NOWY TESTAMENT
Ewangelia według św. Mateusza - Ewangelie wchodzą w skład Nowego Testamentu, należą one do ksiąg historycznych. Wyraz ,,ewangelia” pochodzi z języka greckiego i oznacza ,,dobra nowina”. Mamy 4 Ewangelie: św. Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Trzy pierwsze określane są mianem synoptycznych (wspólne spojrzenie), gdyż wykazują duże prawdopodobieństwa w zakresie stylu
i treści. W Ewangeliach zostały opisane czyny i słowa Jezusa Chrystusa. Ewangelie mają charakter dydaktyczny (pouczający). We fragmencie o kuszeniu Jezusa został przedstawiony mechanizm manipulacji psychologicznej, któremu podlega człowiek. Kuszenie to docieranie do emocji
i niezaspokojonych potrzeb człowieka. Kazanie na Górze można potraktować jako kodeks moralności chrześcijańskiej, dobra nowina przejawia się tym, że przestrzegający prawa osiągną Królestwo Boże. Ostatnia wieczerza jest zapowiedzią zbliżającej się śmierci Jezusa, ale to dzięki temu człowiek został przez Boga odkupiony i podarowane mu zostało życie wieczne. Słowo o Łazarzu uczy, że dla Boga nie mają znaczenia bogactwa, ale postawa serca człowieka i przestrzeganie przez niego przykazań.
Ewangelia wg św. Łukasza [Łk lub Łuk] - Ewangelia tradycyjnie umieszczana w kanonie Nowego Testamentu jako trzecia. Jej autor - według tradycji Łukasz Ewangelista, lekarz i towarzysz św. Pawła - jest także autorem Dziejów Apostolskich. Jest jedną z ewangelii synoptycznych. Ewangelię rozpoczyna zwrócenie się do "dostojnego Teofila"]- (gr. Theophilos oznacza przyjaciel Boga) i niekoniecznie musi oznaczać imię, ale może być także ogólnym określeniem chrześcijanina.
W Ewangelii Łukasza wiele miejsca poświęca się na:
przekazanie prawdy o miłosierdziu Bożym, m.in. w przypowieści o dobrym samarytaninie (r. 10, 25-37), o synu marnotrawnym (r. 15, 11-32), o nieurodzajnym drzewie figowym (r. 13, 6-9)
ukazanie roli kobiet w ewangelizacji, a szczególnie roli Marii
szczegółowy opis narodzenia Jezusa
Ponieważ wedle wszelkiego prawdopodobieństwa Ewangelia Łukasza i Dzieje Apostolskie powstały w tym samym czasie, w datowaniu Ewangelii Łukasza wykorzystuje się argumenty zaczerpnięte z tekstu Dziejów i odwrotnie. W prologu Ewangelii czytamy, że jej autor opierał się na innych Ewangeliach i na informacjach zasłyszanych od "naocznych świadków" i „sług słowa”. Ewangelia Łukasza ma układ podobny do Ewangelii Marka, z tym że zawiera dodatkowo część wstępną - narodzenie i życie ukryte Jana Chrzciciela oraz Jezusa (1,5-2,52).
Ewangelia wg św. Jana [J, Jn lub Jan] - jedna z czterech Ewangelii Nowego Testamentu, której autorstwo przypisuje się Janowi Apostołowi lub Janowi prezbiterowi, tradycyjnie umieszczana jako czwarta. Jest to ewangelia chronologicznie najpóźniejsza ze wszystkich ewangelii nowotestamentowych. Jako jedyna z nich nie jest ewangelią synoptyczną. Na ogół Ewangelię Jana datuje się na koniec I wieku, a jako miejsce jej powstania wskazuje się zwykle Efez, jakkolwiek brane są pod uwagę również i inne miejsca (Antiochia). W XIX wieku niektórzy krytycy datowali czwartą Ewangelię na koniec II wieku, ponieważ zauważono w niej nieco hellenistycznych naleciałości, a sądzono że nie mogły one się pojawić w wieku I. Na ogół Ewangelię Jana datuje się na koniec I wieku. Morris jest zdania, że Ewangelia Jana prawdopodobnie powstała przez rokiem 70-tym, jakkolwiek nie można mieć całkowitej pewności w tym względzie. Według tradycji, która pierwszym wyrazicielem był Ireneusz, Ewangelia Jana powstała w Efezie. Większość współczesnych biblistów określa jej miejsce powstania na Efez, a czas na ok. roku 90. Czwartą Ewangelię można podzielić na 2 części:
Opis działalności Jezusa, tzw. księga znaków (rozdziały 1-12).
