chirurgia wyklad 1, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, chirurgia


CHIRURGIA

Aseptyka, antyseptyka, dezynfekcja i wyjaławianie

Postęp:

Możliwość ratowania chorych, którzy kiedyś nie mieli szans na podjęcie leczenia.

Chorzy w coraz cięższym stanie, u których podejmuje się interwencje, chorzy z obniżoną odpornością=chorzy podatni na zakażenia.

Aseptyka

Celem postępowania aseptycznego jest niedopuszczenie do zanieczyszczenia lub zakażenia drobnoustrojami chorego, środowiska, miejsca, materiału, sprzętu.

Zmniejszenie możliwości szczerzenia się zakażeń szpitalnych od chorych zasiedlonych/zakażonych na innych pacjentów.

Zapobieganie powstania zakażeń endogennych, czyli takich, które w sprzyjających warunkach wywoływane są przez florę własną.

Zmniejszenie ryzyka zakażenia drobnoustrojami ze środowiska.

Postępowanie aseptyczne powinno uwzględniać wszystkie możliwe źródła zakażenia, drogi szerzenia oraz rezerwuary i umiejętnie je ograniczać.

Źródła:

Drogi szerzenia:

Podstawowym i najważniejszym elementem aseptyki jest mycie i antyseptyka rąk stosowana przez personel ZOZ pomiędzy badaniem kolejnych chorych.

Ważnym elementem jest przestrzeganie przyjętych protokołów izolacyjnych.

Zabezpieczanie i usuwanie zużytych materiałów opatrunkowych(czerwone worki).

Projektowanie pomieszczeń tak, żeby spełniały wymogi procedur, do których są przeznaczone np. wymuszona wentylacja na salach operacyjnych.

Antyseptyka

Niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych, w zakażonych ranach przy użyciu środków chemicznych.

W przeciwieństwie do dezynfekcji, antyseptyka nie dotyczy odkażania przedmiotów.

Współczesne antyseptyki oparte są na alkoholach np. etanol, propanol, izopropanol lub fenolach(np. bifenylol, fenylofenol).

Mogą zawierać dodatkowe substancje czynne np. diglukonian chloroheksydyny, nadtlenek wodoru, jod(np. jodyna, jodopowidon) lub octenidynę.

Antyseptyki stosowane przy przerwanej ciągłości skóry powinny być wykonane na bazie wody, bezbarwne, bezbolesne, bezpieczne dla pacjenta i tkanek otaczających ranę.

Antyseptyka skóry rąk:

Antyseptyka pola operacyjnego:

Dezynfekcja

Zapobieganie zakażeniom egzogennym nabywanym od innych chorych, sprzętu medycznego lub pochodzącym ze środowiska.

Dezynfekcja może być przeprowadzona za pomocą czynników chemicznych jak i fizycznych(temperatura, promieniowanie UV, promieniowanie jonizujące).

Sterylizacja-wyjaławianie

Zniszczenie wszystkich form drobnoustrojów w określonym środowisku, materiałach, na sprzętach itd. za pomocą:

Zmniejszenie okołooperacyjnych czynników ryzyka zakażenia:

-ubrania zabiegowe noszone tylko na bloku operacyjnym, codziennie zmieniane

-czapki całkowicie przykrywające włosy

-ochraniacze na obuwie

-maski założone na usta i nos od rozpoczęcia operacji do zakończenia opatrunku po operacji

-sterylne fartuchy i rękawiczki

-rąk i przedramion specjalnym mydłem trzykrotnie(3-5min)

-użycie sterylnej szczotki

-w czasie i po umyciu ręce powinny być uniesione do góry tak, aby woda spływała w kierunku łokci

-po umyciu i osuszeniu wcieranie w ręce środka dezynfekującego

Zasady pracy w bloku operacyjnym

-odchodzenia od niego przed końcem operacji, przebywania od strony zespołu anestezjologicznego(słynna bariera krew-mózg)

-za jałowe uważamy tylko przednią część fartucha os strony pasa w górę oraz ręce

Podział sal operacyjnych:

Semmelweiss i Lister

Pierwszym proagatorem antyseptyki był węgierski lekarz położnik Ignaz Semmelweiss, który w 1847 roku skutecznie przeprowadził kampanię w sprawie dezynfekcji rąk roztworem chloru w klinikach położniczych. W krótkim czasie udało się o połowę zmniejszyć śmierelność wśród rodzących kobiet.

