PEDAGOGIKA JAKO NAUKA O WYCHOWANIU, MIEJSCE PEDAGOGIKI W SYSTEMIE NAUK SPOŁECZNYCH
PEDAGOGIKA - nauka o wychowaniu
Co musi spełnić dyscyplina, która ma aspiracje bycia samodzielną nauką
precyzyjnie określony zakres badań (pedagogika nie spełnia tego)
posiadanie własnej aparatury pojęciowej, które są niejako jej własnością
dyscyplina musi mieć własną swoistą procedurę badawczą ( musimy wiedzieć, co badamy)
Z powodu niespełnienia trzech powyższych punktów zaczęto kwestionować prawo nazwania pedagogiki nauką. Jako pierwszy zakwestionował to Florian Zaniecki - socjolog. Pedagogika wchodzi w zakres socjologii.
Pojęcie wychowania można rozpatrywać w 3 zakresach:
kiedy człowiek poddawany jest działaniu czynników zewnętrznych i pod ich wpływem zmienia swoje zachowanie.
Zorganizowane (celowe) działanie ukierunkowane na zmianę zachowania, działania te są ukierunkowane na sferę emocjonalną, intelektualną i religijną,
Pewien rodzaj działalności człowieka na sferę emocjonalno - ewolucyjną,
DYDAKTYKA - teoria nauczania - sfera intelektualna,
WYCHOWANIE - sfera emocjonalna i ..................
W praktyce nie da się od siebie oddzielić procesu wychowawczego i procesu nauczania.
KSZTAŁCENIE - pogłębione nauczania i wychowanie, którego celem jest kształtowanie umiejętności i nawyków.
SYSTEM - pewna logiczna całość wyodrębniona z otoczenia. Nie może być to całość jednorodna, tylko zróżnicowana wewnętrznie, a elementy wyróżnione z całości muszą być powiązane wzajemnie, muszą ze sobą współdziałać i w razie potrzeby można jedne elementy zastąpić innymi.
Kawula wyróżnił grupę nauk pomocniczych i współdziałających, dostarczają one pedagogice wiedzy pomagającej jej rozwiązać problemy w zakresie:
bytu człowieka i jego funkcjonowania,
funkcjonowanie i struktura społeczna jako całość oraz grupy społeczne,
życie człowieka - szczególnie jego rozwój psychiczno-fizyczny,
wiedza o przyszłej i aktualnej kulturze.
Nauki współdziałające z pedagogiką:
socjologia np.: wychowanie, kultura,
biologia np.: fizjologia układu nerwowego,
filozofia np.: etyka, estetyka,
psychologia np.: ................ rozwojowa
Nauki pomocnicze:
socjologia wychowania,
psychologia wychowania,
historia wychowania,
pedagogika wychowania.
Nauki typowo pedagogiczne zostały pogrupowane wg. pewnych kryteriów:
Działalność wychowawcza dokonuje podziału pedagogiki ze względu na wybraną działalność wychowania:
teoria wychowania
teoria nauczania
Metodologiczna:
pedagogika ogólna: obszar związany z procedurami i celami
pedagogika społeczna: ta część pedagogiki, która usiłuje rozwiązać różnego rodzaju problemy wychowawcze jak i pedagogiczne warunkując je o pewne metody.
Rozwojowe, począwszy od pedagogiki przedszkolnej poprzez wczesnoszkolną, szkolną, studiów, dorosłych.
Dewiacji rozwojowej. Dotyczą różnych sfer emocjonalnych jak i fizycznych.
pedagogika resocjalizacyjna,
pedagogika penitencjarna,
pedagogika rewidencyjna (osoby o zaburzeniach fizycznych).
Metodologiczne podstawy pedagogiki.
PEDAGOGIKA JEST NAUKĄ SPOŁECZNĄ
FUNKCJE PEDAGOGIKI (SPOŁECZNE)
Diagnostyczna - diagnoza - pojęcia zaczerpnięte z medycyny jest pojęciem określającym istniejący stan rzeczy.
Diagnoza pedagogiczna obejmuje wiele obszarów np.: na ile wiedza z j. Polskiego została przyswojona przez klasę, diagnozujemy zachowanie ucznia w czasie zajęć oraz ustalamy przyczyny.
