie mogą całkowicie zastępować odpowiednich reguł.

PRZYKŁADY UŻYCIA WYRAZÓW

Przykłady użycia wyrazów są podawane wtedy, gdy wyraz pospolity wchodzi w skład nazwy własnej lub gdy w pisowni danego wyrazu pojawiają się trudności wymagające bezpośredniego (tzn. bez odsyłania do zasad pisowni) objaśnienia, np.

nizina -nie, -nę: rozległa nizina, ale: Nizina Mazowiecka, Nizina Sandomierska, Nizina Węgierska, Nizina Wielkopolska

Pyr·rusowy (czyj?); -wi: Pyrrusowe zwycięstwo (zwycięstwo Pyrrusa)

pyr·rusowy (jaki?): pyrrusowe zwycięstwo (przen.).

ODSYŁACZE DO ZASAD PISOWNI

Na końcu niektórych artykułów hasłowych znajdują się odsyłacze do reguł ortograficznych zamieszczonych w pierwszej części tomu. Szczegółowe reguły oznaczono odrębną numeracją ujętą w nawias kwadratowy. W Zasadach pisowni umieszczono ją z lewej strony tekstu. W Słowniku ortograficznym odsyłacze do Zasad pisowni występują na końcu artykułu hasłowego, np.

Dan·ton: Geor·ges Dan·ton, Geor·ges'a Dan·tona, o Geor·ges'u Dan·tonie [243], [245]

a (spójnik) [370], [371], [376], [377].

INTERPUNKCJA W ARTYKULE HASŁOWYM

, (przecinek) - oddziela szeregi równorzędnych składników (form fleksyjnych i przykładów użycia), np.

nitecz·ka -cz·ce, -cz·kę; -czek

; (średnik) - oddziela deklinacyjne formy liczby mnogiej od form liczby pojedynczej; w odmianie czasowników oddziela formy różnych czasów i trybów, a także inne (np. imiesłowy), np.

leksyko·log -ogiem; -odzy a. -ogowie, -ogów

sięg·nąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie; -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy

: (dwukropek) - pojawia się przed przykładowymi użyciami; stosowany również do charakterystyki wyrazów o ograniczonej łączliwości, np. izabelowaty: maść izabelowata;

poprzedza także odmianę nazw własnych osobowych złożonych z imienia (imion) i nazwiska, np.

Rey·mont: Włady·sław Rey·mont, Rey·mon·ta, o Rey·mon·cie.

KOLEJNOŚĆ HASEŁ

Wyrazy hasłowe w słowniku zostały podane w kolejności zgodnej z polskim alfabetem, który podajemy poniżej (w nawiasach litery alfabetu łacińskiego występujące tylko w wyrazach zapożyczonych):

a, ą, b, c, ć, d, e, ę, f, g, h, i, j, k, l, ł, m, n, ń, o, ó, p, (q), r, s, ś, t, u, (v), w, (x), y, z, ź, ż.

--

Zasady pisowni i interpunkcji <http://slowniki.pwn.pl/zasady/>

opracował prof. Edward Polański

dla Nowego słownika ortograficznego PWN

Pisownia Polska

Interpunkcja Polska



Wyszukiwarka