Pytanie7. Zmiana przeznaczenia i wyłączenie z produkcji gruntów rolnych i leśnych.
Przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze i nieleśne - rozumie sie przez to ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych oraz innego niż nieleśny sposobu użytkowania gruntów leśnych.
Wyłączenie gruntów z produkcji - rozumie sie przez to rozpoczęcie innego nierolnicze lub leśne użytkowanie gruntów.
Stan zagospodarowania każdego terenu wynika z jego cech fizycznych oraz aktualnego stanu społeczno-ekonomicznego. Istniejące cechy obszaru umożliwiają jego różnorodne wykorzystanie, które ograniczone jest jedynie kosztami wprowadzenia określonego sposobu użytkowania terenu. Stan zagospodarowania może podlegać procesom transformacji, jednak muszą być spełnione 3 podstawowe warunki:
1) przydatność nowej formy zagospodarowania,
2) odpowiednie warunki techniczne i ekonomiczne,
3) zaspokojenie potrzeb społecznych,
oraz odpowiednio skonstruowane narzędzia służące transformacji stanów zagospodarowania:
1) przepisy prawa - ustawy i rozporządzenia,
2) prawo miejscowe - MPZP
3) decyzje administracyjne - decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, decyzje o warunkach zabudowy, pozwolenie na budowę, decyzje zezwalające na wyłączenie gruntów rolnych i leśnych z produkcji.
Zmiana sposobu zagospodarowania może być niekiedy koniecznością i wynikać
z niezamierzonej działalności człowieka: zmiana środowiska glebowego na skutek zanieczyszczenia powietrza, zaburzenia stosunków wodnych, działania erozji wodnej
i wietrznej, gromadzenia odpadów przemysłowych i komunalnych. Dochodzenie do optymalnego użytkowania ziemi (zagospodarowania gruntu) najczęściej realizowane jest poprzez zmianę istniejącej formy użytkowania ziemi na nową z reguły bardziej optymalną
i przystosowaną do aktualnych warunków społeczno - ekonomicznych. Najczęściej odbywa się to kosztem gruntów rolnych i leśnych, dla których następuje zmiana przeznaczenia na cele nierolnicze i nieleśne.
Ustawa z dnia 3 kwietnia 1995 r. O ochronie gruntów rolnych i leśnych określa kolejność poszczególnych czynności związanych z wyłączeniem gruntów rolnych i leśnych z produkcji:
Przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne w MPZP
Decyzja określająca warunki wyłączenia
Faktyczne wyłączenie gruntów rolnych przez ich właściciela (posiadacza), tj. zaniechanie dotychczasowego sposobu ich wykorzystania
Na cele nierolnicze i nieleśne można przeznaczyć przede wszystkim grunty oznaczone w ewidencji gruntów jako nieużytki, a w razie ich braku inne grunty o niższej przydatności produkcyjnej
Przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne dokonuje się w MPZP, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne wymaga zgody odpowiedniego organu:
Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi - wyłączenie gruntów stanowiących użytki rolne klas I, II, III, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 0,5 ha,
Ministra Środowiska (lub upoważnionej przez niego osoby) - grunty leśne stanowiące własność Skarbu Państwa,
Wojewoda po uzyskaniu opinii izby rolniczej -
grunty rolne stanowiące użytki rolne klasy IV, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha,
grunty rolne stanowiące użytki rolne klas V i VI, wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego i torfowisk, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha,
pozostałych gruntów leśnych.
Wyrażenie zgody następuje na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta),
Do wniosku dotyczącego gruntów leśnych stanowiących własność Skarbu Państwa wójt (burmistrza, prezydenta miasta) dołącza opinię dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, a w odniesieniu do gruntów parków narodowych - opinie dyrektora parku.
Osoba, która uzyskała pozwolenie na wyłączenie gruntów z produkcji, jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne, a w odniesieniu do gruntów leśnych - także jednorazowe odszkodowanie w razie przedwczesnego wyrębu drzewostanu,
Obowiązek powstaje od dnia faktycznego wyłączenia gruntów z produkcji,
Należność za wyłączenie z produkcji za 1 ha gruntów rolnych ogłasza GUS.
