Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości 1971-03-31, C 22/70
Komisja przeciwko Radzie
Opubl: OETS 2002, poz. 8
Teza:
1. Wspólnota ma zdolność do zawierania umów międzynarodowych z państwami trzecimi w zakresie wszystkich celów określonych w Traktacie. Uprawnienie to wynika nie tylko z bezpośredniego
upoważnienia przez Traktat, ale także, w równym stopniu, z innych przepisów Traktatu oraz środków wydanych na ich podstawie przez instytucje wspólnotowe. W szczególności, za każdym
razem, gdy Wspólnota, w celu realizacji wspólnej polityki przewidzianej w Traktacie, wydaje przepisy wprowadzające wspólne zasady, bez względu na ich formę, państwa członkowskie tracą
możliwość niezależnego lub wspólnego zaciągania zobowiązań wobec państw trzecich, które mogłyby wpływać lub zmieniać treść przepisów wspólnotowych. W odniesieniu do implementacji
przepisów Traktatu, system wewnątrzwspólnotowych środków nie może być rozpatrywany oddzielnie od stosunków zewnętrznych.
2. Kompetencje Wspólnoty w sprawach z zakresu transportu rozciągają się na stosunki prawne wynikające z prawa międzynarodowego oraz obejmują możliwość zawierania umów
międzynarodowych z państwami trzecimi. Kompetencja ta została przekazana Wspólnocie na mocy Rozporządzenia nr 543/69 w sprawie harmonizacji określonych przepisów socjalnych
dotyczących transportu drogowego.
3. Zgodnie z celami określonymi w art. 164 [220] TWE, skarga o stwierdzenie nieważności musi być dostępna wobec wszelkich środków podjętych przez instytucje, które mogą wywołać skutki
prawne, bez względu na formę, w jakiej zostały podjęte.
4. W przypadku stwierdzenia nieważności, posiedzenie Rady uważa się za niebyłe, zaś przedmiot obrad powinien być rozpatrzony powtórnie, w sposób zgodny z prawem wspólnotowym. Komisja
ma legitymację do wytaczania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności posiedzenia Rady dotyczącego koordynacji zachowań państw członkowskich.
5. W odniesieniu do umów z zakresu polityki transportowej, Komisja ma prawo przedkładać propozycje i prowadzić negocjacje, podczas gdy zawarcie umowy należy do Rady.
6. W odniesieniu do negocjacji rozpoczętych przed nabyciem przez Wspólnotę uprawnienia do ich prowadzenia, wybór odpowiedniej metody kooperacji w celu zapewnienia ochrony interesów
wspólnotowych należy do kompetentnych instytucji wspólnotowych, mianowicie Komisji i Rady. Podczas negocjacji międzyrządowych, państwa członkowskie są zobowiązane w każdym czasie
działać wspólnie, w interesie i imieniu Wspólnoty, zgodnie z obowiązkami wynikającymi z art. 5 [10] TWE.
7. Aczkolwiek art. 235 [308] TWE upoważnia Radę do podjęcia odpowiednich środków, w tym w sferze stosunków zewnętrznych, nie jest to obowiązek Rady, ale opcja, której niewykorzystanie
nie może prowadzić do unieważnienia posiedzenia.
8. Komisja nie może powoływać się na wymóg uzasadnienia rozporządzeń, dyrektyw i decyzji wynikający z art. 190 [253] TWE w odniesieniu do posiedzenia Rady, w którym uczestniczyła.
Uzasadnienie:
Podstawy wyroku:
1. Na podstawie skargi z 19.5.1970 r., Komisja domaga się unieważnienia obrad Rady z 20.3.1970 r., w części dotyczącej negocjacji i zawarcia przez państwa członkowskie, pod auspicjami
Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (dalej jako: EKGONZ), Konwencji w sprawie warunków pracy załóg pojazdów międzynarodowego transportu
drogowego (dalej jako ERTA).
2. Rada wskazuje, że skarga jest niedopuszczalna, ponieważ obrady nie są aktem prawnym, który może podlegać kontroli w trybie art. 173 ust. 1 [230] TWE.