Bardziej znanym od Semmelweissa i nazywanym ojcem antyseptyki był brytyjski chirurg Joseph Lister. Za skuteczny środek dezynfekcji uważał kwas karbolowy(tj. fenol). Zalecał stosowanie tego środka w czasie zabiegów i operacji w formie rozpylonego aerozolu(1867). Dzięki temu śmiertelność operacji przepukliny spadła z 78% do 10%. Rok 1867 traktowany jest również jako początek nowej epoki chirurgii.

HISTORIA CHIRURGII

Historia chirurgii jest historią ostatnich stu lat, Rozpoczyna się od roku 1846 odkryciem narkozy, która stworzyła możliwość bezbolesnych operacji. Wszystko co było przedtem jest tylko nocą niewiedzy, cierpienia i bezowocnego macania w ciemności. „Historia stu lat” przedstawia najbardziej przerażającą panoramę, jaką zna ludzkość.”

Bertrand Gosset

Trepanacja

Praktyka trepanacji towarzyszyła ludzkości od najdawniejszych czasów. Już w pismach Herodota napotykamy wzmiankę o tym, że Libijczycy wypalili dziury w głowach swoich dzieci, gdy te ukończyły czwarty rok życia, „by nie chorowały w późniejszym życiu z nadmiaru zgagi, co w głowie pływa”. Jeśli zaś dzieci dostawały podczas tej operacji drgawek, polewano je moczem kozła. Podobne praktyki stosowano też w innych ludach afrykańskich, m.in. u Tuaregów.

Jednak historia trepanacji sięga znacznie głębiej w dzieje ludzkości. Świadczą o tym szkielety ludzkie odnalezione w ostatnich latach podczas wykopalisk archeologicznych. W ubiegłym roku praca doniosła, że we francuskim rejonie Alzacji archeolodzy wykopali grób człowieka z czasów neolitu(5 tys. lat p.n.e.) z dobrze zachowanym szkieletem i czaszką noszącą ślady po dwóch trepanacjach.

Jeden z otworów w głowie miał szerokość 5x5cm i był całkowicie zabliźniony. Drugi otwór miał 8x8cm i ze względu na swój niesamowity rozmiar zabliźnił się jedynie częściowo. Świadczy to o tym, że pacjent przeżył obie operacje. Z racji tego, iż czaszka nie posiadała żadnych innych śladów urazów można sądzić, że ce tych trepanacji niewiele miał wspólnego z medycyną.

Okazuje się jednak, że trepanację stosowano jeszcze wcześniej, bo już w czasach mezolitu. Taką rewelację przedstawili światu w kwietniu b.r. angielscy naukowcy, którzy przebadali szkielety pochodzące z dawnego cmentarzyska na Ukrainie. Znaleźli tam m.in. jednego „pięćdziesięciolatka” ze śladami trepanacji, którą przeprowadzono około 9 tys. lat temu.

Wydaje się, że trepanacja praktykowana była we wszystkich kulturach świata, choć różne były jej cele i techniki. Wykonywano ją zwykle w celach religijnych i medycznych, dla usunięcia krwawienia wewnątrzczaszkowego, dla zlikwidowania bólu głowy, wy wypędzić z głowy złe duchy lub wprowadzić adepta na ścieżkę inicjacji.. Posługiwano się przy tym tak rozmaitymi narzędziami jak: zęby rekina, dłuta, noże, skalpele itd.