Opłata roczna to 10 % należności od ton żyta lub m. sześć. drewna, które można otrzymać z wyłączanej powierzchni.
w razie trwałego wyłączenia - przez 10 lat
w przypadku nietrwałego wyłączenia - przez okres tego wyłączenia, nie dłużej jednak niż przez 20 lat od chwili wyłączenia tych gruntów z produkcji
Obowiązek uiszczenia należności i opłat rocznych nie dotyczy wyłączenia gruntów z produkcji na cele budownictwa mieszkaniowego, o ile całe zamierzenia inwestycyjne nie przekroczy powierzchni 0,05 ha w przypadku budynku jednorodzinnego lub 0,02 ha na każdy lokal mieszkalny, w przypadku budynku wielorodzinnego,
Obowiązek uiszczenia należności oraz opłat rocznych ciąży na właścicielu gruntów
W przypadku ich zbycia, obowiązek przechodzi na nabywcę
Pytanie 15. Papieskie i mieszczańskie realizacje urbanistyczne w Rzymie w okresie baroku.
Barok to okres wielkiego zmagania się architektów z substancją gotyckiego miasta, tworzenie podstaw nowoczesnej urbanistyki. W dziele tym przodowały Włochy (w tym Rzym), gdzie już w końcu XVI w. ukształtowały się nowe zasady zabudowy. Nowe rozwiązania wpływały na sposób zabudowy. Główne prace to:
Przebudowa i przekształcanie głównych elementów miasta: komunikacji, zabudowy, organizacji przestrzennej i plastycznej.
Dążenie do zintegrowania elementów przestrzennych: ulicy, placu, budynku w jeden element.
Zaznaczona oś z symetrycznie zakomponowaną zabudową podporządkowaną akcentowi. Odkrycie istoty zieleni w organizmie miejskim.
Teatralizacja - komponowanie przestrzeni rezydencji czy kościołów zgodnie z ich zadaniem np. założenia kalwaryjne z centralnym kościołem.
Porządkowanie fortyfikacji miast.
W okresie baroku teoretycznych prac prawie nie było.
W urbanistyce Rzymu omawianego okresu dają się zaobserwować dwa nurty: papieski, silnie wezbrany zwłaszcza w okresie kontrreformacji, oraz mieszczański, który był wprawdzie znacznie słabszy, ale znalazł swój wyraz w kompozycji kilku świetnych zespołów architektonicznych
NURT PAPIESKI
1477 r. - do Rzymu wraca papież Marcin V po prawie 100 - letnim wygnaniu papieży. Część świata przechodzi do schizmy protestanckiej. Kościół jest osłabiony, następuje jego dezorganizacja. Dopiero na Soborze Trydenckim w 1563 r. wzmacnia się prestiż Kościoła, Rzym staje się stolicą świata katolickiego. Papiestwo się bardzo wzbogaca, dzięki czemu podejmuje szereg działań, w wyniku których Rzym staje się wzorem miasta metropolitalnego. W I ćwierci XVI w. papież Sykstus V nadał bieg tym działaniom przebudowując strukturę komunikacyjną Rzymu i podporządkowując ją funkcją kulturowym
i reprezentacyjnym. Przeprowadził na szeroką skalę roboty architektoniczne i urbanistyczne. Zrealizował sieć prostolinijnych arterii komunikacyjnych, łączących 7 głównych świątyń Rzymu. Wszystkie ulice wychodziły z placu Santa Maria Magiore. Do dziś ten układ jest bardzo czytelny. Akcja Sykstusa V natrafiała na niechęć albo i wrogość szerokich rzesz ludności miasta
Plac del Popolo powstał jako wyraz nurtu papieskiego: jego oprawa architektoniczna miała na celu nadanie monumentalnego charakteru głównemu wjazdowi do stolicy papiestwa. W tym sensie kształtowała się zabudowa placu do początku XVIII wieku. Rozdroże to stanowi podstawę do tworzenia różnych wariantów np. założeń ogrodowych. Układ osiowy na wielkiej przestrzeni miasta. Początek układów gwiaździstych. Pozwala na rozwój miasta i zachowanie jego centrum bez zmiany jego funkcji. U zbiegu 3 ulic powstały 3 identyczne kościoły podkreślające wyjście osi z placu. Ulice zbiegały się na monumentalnym obelisku przy bramie del Popolo. Dopiero administracja francuska Rzymu w czasach Napoleona I zainicjowała przebudowę placu w myśl zupełnie odmiennych haseł: wprowadzono wielkie poprzeczne założenie parkowe, łączące Monte Pincio z Tybtem, służące ludności jako miejsce spacerów, tworzące świetny balkon z widokiem na miasto i jego okolice. Na Piazza del Popolo nurt papieski skrzyżował się z mieszczańskim, podówczas wartkim i postępowym.
