Choroby wywołane przez nicienie (Nematoda)
Filometroidoza
Anisakidoza
Kapilarioza
Anguilikoloza
Filometroza
Philometroides lusiana
Nicień występujący u karpi
Dotyczy powłok zewnętrznych
Środowisko pierwotne rzeka Amur i jej zlewnia
Ph.lusiana kształt nitkowaty samica dł.
80-160 mm, samiec 2,9 - 3,5 mm
żywicielem pośrednim oczliki (Cyclops, Eucyclops)
Dojrzałe płciowo samice lokalizują się w torebce łuski, koloru brunatno-czerwonego
U siedzących w torebkach łuskowych samic (karpie pełnołuskie najbardziej wrażliwe, lustrzenie rzadko)wylęgają się z jaj w macicy potomne nicienie i porcjami wydalane są do środowiska. Dzieje się to w maju-czerwcu przy temperaturze
15 - 20 oC
Larwy nicienia połykane są przez widłonogi planktonowe z rodziny Cyclopidae
Po zjedzeniu oczlika przez karpia w jego jelicie larwy przebijają ścianę i wędrują do jamy ciała, gdzie gromadzą się głównie w okolicy pęcherza pławnego i nerek.
Tam rosną 2 x liniejąc różnicują się na samce
i samice, osiągają dojrzałość płciową
Oczlik (Cyclops sp.)
Rozwielitka (Daphnia sp.)
Po zapłodnieniu samice przedostają się przez ścianę jamy ciała na zewnątrz.
Przednim końcem zakotwiczają się w torebkach łuskowych. Pierwsze samice pojawiają się na powłokach zewnętrznych ryby po 2-latach (wg jednych badaczy, a po 1 roku wg innych) od zarażenia w okresie czerwiec - lipiec
Podczas wędrówek powodują wiele zmian patologicznych m.in.. Uszkodzenie PP
Owrzodzenia w skórze, brama wejścia dla bakterii
Śnięcia u starszych ryb gdy minimum 30 pasożytów w skórze lub wiele w pęcherzu. Też u 1-rocz.amur.
Utrata wartości konsumpcyjnej wskutek odrażającego wyglądu
Samice Ph. lusiana wyciągnięte z łusek karpi zakupionych przez jedno z dolnośląskich gospodarstw
Forma inwazyjna Philometra
Pasożyt nie patogenne dla człowieka
Objawy kliniczne:
Odstawanie łusek, przekrwienie skóry wokół łusek
Wrzody jak przy CE
Wychudzenie, utrata apetytu, obniżona żywotność, zahamowanie wzrostu
Przy dużych inwazjach(minimum 30 i więcej pasożytów) wskutek zaburzeń w regulacji ciśnienia osmotycznego przy uszkodzeniu powłok - śnięcia
Zwalczanie:
Możliwe gdy zapłodnione samice odbywają wędrówkę przez mięśnie do łusek
Doustnie Levamisol 15 mg/kg cc ryb minimum 3 razy w ciągu lata
Zwalczanie oczlików - trichlorophon
Pilometra sanguinea 10-42 mm
Koloru czerwonego
Skóra między promieniami płetw (dojrzałe samice)i jamie ciała karasia. Po połknięciu skorupiaka zarażonego larwą u ryby przebija jelito i do jamy ciała (nie wnika do narządów) Po dojrzałości i kopulacji samice wędrują do płetw (cykl około 1 roku)
Śnięcia u karasia podczas wędrówki do płetw.
Anizakidoza - Anisakidosis
Nicienie Anisakis simplex
Żywicielami dojrzałych postaci są ssaki morskie (wieloryby, delfiny i foki). Tam usadawiają się w błonie śluzowej żołądka
i jelita cienkiego wywołując liczne kraterowate ogniska martwicze.
Larwy Anisakis są pasożytami ryb morskich i dwuśrodowiskowych (śledziowatych, makrelowatych, dorszowatych i innych, a także mięczaków.
Zarażenie ryb Bałtyku stwierdzono w latach
1972-1974
W cyklu rozwojowym są 4 stadia
Jaja wydalane są z kałem żywiciela ostatecznego
Na dnie zbiornika odbywają linkę i jako L2 dostają się do wody gdzie mogą być połknięte przez skorupiaki dominujące w pokarmie śledzi, makreli innych ryb pelagicznych.
