Kompensacja to, Kompensacja to zdolnoś zastepowania, drogą odtwarzania, utraconych funkcji ruchowych w narządzie ruchu, poprzez prace odpowied


Kompensacja to zdolnoś zastepowania, drogą odtwarzania, utraconych funkcji ruchowych w narządzie ruchu, poprzez prace odpowiedzialną za nią, a tylko częsciowo uszkodzonego elementu lub całkowite przejęcie jej przez inną, zdrową składową tego narządu.

Kompensacja zależy od wielu czynników. Najważniejszymi są:

  • lokalizacja uczkodzenia- im prędzej precyzyjniej zlokalizowana jest funkcja upośledzonego narządu spzreżonego z układen nerwowym, tym trudniejszy i dłużej dłuzej trwający będzie proces kompensacji uteraconych zdolnosci. W narządach wew kompensacja przebiega samoistnie z różnym skutkiem zależnym od rodzaju czynnika patogennego i rozległości uszkodzenia. W narządzie ruchu wymaga najcześciej długotrwałego treningu. Rozległości uszkodzenia. Im rozleglejsze uszkodzenie tym, gorsze rokowania finalne. Tym gorsze gdy zniszczone zostają jego drogi komunikowania się z OUN sterujacym jego funkcja. Sygnalizajca defektu zostaje osłabiona odbijając się negatywnie na mozliwosciach kompensacji. Kom nerwowa nie ma możliwości regeneracji. Raz zniszczona traci swoją funkcje.

  • Dynamika powstawania defektu. Długotrwały proces chorobowy w wielu wypadkach pozwala na wykożystanie czasu do wytworzenia mechanizmów kompensacyjnych. Warunkiem jest mozliwosć wdrożenia rehabilitacji oraz współuczestnictwo w niej chorego. Przedłużajacy się bezczy pzyczynie się do rozwoju niekożystnych wtórnych zmuian chorobowych, które mogą niweczyć pozytywne działanie czynnika czasu.

  • Istotne znaczenia w mobilizacji rezerw czynnościowych organizmu nizbednych w uruchamianiu procesu kompensacji ma ogólny stan chorego. Pacjent młody, zdrowy szybciej je uruchamia.

  • Psychiczna motywacja pacjenta przy jego pazytywnym nastawieniu nawet przy ciężkich defektach znacznie lepiej rokuje. Biernosć, brak wiary i motywacji do współuczestnictwa w działaniach terapeutycznych może być znaczną przeszkodą w postępie leczenia. Skuteczny psycholog i pedagog może być kluczem do sukcesu.

  • Wiek chorego

Właściwe sterowanie procesem kompensacji. Odpowiedzni dobierane ćw i zmaina tych ćw w czasie oraz wiedza i umiejetności terapeuty mają tu istotny wpływ.

Adaptacja- przystosowanie się poszczególnych narządów do pełnienia funkcji przy zmianie warunków.

Fizjoterapia w rehabilitacji amputowanego.

Jest jednym z podstawowych elementów postępowania kompleksowego. Szerokie zastosowanie ma kinezyterapia i fizykoterapia. Kinezyterapia polega na:

Podnoszeniu sprawności ogólnej

-zwiększaniu siły kończyn górnych

- poprawianiu sprawności ruchu i zwiększeniu zakresu ruchu (szczególnie istotne u ludziu starych gdzie mamy często do czynienia z jego ograniczeniem)

- popraw ogólnej wydolności lokomocyjnej

- zwiększenie siły mm sterujących kikutem

- nauka izometrycznego napinania mm kikuta konieczna z powodu zmian ich ich dźwigni po odcięciu przyczepów obwodowych. Zalecenia w postępowaniu codziennym dla amputowanego:

- zabezpieczenie kikuta przed wadliwym ustawieniem się- sprzyjającym powstawaniu przykurczu

- odpowiednie bandażowanie w okresie formowania się kształtu i objętości kikuta

- cw czucia głębokiego i powierzchniowego do czasu jego pełnego powrotu

- hartowanie skóry zwiększającej jej odporność na otarcia, odparzenia, infekcje

- higiena kikuta

zespołowa

rejestracja postepow w leczeniu

wspołpraca zespoło,bariery, zaopatrzenie orto, protezy kdol,ortotyka konczyn i kreg, sprzet pomocniczy, recha psychologiczna, rech socjologiczna,społeczna, zawodowa

Kompensacja to zdolnoś zastepowania, drogą odtwarzania, utraconych funkcji ruchowych w narządzie ruchu, poprzez prace odpowiedzialną za nią, a tylko częsciowo uszkodzonego elementu lub całkowite przejęcie jej przez inną, zdrową składową tego narządu.