3. By rozstrzygnąć tę kwestię konieczne jest ustalanie, który organ w badanym okresie był uprawniony do prowadzenia negocjacji i zawarcia umowy międzynarodowej.
4. Charakter prawny obrad różni się w zależności od tego czy traktuje się je jako przejaw wykonywania kompetencji przyznanych Wspólnocie, czy też jako sposób koordynacji wykonywania
kompetencji pozostających w gestii państw członkowskich.
5. Rozstrzygnięcie zarzutu niedopuszczalności skargi wymaga ustalenia czy w dniu prowadzenia obrad, których dotyczy skarga, uprawnienie do prowadzenia negocjacji i zawarcia ERTA należało
do Wspólnoty, czy też do państw członkowskich.
Kwestie wstępne
6. Zdaniem Komisji, art. 75 [71] TWE, który powierza Wspólnocie szeroko zakreślone kompetencje związane z realizacją wspólnej polityki transportowej, znajduje zastosowanie zarówno do
stosunków zewnętrznych jak i do środków krajowych z tej dziedziny.
7. Komisja uważa, że pełna skuteczność tego przepisu zostałaby narażona na szwank, gdyby przyznane przez niego uprawnienia, w szczególności do podjęcia niezbędnych środków w rozumieniu
pkt. 1 C powołanego artykułu, nie obejmowały prawa do zawierania umów z państwami trzecimi.
8. Nawet jeśli, jak się twierdzi, kompetencja ta nie obejmowała od początku całej sfery transportu, będzie stawała się ona kompetencją ogólną i wyłączną w obszarach, w których wdrażana jest
wspólna polityka.
9. Z drugiej strony, Rada twierdzi, że ponieważ Wspólnota ma tylko takie uprawnienia jakie zostały jej powierzone, nie można domniemywać istnienia uprawnienia do zawarcia umów z państwami
trzecimi, jeżeli w Traktacie brak jest bezpośredniego umocowania.
10. Art. 75 [71] TWE dotyczy tylko środków podejmowanych w ramach Wspólnoty. Nie można go interpretować w taki sposób, że uprawnia on Wspólnotę do zawierania umów
międzynarodowych.
11. Nawet gdyby było inaczej, taka kompetencja nie może być ogólna i wyłączna, ale co najwyżej równoległa z uprawnieniami państw członkowskich.
12. W braku szczególnych postanowień Traktatu, dotyczących negocjowania i zawierania umów międzynarodowych w obszarze polityki transportowej - kategorii, która obejmuje ERTA - należy
zwrócić uwagę na ogólne zasady systemu prawa wspólnotowego, regulujące stosunki z państwami trzecimi.
13. Art. 210 [281] TWE stanowi, że "Wspólnota ma osobowość prawną".
14. Przepis ten, umieszczony na początku Części VI Traktatu poświęconej "Postanowieniom ogólnym i końcowym" oznacza, że w swych stosunkach zewnętrznych Wspólnota ma zdolność do
nawiązywania stosunków umownych z państwami trzecimi w zakresie wszystkich celów zdefiniowanych w Części I Traktatu, którą uzupełnia Część VI.
15. Dokonując ustalenia czy w konkretnym przypadku Wspólnota ma prawo do zawarcia umów międzynarodowych, należy uwzględniać całą systematykę Traktatu, w stopniu nie mniejszym niż
treść jego przepisów.
16. Kompetencja do zawierania umów międzynarodowych wynika nie tylko wtedy, gdy Traktat tak bezpośrednio stanowi - jak jest w przypadku art. 113 [133] i 114 [uchylony] TWE
dotyczących umów celnych i handlowych oraz art. 238 [310] TWE dotyczącego umów stowarzyszeniowych - ale w równym stopniu wynika z innych postanowień Traktatu oraz środków
podjętych na ich podstawie przez instytucje wspólnotowe.
17. W szczególności, za każdym razem gdy Wspólnota, mając na celu realizację wspólnej polityki przewidzianej w Traktacie, wydaje przepisy, w których ustalono wspólne zasady, bez względu na
to jaką mogą one przybrać formę, państwa członkowskie tracą prawo do zaciągania zobowiązań wobec państw trzecich, które mogą wpłynąć na treść tych przepisów, bez względu na to czy
państwa działają samodzielnie czy wspólnie.