W organizmie ryby (drugiego żywiciela pośredniego) incystują w narządach wewnętrznych i przechodzą w III stadium larwalne inwazyjne dla żywiciela ostatecznego
Człowiek, jako przypadkowy żywiciel zaraża się larwą III stadium występującą w rybie.
1 raz zdiagnozowano 1955 roku w Holandii
Ostre bóle brzucha, wymioty, biegunka, wysoka gorączka.
Obecność nicieni u ludzi w jelicie zauważono podczas operacji chirurgicznych lub sekcji
Zespół objawów może sugerować nowotwór żołądka, zapalenie wyrostka, zapalenie otrzewnej.
Było wiele zachorowań w Japonii i Holandii wskutek zwyczaju spożywania potraw z surowych ryb.
Morze Bałtyckie nie jest odpowiednim środowiskiem dla rozwoju Anisakis simplex,
z uwagi na niskie zasolenie (niekorzystne dla skorupiaków Euphausia) oraz nieliczne ssaki morskie
Larwy tego nicienia występują tylko u śledzi przypływających tu na tarło jesienią z Cieśnin Duńskich i Morza Północnego. Tarło śledzi odbywa się w Zatoce Pomorskiej (marzec-maj).
Lokalne bałtyckie stada śledzi (śledź wiosenny i jesienny trące się u wybrzeży) Szwecji są wolne
od larw Anisakis
Fokanemoza (Phocanemosis) (Robak dorszowy)
Postacie dojrzałe nicieni z rodzaju Phocanema są pasożytami ssaków morskich (z rzędu płetwonogich) - mogą być patogenne dla człowieka
Phocanema decipiens, Terranova decipiens
Żywiciele ostateczni- płetwal karłowaty, kotik, wydra morska, uchatka
Żywiciele pośredni - morskie skorupiaki, pierścienice, a nawet mięczaki
2 żywiciel pośredni - ryby, głównie zamieszkujące strefę przydenną (dorsz, mintaj, płastuga)
W mięśniach i wątrobie ryb - występują larwy L 3
Na łowiskach Nowej Funlandii larwy Phocanema mogą stanowić 75% wszystkich nicieni stwierdzanych w rybach
Są to duże (do 58 cm czerwone do ciemnobrązowego robaki, nieregularnie zwinięte.
Najbardziej zarażone są dorsze (robak dorszowy)
Rybę może zjeść kolejna ryba drapieżna, a larwy
w niej się znajdujące nie tracą inwazyjności.
Człowiek zaraża się jedząc surowe mięso halibuta, dorsza itd. lub mięso lekko marynowane !
U człowieka 1 linka (Larwa 4 stadium)
Larwy w świetle lub ścianie żołądka(wtedy objawy
Zapobieganie:
wykrywanie met. kompresji lub prześwietlanie UV i usuwanie larw z tusz. Larwy giną przy:
Głębokie mrożenie tusz - 20oC przez 60 h lub
temp +70 o C przez 7 minut
temp. +60 o C przez 10 minut
Angwilikoloza
Anguillicola crassus - nicień w pęcherzu pławnym węgorza
Samice dojrzałe 13 - 45 mm przebywają w świetle pp i wydalają jaja z larwami L1. W pęcherzu tworzą się również larwy L2
Jaja i larwy przez przewód powietrzny wydostają się do przewodu pokarmowego ryby i do wody
W wodach śródlądowych 50% larw L2 zachowuje inwazyjność przez 70 dni, natomiast w wodach słonych 8 dni
Po połknięciu przez skorupiaki planktonowe - m.in. widłonogi (Copepoda) przekształcają się w larwy L3. Wtedy mogą być połknięte przez węgorze lub inne gatunki ryb (u nich larwy L3 utrzymują) dalej inwazyjność, które dopiero potem zjedzą węgorze
Z jelita węgorza do jamy ciała, a następnie po kilkunastu godzinach do ściany pęcherza pławnego.
