Charakterystyka Tomasza Judyma
Główny bohater powieści Stefana Żeromskiego, pt.: „Ludzie bezdomni”, doktor Tomasz Judym urodzony w biednej robotniczej rodzinie, był synem warszawskiego szewca. Swój rodzinny dom zapamiętał jako: „suterena, wilgotny grób pełen śmierdzącej pary. Ojciec wiecznie pijany, matka wiecznie chora. Zepsucie, nędza i śmierć...”. Po odejściu do Boga matki, na wychowanie wzięła go siostra ojca. Mężczyzna wyznał później bratu, że jego życie wcale nie było takie słodkie i przyjemne. Jego ciotka w młodości była kobietą lekkich obyczajów. Zarobiła wtedy sporą ilość pieniędzy i rzuciła to zajęcie. Dla niej bratanek był chłopcem do pomocy. Wykorzystywała go, ale również pozwalała się uczyć. Można powiedzieć, że to dzięki niej studiował w Paryżu i stał się lekarzem.
O wyglądzie Judyma nie wiemy wiele, jedynym można uznać krótki fragment z pamiętnika Joanny: „... w rogu siedzi ten śliczny jegomość w cylindrze”. Jako, że autor nie nadał żadnej konkretnej postaci doktorowi możliwe jest, że chciał nam pomóc w postwieniu samego siebie na jego miejscu. Pragnął nam uświadomić, że każdy z nas ma w sobie cząstkę judymowskiego życia.
Żywot ziemski Tomasza można podzielić na kilka okresów: paryski - przewijający się przez prawie cały utwór, warszawski - powrót w czasy dziecięce i nieforunny odczyt, cisowski - usilne próby pomocy biedocie oraz kopalniany - refleksja o śmierci.
W swym referacie, pt.: „Kilka słów w sprawie higieny” wyraża swoje poglądy na temat stanu zdrowia warszawskiej biedoty. Mówił, że każdy lekarz powienin zajmować się ludźmi z niskich warstw społecznych. Chciał wzbudzić w kolegach po fachu choć odrobinę refleksji nad tym dlaczego są lekarzami i dlaczego nimi zostali?
Opinia zebranych towarzysz była bardzo ostra, Nazyając go marzycielem i idealistą chcą bronić siebie. Uważając, że istniejące instytucje, które pomagając uczyć higieny są wystarczające i oni nic nie muszą więcej działać.
Gdy bohater przyjął stanowisko w zakłądzie uzdrowiskowym w Cisach od początu organizował funkcjoowanie szpitala. Był niezwykle chętny do pracy i pomocy. Jego problem polegał na tym, że ni był zbyt cierpliwy - od samego początku wyszedł z propozycją podniesienia stanu zdrowia mieszkańców. I tym zraził do siebie kierownictwo zakładu, które znienawidziło go. Ostatniego dnia cisowskiej przygody całkowicie pokłócił się z administratorami przy okazji jednego z nich wpychając do zanieczyszczonego stawu. Jeszcze tego samego dnia otrzymał wymówienie z pracy.
Kolejny rozdział w zyciu doktora rozpoczął się w Zagłębiu Dąbrowskim. Tam uświadomił sobie, że całkowicie chce poświęcić się pomocy biednym ludziom. Niestety podjął ją w trakcie spotkania z narzeczoną - Joanną Podborską, raniąc ją dotkliwie. Uważał, że jest odpowiedzialny za losy bezdomnych i chciał być dla nich prawdziwym lekarzem, który zaopiekuje się nimi.
Judym to bardzo wrażliwy na niedolę człowiek. Niestety brakuje mu poczucia własnej wartości, pewności siebie i silnej woli. Jego tragizm polega na niezdecydowaniu. Nieważne jaką podejmie decyzję, zawsze kogoś zrani. Siebie bądź Joannę. Poza tym nie chce jej pogrążać i ciągnąć za sobą na dno.
Moim zdaniem judym przkracza granicę ludzkiej altruistycznej postawy. Przesadza z pracą, a co za tym idzie nie ma czasu na swoje prywatne sprawy. Podejmując złe decyzje traci szans na życie rodzinne. Tym samym czuje się rozdarty między pracą, a uczuciem do ukochanej kobiety, symbolizuje to, przywoałana przez Żeromskiego pod koniec utworu, sosna.
Uważam, że Tomasz był egoistą. Mógł pogodzić te dwie ważne dla niego sprawy. Dla mnie miał on manię wyższości, twierdził, że tylko on może pomóc biedocie. Gdyby zorganizował więcej ludzi, byłoby mu łatwiej im pomagać.