NUTR MIESZCZAŃSKI
Rozwiązano w Rzymie problem placów - 1655 r. Plac Świętego Piotra - element kompozycyjny wobec różnych budowli architektonicznych. Bernini dążył do podkreślenia walorów placu, by nowe przestrzenie podkreślały główny obiekt, podniesienie skali bazyliki. Wprowadził nowe rozwiązania - kolumnada - dała ramy placu, forma prostokątna, później owalna. Plac składa się z 2 członów: trapez i elipsa. W środku znajduje się egipski obelisk. Kolumnada z rzeźbami postaci ludzkich. Jest to dynamiczna koncepcja z klasycznymi proporcjami i spokojem dała piękne ramy dla odbywających się tam uroczystości.
Dla kompozycji placu istotne znaczenie miał niezrealizowany łącznik kolumnady, podkreślał on zamknięty charakter placu oraz jego świadome odcięcie od otaczającej zabudowy. Zestawienie zespołu św. Piotra oraz zespołu willi Pasiadia w Meledo uwydatnia istotne cechy założenia rzymskiego: jego gigantyczną skalę, oderwanie od otoczenia, podkreślenie potęgi kościoła i znikomości spraw świata doczesnego
Nurt mieszczański realizował się w budowie placów dla celów mieszczan. W nurcie tym można wyróżnić prace Michała Anioła zakończonej w 1568 r. przebudowy Kapitolu. Stworzenie na wzgórzu reprezentacyjnego placu dla świeckich władz miasta. Przed przebudową na wzgórze prowadziły długie schody, na wzgórzu pasły się kozy. Prace polegały na gruntownym przekształceniu krótkich, nieregularnych budynków w zespół monumentalny dla władz - kompleks. Ujednolicił fasady 2 pałaców - porządek palladiański (od Paladiego). Wzniesiono kolejny pałac na wzór I pałacu konserwatorów. Tworzyło to spójne, monumentalne wnętrze. Stworzono symetrycznie ukształtowany plac otwierający się węższym bokiem na forum romanum a szerszym na rozwijające się miasto. Na tym placu Michał Anioł zaprojektował posadzkę, na środku stał pomnik konny Marka Aureliusza - Plac Kapitoliński.
Plac na Kapitolu, wielkie osiągniecie mieszczaństwa rzymskiego, stanowi przykład triumfu porządkującej myśli człowieka nad przyrodą. Michał Anioł wyłączył z kompozycji kościół oraz przekształcił nieregularną grupę budynków w niewielki, ale monumentalny zespół trzech gmachów o świeckim przeznaczeniu, wśród których dominuje Pałac Senatorów. Pomimo regularności i symetrii całego założenia nie jest ono przesztywnione, a to głównie dzięki nierównoległemu ustawieniu budynków bocznych, ukształtowaniu wnętrza budynkami wolnostojącymi oraz otwarciu jednej jego strony.
Tadeusz Tołwiński (Urbanistyka Tom I) pisał: "(...) Kapitol pokryły gruzy, porosła trawa i drzewa. Ośrodek dawnej stolicy świata zeszedł do rzędu drobnych mieścin o kilku tysiącach mieszkańców. Na Forum i Kapitolu pasły się kozy przydając dostojnemu wzgórzu nową nazwę: Monte Caprino (Kozia Góra). Szybki rozwój miasta w XIV i XV-tym wieku, pod potężną opieką powracających z Awinionu papieży, prowadzi do rozkwitu i bogatej rozbudowy w wieku XVI i XVII-tym. Ludność miasta dąży do wzniesienia gmachu i placu, który by reprezentował świeckie dostojeństwo Rzymu i odradzającą się jego rolę stolicy. Dawna antyczna aureola korony miasta znowu zabłyśnie nad wzgórzem z chwilą, gdy Michał Anioł przekształci je całkowicie, tworząc zeń monumentalny świecki ośrodek Rzymu papieskiego.