Po 3-miesiącach w ścianie pp osiąga stadium L4, a po 4 m-ch pełną dojrzałość
W Japonii pasożyt ten występuje zarówno u węgorzy japońskich wolno żyjących i hodowlanych bez objawów chorobowych
Kiedy jednak zawleczono go do Europy wraz z importem żywych węgorzy japońskich okazało się, że węgorz europejski jest bardziej wrażliwy
W Europie anguilikoloza występuje w postaci epidemii
Nosicielami larw L3 (żywicielami paratenicznymi) są m.in. jazgarz, ciernik, kiełb, ukleja, wzdręga, płoć, lin, jaź, sum i wiele innych
Węgorze mogą się zarazić przez zjadanie ryb mrożonych z larwami inwazyjnymi
Pasożyty powodują uszkodzenia tkanek, zmiany we krwi
W Polsce ekstensywność pasożyta w pp węgorzy wynosi około 75%, a intensywność 15 - 20 nicieni
Obecność w pp 5 - 6 nicieni powoduje obniżenie prędkości pływania węgorzy, a wolniej pływające są podatne na ataki drapieżników oraz łatwiej wciągane do urządzeń hydrotechnicznych
Inwazja ogranicza możliwość wędrówek tarłowych
Anatomopatologia
pienisty płyn w pp, stan zapalny, zwłóknienie ścian
Kurczenie się pęcherza i ubytek w nim powietrza
Anguillicola crassus fragment pęcherza pławnego
Śnięcia spowodowane są m.in. wtórnymi zakażeniami bakteryjnymi (mogą dochodzić do 20%) lub całkowitym ubytkiem powietrza w pp.
W praktyce można wykorzystać fakt, że stadium węgorza szklistego (nie pobierającego pokarmu) nie może zarazić się larwami inwazyjnymi L3 - należy więc poławiać takie węgorze i obsadzać na terenach wolnych od A. crassus
Leczenia nie ma - ponieważ Levamisol uśmierca dojrzałe nicienie ale nie niszczy larw
Kapilarioza
Choroba przewodu pokarmowego ryb wywołana przez jajorodne nicienie z rodzaju Capillaria
W Azji i Europie opisano kilkadziesiąt gatunków, a wiele z nich zawleczone wraz z rybami akwariowymi
Pasożyty z rodzaju Capillaria bytują w jelicie łososiowatych (C. salvelini, C. coregoni)
W Europie głównym nosicielem jest pstrąg źródlany (Salvelinus fontinalis). Skąposzczet żywiciel pośred.
Poza łososiowatymi w przewodzie pokarmowym dorszowatych, babkowatych i karpiowatych
U nas największe znaczenie ma u ryb akwariowych gdzie występują C. ptrophylle, C. Piscicola
i C. Minima
Nicienie grubości włosa, samica większa
W jelicie dojrzałe samice składają jaja, które najprawdopodobniej musi połknąć skąposzczet, a w jego jamie ciała wykluwa się larwa następnie kilkakrotnie liniejąca
Po zjedzeniu żywiciela pośredniego wraz
z inwazyjna larwą ta ostatnia uwalnia się z cysty
i wgryza w błonę śluzową, a potem stopniowo przekształca się formę dojrzałą,
Często u skalarów i pielęgnic, a także kąsaczowatych gupików i dyskowców
Objawy zależą od liczby pasożytów, gdy mało to brak widocznych symptomów
Przy dużych inwazjach stany zapalne, a nawet perforacje, a wtedy ryby chudną (słabo żerują)
Rozpoznawanie
Badanie kału (charakterystyczne jaja)
Sekcja śniętych - w jelicie samice z jajami
Leczenie
niklozamid
Kamalanoza
Choroba przewodu pokarmowego ryb wywołana przez żyworodne nicienie z rodzaju Camallanus
U ryb akwariowych Camallanus cotti (zawleczony z rybami sprowadzanymi z Azji)
Nitkowate pasożyty o czerwonym zabarwieniu
Pasożyt ryb jeziorowych tj. sandacza, szczupaka, okonia, jazgarza, troci, miętusa, wzdręgi, suma, ciernika
Żywe larwy wydalane z kałem żywiciela (ryby) do wody
Oczlik (Cyclops) żywiciel pośredni, dwukrotna linka
U ryb wolno żyjących pospolity jest Camallanus lacustris.
U tołpygi występuje zawleczony przed 20 laty Camallanus hypophthalmichthys
U ryb akwariowych C. cotti uszkadza błonę śluzową jelita. Żywi się krwią gospodarza
Wynikiem przewlekłej kamalanozy może być skrzywienie kręgosłupa (następstwo niedoborów pokarmowych)
Pasożyt występuje u ryb różnych gatunków ale najczęściej u żyworodnych karpieńcowatych.