Prewidystyczna - polega na tym, żeby na bazie diagnozy przewidzieć w oparciu o istniejący stan rzeczy, prognozujemy w jakim kierunku stan rzeczy będzie się rozwijał. Nie prognozujemy na pojedynczych przypadkach. Przewidywanie pewnych tendencji rozwojowych oparte jest o badania masowe.
Poznawcza - dostarczenie pewnej orientacji o otaczającym nas świecie, po to aby zaspokoić naszą potrzebę wiedzy, umożliwia nam twórcze przystosowanie do badanego otoczenia. Badania są niezakłócone, jeżeli istnieje równowaga między otoczeniem a jednostką.
Psychologiczna - zdobywana przez nas wiedza ma wywołać zmiany w naszej psychice, ma kształtować nasze postawy, wpłynąć na motywację.
Techniczna - wyraża się tym, że wyniki badań mają być narzędziem za pomocą którego mamy przekształcać otaczającą nas rzeczywistość.
Pedagogikę traktuje się jako naukę zarówno natury praktycznej - ze względu na stawiane problemy i sposoby ich rozwiązywania. Pedagogika ma również ambicje tworzenia bardziej ambitnych teorii za względu na sposób ujmowania swoich wyników. Formułowanie tych wyników jest ogólne.
SPOSOBY PODEJŚCIA DO ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW PEDAGOGICZNYCH.
Podejście obiektywistyczne - badacz dąży do wykrycia pewnych zależności istniejących pomiędzy zbadanymi obiektami.
Podejście teologiczne (xxxxxxxxxxxxxxxx) - wykrywanie tych zależności, które są niezbędne do osiągnięcia założonego celu.
PROCEDURA BADAWCZA:
Podejście obiektywistyczne
pytam czym wywołany jest obecny stan rzeczy.
Podejście teleologiczne:
pytam jakie warunki są potrzebne aby osiągnąć zamierzony stan rzeczy.
ETAPY FORMUŁOWANIA ROZWIĄZAŃ
Podejście obiektywistyczne
Hipoteza: wywołany stan rzeczy został wywołany przez istniejący stan rzeczy X.
Podejście teleologiczne:
Hipoteza: postulowany stan rzeczy może zaistnieć w warunkach W.
WERYFIKACJA HIPOTEZ
1 podejście obiektywistyczne - czy zjawisko X wywoła mi faktyczny stan rzeczy
2 podejście teleologiczne - badania na odpowiedniej liczbie osób
Podstawowe elementy każdej nauki to twierdzenia mające bardziej lub mniej ogólny charakter, bardziej lub mniej udokumentowane. Twierdzenia mogą dotyczyć 2 obszarów nauki: zależności między pewnymi zjawiskami lub ich nieprawidłowościami rozwoju tych zjawisk.
PRAWA NAUKOWE
zależności funkcjonalne - typowe to zależności zwrotne, sprawdzają się we wszystkich sytuacjach i we wszystkich warunkach.
PRAWA HISTORYCHNE
działają tylko w określonych warunkach
HIPOTEZA - jako twierdzenie, którego prawdziwość nie jest potwierdzona. Jest to twierdzenie niezweryfikowane. Hipotezę formułujemy w oparciu o nasze doświadcznenia i istotne jest, by te hipotezy były sprawdzalne.
Większość zależności ma charakter probabilistyczny.
Jeżeli A jest przyczyną B, to mówimy że skutek jest wystarczający A -> B
Jeżeli nie występuje sytuacja A nigdy nie wystąpi skutek B, mówimy wtedy, że przyczyna jest konieczna nonA -> nonB.
Zależności pozorne - statystycznie występują ale w rzeczywistości nie ma między nimi powiązań.
Wyjaśnienie przyczyn wynikających z różnych sytuacji może być:
funkcyjne i nie oparte na przesłankach naukowych
pozorne - wyjaśnienie czegoś co nie jest jasne
naukowe:
warunek adekwatności - wyjaśnienie musi dostarczać dokumentów istotnych i wystarczających
warunek naukowego wyjaśnienia twierdzeń naukowych - informacje dostarczane przez warunek musza być empirycznie sprawdzalne.
