„Goffred albo Jerozolima wyzwolona” eposem doby kontrreformacji.
Utwór składający się z 20 pieśni w zwartej kompozycji bliższy epiki antycznej (autor wiele korzystał) nie posiadał rozrzutności narracyjnej, wielowątkowości. Bohaterów, treści romansowe i bohaterskie potraktował z dociekliwą powagą. Opowieść o wojnie pobożnej, nie jest tylko tłem, jest też częścią materii romansowo- narracyjnej, odwołuje się do dziejów pierwszej krucjaty (1096-1099), wprowadza głównego bohatera Godfryda z Bouillon.
Dla eposu nie bez znaczenia jest, że właśnie ta wyprawa krzyżowa zakończyła się zwycięstwem tj. zdobyciem Jerozolimy, zdecydowało to o możliwości rozwiązań narracyjnych, a narracja ma tu funkcje szczególne. W wojnie o wyzwolenie Grobu Świętego, opisywanej w okresie potrydenckim, ujawnić się musiały działania nie tylko bohaterów historycznych, lecz także sił metafizycznych decydujących o przemianach historii. Dla średniowiecznych bohaterów Gofreda świat jest pełen znaków i tajemnych mocy, ukrytych pod pozorami omylnych rzeczy. Człowiek zdolny jest rozpoznawać znaki natury, badać ukrytą moc rzeczy, ziół, wody, biegu planet, rozumieć istotę dziania się, przybliżać do wiedzy Boskiej, stawać się chrześcijańskim czarodziejem.
Gofred nie jest ani kroniką krucjaty ani zbiorem romansowych przygód, lecz, zgodnie z wysokimi postulatami próbą syntetycznej definicji człowieka. Tasso przyznał bohaterom prawo wyrażania własnej wyobraźni, marzeń, niepokojów, naturalnego poszukiwania doskonałości przeżyć.
Wielkie dzieło epika włoskiego uczyło techniki batalistycznej, nadto przemawiało do wyobraźni pierwiastkami baśniowo fantastycznymi, obcymi tradycji starożytnej, ale znakomicie ją dopełniającymi