U gupików czasem widać, gdy nie pływają, wystającego z odbytu pasożyta
Rozpoznanie:
Badanie kału w poszukiwaniu larw (wielokrotne)
Sekcja padłych lub przeznaczonych do takiego badania - stwierdzenie nicieni dorosłych z charakterystycznym prążkowaniem przedniej części ciała
Choroby wywołane przez kolcogłowy (Acanthocephala)
Akantocefaloza
Echinorynchoza
Pomforynchoza
Rozwój kolcogłowów odbywa się z udziałem żywiciela pośredniego, którym są najczęściej skorupiaki denne, jak Asellus (ośliczka) i Gammarus (kiełż)
W przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego z jaja wylęga się larwa - akantor - wędruje do jamy ciała gdzie ulega encystacji. Powstaje postać zwana akantellą (w cyście) kolejno tworzą się poszczególne narządy ( w tym rozrodcze) i ryjek ale dojrzałość płciową pasożyt osiąga dopiero w ciele żywiciela ostatecznego
Ryby mogą być zarówno żywicielami ostatecznymi jak i przejściowymi (paratenicznymi) kolcogłowów
Acanthocephalus anguillae - 5-10 mm , szer. 1 mm
- pasożytuje w w jelicie i w jamie ciała bardzo wielu gatunków ryb: karpiowatych, łososiowatych, okoniowatych, węgorzy
- żywiciel pośredni skorupiaki - ośliczka Asellus
aquaticus
- mogą występować w dużej liczbie, znaczne zmiany w jelicie, perforacje narządów
Acanthocephalus lucii 4-7 mm
- w jelicie i wyrostkach odźwiernikowych wielu gatunków ryb drapieżnych (częsty u okonia)
żywiciel pośredni j.w.
Echinorhynchoza
Echinorhynchus gadi - jeden z częściej notowanych pasożytów ryb morskich. W latach 60-tych stwierdzono 100% zarażenie dorsza w Zatoce Gdańskiej przy intensywności 600 osobników/rybę
- Żywicielem pośrednim skorupiaki morskie
Echinorhynchus truttae - głównie w jelicie ryb łososiowatych ( 7 - 10 mm) pasożyt pstrąga potokowego, rzadziej u innych ryb
- żywiciel pośredni kiełż zdrojowy (Gammarus pulex). Intensywność zarażenia u młodych pstrągów 43-121 pasożytów doprowadza do niedrożności w okolicy odźwiernika
Pomforynchoza
Pomphorhynchus laevis (25 - 28 mm)
- często stwierdzany u storni bałtyckich i innych ryb morskich, a także ryb wędrownych jak węgorz i troć ale także u ryb słodkowodnych (w Polsce notowany u 11 gatunków ryb)
Cechą charakterystyczną !! jest rozdęcie szyjki (bulbus) poniżej ryjka
- pierwszym żywicielem kiełż zdrojowy, ryba, ryba drapieżna. Drugie ogniwo w tym cyklu może być ostatnie jeżeli kiełż zostanie połknięty przez rybę dużych rozmiarów !!
Choroby wywołane przez skorupiaki i pierścienice
Skorupiaki (Crustacea)
Arguloza - Tarczenice (Branchiura)
Ergaziloza - Widłonogi (Copepoda)
Lerneoza
Pierścienice (Annelida)
Piscikoloza - Pijawki (Hirudinea)
Arguloza
Argulus foliaceus - splewka rybia
japonicus, A. coregoni
Rozwój:
W jajach rozwijaja się kolejno stadium nauplius
i kopepodit. Ostatnie odszukuje żywiciela i u niego odbywa 9 kolejnych stadiów larwalnych. Dziesiąte uzyskuje dojrzałość. Opuszczają rybę i składają jaja przyklejając je do podwodnych przedmiotów
Po przytwierdzeniu się do ryby rosną, odbywają linki i szereg kolejnych przeobrażeń przybierają postać ostateczną !!
Cykl rozwojowy pełny zależy od temperatury optymalna 25-28o C trwa około miesiąca
Jesienią 8-10oC zostaje zahamowany
W czasie upalnego lata może powstać kilka pokoleń splewek !!
Wrażliwe na wysuszenie i szybko giną !