Opis Paschy, męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, tzw. księga chwały. (rozdziały 13-21).
Ewangelia Jana szybko stała się popularna i była najczęściej kopiowaną Ewangelią. Jej rosnącą popularność już na początku II wieku potwierdza odkrycie tzw. Papirusu Rylandsa z fragmentem Ewangelii, którego powstanie datowane jest ok. roku 120.
Objawienie św. Jana - Apokalipsa
Apokalipsa - objawienie skierowana była do chrześcijan Azji Mniejszej, została napisana przez św. Jana, który przebywał na wyspie Patos, dokąd został zesłany przez cesarza Domicjana. Apokalipsa zapowiada koniec świata, dzień Sądu Ostatecznego, triumf Kościoła, powtórne przyjście Chrystusa. Apokalipsa św. Jana jest najbardziej tajemniczą częścią Nowego Testamentu, gdyż sens dziejów świata i jego koniec autor przedstawia poprzez wizje symboliczne. Wizje symboliczne zawarte w Apokalipsie:
Abaddon - imię anioła przepaści, który niszczy wszystko i sieje spustoszenie.
Armageddon - ostateczna walka dobra i zła.
Alfa i Omega- są to pierwsza i ostania litera w greckim alfabecie, symbolizują Boga jako praprzyczynę i cel ostateczny.
Babilon - jedno z największych i najwspanialszych miast w starożytności, po okresie rozkwitu nastąpił jego upadek, symbolizuje rozpustę i brak umiarkowania.
Bestia - przeciwnik Chrystusa, Antychryst.
Czterech jeźdźców - jeździec na białym koniu symbolizuje zwycięstwo, jeździec na koniu barwy ognia symbolizuje wojnę, jeździec na czarnym koniu z wagą w ręku jest symbolem głodu, zaś czwarty na koniu trupio bladym oznacza śmierć.
Zwierzęta - lew oznacza zwycięstwo; orzeł oznacza natchnienie; wół jest symbolem cierpliwości; zwierzę z twarzą człowieka - śmierć.
Gwiazda Piołun - symbolizuje gorycz; spada, by zatruć wszystkie wody.
Kobieta odziana w słońce - lud Boży obu Testamentów; pod stopami ma księżyc - Kościół, wiara, Matka Boska.
Nowe Jeruzalem - symbol nieba i życia wiecznego.
Siedem - liczne święta, np.: siedem trąb zapowiada siedem Bożych wyroków; gwiazd, pieczęci i aniołów.
Smok - oznacza szatana (siedmiogłowy).
Liczby: cztery - symbol świata ziemskiego (4 strony świata, żywioły, wiatry, epoki).
Barwy: biel - zwycięstwo
czerwień - wojna
czarny - głód, nędza
blady - śmierć
Baranek siedmiooki - Chrystus. Przypomina ofiarę Chrystusa.
Pieczęć - wyroki Boże.
Księga - zapis planów Boga.
Łuk - zwycięstwo, zabór.
Miecz - wojna, zniszczenie.
Klucz Dawida - symbol władzy i krzyża.
Bestia 666 - leopard, lew, niedźwiedź - szatan.
Trzykrotne ,,biada” - orzeł zawoła: ,,Biada, biada, biada” mieszkańcom ziemi, gdy rozlegną się głosy trąb kolejnych 3 aniołów. Kiedy zatrąbił piąty anioł, gwiazda spadła z nieba i otwarła studnię otchłani, z której wyszła szarańcza i miała skrzywdzić tych, którzy nie mają pieczęci Bożej na czołach. Kiedy zatrąbił szósty anioł, z pysków koni wychodziły: ogień, dym, siarka i wyginęła część ludzi. Kiedy zatrąbił siódmy anioł, rozległy się głosy, które zapowiedziały trwanie Królestwa Bożego na wieki.