18. Od momentu wejścia w życie takich wspólnych przepisów, Wspólnota ma wyłączne prawo zaciągania i wykonywania obowiązków umownych wobec państw trzecich, które wpływają na całą
sferę stosowania wspólnotowego systemu prawnego.
19. Jeżeli chodzi o realizację postanowień Traktatu, nie można rozpatrywać oddzielnie systemu środków wewnątrzwspólnotowych od sfery zewnętrznych stosunków Wspólnoty.
20. Art. 3 [3] lit. e) TWE wymienia wspólną politykę transportową wśród celów Wspólnoty.
21. Zgodnie z art. 5 [10] TWE, państwa członkowskie mają obowiązek podejmowania wszelkich możliwych środków, niezbędnych do zapewnienia realizacji obowiązków wynikających z Traktatu
lub wynikających z działań podjętych przez instytucje oraz do powstrzymania się od podejmowania jakichkolwiek środków, które mogą narazić na szwank osiągniecie celów Traktatu.
22. Jeżeli te dwa przepisy rozpatruje się łącznie, wynika z nich, że jeżeli przepisy wspólnotowe wydaje się w celu osiągnięcia celów Traktatu, państwa członkowskie nie mogą, poza systemem
instytucji wspólnotowych, zaciągać zobowiązań, które mogą wpływać na te przepisy lub zmieniać ich treść.
23. Zgodnie z art. 74 [70] TWE, cele Traktatu w zakresie transportu realizowane są w ramach wspólnej polityki.
24. W tym celu, art. 75 ust. 1 [71] TWE nakazuje Radzie wydanie wspólnych przepisów oraz, dodatkowo, podjęcie "innych niezbędnych środków".
25. Na mocy art. 75 ust. 1 lit. a) [71] TWE, te wspólne przepisy znajdują zastosowanie do "transportu międzynarodowego do lub z terytorium państwa członkowskiego lub transportu przez
terytorium jednego lub więcej państw członkowskich".
26. Przepis ten w równym stopniu dotyczy transportu z i do państw trzecich jak i tej części podróży, która odbywa się na terytorium Wspólnoty.
27. Wynika stąd, że uprawienie Wspólnoty rozciąga się na stosunki wynikające z prawa międzynarodowego i tym samym obejmuje prawo do zawierania umów z państwami trzecimi w
rozpatrywanym obszarze.
28. Co prawda art. 74 [70] i 75 [71] TWE nie przyznają Wspólnocie wprost uprawnienia do zawierania umów międzynarodowych, jednakże od dnia wejścia w życie 25.3.1969 r. Rozporządzenia
nr 543/69 Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych dotyczących transportu drogowego (Dz.Urz. L77, s. 49) Wspólnota ma prawo do zawierania umów z państwami trzecimi,
dotyczących spraw regulowanych przez to Rozporządzenie.
29. Stanowi o tym wprost art. 3 wspomnianego Rozporządzenia, zgodnie z którym "Wspólnota może negocjować z państwami trzecimi w każdym przypadku, gdy może się to okazać konieczne
dla wprowadzenia w życie niniejszego Rozporządzenia".
30. Ponieważ przedmiot ERTA mieści się w zakresie normowania Rozporządzenia nr 543/69, od wejścia w życie wspomnianego Rozporządzenia Wspólnota miała prawo do prowadzenia
negocjacji i zawarcia omawianej umowy.
31. Te uprawnienia Wspólnoty wyłączają możliwość równoległych uprawnień państw członkowskich, ponieważ jakiekolwiek kroki podejmowane poza systemem instytucji wspólnotowych byłyby
sprzeczne z integralnością wspólnego rynku oraz jednolitym stosowaniem prawa wspólnotowego.
32. Tak przedstawia się stan prawny, w świetle którego należy rozstrzygnąć w przedmiocie dopuszczalności skargi.
Dopuszczalność skargi
33. Rada kwestionuje dopuszczalność skargi na różnych podstawach, opierając się na charakterze kwestionowanych obrad oraz, w mniejszym stopniu, na braku interesu prawnego Komisji w tej
sprawie, jej wcześniejszemu stanowisku oraz przekroczeniu dopuszczalnych terminów.