SYSTEM SZKOLNY I SYSTEM OŚWIATY:
Współczesny system oświaty tworzą:
Przedszkola, łącznie z przedszkolami posiadającymi oddziały intergracyjne i przedszkola specjalne.
Szkoły podstawowe.
gimnazja
szkoły ponadgimnazjalne
szkoły zawodowe
szkoły ogólnokształcące
szkoły artystyczne
szkoły mistrzostwa sportowego
Placówki oświatowo - wychowacze:
Placówki pracy pozaszkolnej (np.: ogniska artystyczne)
Placówki kształcenia ustawicznego,
Poradnie psychologiczno-pedagogiczne
Poradnie specjalistyczne
Placówki opiekuńczo-wychowawcze
Placówki resocjalizacyjne
Ośrodki szkolno-wychowawcze (dla dzieci i młodzieży w stosunku do których trzeba stosować inne środki wychowawcze, dzieci o obniżonym IQ i o zaburzeniach w zachowaniu).
placówki które mają zapewniać wychowanie i opiekę młodzieży, dzieci uczących się poza miejscami ich zamieszkania.
OHP w zakresie kształcenia i wychowania
Placówki kształcenia i ośrodki doskonalenia nauczycieli
Biblioteki pedagogiczne
FAZY ROZWOJU SZKOLNEGO
Pierwsza faza - „ustrój” istnieją szkoły obejmujące tylko część otoczenia dzieci i młodzieży, które powinny być poddane kształceniu.
Druga faza - obejmowanie wykształceniem, chociażby elementarnym całej populacji dzieci i młodzieży.
Trzecia faza - wynikła z przemian społecznych, które nie zapewniły wolności w dostępie do nauki
Czwarta faza - doprowadza do takiego stanu, że w programach podobnych lub takich samych szkół realizowane są zbieżne programy
Piąta faza - równy start dla wszystkich dzieci bez względu na pochodzenie
Szósta faza - w wysoko rozwiniętym systemie szkolnym pojawiają się daleko idące możliwości pedagogiczne, większa szansa dla nauczycieli dostosowania własnych rozwiązań. Większy wpływ nauczyciela na ucznia
Procesy odgrywające dużą rolę w systemie szkolnym:
proces socjalizacji - kształtowanie postaw, poglądów w wyniku działania pewnych czynników
zorganizowany system działań wychowawczych
rodzina odgrywa b. dużą rolę w systemie oświaty.
W szkole mówimy o:
systemie nauczania (edukacyjnym) - tworzą go 3 elementy:
uczeń
nauczyciel
program nauczania
Reakcja ta powinna zachodzić między N a U i być reakcją zwrotną.
Zasady określają sposób w jaki można się czegoś nauczyć.
system dydaktyczny - test to układ działający, na który składa się zespół elementów obejmujących N i U, treści kształcenia i środowisko dydaktyczne (B i Ś) które to elementy oddziaływują na siebie wzajemnie i mają w konsekwencji doprowadzić do zamierzonych celów dydaktycznych.
system Herbartowski - klasyczny system nauczania, stopnie formalne oparte na werbaliźmie
Współczesna szkoła i rola uczącego w niej nauczyciela.
Dylematy współczesnego nauczyciela:
Jaką funkcję powinien spełniać N?
czy N ma być arbitrem czy pośrednikiem?
N arbiter narzuca w sposób bezwzględny swój sposób widzenia. Przy tej postawie rozwój U polega na zmianie swego zachowania, sposobu myślenia na taki, jaki wymaga N.
N pośrednik, pośrednik pomiędzy U a poznawanym przez niego światem.
CELE NAUCZANIA:
Kształcenie ogólne:
rozwój intelektualny
podstawy usystematyzowanej wiedzy
rozwijanie zdolności i zainteresowań poznawczych
własne naukowe poglądy na świat
samokształcenie
zaznajomienie uczniów z naukowymi podstawami produkcji i organizacji pracy
Kształcenie zawodowe:
wyposażenie młodzieży w wiedzę i umiejętności zawodowe (przysposobienie do zawodu), podstawowe i specjalistyczne
rozwinięcie zainteresowań związanych z danym zawodem i podnoszenie kwalifikacji.