Kompensacja zależy od wielu czynników. Najważniejszymi są:

  • lokalizacja uczkodzenia- im prędzej precyzyjniej zlokalizowana jest funkcja upośledzonego narządu spzreżonego z układen nerwowym, tym trudniejszy i dłużej dłuzej trwający będzie proces kompensacji uteraconych zdolnosci. W narządach wew kompensacja przebiega samoistnie z różnym skutkiem zależnym od rodzaju czynnika patogennego i rozległości uszkodzenia. W narządzie ruchu wymaga najcześciej długotrwałego treningu. Rozległości uszkodzenia. Im rozleglejsze uszkodzenie tym, gorsze rokowania finalne. Tym gorsze gdy zniszczone zostają jego drogi komunikowania się z OUN sterujacym jego funkcja. Sygnalizajca defektu zostaje osłabiona odbijając się negatywnie na mozliwosciach kompensacji. Kom nerwowa nie ma możliwości regeneracji. Raz zniszczona traci swoją funkcje.

  • Dynamika powstawania defektu. Długotrwały proces chorobowy w wielu wypadkach pozwala na wykożystanie czasu do wytworzenia mechanizmów kompensacyjnych. Warunkiem jest mozliwosć wdrożenia rehabilitacji oraz współuczestnictwo w niej chorego. Przedłużajacy się bezczy pzyczynie się do rozwoju niekożystnych wtórnych zmuian chorobowych, które mogą niweczyć pozytywne działanie czynnika czasu.

  • Istotne znaczenia w mobilizacji rezerw czynnościowych organizmu nizbednych w uruchamianiu procesu kompensacji ma ogólny stan chorego. Pacjent młody, zdrowy szybciej je uruchamia.

  • Psychiczna motywacja pacjenta przy jego pazytywnym nastawieniu nawet przy ciężkich defektach znacznie lepiej rokuje. Biernosć, brak wiary i motywacji do współuczestnictwa w działaniach terapeutycznych może być znaczną przeszkodą w postępie leczenia. Skuteczny psycholog i pedagog może być kluczem do sukcesu.

  • Wiek chorego

Właściwe sterowanie procesem kompensacji. Odpowiedzni dobierane ćw i zmaina tych ćw w czasie oraz wiedza i umiejetności terapeuty mają tu istotny wpływ.

Adaptacja- przystosowanie się poszczególnych narządów do pełnienia funkcji przy zmianie warunków.

Fizjoterapia w rehabilitacji amputowanego.

Jest jednym z podstawowych elementów postępowania kompleksowego. Szerokie zastosowanie ma kinezyterapia i fizykoterapia. Kinezyterapia polega na:

Podnoszeniu sprawności ogólnej

-zwiększaniu siły kończyn górnych

- poprawianiu sprawności ruchu i zwiększeniu zakresu ruchu (szczególnie istotne u ludziu starych gdzie mamy często do czynienia z jego ograniczeniem)

- popraw ogólnej wydolności lokomocyjnej

- zwiększenie siły mm sterujących kikutem

- nauka izometrycznego napinania mm kikuta konieczna z powodu zmian ich ich dźwigni po odcięciu przyczepów obwodowych. Zalecenia w postępowaniu codziennym dla amputowanego:

- zabezpieczenie kikuta przed wadliwym ustawieniem się- sprzyjającym powstawaniu przykurczu

- odpowiednie bandażowanie w okresie formowania się kształtu i objętości kikuta

- cw czucia głębokiego i powierzchniowego do czasu jego pełnego powrotu

- hartowanie skóry zwiększającej jej odporność na otarcia, odparzenia, infekcje

- higiena kikuta

zespołowa

rejestracja postepow w leczeniu

wspołpraca zespoło,bariery, zaopatrzenie orto, protezy kdol,ortotyka konczyn i kreg, sprzet pomocniczy, recha psychologiczna, rech socjologiczna,społeczna, zawodowa



Wyszukiwarka