Plac na Kapitolu został zaprojektowany i rozpoczęty w latach 1536-38, po śmierci Michała Anioła dzieło kontynuowali inni architekci, prace zostały ukończone w początku XVII wieku.
Piazza na Vona - plac o funkcji targowej projektu Berniniego (1647-51) na miejscu dawnego cyrku Dominicjana. Nowy element to wewnętrzna organizacja. Największa budowla to kościół św. Agnieszki stanowący zwornik organizujący całą zabudowę placu. Atrakcją są 3 fontanny Berniniego - fontanna 4 rzek.
Schody są traktowane jako element scenografii miasta - schody hiszpański z początku XVIII w. Alessandro Specci. Tarktowane są jako wielka scenografia dla odbywających się uroczystości.
Pytanie 23. Znaczenie przestrzeni publicznej w mieście.
Przestrzeń publiczna to salon miasta otwarty i powszechnie dostępny dla mieszkańców
i gości. Są to place, skwery, ulice, aleje, przystanki komunikacji miejskiej, targowiska,
a także powszechnie dostępne budynki miejskie jak biblioteki, domy kultury i placówki oświatowe. Dobrze zagospodarowana przestrzeń publiczna zachęca mieszkańców i gości miasta do spotkań i spędzania wolnego czasu oraz inspiruje do wspólnej zabawy, a także twórczości kulturalnej.
Przestrzeń publiczna definiowana jest w obowiązującej Ustawie O planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym jako: „obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne” [Ustawa 2003]. Przestrzeń ta określona zostać musi już w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. To dla obszarów przestrzeni publicznej ustawodawca nakłada obowiązek sporządzenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, jako gwarancji starannej dbałości o poprawne jej ukształtowanie i wysoką jakość. Na poziomie sporządzania planu miejscowego określony zostać musi zakres wymagań
wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych.
Przestrzeń publiczna wymaga zaspokojenia potrzeb kulturowych i społecznych jej użytkowników. Tereny zieleni miejskiej, będąc integralną częścią struktury miejskiej, winny zostać zagospodarowane jako przestrzeń kulturowa.
System parków, zieleńców, skwerów, bulwarów, placów, błoni i plant buduje układ przestrzeni publicznej miasta. Miejskie tereny zieleni bezspornie klasyfikowane są jako istotny element systemu przestrzeni publicznych miasta.
Parki i skwery wymieniane są na równi z placami i ulicami jako strategiczny czynnik wyposażenia miasta w ogólnodostępne obszary dla zebrań i szeroko pojmowanej rekreacji i innych przejawów aktywności mieszkańców miasta.
Tereny zieleni na obszarach centrów miast współtworzą system przestrzeni publicznych, stanowiąc istotny element kształtowania fizjonomii miasta, podlegający wspólnym zasadom budowania kompozycji przestrzennej. Zieleń stać się może przestrzenią, która wzbogaca układ placów i bulwarów o walory psychologicznego oddziaływania na użytkowników, dając odprężenie przez zmianę fizjonomii tworzywa budującego przestrzeń miejską.
Otwarte tereny publiczne wnoszą dodatkowy walor, tak zwanych głębszych widoków. Możliwość dalekiego patrzenia w centrach miast jest szczególnie atrakcyjną wartością krajobrazową.