PLAN NAUCZANIA - najbardziej ogólny dokument określający, jakie przedmioty w jakich klasach, w jakiej kolejności i w jakim wymiarze godzin mają być realizowane.
PROGRAM NAUCZANIA - określa szczegółowe treści, cele nauczania i uwagi metodyczne o sposobie realizacji przedmiotu. Może być zróżnicowany w zależności od predyspozycji klasy.
PODSTAWA PROGRAMOWA - jest to zewnętrzna część opracowana przez MEN i przekazana do obowiązkowe jrealizacji.
ZMIANY OŚWIATOWE (w programie):
ZMIANY STRUKTURALNE pociągają za sobą zmiany programowe.
Dominacja potrzeb funkcjonalnych i instrumentalnych - N zdobywa gotowe pozycje, rozwiązania np. : przez gotowe scenariusze, konspekty.
Interakcja - oddziaływania na sfery działania ucznia, wyrazem tejże teorii interakcji jest wprowadzenie procesu edukacyjnego do wzajemnej realizacji N - U.
Aktywność dziecka jest podstawowym warunkiem działalności pedagogicznej.
Aktywność adaptacyjna - polega na przystosowaniu się jednostki do istniejącego stanu (sytuacji)
Aktywność jednostki - jest podstawowym warunkiem procesu edukacyjnego.
Organizowanie w sposób właściwy procesu nauczania jest warunkiem aktywności ucznia.
Przy ocenianiu nie skupiamy się tylko na wiedzy dziecka, ale również na jego rozwoju osobowości, który dokonuje się w ciągu roku. Rozwój ten zawdzięczamy przejawianej u dziecka aktywności, a ta z kolei objawia się dzięki temu, że podejmujemy tematy zainteresowań tego dziecka.
Aktywność celowa - możliwość osiągnięcia pewnego nakreślonego indywidualnie przez dziecko perspektywicznego stanu rzeczy. Istotą aktywności celowej jest stała dążność do przekazania istniejącego stanu rzeczy. Określają ją oczekiwania dziecka.
Rola N w realizacji procesu nauczania:
Rys.
Nauczane jest to działalność, w której N przekazuje U informacje i kieruje on grupą U. Ukierunkowuje U do osiągnięcia z góry założonych celów.
Pozbawienie kierowniczej roli N spowodowałoby zbytnią swobodę U, co nie jest właściwe.
Sposoby widzenia roli N:
N jako kierownik - autokrata - wypływa ona z 2 względów:
N jest osobą, która w teoretycznym znaczeniu jest przygotowana do pracy pedagogicznej
Odpowiedzialność przypisana N, aby U rozwijał swoje umiejętności i wiedzę
N jako organizator nauczania - konsultant, reprezentator treści nauczania.
ETAPY NAUKOWE POZNANIA:
I etap: poznanie zmysłowo - sensoryczne. Następuje proces uwewnętrzniania do strefy umysłowej, gdzie poddawane są obróbce myślowej.
II etap: poznanie umysłowe - cała myślowa obróbka pozyskana w poznaniu zmysłowym; budujemy system wiedzy.
III etap: działanie praktyczne - weryfikacja twierdzenia z etapu II. Poddajemy weryfikacji i sprawdzamy, czy sprawdzają się w praktyce. W tym sensie praktyka traktowana jest jako kryterium prawdziwości poznawczej.
JEDNOSTKA METODYCZNA PRZEBIERA W 7 ETAPACH - 7 OGNIW:
Uświadomienie u celów i zasad nauczania.
Zaznajomienie U z nowym materiałem.
Kierowanie procesem uogólnienia.
Utrwalenie przyswojonego materiału.
Kształtowanie umiejętności.
Wiązanie teorii z praktyką.
Kontrola i ocena.