(a) Argumenty dotyczące charakteru obrad z 20.3.1970 r.
34. Zdaniem Rady, obrady z 20.3.1970 r. nie stanowią aktu prawnego w rozumieniu pierwszego zdania art. 173 ust. 1 [230] TWE, który podlega kontroli w postępowaniu określonym w tym
przepisie.
35. Twierdzi się, że ani ze względu na przedmiot lub treść, obrady nie są rozporządzeniem, decyzją lub dyrektywą w rozumieniu art. 189 [249] TWE.
36. W rzeczywistości były one niczym innym jak przejawem koordynacji polityki państw członkowskich na forum Rada i jako takie nie tworzą praw ani nie nakładają obowiązków, ani nie zmieniają
sytuacji prawnej.
37. Podnosi się, że w przypadku sporu pomiędzy organami kwestia dopuszczalności skargi powinna być rozpatrywana wyjątkowo rygorystycznie.
38. Na mocy art. 173 [230] TWE Trybunał ma obowiązek kontrolować zgodność z prawem "aktów Rady (...) innych niż rekomendacje i opinie".
39. Ponieważ jedynymi aktami wyłączonymi z zakresu skargi o nieważność dostępnej państwom członkowskim i instytucjom są "rekomendacje i opinie" - które na mocy ostatniego ustępu art. 189
[249] TWE nie mają mocy wiążącej - kontroli Trybunału na podstawie art. 173 [230] TWE podlegają wszelkie środki podjęte przez instytucje, które mają na celu wywołanie skutków prawnych.
40. Celem tej kontroli jest zapewnienie, jak wymaga tego art. 164 [220] TWE, przestrzegania prawa w procesie interpretacji i stosowania Traktatu.
41. Restrykcyjna interpretacja warunków dopuszczalności skargi, która ograniczałaby możliwość występowania ze skargą wyłącznie do środków wymienionych w art. 189 [249] TWE, byłaby
niezgodna z tym celem.
42. Skarga o stwierdzenie nieważności powinna być dostępna w przypadku wszystkich środków podjętych przez instytucje, których celem jest wywołanie skutków prawnych, bez względu na ich
charakter lub formę.
43. W świetle powyższych twierdzeń należy ustalić charakter analizowanych obrad.
44. W trakcie spotkania 20.3.1970 r. Rada, po wymianie poglądów między jej członkami i przedstawicielem Komisji, podjęła szereg konkluzji w sprawie stanowiska, jakie miały przyjąć rządy
państw członkowskich w decydującej fazie negocjacji ERTA.
45. Przedmiotem obrad był po części cel negocjacji oraz procedura ich prowadzenia.
46. Jeżeli chodzi o zakładany cel, Rada przyjęła stanowisko negocjacyjne, w którym domagano się dostosowania postanowień ERTA do systemu wspólnotowego, z wyjątkiem pewnych
odstępstw, które musiały być przyjęte przez Wspólnotę.
47. Mając na względzie przyjęty cel, Rada wystąpiła do Komisji, aby ta przedstawiała w odpowiednim czasie i zgodnie z art. 75 [71] TWE propozycje zmian Rozporządzenia nr 543/69.
48. W odniesieniu do negocjacji, Rada uznała, że zgodnie z harmonogramem działania, przyjętym na poprzednim spotkaniu, negocjacje powinny być prowadzone i zakończone przez sześć państw
członkowskich, które staną się stronami ERTA.
49. Podczas negocjacji i przy przyjmowaniu ostatecznej wersji umowy, państwa miały działać wspólnie i na bieżąco koordynować swoje stanowiska zgodnie z procedurą ścisłej współpracy z
instytucjami wspólnotowymi, z delegacją państwa członkowskiego przewodniczącego Wspólnocie występującą w charakterze rzecznika.
50. Z protokółów obrad nie wynika, by Komisja zgłosiła jakiekolwiek zastrzeżenia co do ustalonych przez Radę celów negocjacji.
51. Komisja zgłosiła zastrzeżenie co do procedury negocjacji, stwierdzając, że stanowisko przyjęte przez Radę było sprzeczne z Traktatem, a w szczególności z art. 228 [300] TWE.