Tereny przestrzeni publicznej, w tym zieleni miejskiej pełnią wielorakie funkcje: techniczne, klimatyczne i biologiczne, będąc jednocześnie przestrzenią użytkowaną przez ludzi
w różnorodnych formach. Tworząc przestrzeń społeczną, powinny spełniać potrzeby swoich użytkowników. Można wyróżnić następujące funkcje przestrzeni publicznych w mieście:
Funkcja komunikacyjno - społeczna (przestrzeń spotkań politycznych, religijnych, społecznych)
Funkcja transportowo - komunikacyjna (dworce, ulice)
Funkcje wymiany (centra handlowe, targi, giełdy )
Funkcje rekreacji masowej (parki, skwery, zieleńce)
Funkcje sportu, rozrywki i kultury (stadiony, hale widowiskowe, teatry, miejsca festiwali )
Funkcje edukacji, nauki (muzea, centra kongresowe, dzielnice akademickie)
Inny podział:
Techniczne - dystrybucja ruchu pieszego, przebywanie i spacerowanie, miejsce spotkań i kontaktów, rekreacja
Społeczne - kontakty międzyludzkie, symbol wspólnoty
Kulturalne - imprezy, spektakle publiczne, ekspozycja dziedzictwa kulturowego
Gospodarcze - system wymiany towarów, usług, idei
Kompozycyjne - wyznacza miejsce obserwacji kompozycji przestrzennej, wyznacza miejsce centralne kompozycyjne, wspomaga orientację w przestrzeni, podkreśla prestiż, tworzy nastrój, sama jest symbolem i miejscem sytuowania symboli
Na całym świecie przestrzeń publiczna dzięki swym walorom architektonicznym, rekreacyjnym i kulturalnym pełnią funkcję wizytówki miasta
Przestrzeń publiczna jest pierwotnym składnikiem struktury urbanistycznej. Tworzy ona osnowę, która wiąże fizyczną strukturę tkanki miejskiej z organizacją społeczną.
Wygląd przestrzeni publicznej jest rezultatem połączenia architektury, norm i zwyczajów społecznych oraz aktywności inwestycyjnej. Unikalny charakter przestrzeni publicznej wywodzi się z „procesu inwestycyjnego”, który w wyniku skomplikowanych zależności społecznych, politycznych i technicznych połączonych z inwencją mieszkańców, generuje formę miasta.
Próby wydzielenia różnego typu przestrzeni publicznych można spotkać w wielu opracowaniach. Skorelowane są one najczęściej z funkcjami, jakie pełni ta przestrzeń w mieście. Można więc wyróżnić przestrzenie publiczne związane z funkcjami mieszkaniowymi, usługowymi, handlowymi, administracyjnymi, rekreacyjnymi, transportowymi itp.
Wielu autorów podkreśla specyficzne cechy przestrzeni publicznej w mieście, zwracając uwagę na wieloaspektowość znaczenia tego pojęcia. Można zauważyć tu 4 główne nurty analizy przestrzeni publicznej: przyrodniczo - krajobrazowy, kulturowy, społeczny i planistyczno - ekonomiczny.
Przestrzeń publiczna jest pojęciem, które coraz częściej jest przedmiotem debat socjologów oraz jednocześnie obszarem działania i tematem podejmowanym przez
Tezy Bieleckiego - przestrzeń publiczna - konfiguracja ulic, placów i parków, która stanowi kod genetyczny miasta, wg, którego może się odtworzyć z ruin lub z rozproszenia.
Obecnie coraz częściej wdrażane są programy rewitalizacji przestrzeni publicznych - działania skupione na ożywieniu zdegradowanych obszarów miast, których celem jest znalezienie dla nich nowego zastosowania i doprowadzenie do stanu, w którym obszary te zmieniają swoje funkcje na inne, bardziej pożądane w danym czasie
Pytanie 31. Ekologiczne znaczenia zieleni przydrożnej oraz formy jej ochrony.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. O ochronie przyrody wskazuje zakładanie i utrzymywanie zieleni jako zadanie własne gminy. Obowiązek w tym zakresie spoczywa na radzie gminy, która powinna zapewnić utrzymywanie terenów zieleni i zadrzewień w należytym stanie. Do terenów zieleni zaliczamy także zieleń towarzyszącą ulicom i szlakom komunikacyjnym.
Zieleń przydrożna ma swoje jasno określone i ważne miejsce w przepisach dotyczących dróg. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2086) zieleń przydrożna to roślinność umieszczona w pasie drogowym, mająca na celu w szczególności ochronę użytkowników drogi przed oślepianiem przez pojazdy nadjeżdżające z kierunku przeciwnego, ochronę drogi przed zawiewaniem i zaśnieżaniem, ochronę przyległego terenu przed nadmiernym hałasem, zanieczyszczeniem powietrza, wody i gleby.