Wkłuwają się ostrym ryjkiem i wpuszczają toksynę
Splewka odżywia się krwią ryb
U małych ryb 1 -2 splewki zabijają je toksyną
Pasożyty są wrażliwe na wysuszenie i szybko giną
Niekorzystny dla nich jest też odczyn alkaliczny 9,0-9,2 pH
Rany zadawane przez splewki - „brama wejścia”dla różnych patogenów
Silna inwazja - śnięcia dużych ryb
Zwalczanie:
Osuszanie
Dezynfekcja naturalna i sztuczna
Kraty na dopływach w ochronie przed rybami rzecznymi zarażonymi A.foliaceus
Preparaty fosforoorganiczne, KMnO4
Ergaziloza
Ergasilus sieboldi - głównym żywicielem jest lin (Tinca tinca), ale może atakować inne liczne gatunki (w tym karpiowate
i łososiowate, a także dorszowate, śledziowate i jesiotrowate)
Pasożytem ryb jest dojrzała samica
długość 1-1,5 mm, a worki z jajami(ok. 100) mają długość ok. 1 mm
Ergasilus sieboldi
Rozwój:
W jajach do stadium nauplius. W kwietniu nauplius opuszcza jajo, po 2 linkach przekształcają się w kopepodit , który po 4 linkach dojrzewa płciowo
Po kopulacji samce żyją 2 -tygodnie, a samice atakują ryby !!
Pasożyt odżywia się komórkami nabłonka tkanki skrzelowej oraz w dużym stopniu krwią ryby.
Wszystko zależy od temperatury. W ciągu jednego sezonu może odbyć się rozwój dwu pokoleń.
Stąd w końcu lata i we wrześniu ilość skorupiaków na rybach jest największa
Objawy duszności, wskutek uszkodzenia skrzeli
Objawy niedokrwistości
W zimie niepokoją ryby, budzą ze stanu zbliżonego do anabiozy (snu)
Zmiany w leukocytach
Śnięcia przy dużych inwazjach
Zwalczanie:
osuszanie i dezynfekcja (naturalna i sztuczna)
Prep. fosforoorganiczne
Lerneoza
Lernea cyprinacea- samica dł 12-16 mm (bez worków jajowych) worki ok. 8 mm
Pasożyty skóry wielu gatunków ryb karpiowatych, głównie karasi, karpi, amurów, linów i tołpyg
W rozwoju są 3 stadia nauplius i 5 stadiów kopepoditu
Formy rozwojowe Lernea: naupliusy i kopepodit
Uszkodzone płetwy wskutek działalności pasożytniczej larwy kopepodit u 5-7 dniowego wylęgu karpia
Tylko nauplius nie prowadzi pasożytniczego trybu życia, natomiast dalsze stadia żyją na różnych gatunkach ryb, ponieważ stadia larwalne Lernea cyprinacea nie wykazują specyficzności do gatunku żywiciela. Pojawia się ona dopiero u dojrzałych samic.
Po kopulacji samce giną, a samice wnikają do skóry ryb aż do mięśni i tu przytwierdzają się przednią częścią ciała
Samice pasożytnicze tracą zdolność poruszania się. Szybko rosną i zaczyna się zmieniać ich budowa, zaciera się segmentacja ciała, a część głowowa zmienia się w narząd czepny zbudowany z 4 wyrostków (te wszystkie zmiany zachodzą w ciągu 5-8 dni od zasiedlenia się w skórze ryby
Optymalna temperatura dla rozwoju L. cyprinacea mieści się w granicach 23-30oC. W takim zakresie temperatur całość cyklu trwa ok. 20 dni, a w 30 oC około 16 dni.
W ciągu 1 roku w warunkach Polski powstają
2 pokolenia.
Przy temperaturze niższej niż 14oC rozwój nie odbywa się.