52. Wynika stąd, że przedmiotem obrad Rady były sprawy należące do kompetencji Wspólnoty, oraz że państwa członkowskie nie mogły w tej kwestii działać poza ramami wspólnych instytucji.
53. Wydaje się więc, że o ile chodzi o wyznaczony przez Radę cel negocjacji, obrady z 20.3.1970 r. nie mogły być wyrazem zwykłej i dobrowolnej koordynacji, ale miały na celu przyjęcie
sposobu postępowania, który wiązałby zarówno instytucje jak i państwa członkowskie.
54. W części swoich konkluzji dotyczących procedury negocjacji, Rada przyjęła postanowienia, które w określonych okolicznościach mogły prowadzić do odstąpienia od procedury określonej w
Traktacie dla negocjowania umów z państwami trzecimi.
55. Obrady z 20.3.1970 r. miały skutek prawny zarówno dla stosunków między Wspólnotą i państwami członkowskimi jak i stosunków między instytucjami.
(b) Pozostałe argumenty w kwestii dopuszczalności skargi
56. Zdaniem Rady, analiza konsekwencji unieważnienia obrad z 20.3.1970 r. potwierdza, że nie miały one skutku prawnego.
57. Ich unieważnienie nie wpłynęłoby na rzeczywistą koordynację lub podjęte w jej następstwie działania państw negocjujących ERTA.
58. W związku z powyższym Rada twierdzi, że działanie Komisji nie doprowadzi do osiągnięcia założonego celu i tym samym jest bezprzedmiotowe.
59. Na mocy art. 174 [231] TWE "jeżeli skarga jest uzasadniona, Trybunał uznaje akt za nieważny".
60. Gdyby tak się stało, obrady Rady uznano by za niebyłe w zakresie, w jakim zostały unieważnione przez Trybunał; strony sporu powróciłyby na swoje pierwotne pozycje i musiałyby ponownie
rozważyć, jak rozwiązać omawiane zagadnienie zgodnie z prawem wspólnotowym.
61. Tak więc nie podlega dyskusji, że Komisja ma interes prawny w wystąpieniu ze skargą.
62. Ponadto, Rada twierdzi, że Komisja nie może wnosić skargi, ponieważ sama ponosi odpowiedzialność za tę sytuację, bowiem nie podjęła w odpowiednim czasie kroków niezbędnych do
wykonania kompetencji wspólnotowych, przedkładając odpowiednie propozycje Radzie.
63. Jednakże, ponieważ skarga przedłożona Trybunałowi przez Komisję dotyczy struktury instytucjonalnej Wspólnoty, dopuszczalność skargi nie może zależeć od wcześniejszej pomyłki lub
błędów wnioskodawcy.
64. Ponadto, oceny zarzutów podniesionych przez Radę można dokonać wyłącznie w toku rozpatrywania meritum sporu.
65. Rada podnosi, że przy składaniu skargi nie dochowano terminów, ponieważ obrady z 20.3.1970 r. powtórzyły zasady przyjęte na wcześniejszych spotkaniach, z których ostatnie odbyły się w
dniach 17 i 18.3.1969 r.
66. Jednakże, obrad 20.3.1970 r. nie można uznać za proste potwierdzenie wcześniejszych ustaleń, ponieważ Rozporządzenie nr 543/69 z 25.3.1969 r. wprowadziło istotne zmiany w podziale
kompetencji między Wspólnotę a państwa członkowskie w sprawach będących przedmiotem negocjacji.
67. Z tych wszystkich względów skarga jest dopuszczalna.
Istota sprawy
68. Komisja kwestionuje ważność obrad z 20.3.1970 r. ze względu na to, że w ich trakcie doszło do naruszenia przepisów Traktatu, zwłaszcza art. 75 [71], 228 [300] oraz 235 [308] TWE,
dotyczących podziału kompetencji pomiędzy Radę i Komisję oraz praw Komisji, która powinna wykonać ciążący na niej obowiązek prowadząc negocjacje w przedmiocie ERTA.