Pasy zieleni przydrożnej pełnią funkcje:
Estetyczne, ozdobne
Funkcje klimatyczne - ochrona przed niekorzystnymi zjawiskami klimaycznymi
Związane z ochroną środowiska - ochrona przed hałasem, zanieczyszczeniem powietrza, wody i gleby
Funkcje hydrologiczne - retencjonowanie wody, ochrona terenów sąsiadującymi z zadrzewieniami przed stratami wody w wyniku ewapotranspiracji
Funkcje przyrodnicze: ważny składnik ekosystemu, przydrożne drzewa tworzą środowisko życia ptaków, owadów i innych organizmów
Funkcje krajobrazowe: stanowią świadectwo historycznie ukształtowanego krajobrazu
Podnoszą wartość estetyczną krajobrazu
Zwiększają atrakcyjność turystyczną regionu
Funkcje geodynamiczne (glebochronne i przeciwerozyjne)
Funkcje produkcyjne: źródło surowca drzewnego
Wiązanie węgla i osłabianie efektu cieplarnianego
Funkcja osłon przeciwolśnieniowych
Ochrona przed zawiewaniem i zaśnieżaniem dróg
Zieleń przydrożna to czynnik pozytywnego oddziaływania psychologicznego zwiększającego bezpieczeństwo kierowców
W mieście zieleń przy ciągach komunikacyjnych pełni funkcje techniczne - tworzy architektoniczną oprawę ulic, oraz ochronę przed kurzem, hałasem i spalinami.
Funkcje krajobrazowe szaty roślinnej w sąsiedztwie dróg:
Korytarze ekologiczne - drogi przecinając przestrzeń tworzą bariery, ale jednocześnie są korytarzami dla transportu, dla przemieszczania się zwierząt. Drogi dzięki swej linijnej formie stwarzają warunki budowania ekologicznie aktywnych sieci poprawiających funkcjonowanie przyrodnicze, zwłaszcza bezleśnych lub fragmentowanych regionów.
Drogi są też korytarzami prowadzącymi przez kraj, jego regiony i miejsca. Drogi dobrze zagospodarowane z towarzyszącą im szatą roślinną i dobrze połączone kompozycyjnie z otaczającym krajobrazem wpływają na podniesienie walorów krajobrazowych kraju. Tak kształtowane drogi nazywane są korytarzami krajobrazowymi.
Kształtując szatę roślinną w otoczeniu dróg należy brać pod uwagę zarówno funkcje przyrodnicze jak i kulturowe tworzonych struktur roślinnych. Szata roślinna w otoczeniu drogi powinna pełnić funkcje przyrodnicze i kulturowe, odpowiednio do potrzeb określonych w wyniku przeprowadzonych studiów krajobrazowych.
Ochrony przydrożnych drzew dotyczą dwie główne grupy przepisów: uregulowania odnoszące się do dróg oraz przepisy z zakresu ochrony przyrody. Pierwsza grupa dotyczy aspektów organizacyjnych i technicznych - ustawa z 21 marca 1985 r o drogach publicznych oraz Przepisy Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Druga grupa to uregulowania dotyczące ochrony zieleni zawarte w ustawie z 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody. Ważną sprawą są także podjęte zobowiązania międzynarodowe Polski wynikające z Europejskiej konwencji krajobrazowej. W ustawie o ochronie przyrody znajduje się rozdział 4 ochrona terenów zieleni i zadrzewień. Podstawowe znaczenia ma art. 83 określający zasady dopuszczalnego usuwania drzew i krzewów. Innym ważnym postanowieniem jest przyjęte w art. 80 zobowiązanie Ministra właściwego do spraw transportu do określenia, w drodze rozporządzenia warunków techniczno-przyrodniczych zakładania zadrzewień w granicach pasa drogowego, sposobów ich ochrony oraz doboru gatunków drzew i krzewów.
Europejska konwencja krajobrazowa - Polska ratyfikowała ja we wrześniu 2004 r. stała się ona jednym z najważniejszych porozumień międzynarodowych podkreślających rolę
i znaczenie zadrzewień przydrożnych.