NAUCZANIE ZRÓŻNICOWANE:
Klasyfikacja rozwoju umysłowego:
Klasyfikacja |
Stopień rozwoju: |
Powyżej 146 |
Bardzo wysoka inteligencja |
131-145 |
Wysoka inteligencja |
116-130 |
Inteligencja powyżej przeciętnej |
85-115 |
Przeciętna inteligencja |
70-84 |
Inteligencja niższa ni przeciętna |
50-69 |
Upośledzenie w stopniu lekkim |
35-49 |
Upośledzenie w stopniu umiarkowanym |
20-34 |
Upośledzenie w stopniu znacznym |
Poniżej 20 |
Upośledzenie w stopniu głębokim |
Intelekt człowieka stanowi zbiór różnych podstawowych zdolności, zaangażowanych w operacjach intelektualnych w zależności od materiału, na którym dokonywane są te operacje, od ich rodzajów oraz od wyników do jakich zmierza jednostka w procesie operacji intelektualnych.
Operacje:
ocenianie
wytwarzanie
wytwarzanie dywersyjne
pamięć
poznawanie
jednostki
reakcje
przekształcenia
Treści:
figuralne
symboliczne
schematyczne
behawioralne
Składnik działalności człowieka |
Sprawności decydujące o przebiegu i efektach |
|
|
ZDOLNOŚĆ - jest to sprawność na poziomie wyższym danej populacji
Zdolności specjalne - uzdolnienia - zespół wewnętrznych warunków danej jednostki decydujących o poziomie i jakości osiągnięć w wyspecjalizowanej działalności.
Praca naszego umysłu charakteryzowana jest w 3 strukturach:
szybkość reakcji.
Siłę tych reakcji.
Złożoność tych reakcji.
4 typy temperamentu:
samotnik
choleryk
melancholik
flegmatyk
Indywidualny styl pracy umysłowej U „słabych” i „mocnych” wg A.K.Bajmietowa:
SILNI |
SŁABI |
Dynamika „wciągania się” do pracy i stopień możliwości |
|
|
|
Stopień napięcia emocjonalnego |
|
|
|
Założenia teorii wielostronnego nauczania (Okoń):
Pełny proces poznania może odbić się tylko jeżeli w sposób równomierny wykorzystane będą wszystkie 3 etapy poznania naukowego: zmysłowe, umysłowe, praktyczne. Analiza Okonia pokazała, że N tylko w sposób fragmentaryczny realizuje te 3 etapy poznania.
Rodzaje czynności występujących w czasie organizacji nauczania i uczenia się i towarzyszące temu reakcje uczniów:
Czynności nauczyciela |
Czynności uczniów |
- Podawanie lub udostępnianie gotowych wiadomości |
- uczenie się gotowych treści i przyswajanie wiedzy |
- kierowanie procesem rozwiązywania problemów |
- rozwiązywanie problemów, dokonywanie odkryć i przyswajanie wiedzy |
- eksponowanie wartości moralnych, estetycznych, społecznych itp. |
- poznawanie wartości i przeżywanie ich |
- organizowanie działalności praktycznej dzieci i młodzieży |
- działanie wytwarzające obiekty lub przeobrażające się |
Aktywizowanie sfery psychiki:
Przyswajanie: pamięć, uwaga, sądy opisowe;
Odkrywanie: myślenie, sądy wyjaśniające;
Przeżywanie: uczucia, sądy wartościujące;
Działanie: czynności praktyczne, sądy normatywne;
STRATEGIE UCZENIA SIĘ - NAUCZANIA:
A- ASOCJACYJNA: oparta na przyswajaniu:
zatknięcie się z nowymi wiadomościami
skojarzenie z posiadanymi wiadomościami
uporządkowanie wiedzy
zastosowanie
E- EKSPONUJĄCA - oparta na przeżyciach i emocjach:
zetknięcie z dziełem;
eksponowaie dzieła;
analiza problemów i ich ocena
wnioski praktyczne - postawy;
P- PROBLEMOWA - odkrywanie poprzez rozwiązywanie problemów
sytuacja problemowa;
wyszukiwanie rozwiązań, formułowanie hipotez
weryfikacja hipotez
zastosowanie
O- OPERACYJNA - oparta na działaniu praktycznym:
poznanie celu działania
ustalenia planu działania
próby działania pod kontrolą
ćwiczenia
ZABURZENIA PERCEPCJI:
zaburzenia percepcji wzrokowej
zaburzenia percepcji słuchowej
zaburzenia percepcji wzrokowo-ruchowej
zaburzenia percepcji lateralizacyjne
zaburzenia mowy
niejednolite tempo rozwoju
Zakres zróżnicowanej pracy dydaktycznej:
„ Nadrzędny w stosunku do innych elementów systemu dydaktycznego charakter celów kształcenia skłania do postawienia tezy, iż jedynie zdolność postulatu indywidualizacji z przyjętymi celami kształcenia i wychowania stanowi rodzaju pedagogicznego uzasadnienia indywidualizacji”.