(a) Argumenty dotyczące naruszenia art. 75 [71] i 228 [300] TWE
69. Komisja twierdzi, że ze względu na kompetencje przyznane Wspólnocie na mocy art. 75 [71] TWE, ERTA powinna być negocjowana i zawarta przez Wspólnotę, zgodnie z procedurą przyjętą
w art. 228 ust. 1 [300] TWE.
70. Pomimo że na mocy tych przepisów Rada w każdej sprawie może uznać czy wskazane jest zawarcie umowy z państwami trzecimi, nie ma swobody jeżeli chodzi o decyzję, czy zrealizować ten
cel za pośrednictwem kanałów międzyrządowych czy wspólnotowych.
71. Przez podjęcie decyzji o wykorzystaniu kanałów międzyrządowych, Rada uniemożliwiła Komisji wykonanie zadań powierzanych jej przez Traktat w obszarze prowadzenia negocjacji z
państwami trzecimi.
72. W braku szczególnych postanowień traktatowych znajdujących zastosowanie do prowadzenia negocjacji i implementacji omawianej umowy, odpowiednie reguły należy wyprowadzić z
ogólnego brzmienia tych przepisów Traktatu, które dotyczą negocjacji w sprawie ERTA.
73. Podziału uprawnień między instytucje wspólnotowe w zakresie negocjowania i wdrażania ERTA należy dokonać z odpowiednim uwzględnieniem zarówno postanowień dotyczących wspólnej
polityki transportowej jak i regulujących zasady zawierania umów międzynarodowych przez Wspólnotę.
74. Na mocy art. 75 ust. 1 [71] TWE do Rady, działającej na wniosek Komisji i w konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym oraz Parlamentem Europejskim, należy wydanie
odpowiednich przepisów, w formie rozporządzenia lub innego aktu prawnego, w celu realizacji wspólnej polityki transportowej.
75. Zgodnie z art. 228 ust. 1 [300] TWE, jeżeli umowa ma być zawarta z jednym lub więcej państw trzecich lub z organizacją międzynarodową, umowy negocjowane są przez Komisję i zawierane
przez Radę, o ile nie przyznano Komisji większych uprawnień.
76. Dodatkowo, ponieważ negocjacje prowadzono pod auspicjami EKGONZ, należy uwzględnić także art. 116 ust. 1 [135] TWE. Na jego mocy, od zakończenia okresu przejściowego państwa
członkowskie będą "wspólnie występować na forum organizacji międzynarodowych o charakterze gospodarczym", przy czym podjęcie takiej wspólnej akcji należy do Rady, która działa na
podstawie propozycji zgłoszonych przez Komisję.
77. Jeżeli te różne przepisy interpretuje się łącznie, wynika z nich jasno, że zawsze, gdy dane zagadnienie stanowi część wspólnej polityki, państwa członkowskie są zobowiązane do wspólnego
wystąpienia w celu obrony interesów wspólnotowych.
78. Wymóg wspólnego działania był przestrzegany w trakcie obrad 20.3.1970 r. i nie może dawać podstaw do jakiejkolwiek krytyki.
79. Co więcej, z przepisów tych, branych pod uwagę jako całość, a w szczególności z art. 228 ust. 1 [300] TWE, wynika, że prawo do zawierania umów międzynarodowych należy do Rady.
80. Komisja była zobowiązana do działania w dwojaki sposób: po pierwsze, przez wykonanie prawa inicjatywy legislacyjnej, wynikającego z art. 75 ust. 1 [71] i 116 ust. 1 [135] TWE, a po
drugie, do prowadzenia negocjacji w rozumieniu art. 228 ust. 1 lit. a) [300] TWE.
81. Jednakże, podział uprawnień między instytucje byłby konieczny wyłącznie, gdyby negocjacje podjęto w momencie, gdy uprawnienie zostały już przekazane na rzecz Wspólnoty bądź na mocy
Traktatu, bądź na mocy środków podjętych przez instytucje.
82. W związku z tym należy zwrócić uwagę na to, że wcześniejsza wersja ERTA została przygotowana w 1962 r., w okresie, kiedy ze względu na to, że wspólna polityka transportowa nie była
jeszcze w dostatecznym stopniu rozwinięta, prawo do zawierania umów należało do państw członkowskich.