Amputacje

Z 5 tysiąclecia p.n.e. pochodzi najstarszy w Europie znany przypadek amputacji kończyny, którą to pacjent nie tylko przeżył, ale też po niej kompletnie wyzdrowiał.

W szkielecie mężczyzny archeolodzy stwierdzili brak kości lewego przedramienia i dłoni. Ślady zabliźnienia tkanki dowodzą, że pacjent żył kilkanaście miesięcy, może nawet lat po operacji. Porównanie wielkości i grubości prawej i lewej kości ramiennej pokazało, że lewa ręka po operacji była ruchoma, nie doszło też do atrofii ani zwapnienia.

Rekonstrukcje

Ok. VIIw p.n.e. chirurdzy z Indii doprowadzili do perfekcji technikę rekonstrukcji nosa. Na ich usługi było wielkie zapotrzebowanie; 2w Indiach ucięciem nosa lub genitaliów karano małżeńską niewierność. Chirurg odcinał najpierw z czoła lub policzka zeszpeconej osoby płat skóry w kształcie liścia, dbając o zachowanie połączenia zresztą skóry twarzy. Płat nasuwano na kość nosową, skręcając go, aby naskórek znajdował się na wierzchu, mocowano go za pomocą szwów. W miejscu gdzie miały znajdować się nozdrza, chirurg umieszczał 2 wypolerowane drewniane rurki, które ułatwiały pacjentowi oddychanie.

Czas przełomu. Budzące się stulecie

Odrodzenie chirurgii Polski

Wiek XIX to okres powstańnarodowo-wyzwoleńczych. Na apel inicjatorów powstań do szeregów powstańców dołączali liczni lekarze, wtym nawet bardzo znani chirurdzy.

Powstanie listopadowe 1831r.

Prof. Le Brun

Prof. Karol Marcinkiewicz

1800-1846

Prof. Ludwik Bierkowski

1801-1860

Prof. Jan Mikulicz-Radecki

1850-1905

Prof. Ludwig Rydygier

1850-1920

Prof. Antoni Leśniowski

1867-1940

Prof. Antoni Jurasz

1882-1961

Prof. Zbigniew Religa

1938-2009

PRZEPUKLINY BRZUSZNE

Przepukliny:

-wrota

-szyja

-worek wraz z zawartością

Przyczyny powstawania typowych przepuklin:

Najczęstsze przepukliny brzuszne

a)zewnętrzne:

b)wewnętrzne:

Częstość występowania i etiologia:

Anatomia chirurgiczna kanału pachwinowego:

- głęboki otwór w powięzi poprzecznej brzucha

- powierzchowny otwór w rozcięgnie mięśnia skośnego brzucha zew.

W chwili urodzenia oba pierścienie są położone jeden na drugim.

Przepuklina pachwinowa skośna:

Objawy kliniczne:

Przepuklina pachwinowa prosta:

Objawy:

Różnicowanie przepuklin pachwinowych

Kryterium

Przepuklina skośna

Przepuklina prosta

Wiek

Dzieci, młodzieć

Wiek średni, starsi

Płeć

Przewaga mężczyzn

Przewaga mężczyzn

Przyczyna

wrodzona

nabyta

Wrota

Pierścień pachwinowy głęboki

Trójkąt Hasselbacha

Szyja worka

wąska

szeroka

Kierunek penetracji

moszna

Powłoki brzuszne

Uwięźnięcie

Około 20%

rzadko

Leczenie

chirurgiczne

Objawowe, chirurgiczne

Leczenie niepowikłanej przepukliny pachwinowej:

Metody leczenia:

Chirurgiczne przepukliny pachwinowe można leczyć poprzez:

Herniorafia-polega na anatomicznej rekonstrukcji warstw powłok jamy brzusznej w okolicy przepukliny. Przeprowadza się ja po wypreparowaniu worka przepuklinowego i repozycji(cofnięciu) zawartości worka do jamy brzusznej. Pierwszą tego typu operacją była wykonana w roku 1889 operacja metodą Bassiniego. Następne lata przyniosły przeszło 150 modyfikacji tej metody, z których najbardziej popularną stała się metoda Shouldice'a, Wszystkie techniki bazujące na zasadzie herniografii doprowadzają, szczególnie w przypadku dużych przepuklin do napięcia w okolicy pachwinowej z następowym zaburzeniem anatomii tej okolicy. Dodatkowo przy dużym napięciu tkanek dochodzi do ich przecinania przez założone szwy, co prowadzi do wznów pooperacyjnych.

Hernioplastyka- polega na anatomicznym preparowaniu worka przepuklinowego, cofnięciu worka do jamy brzusznej i następowym zamknięciu ubytku tkankowego przez położenie protezy z materiałów sztucznych lub z własnych tkanek.

Metody napięciowe:

Metody beznapięciowe:

Szew ciągły przytwierdza dolny brzeg siatki do więzadła pachwinowego.

Pojedynczy szew bocznie od powrózka zamyka odnogi siatki wokół pierścienia wewnętrznego.

Przepuklina pachwinowa-leczenie

-otwarcie kanału pachwinowego

-odpreparowanie woka przepuklinowego od powrózka nasiennego

-wycięcie worka po podwiązaniu szyi

-plastyka pierścienia pachwinowego głębokiego

-zszycie przepukliny lub zastosowanie siatki

-otwarcie kanału pachwinowego

-zwykle nie wycina się worka przepukliny

-wzmocnienie tylnej ściany poprzez wszycie siatki

Plastyka pierścienia głębokiego- zbyt luźny powoduje nawroty, zbyt zwężony powoduje ucisk.

U mężczyzn w podeszłym wieku można rozważyć orchidektomię i zaszycie kanału pachwinowego „na głucho”.

Przepuklina udowa:

Przepukliny przedniej ściany jamy brzusznej:

-kresa biała

-pępek

-boczny brzeg pochewki mięśnia prostego brzucha

-w miejscu cięcia chirurgicznego

Przepuklina nadbrzuszna:

Przepuklina pępkowa:

Przepuklina okołopępkowa:

Przepuklina pooperacyjna:

Powikłania przepuklin:

-zwężenie szyi worka przez zwłóknienie

-wzdęcie jelita

-zrosty pomiędzy elementami w worku przepukliny

Nie należy mylić z przepukliną uwięźniętą.

-przepuklina nieodprowadzalna może prowadzić do niedrożności jelit

-ból, wymioty, wzdęcie-pilny zabieg operacyjny

-naczynia, które zaopatrują elementy worka mogą zostać uciśnięte przez szyję worka lub wąskie wrota

-obrzęk→krwisty wysięk→zgorzel ściany jelita→mikroperforacja→zapalenie otrzewnej



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
chirurgia wykład 2, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, chirurgia
Chirurgia klatki piersiowej wykład 3, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, chirurgia
REUMATOLOGIA - wykład 1, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, REUMATOLOGIA
REUMATOLOGIA - wykład 2, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, REUMATOLOGIA
Reumato wykład Jeki, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, REUMATOLOGIA
wykłady - położnictwo i ginekologia dr Pablo, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, ginekologia
Pulmonologia wykład 11, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, pulmonologia
Metoda ilościowa, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, fizykoterapia
pytania neurologia 2, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, neurologia
WYWIAD NEUROLOGICZNY, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, neurologia
Geriatria komplet na kolosa 2013 stacjonarni, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, geriatria
Pytania - intensywna terapia, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, intensywna terapia
pytania z kardio, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, kardiologia
Kardio giełdy3, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, kardiologia
Pytania(1), Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, neurologia
Pytania kardiologia fizjoterapia 2011 , Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, kardiologia
pediatria sciaga, Fizjoterapia, FIZFOTERAPIA ROK II, PEDIATRIA

więcej podobnych podstron