 | Pobierz cały dokument 407.fiz407.FFwiatFFo.zgodnie.z.teoriFF.doc Rozmiar 18 KB |
Remigiusz Maj |
Grupa I |
Zespół 3 |
||
Ćw. 416 |
„Wyznaczanie stężenia roztworu cukru za pomocą polarymetru półcieniowego” |
|||
Światło, zgodnie z teorią elektromagnetyczną, jest krótkofalowym promieniowaniem elektromagnetycznym, rejestrowalnym za pomocą narządu wzroku. Promieniowanie widzialne stanowi wąski wycinek w zakresie widma promieniowania elektromagnetycznego o dł. fali w próżni od 430 do 700 nm. Promieniowanie elektromagnetyczne jest falą poprzeczną, tzn. kierunki drgań wektorów pól elektrycznego i magnetycznego są prostopadłe do kierunku rozczodzenia się fal.
Światło spolaryzowane i niespolaryzowane.
Badania wykazały, że za wektor świetlny należy uważać wektor natężenia pola elektrycznego. Płaszczyznę wyznaczoną przez kierunek rozchodzenia się fali i kierunek drgań wektora świetlnego nazwano płaszczyzną drgań wektora świetlnego. W świetle naturalnym (np. słonecznym ) płaszczyzna drgań wektora świetlnego zmienia wciąż swoje położenie w przestrzeni i w czasie, a koniec wektora świetlnego obserwowany w kierunku rozchodzenia się fali zakreśla krzywą nieregularną. Inaczej mówiąc nie istnieje tu wyróżniona płaszczyzna drgań.
Światło spolaryzowane cechuje uporządkowane drganie wektora świetlnego. w zależności od tego jaki krzywe zakreśla koniec wektora mówimy o polaryzacji liniowej, kołowe, eliptycznej.
Światło jest spolaryzowane liniowo, jezeli drgania wektora odbywają się w jednej płaszczyźnie, a położenie płaszczyzny w czasie i przestrzeni nie ulega zmianie. Koniec wektora świetlnego w tym przypadku zakreśla prostą. Jeżeli płaszczyzna drgań wektora zmienia swoje położenie w przestrzeni w taki sposób, że koniec wektora świetlnego obserwowany w kierunku rozchodzenia się fali zakreśla okręg, to mamy do czynienia z polaryzacją kołową. Jeżeli krzywa zakreślona przez koniec wektora świetlnego jest elipsą, to mamy do czynienia z polaryzacją eliptyczną.
Ciągłe, nieregularne zmiany kierunku drgań wektora świetlnego w wiązce światła niespolaryzowanego można wyjaśnić w następujący sposób. Atomy ciał świecących wysyłają na ogół niespójne ciągi fal monochromatycznych, tzn. odstępy czasu między początkami emisji kolejnych grup fal wysyłanych przez atomy ciała świecącego zmieniają się w sposób nieregularny. Za pomocą wzroku obserwujemy wynik współdziałania wielu takich grup fal, przy czym wektor świetlny w danej chwili jest wypadkową wektorów poszczególnych ciągów fal. Ponieważ na obserwowane przez nas światło składają się coraz to inne ciągi wysyłane przez inne atomy, to i wypadkowy kierunek drgań wektora świetlnego musi być co chwilę inny.
Metody polaryzacji światła
Metody polaryzacji światła sprowadzają się do wyróżnienia jednej płaszczyzny drgań. warto zaznaczyć, że drganie odbywające się w dowolnym kierunku można zawsze rozłożyć na dwa wzajemnie prostopadłe drgania. Korzystając z tego światło naturalne można traktować jako wiązkę, w której występują drgania w dwu prostopadłych wzajemnie kierunkach. Stosowane najczęściej metody polaryzacji światła polegają na :
a) podziale wiazki światła niespolaryzowanego na dwie wiązki spolaryzowane w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych,
b) wyeliminowaniu jednej z wiązek.
Służą do tego polaryzatory.
Wyznaczanie stężenia roztworu cukru za pomocą polarymetru półcieniowego.
 | Pobierz cały dokument 407.fiz407.FFwiatFFo.zgodnie.z.teoriFF.doc rozmiar 18 KB |