83. Etap negocjacji, których omawiane obrady stanowiły część, nie miał na celu przygotowania nowej umowy, lecz wprowadzenie do wersji z 1962 r. takich poprawek, które były konieczne do
tego, by umawiające się strony mogły ją ratyfikować.
84. Negocjacje w sprawie ERTA charakteryzują się więc tym, że ich początek oraz znaczna część prowadzona była pod auspicjami EKGONZ zanim, w rezultacie Rozporządzenia nr 543/69,
Wspólnota uzyskała uprawnienia w tej dziedzinie.
85. Wynika stąd, że 20.3.1970 r. Rada działała w sytuacji, w której nie miała swobody w zakresie ustalania stosunków z państwami trzecimi biorącymi udział w tych samych negocjacjach.
86. Poinformowanie państw trzecich, biorących udział w negocjacjach na tym etapie, o nowym podziale uprawnień w ramach Wspólnoty, mogłoby narazić na szwank pozytywne zakończenie
negocjacji, na co zwrócił uwagę przedstawiciel Komisji w trakcie obrad Rady.
87. W takiej sytuacji do dwóch instytucji, a mianowicie Komisji i Rady, należało osiągnięcie porozumienia, zgodnie z art. 15 Traktatu o fuzji organów, w sprawie odpowiednich form współpracy, w
celu zapewnienia jak najbardziej efektywnej ochrony interesów Wspólnoty.
88. Z protokołu obrad z 20.3.1970 r. jasno wynika, że Komisja nie skorzystała z prawa przedkładania propozycji na mocy art. 75 [71] i 116 [135] TWE.
89. Nie domagała się także zastosowania art. 228 ust. 1 [300] TWE do negocjacji ERTA.
90. Można więc przyjąć, że prowadząc negocjacje i zawierając umowę wspólnie w sposób ustalony na forum Rady, państwa członkowskie działały i działają w dalszym ciągu w interesie i w imieniu
Wspólnoty zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 5 [10] TWE.
91. Tak więc, podejmując w tych warunkach decyzję o wspólnym działaniu przez państwa członkowskie, Rada nie naruszyła obowiązków wynikających z art. 75 [71] i 228 [300] TWE.
92. Z tych powodów skargę należy oddalić.
(b) Pozostałe argumenty podniesione przez Komisję
93. Dodatkowo, Komisja twierdzi, że w związku z wymogami związanymi z realizacją wspólnej polityki transportowej, Rada, jeżeli nie oparła swojego działania na art. 75 [71] TWE, powinna
przynajmniej skorzystać z uprawnień przyznanych jej przez art. 235 [308] TWE.
94. Jeżeli chodzi o ten zarzut, Rada uważa, że ponieważ możliwe było wspólne działanie państw członkowskich, nie było potrzeby uciekania się do tego przepisu; ponadto Komisja nie skorzystała z
prawa inicjatywy legislacyjnej w sposób wymagany przez omawiany przepis.
95. Pomimo, że art. 235 [308] TWE upoważnia Radę do podjęcia wszelkich "niezbędnych środków" także w sferze stosunków zewnętrznych, nie tworzy on żadnego obowiązku, ale przyznaje
Radzie prawo. Fakt, że Rada nie skorzystała z tego uprawnienia nie wpływa na ważność obrad.
96. Dlatego należy odrzucić tego rodzaju argumenty.
97. Komisja zarzuca także, że w kwestionowanych obradach nie wskazano podstawy prawnej, na której je prowadzono ani nie sporządzono uzasadnienia.
98. Taki obowiązek nakłada art. 190 [253] TWE w odniesieniu do rozporządzeń, dyrektyw oraz decyzji. Nie można rozciągnąć go na środki o charakterze szczególnym, takim jak obrady z
20.3.1970 r.
99. Udział Komisji w pracach Rady dał Komisji wszelkie środki prawne, które art. 190 [253] TWE miał zapewnić stronom trzecim, których wspomniane środki dotyczą.
100. Z tych powodów wniosek należy oddalić.
Miejsca publikacji:
OETS 2002, poz. 8
Dodatkowe informacje:
Komisja przeciwko Radzie