NAUCZANIE PROGRAMOWE:
Istotnym czynnikiem w nauczaniu programowym jest odpowiednio ułożony program.
Program to ciąg powiązanych ze sobą logicznie i merytorycznie danych, informacji na dowolny temat, który ma być opracowany przez U za pomocą maszyn dydaktycznych lub odpowiednio skonstruowanego podręcznika.
CECHY NAUCZANIA PROGRAMOWEGO:
Podział materiału na powiazane ze sobą merytoryczne i logiczne kroki;
Aktywne poszukiwanie odpowiedzi przez U na pytania zawarte w tekście.
Natychmiastowa ocena każdej odpowiedzi udzielonej przez U;
Dostosowanie tempa uczenia się do indywidualnych możliwosci U przez nich samych
Przystosowanie programu do możliwości indywidualnych U dzięki odpowiednim zabiegom weryfikującym;
ZASADY NAUCZANIA:
Ogniwa - kroki, etapy przebiegu;
Metody - sposoby działania tych poszczególnych etapów;
Zasada - reguła, norma postępowania N;
Zasada to reguła, która określa, w jaki sposób należy realizować wcześniej określone cele dydaktyczne.
Pojecie „zasada” określane jest również jako zasada nauczania wg Okonia.
Zasada systematyczności
Zasada wiązania teorii z praktyką
Zasada poglądowości
Zasada aktywności i świadomości U w nauczaniu.
Zasada przystępności wiedzy
Zasada trwałości wiedzy.
Zasada operatywności wiedzy - dyspozycyjność wiedzy dla naszych potrzeb (ta tylko Kupisiewicza)
ZASADY - „ to normy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie pozwala N zaznajomić U z podstawami systematycznej wiedzy, rozwijać ich zainteresowania i zdolności poznawcze, wpajać postawy naukowego poglądu na świat oraz wdrażać do samokształcenia”. (Kupisiewicz).
ZASADY - „to najogólniej prawidła, których N powinien przestrzegać we wszystkich swoich zabiegach dydaktycznych”. (Sośnicki)
ZASADA SYSTEMATYCZNOŚCI - nie dotyczy tylko N, ale świadomość powinni posiadać autorzy programu nauczania (podstaw programowych).
ZASADA POGLĄDOWOŚCI - wynika to wprost z faktu, że nasze poznanie rozpoczyna się od etapu poznanie zmysłowego. Obraz powinien być wiązany ze słowem.
Im młodsze dziecko tym bardziej zasada ta powinna być przestrzegana.
Aby poglądowość była pełna musi dojść jeszcze do działania. ( obraz->słowo->działanie).
Środki dydaktyczne wykorzystywane w nauczaniu:
środki umowne (symbole, znaki, schematy)
obrazy
przyrządy
modele (statyczne, dynamiczne)
okazy spreparowane
ZASADA AKTYWNOŚCI I ŚWIADOMOŚCI UCZNIÓW:
Świadomość celów, wyzwolenie pozytywnego stosunku do tego, co maja zrobić;
Świadome przyswajanie wiadomości (gruntowne poznawanie zmysłowe, aby przejść do wiedzy teoretycznej). Aktywność zewnętrzna - aktywizacja różnych operacji zmysłowych.
Kontrola wyników, efektów pracy;
ZASADA PRZYSTĘPNOSCI - wymaga od nauczyciela uwzględnienia poziomu umysłowego.
materiał nauczania powinien być odpowiedni do możliwości dziecka;