Zasady funkcjonowania całej społeczności więziennej
2 kategorie:
zasady społecznego funkcjonowania jednostki w więzieniu.
zasady interakcji między więźniami a personelem.
Zasada przemocy fizycznej - wyznacza stosunek dominacji i podporządkowania się między więźniami a funkcjonariuszami.
Zasada eksploatacji - zw. z przyzwoleniem na wykorzystywanie kozłów ofiarnych (frajerów, cweli itd.)
Zasada względnej solidarności - przeciwstawianie się administracji, zakaz współpracy z nią, a tym samym utrzymanie odrębności społeczności więźniów i funkcjonariuszy.
Ostatnia zasada - przestrzeganie granicy wzajemnej tolerancji, utrzymanie na dopuszczalnej granicy przestępczości wewnątrz więziennej, dyscyplina i zakaz bezpośredniej agresji wobec funkcjonariuszy.
Zachowania oddalające funkcjonariuszy od więźniów i utrudniające wzajemne współistnienie: bicie więźniów, zmuszanie do składania fałszywych zeznań, zatrudnianie więźniów na prywatnych budowach, nadużywanie władzy, ubliżanie więźniom, przekraczanie uprawnień służbowych, dokuczanie im, manifestacja wrogości wobec nich.
5 kategorii informacji od donosicieli:
dot planowanych ucieczek z zakładu,
dot. Zachowań homoseksualnych,
dot. Więźniów kupujących protekcję, za usługi seksualne czy dobra kantynowe,
dot. Przemytu (głównie narkotyków),
dot. Niebezpiecznych przedmiotów.
Najważniejszy nakaz to tworzenie między więźniami i funkcjonariuszami relacji partnerstwa, życzliwości i gotowości do niesienia wzajemnej pomocy.
Resocjalizacja - zadanie całej społeczności więziennej
Resocjalizacja w głównej mierze zależy od funkcjonariuszy. Ważne pozytywne cechy funkcjonariuszy to: wysoka inteligencja, wysoka samoocena, empatia, odporność na stres, wiarygodność, doświadczenie i umiejętności praktyczne, dobra znajomość rzeczywistości więziennej, życzliwy stosunek do więźniów i umiejętność kontaktu z nimi, wiara w sens resocjalizacji i w to ze można ją przeprowadzić w więzieniu.
Czynniki utrudniające resocjalizację:
wczesny kontakt ze środowiskiem przestępczym i wczesne wykolejenie społeczne.
Struktura wartości i norm odbiegająca od przyjętego społecznie standardu.
Psychopatyczne rysy osobowości.
Poczucie krzywdy wobec karzących i przekonanie o ich niesprawiedliwości i uprzedzeniu.
Najważniejsze czynniki wspierające resocjalizację:
Praca więźniów (wypełnia czas, dostarcza stymulacji, sprzyja nowym kontaktom społ., wyładowaniu emocji, kształtuje zainteresowania, przynosi inne wymierne zyski)
Aktywność fizyczna - sport pomaga wyładować napięcia emocjonalne i agresywne.
Nauczanie i samokształcenie więźniów - stymuluje intelekt, rozwój zainteresowań, wiedzę, uczy obowiązkowości, systematyczności, odpowiedzialności i nawyku pracy.
Działalność kulturalno-oświatowa - sprzyja higienie psych., dostarcza rozrywki, wypełnia wolny czas, kształtuje pożądane nawyki językowe, kulturowe i postawy społ.
Bezpośrednie kontakty więźniów ze światem zewnętrznym - utrzymanie i utrwalenie więzi emocjonalnych z najbliższymi, zachowanie poczucia pewności co do miejsca powrotu, wsparcie w znoszeniu dolegliwości więzienia, przemiana dokonana z pomocą bliskich. Widzenia małżeńskie pomagają w redukcji popędu seksualnego (często niestety ignoruje się wkład i znaczenie rodzin więźniów).
Psychoterapia była środkiem oddziaływań, który wszedł najpóźniej do więzień - ułatwia więźniom znoszenie dolegliwości więziennych, zmniejsza ich niepokój, wrogość, sprzyja resocjalizacji.
Terapia przez otoczenie - w resocjalizacji młodzieży. Napór na wychowanka w celu zmiany postaw i zachowań, realizuje się ją poza zakładem, może mieć różne formy np. obozu archeologicznego, wędrownego.
Pozytywne wskaźniki resocjalizacji: poczucie winy, wyrzuty sumienia i skrucha, negacja swego czynu przestępczego, akceptacja sensu kary, potrzeba naprawy wyrządzonej krzywdy, zmiana w zakresie postaw wobec ludzi.