 | Pobierz cały dokument ii.komitet.ekspertow.studia.pedagogiczne.doc Rozmiar 44 KB |
Magdalena Szczerbaczuk II EPR
II KOMITET EKSPERTÓW
Reforma szkolnictwa z 1973 roku nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych przyniósł zahamowanie, a nawet i regres, rozwoju oświaty i szkolnictwa wyższego w Polsce. Aby naprawić tę sytuację 25 lutego 1987 roku powołano II Komitet Ekspertów do spraw Edukacji Narodowej (KEEN). Miał on za zadanie opracować diagnozę ówczesnego stanu oświaty oraz wskazać sposoby prowadzącego do jego usprawnienia. KEEN w swoich raportach (Edukacja narodowym priorytetem, Edukacja w warunkach zagrożenia) zwrócił uwagę na problemy ówczesnego szkolnictwa, które polegały na:
Brak odpowiedniego postępu w upowszechnianiu zinstytucjonalizowanej edukacji - niewiele ponad połowa dzieci w przedziale wiekowym 3-6 lat miało dostęp do edukacji przedszkolnej; tylko 43% młodzieży po szkole podstawowej kontynuowało swoją edukację w szkołach średnich maturalnych; zaledwie 1/10 maturzystów dostawała się na studia wyższe.
Brak obiektów edukacyjnych - brakowało ok. 5 tys. nowych obiektów a ponad 10 tys. nadawało się do gruntownego remontu.
Zła sytuacja kadrowa - brak ok. 150 tys. nauczycieli; dodatkowo bardzo duża część nauczycieli posiadała niepełne kwalifikacje pedagogiczne lub nie miała ich wcale.
Niskie wyniki nauczania i wychowania a także niezgodność treści, metod i organizacji pracy dydaktyczno-wychowawczej z wymaganiami obecnych czasów; niski poziom wiązał się również z m.in. encyklopedyzmem, historyzmem, addytywizmem, uniformizmem czy brakiem powiązania uzyskiwanej wiedzy z życiem.
Przyczyn takiego stanu rzeczy było bardzo wiele, ale jedną z najważniejszych jest niewątpliwie niedostateczne dofinansowanie oświaty. Nie przeznaczano na edukację tylu pieniędzy, ile ona rzeczywiście potrzebowała. Dodatkowo brakowało spójności między programem nauczania a potrzebami współczesnego społeczeństwa.
Zdawano sobie sprawę z tego, że kryzysy ekonomiczne mimo iż są dotkliwe to kiedyś przemijają i ich skutki można jakoś naprawić. Niestety z edukacją jest ciężej, niedociągnięcia w tej dziedzinie ponoszą za sobą długotrwałe konsekwencje. Na tej podstawie reforma szkolnictwa stała się nieodzowna.
Ogólne jej zasady dzieliły się na strukturalne i programowo-metodyczne. Do tych pierwszych zaliczamy zasady:
Powszechności kształcenia - dostęp do nauki powinien być wyznaczany przez indywidualne zdolności i cechy charakteru każdego człowieka, a nie np. pochodzenie.
Drożności - bezpośrednie przechodzenie z niższych szczebli edukacji na wyższe.
Ustawiczności - ciągłe dokształcanie się ludzi
Drugą grupę tworzą zasady:
Szerokiego profilu kształcenia - mobilność zawodowa
 | Pobierz cały dokument ii.komitet.ekspertow.studia.pedagogiczne.doc rozmiar 44 KB |