Objawy i zmiany anat.pat:
w miejscu przyczepu głębokie ubytki skóry oraz tkanki mięśniowej
Powstałe owrzodzenia maja zaczerwienione brzegi
Zmiany mogą ulegać wtórnej infekcji, proces zapalny może przenosić się na mięśnie
Zmiany w narządach wewnętrznych, czasami pasożyt perforuje mięsnie i wnika do jamy ciała
W warunkach hodowlanych pasożyty mogą być chorobotwórcze, szczególnie dla narybku i wylęgu
Masowe śnięcia już przy kilku pasożytach na 1 rybie
U karpi handlowych zmiany po Lernea są widoczne
i psują walory estetyczne przez co dyskwalifikują przydatność do konsumpcji
Zwalczanie: osuszanie i dezynfekcja stawów
Preparaty fosforoorganiczne
Lernea zagłębiona w mięśniach ryby
Pasożytnicza samica Lernea cyprinacea na grzbiecie karasia
Pijawczyce
Piscicola geometra
Hemiclepsis marginata
Pijawki są obojnakami
Pijawki składają do środowiska wodnego kokony z jajami przytwierdzając je do roślin wodnych i innych przedmiotów
Pijawki są pasożytami czasowymi
Odżywiają się krwią ryb
Piscicola geometra - dł 30-50 mm składa kokony (wielkości 1-1,5 mm) z jajami w wodzie
i przytwierdza do roślin i przedmiotów
W temperaturze 20-23 o C rozwój pijawek trwa ok.. 30 dni. Po wylęgnięciu młode (kilku mm) przytwierdzają się do roślin wodnych, a następnie opadają ryby-przyczepiają się do wszystkich części
W gospodarstwach stawowych intensywność inwazji u karpi, linów czy karasi może wynosić do kilkudziesięciu pijawek na 1 rybie.
W miejscach uszkodzeń skóry „brama wejścia” dla drobnoustrojów
Ryby budzą się ze snu zimowego
Pijawki są żywicielami pośrednimi Trypanosoma
Zwalczanie pijawek:
Niszczenie form dorosłych oraz likwidacja roślinności twardej w stawach i doprowadzalnikach
Kokony pijawek są wrażliwe na wysychanie - przy całkowitym braku wody larwy pijawek tracą żywotność po 24 h
Zwalczanie dorosłych pijawek na rybach przy pomocy preparatów fosforoorganicznych
Należy zaznaczyć, że stosowane dawki preparatów fosforoorganicznych nie działają na larwy pijawek w kokonach !!!!
Ad. ćw. 4
przywry, tasiemce
Rząd: Cyclophyllidea
Rodzina: Dilepididae
Cechą charakterystyczną przedstawicieli tej rodziny jest rostellum - wysuwalny ryjek uzbrojony w jeden lub dwa wieńce haków czepnych oraz 4 nieuzbrojone półkoliste przyssawki - acetabula
Plerocerk - Gryporhynchus cheilancristrotus
Valipora campylancristrota, Cysticercus dilepis-campylancristrotae
Cysticercus valiporaecampylancristrotae
zwany Gryporhynchus
Szeroko rozpowszechniony w Europie, w Azji centralnej i na Dalekim Wschodzie jest pasożytem jelita cienkiego ptaków (czapli siwej, ślepowrona, bąka). Mierzy 4 - 7 mm długości
I żywicielem pośrednim jest skorupiak
II żywicielem ryba karpiowata
(płoć, wzdręga, karp, karaś, ukleja, a także sum, szczupak okoń, sandacz)
Plerocerkoidy o długości 0,74- 1,02 mm, rozwijające się w organizmie ryby ryby znajduje się w świetle woreczka żółciowego oraz błonie śluzowej przedniego odcinka jelita
Liczba plerocerkoidów u karpia od 9 - 60
W błonie śluzowej jelita przedniego odcinka widoczne „pęcherzyki - okrągłe zgrubienia wlk. 1-2 mm, w których znajdują się pasożyty. Wokół pęcherzyków przekrwienie błony śluzowej, niekiedy wybroczyny i przerost tkanki łącznej
W woreczku żółciowym - rozszerzenie i przekrwienie części szyjkowej, w żółci dużo śluzu i może być ciemna, czasem widać wytrącone elementy.
Błona śluzowa jelita kontrolnego karpia. Intensywna reakcja na FZ w enterocytach
Karp zarażony plerocerkoidami Valipora campylancristrota (Gryporhynchus).
Osłabienie reakcji na FZ.
1 - plerocerkoidy, 2 enterocyty zwyrodniałe śluzowo
Gryporhynchus z wciągniętym rostellum w błonie śluzowej jelita karpia
Plerocerkoidy Gryporhynchus w jelicie (1), zwyrodniałe śluzowo enterocyty (2)
Plerocerkoid Gryporhynchus i zwyrodniałe śluzowo enterocyty
Dziękuję za uwagę !
Co to za pasożyt umieszczony poniżej podać nazwę i w skrócie biologię ???